Νεκτάριος Καρτσάκης: Στην πιο σκληρή μάχη με το Πάρκισον έχει "όπλο" τις πολεμικές τέχνες
O Νεκτάριος Καρτσάκης δίνει μεγάλη μάχη με το Πάρκισον, αλλά έχει για σύμμαχο τις πολεμικές τέχνες που τον κρατούν δυνατό να παλεύει με στιβαρότητα και σθένος.
Στην ζωή μας υπάρχουν μικρά και μεγάλα εμπόδια... Στην περίπτωση του Νεκτάριου Καρτσάκη η μοίρα έπαιξε σκληρό παιχνίδι όμως εκείνος στάθηκε απέναντι στην ασθένεια του Πάρκισον με στιβαρότητα και σθένος.
Τον Νεκτάριο γνώρισα σε μία από τις κοινές μας προπονήσεις στην ομάδα του Βλαδίμηρου Ναζαρένκο και της Αναστασίας Ποντίκα . Ένας άνθρωπος που φαίνεται πως έχει μάθει να πολεμάει στην ζωή του και παρά τις δύσκολες μέρες που περνάει, δίνει πάντα το παρών σε προπονήσεις που ένας μέσος άνθρωπος μπορεί να μην...βγάζει.
Αυτό φυσικά έχει να κάνει με την δύναμη της ψυχής του που γράφει...χιλιόμετρα, απέναντι σε μία ασθένεια που προσπαθεί να τον καταβάλει. Ο Καρτσάκης ξεκίνησε νωρίς τα μαχητικά αθλήματα και μέχρι σήμερα είναι μεγάλος οπαδός.
"To 1980 όταν ξεκίνησα την πορεία μου στο Shotokan Karate έψαχνα να βρω μία λύση για αυτοάμυνα αφού οι συνθήκες στο σχολείο ήταν σκληρές. Είχα εμπνευστεί όπως οι περισσότεροι από εμάς από τον Bruce Lee. To 1992 κατέκτησα το Πανελλήνιο πρωτάθλημα του Shotokan Karate και υπήρξα μέλος της Εθνικής ομάδας μέχρι το 1994.",μας λέει στα πρώτα του λόγια ενώ μιλάει ανοιχτά για το πρόβλημα υγείας που τον ταλαιπωρεί και αντιμετωπίζει μέσω των πολεμικών τεχνών.
"Τα τελευταία έξι χρόνια αντιμετωπίζω πρόβλημα υγείας. Νόσησα από την ασθένεια του Πάρκισον. Με βοηθάει πάρα πολύ η προπόνηση στις πολεμικές τέχνες. Αφενός γιατί θυμάμαι πως φοράω το κοστούμι του παλιού καλού εαυτό μου. Αφετέρου γιατί μου δίνει αυτοπεποίθηση, όπως επίσης και κινητική ικανότητα, η οποία έχει χαθεί μετά την ασθένεια", αναφέρει ο Καρτσάκης που στην συνέχεια αποκαλύπτει πως κατέληξε στον σύλλογο της Κυψέλης.
H προπονήτρια του Καρτσάκη, Αναστασία Ποντίκα
"Αισθανόμουν την ανάγκη να κάνω προπόνηση κυρίως σε στόχους με σκοπό να βελτιώσω την κινητικότητα μου. Ρώτησα έναν παλιό μου συναθλητή από την Εθνική και αργότερα προπονητή της Εθνικής ομάδας Κώστα Γκουβούση και μου πρότεινε τον κύριο Ναζαρένκο στην Κυψέλη.
Είχα την τύχη αργότερα να συναντήσω την κυρία Νατάσα Ποντίκα την οποία γνώριζα σε αγώνες που πήγαινα σαν θεατής στο kickboxing. Όπου πήγαινα την έβλεπα να αγωνίζεται. Και οι δύο είναι πολύ καλοί δάσκαλοι και με εμπνέουν στην προπόνηση. Δεν το μετάνιωσα ποτέ".
Ο Καρτσάκης μπορεί να αποτελέσει παράδειγμα προς τους νέους που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα αλλά κι αυτούς που είναι υγιείς και πρέπει να εκτιμούν αυτό που έχουν.
"Θέλω να πω πως όλα τα προβλήματα μπορούν να αντιμετωπιστούν ακόμα και η αναπηρία. Ο άνθρωπος μπορεί να σηκώσει πιο πολλά βάρη απ' ότι νομίζει. Θα ήθελα να παροτρύνω τους νέους ανθρώπους να μην τα παρατάνε ποτέ και να συνεχίζουν να αγωνίζονται. Να ασχολούνται με τον αθλητισμό και ιδιαίτερα με τις πολεμικές τέχνες. Είναι ένας τρόπος απόδρασης που σου δίνει αυτοπεποίθηση. Η ζωή είναι όπως ένα 15γυρο ματς πυγμαχίας. Στον τελευταίο γύρο κερδίζει πάντα ο... θάνατος. Εμείς πάμε να κερδίσουμε τους υπόλοιπους...14 στα σημεία".
Ο Καρτσάκης είναι σήμερα 53 ετών και εκτός από μία εξαετία μάχης με την νόσο, φροντίζει και την κατάκοιτη μητέρα του που υπέστη εγκεφαλικό και πάσχει από Αλτσχάιμερ.
Το 1995 είχε την τύχη να γνωρίσει σε σεμινάριο στα Χανιά τον μεγάλο Ramon Dekkers που έφερε τότε ο Αντώνης Καπαδουκάκης στην Κρήτη. Το σεμινάριο ήταν οκτάωρο και εκείνος θυμάται.
O Kαρτσάκης σε προπόνηση με τον θρυλικό Ramon Dekkers
"Ήταν καταπληκτικός άνθρωπος και ήταν μεγάλη τιμή για μένα που τον γνώρισα. Με ενέπνευσε πολύ και παρά το ότι ήταν σπουδαίος συμπεριφερόταν σαν ένας από τους πιο απλούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Εγώ τότε ένιωθα δυνατός, ήμουν 67 κιλά και σήκωνα στον πάγκο 160 κιλά. Όταν φτάσαμε να κάνουμε κλιντσ δεν μπορούσα να τον κουνήσω", αναφέρει ο 53χρονος που θυμάται και ένα ευτράπελο σε εκείνα τα σεμινάρια.
"Ένας από αυτούς που συμμετείχαν στο σεμινάριο προσπαθούσε με μπροστινή κλωτσιά να χτυπήσει δυνατά τον Dekkers. Εκείνος ανταπέδωσε. Αφού κατάφερε να τον κάνει να μοιάζει...μπαλαρίνα στα μάτια μας του πέρασε άλλες μία-δύο κλωτσιές στο χέρι. Την επόμενη μέρα ο Dekkers πήγε να κάνει πάλι τεχνική με τον ίδιο άνθρωπο και πιστέψαμε όλοι πως θα τον...βασάνιζε με τον τρόπο του. Τελικά απέδειξε πόσο επαγγελματίας είναι και αρκέστηκε στις τεχνικές",καταλήγει.
Σε έρευνες που έχουν γίνει έχει αποδειχτεί πως τα μαχητικά σπορ και δη η πυγμαχία επιβραδύνουν την ασθένεια του Πάρκισον και οι ασκούμενοι ανακτούν την δύναμη, την αντοχή, την κινητικότητα και την ισορροπία τους. Σχετικό άρθρο μπορείτε να διαβάσετε εδώ.
Διαβάστε περισσότερα στο fightsports.gr