Κολέθρας: "Έλεος με τους παγκόσμιους πρωταθλητές του kick boxing"

Με σχεδόν 40 χρόνια στα ρινγκ ο Μάκης Κολεθράς μίλησε για τα όσα συμβαίνουν στον κόσμο της πυγμαχίας, του kick boxing και σε όλα τα δυναμικά σπορ. Παράλληλα, ξέσπασε κατά τον αυτοαποκαλούμενων παγκόσμιων πρωταθλητών.

Αναλυτικά όσα δήλωσε στη "ΝΕΡΙΤ":

"Όντως την τελευταία δεκαετία στην χώρα μας όλο και περισσότεροι ασχολούνται είτε σε επαγγελματικό είτε σε ερασιτεχνικό επίπεδο κυρίως με το άθλημα του kickboxing και των ΜΜΑ. Είναι ένας χώρος ανοιχτός σε όλους, για όλες τις ηλικίες και όλα τα επίπεδα. Οι λόγοι κυρίως που τους φέρνουν στα δυναμικά αυτά αθλήματα είναι πολλοί.

Θεωρώ σημαντικότερο αυτόν της αυτοάμυνας, αφού η εκμάθηση μιας πολεμικής τέχνης αν μη τι άλλο σε καθιστά ετοιμοπόλεμο σε «δύσκολες» καταστάσεις, ιδίως αυτήν την εποχή. Από κει και πέρα όμως από μόνα τους αυτά τα δυναμικά σπορ βελτιώνουν την φυσική κατάσταση, ανεβάζουν την αυτοπεποίθηση και γενικότερα μπορούν να δώσουν στοιχεία θετικά στον κάθε αθλούμενο που επιλέγει να ασχοληθεί με κάποιο από αυτά".

Μάκη, εσύ προέρχεσαι από τον χώρο της πυγμαχίας, ένα ολυμπιακό άθλημα, ωστόσο βλέπουμε ότι η πυγμαχία χάνει έδαφος συγκριτικά με το kickboxing και τις άλλες δυναμικές τέχνες.

"Ναι αυτό όντως συμβαίνει στην Ελλάδα αν και νομίζω ότι θα μπορούσαν να συνυπάρξουν όπως και στο παρελθόν, αν η ελληνική ομοσπονδία πυγμαχίας δεν απέκλειε από τα πρωταθλήματα και τις διεθνείς διοργανώσεις αθλητές που εκτός από την πυγμαχία κάνουν και άλλα δυναμικά αθλήματα όπως π.χ kickboxing".

Τι εννοείς όταν λες ότι τους αποκλείουν, δεν τους επιτρέπουν να αγωνιστούν;

"Ναι αυτό ακριβώς. Η Ελληνική Ομοσπονδία Πυγμαχίας προφανώς έχει μπερδέψει μια σχετική οδηγία της Παγκοσμίου Ομοσπονδίας Ερασιτεχνικής Πυγμαχίας (ΑΙΒΑ) που αναφέρει ότι απαγορεύεται σε αθλητή της πυγμαχίας να αγωνιστεί σε άλλη ομοσπονδία επαγγελματικής πυγμαχίας, όπως της WBA, WBC, IBF, WBO, IBO. Αυτή η οδηγία όμως δεν έχει καμία σχέση με την συμμετοχή αθλητών του kickboxing σε ελληνικά πρωταθλήματα πυγμαχίας, αφορά μόνο αθλητές που ασχολούνται ερασιτεχνικά ή επαγγελματικά με την πυγμαχία".

Αυτός είναι ο μοναδικός λόγος που οι αθλητές διαλέγουν τελικά να ασχοληθούν με άλλες μαχητικές τέχνες και όχι με την πυγμαχία που είναι και ολυμπιακό άθλημα;

"Όχι, δεν είναι ο μοναδικός. Τα τελευταία χρόνια δεν υπάρχει μεγάλη αγωνιστική δραστηριότητα στην ελληνική πυγμαχία και οι αθλητές καλύπτουν τις αγωνιστικές τους ανάγκες σε άλλα αγωνίσματα κυρίως kickboxing, όπου σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο γίνονται αγώνες.

Το δεύτερο αρνητικό είναι ότι τα πρωταθλήματα της πυγμαχίας τα τελευταία χρόνια διεξάγονται εκτός Αττικής, σε απομακρυσμένες περιοχές, παρά το γεγονός ότι ο μεγαλύτερος όγκος των αθλητών προέρχεται από αυτήν αλλά και την Πελοπόννησο με αποτέλεσμα να ανεβαίνει το κόστος μετακίνησης, διαμονής και διατροφής, το οποίο βαραίνει εξ ολοκλήρου τους αθλητές, όπως και η συμμετοχή τους.

Όπως αντιλαμβάνεστε ιδίως στις μέρες μας δεν είναι δυνατόν ένας αθλητής να πληρώνει για έναν αγώνα μέχρι και 300 ευρώ. Βρίσκει λοιπόν άλλες λύσεις, πιο οικονομικές που παράλληλα όμως μπορούν να του δίνουν και κάποιους τίτλους, «πλασματικούς» όμως".

Τι εννοείς λέγοντας πλασματικούς τίτλους;

"Σχεδόν σε κάθε διοργάνωση ανακαλύπτουμε έναν παγκόσμιο πρωταθλητή και αυτό δεν γίνεται μόνο στην Ελλάδα αλλά δυστυχώς και παγκοσμίως. Και το λέω αυτό γιατί ο κάθε επιχειρηματίας που διοργανώνει ένα event kickboxing, προκειμένου να προσελκύσει κόσμο, αλλά και αθλητές, βαφτίζει κάποιο συγκεκριμένο αγώνα ως αγώνα διεκδίκησης παγκοσμίου τίτλου.

Για να εξηγήσω ακριβώς, φέρνοντας και πάλι στο προσκήνιο το άθλημα της πυγμαχίας, για να αγωνιστεί κάποιος σε παγκόσμια πρωταθλήματα, ολυμπιακούς αγώνες, ηπειρωτικά πρωταθλήματα, θα πρέπει να έχουν προηγηθεί προκριματικοί αγώνες, για να συμμετάσχουν σε αυτές τις μεγάλες διοργανώσεις, και εκεί να σημειώσουν από 4-6 νίκες για να πάρουν κάποιο τίτλο.

Αν θέλετε να πάμε και στο χώρο της επαγγελματικής πυγμαχίας παίρνοντας ένα μικρό παράδειγμα την κατηγορία των υπερβαρέων βαρών, ο παγκόσμιος πρωταθλητής εκεί, ο χρυσός ολυμπιονίκης της Ατλάντα WladimirKlitschko, χρειάστηκε να κάνει 34 νίκες για να γίνει Νο1 διεκδικητής του παγκόσμιου τίτλου και να φορέσει τελικά την ζώνη της WBO. Σε μια κατηγορία όπου υπάρχουν ενεργά 1083 επαγγελματικά συμβόλαια. Στο kickboxing μέσα από ποια διαδικασία άραγε στέφονται παγκόσμιοι πρωταθλητές;

Απλά να σας αναφέρω ότι σε διάφορες μεταδόσεις που έκανα το 2014 για το Eurosport, ανακάλυψα ότι υπάρχουν 15 διαφορετικοί αθλητές στην κατηγορία των μεσαίων βαρών που δηλώνουν παγκόσμιοι πρωταθλητές. Ε! μετά από αυτό λέω… έλεος πλέον με τους παγκόσμιους πρωταθλητές του kickboxing".

Σε βλέπω λίγο αγανακτισμένο. Δεν υπάρχουν δηλαδή παγκόσμιοι πρωταθλητές στο kickboxing;

"Ναι είμαι, δεν το κρύβω. Ξέρεις πλέον έχει χαθεί η αξία του παγκόσμιου πρωταθλητή, αλλά και του ολυμπιονίκη, όταν όλοι αυτοαποκαλούνται παγκόσμιοι πρωταθλητές. Τα πράγματα είναι απλά…στο κικ μπόξινγκ δεν υπάρχουν παγκόσμιοι πρωταθλητές όπως αυτό τουλάχιστον ορίζεται σε όλα τα ολυμπιακά αγωνίσματα.

Ο κόσμος δεν το ξέρει και θεωρώ ότι είναι και ένας ακόμη λόγος που αυξάνεται ραγδαία η δυναμική του χώρου. Όλοι νομίζουν ότι μπορούν να γίνουν παγκόσμιοι πρωταθλητές. Τους φαίνεται εύκολο και εφικτό αυτό γι αυτό και προσέρχονται μαζικά. Οφείλω όμως να επισημάνω ότι μέσα στο χάος του εν λόγω αθλήματος, έγινε μια σοβαρή προσπάθεια από τους Ιάπωνες διοργανωτές του Κ1, οι οποίοι πραγματοποίησαν όντως προκριματικούς αγώνες, για να βγάλουν τον παγκόσμιο πρωταθλητή".

Το kick boxing θα μπορούσε να γίνει ολυμπιακό άθλημα και να συνυπάρξει αρμονικά με την πυγμαχία;

"Αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο. Η πυγμαχία είναι ένα καθαρά ολυμπιακό άθλημα αναγνωρισμένο από την διεθνή ολυμπιακή επιτροπή, ενώ το kickboxing με το αλαλούμ των πάρα πολλών παγκοσμίων ομοσπονδιών δεν έχει καμία ελπίδα να αναγνωριστεί ποτέ. Άρα οι όποιες διορθωτικές κινήσεις πρέπει να γίνουν αφορούν αποκλειστικά την πυγμαχία.

Το αγαπάω αυτό το άθλημα και το νοιάζομαι, γιατί κακά τα ψέματα είναι στενά συνυφασμένο με την ζωή μου και το γεγονός ότι σήμερα η ελληνική πυγμαχία είναι απαξιωμένη και βιώνει καταστάσεις άδειων γηπέδων με λυπεί. Και το λέω αυτό γιατί η ελληνική πυγμαχία έχει περάσει πραγματικά ένδοξες στιγμές. Θυμάμαι με νοσταλγία την χρονιά του 1973 όταν κόπηκαν στους τελικούς των Βαλκανικών αγώνων στο Παναθηναϊκό Στάδιο 20.500 εισιτήρια.

Ήμουν παιδάκι τότε και είχα πάει να δω τους αγώνες. Εκείνο το σκηνικό ομολογώ ότι με είχε μαγέψει και είχε παίξει καταλυτικό ρόλο στην ενασχόληση μου αργότερα στο άθλημα. Θυμάμαι το 1981 όταν στους τελικούς του διεθνούς κυπέλλου Ακρόπολις έπαιξα στο Καλλιμάρμαρο μπροστά σε 11.000 θεατές, αλλά και το 1988 στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα Α’ κατηγορίας στον Πανελλήνιο Γυμναστικό Σύλλογο μπροστά σε 3000. Ανεπανάληπτες εποχές!! Θα ήθελα λοιπόν να στείλω ένα ενωτικό μήνυμα προς όλους τους ανθρώπους της ελληνικής πυγμαχίας, να καθίσουν σε ένα τραπέζι και να αξιοποιήσουν τις δυνάμεις τους προς όφελος του αθλήματος.

Υπάρχει δυνατότητα η πυγμαχία να ξαναγυρίσει στις παλιές καλές στιγμές της και όχι να φτάνουμε εν έτει 2014 σε πανελλήνια πρωταθλήματα με μόνο δυο κατηγορίες βάρους".