Ο Τζάστιν Ρεν είναι ο fighter που δεν μπορεί να χάσει

Δοκίμασε όλες τις ουσίες. Δεν κατάφερε να βρει μια που να "γεμίζει" το κενό που ένιωθε στη ψυχή του. Μολονότι εξελισσόταν σε έναν από τους πιο δυνατούς fighters του UFC, δεν είχε τη διαύγεια που χρειαζόταν για να απολαύσει αυτό που του συνέβαινε. Κάποια στιγμή διαπίστωσε ότι δεν τον ενδιαφέρει το αμερικανικό όνειρο. Δεν είχε ανακαλύψει όμως, κάτι που να τον νοιάζει. Έφτασε στο ναδίρ. Τότε ήταν που ζήτησε από το Θεό να τον σώσει.

Από το 2011 ο Jason Wren έχει αφιερώσει τη ζωή του στη διάσωση των Πυγμαίων, στην Αφρική. Έπειτα από πέντε χρόνια απουσίας από τα οκτάγωνα, επέστρεψε " αυτή τη φορά όχι για εμένα, αλλά για την οικογένεια μου", στην οποία παρείχε τον τρόπο να αποκτήσει πόσιμο νερό, τροφή, μα πρώτα από όλα την ελευθερία της! " Πριν πάλευα για τον εαυτό μου. Τώρα μάχομαι για κάτι πολύ μεγαλύτερο και για αυτό δεν μπορώ να χάσω", εξηγεί. Τώρα, μάλλον ήλθε η ώρα να σου εξηγήσω εγώ δυο πράγματα.

Στα 13 σκέφτηκε για πρώτη φορά την αυτοκτονία. Ήταν ένα μεγαλόσωμο, στρουμπουλό, ατσούμπαλο, ντροπαλό παιδί. Όχι από αυτά που γίνονται αποδεκτά στις σχολικές "κλίκες". Ήταν από εκείνα που ωθούνταν στο περιθώριο, αυτά που γίνονται στόχος της εγωιστικής μανίας των δημοφιλών μαθητών. Ένα καθημερινό γεύμα στην καφετέρια του high school περιλάμβανε τη ρίψη αντικειμένων, από διερχόμενους συμμαθητές. Δεν βρήκε ποτέ το χώρο που χρειαζόταν, για να "χτίσει" την αυτοπεποίθηση του. Να πιστέψει στον εαυτό του.

Όταν αυξήθηκαν οι συμμαθητές του που του πρότειναν να αυτοκτονήσει, γιατί " έτσι κι αλλιώς δεν θα κάνεις τίποτα στη ζωή σου", άρχισε να σκέφτεται αυτήν την προοπτική. Στα 14 διαγνώστηκε με κατάθλιψη. Οι γονείς του δεν ήθελαν να πιστέψουν πως το παιδί τους έχει κάτι... τέτοιο. Όταν παρακολούθησε τον πρώτο αγώνα UFC ένιωσε κάτι. Ότι αυτός μπορεί να είναι ένας χώρος, στον οποίον θα κατάφερνε να ενταχθεί.

Κατ' αρχάς, μια πολεμική τέχνη θα τον βοηθούσε να απαντήσει στο σχολικό εκφοβισμό. Θα κρατούσε όλους όσοι τον ενοχλούσαν, άνευ λόγου και αιτίας, μακριά του. Παράλληλα, θα μπορούσε να γεμίσει το κενό που αισθανόταν μέσα του. Να γίνει αυτό που έλειπε, για να νιώσει ικανός. Σκέφτηκε και ότι θα "έβγαζε" με εποικοδομητικό τρόπο το θυμό που είχε συγκεντρώσει μέσα του, από την άδικη συμπεριφορά των γύρω του. Ξεκίνησε να μαζεύει DVDs με αγώνες του UFC και να τους παρακολουθεί στο δωμάτιο του, αφότου οι γονείς του πήγαιναν για ύπνο. Το επόμενο βήμα ήταν να ασχοληθεί στο σχολείο με την πάλη. Άρχισε να διακρίνεται και οι δικοί του τον έστειλαν στα 15, στο Dallas Bishop High, ένα ιδιωτικό σχολείο που είχε για προπονητές στο άθλημα του δυο χρυσούς Ολυμπιονίκες: τους Kenny Monday και Kendall Cross.

Ο θυμός ήταν το κύριο χαρακτηριστικό του, από τους πρώτους αγώνες. Αντιμιλούσε στους αντιπάλους, στους διαιτητές, αλλά κρατούσε το μεγαλύτερο μέρος αυτής της ενέργειας για να κερδίζει. Όπως τελείωνε το high school, είχε κατακτήσει δυο πρωταθλήματα προπαρασκευαστικών σχολείων και έναν εθνικό τίτλο. Τον κάλεσαν για προετοιμασία στο Olympic Training Center. Χρησιμοποίησε την πάλη, για να αποδείξει στους γιατρούς πως είχαν κάνει λάθος διάγνωση. Να πείσει τους γονείς του ότι ήταν μια χαρά. " Έδινα πολύ καλά σόου" είχε σχολιάσει σε συνέντευξη που έδωσε το 2013 στο Sports Illustrated, " όσοι ήταν κοντά μου, ένιωθαν πως ήμουν ευτυχισμένος".

Όλα έδειχναν να λειτουργούν υπέρ τους. Ώσπου έπαθε κάταγμα στο δεξί αγκώνα, στον τελευταίο αγώνα του σχολείου. Μπήκε στο χειρουργείο. Οι γιατροί του χορήγησαν ένα από τα πιο εθιστικά αναλγητικά (η ουσία οξυκωδόνη έχει τις ίδια επίδραση με τη μορφίνη). Εκείνος έκανε κατάχρηση: πήρε τις δόσεις που προορίζονταν για μήνες, σε μια εβδομάδα. Αναζήτησε νέα παρτίδα. Ο γιατρός του, του είπε πως δεν υπήρχε αυτό το ενδεχόμενο, ότι θα έπρεπε να σταματήσει την ουσία. Πήγε σε άλλον και πήρε την πολυπόθητη συνταγή. Αυτό το σύστημα το συνέχισε για μήνες. Κάποια στιγμή άρχισε να συνδυάζει τα χάπια με το αλκοόλ ή τη μαριχουάνα. Έγινε περισσότερο οξύθυμος και άρχισε να τσακώνεται στα μπαρ. Εκείνη την περίοδο, δοκίμασε και την κοκαΐνη. Συμπτωματικά, ήταν η περίοδος που -στα 22 του- δέχθηκε την πρόσκληση από το Ultimate Fighter. Είχε γίνει γνωστός ως "Viking".

Έκανε ό,τι μπορούσε για να κρύψει τους εθισμούς του. Από όλους. Από τους συναθλητές, του προπονητές, τους δικούς του ανθρώπους. Του ζήτησαν να διαλέξει ομάδα. Επέλεξε αυτή του Trevor Wittman, βοηθού προπονητή του πρώην πρωταθλητή ελαφρών βαρών στο UFC, Rashad Evans. "Του είχα πει πως έχει ό,τι χρειάζεται για να γίνει πρωταθλητής. Έκανε ό,τι του έλεγα, ήταν απόλυτα συμμορφωμένος με το πρόγραμμα. Η χαρά κάθε προπονητή. Είχε την πεποίθηση πως αν προσπαθήσει όσο σκληρά μπορεί και πιστέψει ότι θα τα καταφέρει, αυτό και θα γίνει" θυμάται ο Wittman.

Οι εμφανίσεις του ήταν εξαιρετικές. Αυτή με τον Roy Nelson ήταν στα highlights. Ο αντίπαλος του αναδείχθηκε νικητής, απόφαση που ήταν άκρως αμφιλεγόμενη και ο Wren ήταν ένας από τους λίγους αθλητές που προσκλήθηκαν να παλέψουν στο Ultimate Fighter 10 στο Las Vegas. Δυο ημέρες πριν συναντήσει στο οκτάγωνο τον Jon Madsen, ήταν στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του, παρέα με μπουκάλια αναλγητικών και μαριχουάνα. Δεν υποβλήθηκε στο σχετικό τεστ, κατά συνέπεια δεν αποκλείστηκε, παρουσιάστηκε στο ματς και έχασε στα σημεία από τον Madsen. Του είπαν πως αν κέρδιζε ένα ακόμα ματς ή δυο περιφερειακούς, θα επέστρεφε πάραυτα στο UFC. Δεν ενθουσιάστηκε. Τουναντίον, απέκτησε πάλι εκείνο το ενοχλητικό αίσθημα, πως κάτι έλειπε.

" Δεν είχα φτάσει ακόμα στην κορυφή και σκεφτόμουν "αυτό είναι όλο;". Έβλεπα δίπλα μου, τους συμπαίκτες μου, κάποιους από τους παγκόσμιους πρωταθλητές, να απατούν τις γυναίκες τους, να παλεύουν με κάποιους από τους δικούς μου εθισμούς και ήξερα ότι και εκείνοι αναρωτιούνται αν αυτό είναι όλο". Μετακόμισε στο Denver, για να συνεχίσει τις προπονήσεις με τον Wittman, στο Grudge Training Center, όπου προπονούνταν και δυο άλλοι μετέχοντες στην κατηγορία βαρέων βαρών (Shane Carwin, Brendan Schaub).

Στο Colorado είχε εξασφαλίσει άδεια για ιατρική χρήση μαριχουάνας και έκανε χρήση κάθε μέρα, πριν την προπόνηση. " Οι συναθλητές μου ήξεραν πως είμαι "φτιαγμένος" στις προπονήσεις. Ήμουν τόσο ενεργός χρήστης που δυο φαρμακεία που χορηγούσαν ιατρική μαριχουάνα, είχαν υπογεγραμμένη αφίσα μου, μέσα στο μαγαζί". Κατέκτησε τρία διαδοχικά περιφερειακά πρωταθλήματα -με χαρακτηριστική άνεση- και καθημερινά, μαζί με το αθλητικό πρωινό του έπαιρνε χάπια, αλκοόλ και μαριχουάνα.

Ανακάλυψε πως άλλοι χρήστες διοργάνωναν διάφορες διαδρομές, στα βουνά του Colorado, όπου έκαναν και τη δουλειά τους με την ησυχία τους. Δήλωσε συμμετοχή. Δεν τον ένοιαζε ότι έχανε προπονήσεις. Οι προτεραιότητες του ήταν άλλες. Σε αυτές τις διαδρομές δοκίμασε τα πάντα. Από παραισθησιογόνα μανιτάρια έως ecstacy. " Ο στόχος μου ήταν να αυτοκτονήσω" ομολόγησε χρόνια μετά, μαζί και ότι " έχω κενό έξι εβδομάδων από εκείνη την εποχή. Δεν θυμάμαι πού ήμουν ή τι έκανα".

Είχε χάσει τα πάντα. Από γάμους των καλύτερων φίλων του (σε έναν υποτίθεται πως θα ήταν ο κουμπάρος) έως γενέθλια, γιορτές (η μητέρα του είχε παραβιάσει την πόρτα του σπιτιού του, γιατί δεν μπορούσε να τον εντοπίσει) και φυσικά προπονήσεις. Ο Wittman αναγκάστηκε να τον αποδεσμεύσει. " Όλοι στο γυμναστήριο με ρωτούσαν αν άνηκε πια στο Grudge. Σε ό,τι αφορούσε την τεχνική, τη ψυχή και τις αθλητικές ικανότητες άνηκε μεταξύ των καλύτερων. Ήταν όμως, σε μια φάση της ζωής του που οι εξωτερικές επιρροές δεν τον άφηναν να κάνει τη δουλειά του".

Μια μέρα εμφανίστηκε για προπόνηση μεθυσμένος. Από όλους τους πόρους του σώματος του "έβγαινε" αλκοόλ. " Όλοι οι συναθλητές μου, με κοιτούσαν με την άκρη των ματιών τους όπως κατευθυνόμουν στο γραφείο του προπονητή". Ήταν Απρίλιος του 2010 και έμεναν κάποιες -λίγες- εβδομάδες για τον επόμενο αγώνα του. Ο Wittman του είπε πως έπρεπε να μπει σε πρόγραμμα απεξάρτησης. " Με ενημέρωσε ότι είχε γίνει ψηφοφορία και όλοι τάχθηκαν υπέρ αυτής της πρότασης, πλην αυτού. Αλλά ήταν αναγκασμένος να κάνει ό,τι ήθελε η πλειοψηφία. Μου επισήμανε ότι ουδείς άλλος αθλητής ήθελε να συνδέεται με τον όποιον τρόπο, μαζί μου".

Βγήκε τρέχοντας από το κτίριο. Ξέσπασε σε λυγμούς, όταν πια είχε μπει στο αυτοκίνητο του. Προσπαθούσε να ηρεμήσει. Να σκεφτεί τι έπρεπε να κάνει. Είχε... πιάσει πάτο. Όταν άκουσε τον ήχο εισερχόμενου email στο κινητό του, νόμισε πως ο Wittman του είχε στείλει το κέντρο αποθεραπείας που είχε βρει για εκείνον. Ο αποστολέας όμως, ήταν άλλος. Ένας παιδικός του φίλος, ο Jeff Duncan προσπαθούσε να τον βρει κάθε μέρα, για δυο μήνες. Του έστελνε μηνύματα, emails. Εκείνος δεν είχε διαβάσει ούτε ένα. Ο Duncan ήταν από παιδί θρήσκος και ο Wren δεν είχε την παραμικρή σχέση με τις εκκλησίες. Δεν είχε πια τίποτα να χάσει, οπότε διάβασε email που είχε για τίτλο "πλάνο παιχνιδιού για τη νίκη". Του πρόσφερε ένα ταξίδι στο "Quest", ένα χριστιανικό χώρο αναψυχής στο νότιο Texas, με όλα τα έξοδα πληρωμένα.

Υπό άλλες συνθήκες, να "πατούσε" delete. Είχε φτάσει όμως, στο ναδίρ. Δεν είχε πουθενά να πάει. Είχε μείνει χωρίς επιλογές. Πήρε τηλέφωνο τον Duncan και έμαθε πως διατίθεται να πληρώσει και τα έξοδα ενός προπονητή. Στο ταξίδι, ο Wren πήρε μαζί του και τις ουσίες του. Στις 5/5 του 2010, την τρίτη ημέρα στο "Quest", με τα χάπια και τη μαριχουάνα στην τσέπη είχε την επιφοίτηση. "Ήταν η ημέρα που αποφάσισα να βάλω το Χριστό στη ζωή μου και όλα άλλαξαν άρδην". Δεκαεπτά ημέρες μετά, αναδείχθηκε νικητής του αγώνα που έδωσε. Δυο μήνες αργότερα έκανε το ρεκόρ του 10-2, προσφέροντας show στο Biloxi του Mississippi. Η μεγαλύτερη νίκη ήταν άλλη. " Ήμουν "καθαρός" για πρώτη φορά στην καριέρα μου".

Ολοκληρώνοντας το πρόγραμμα, του πρότειναν να μετάσχει στην "Εμπειρία", ένα ταξίδι 55 ημερών για ανθρωπιστική βοήθεια, τον Μάιο του 2011, στην Αϊτή και τη Δομινικανή Δημοκρατία. Κάποιες από τις εικόνες που αντίκρισε, του προκάλεσαν σοκ. Καταστροφικός σεισμός είχε ισοπεδώσει τις πόλεις. Είδε παιδιά να τρώνε από τα σκουπίδια, ενήλικες να κάνουν μπάνιο στο λιωμένο χιόνι του δρόμου, μωρά να "σνιφάρουν" κόλλα, για να κοιμηθούν. " Αρρώστησα. Τους είχαν αρνηθεί όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα". Τόσο που μια μέρα είχε ένα όραμα.

" Περπατούσα σε ένα στενό μονοπάτι, στη μέση του πουθενά. Άκουσα τύμπανα και κατευθύνθηκα προς την πηγή. Όσο πλησίαζα, άκουγα ένα όμορφο τραγούδι, αλλά όταν έφτασα όλα άλλαξαν, μεταμορφώθηκαν. Όλοι βίωναν έναν ανυπόφορο πόνο". Διηγήθηκε στον αρχηγό του retreat, Caleb Bislow το όραμα. " Μου είπε πως ήξερε ακριβώς πού ήταν αυτό το μέρος: στο νότιο Congo, μια από τις πιο επικίνδυνες περιοχές της γης και εκεί όπου θα πήγαινε ο Bislow κάποιες εβδομάδες αργότερα". Τον ακολούθησε.

" Είδα μπροστά μου ό,τι είχα δει στο όραμα. Οι πληγωμένοι που είχα δει, ήταν οι κυνηγημένοι και σκλαβωμένοι Πυγμαίοι". Ένας από τους ανθρώπους της αποστολής, τον ενημέρωσε πως οι ίδιοι αποκαλούν τους εαυτούς τους "ξεχασμένους ανθρώπους". Ήξερε ότι όλοι θα τον πουν τρελό, από τη στιγμή που επικαλείτο ένα όραμα. Δεν τον ενδιέφερε. Μόλις είχε βρει αποστολή ζωής. Την ονόμασε " Fight for the Forgotten". Για πέντε χρόνια αφοσιώθηκε στο να ενημερώσει τον κόσμο για τους Πυγμαίους, να τους βοηθήσει να ελευθερωθούν. Έζησε εκεί μια ολόκληρη χρονιά και τις άλλες πηγαινοερχόταν ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Ταξίδεψε σε Rwanda, Uganda, Tanzania, Kenya, επέστρεψε πολλάκις στο Congo και μολονότι οι αποστολές αφορούσαν όλους τους χρήζοντες βοηθείας, εκείνος είχε δει πως οι Πυγμαίοι ήταν στη χειρότερη κατάσταση από όλους. Ήταν θύματα βίας που ζούσαν στις χειρότερες δυνατές συνθήκες, ως σκλάβοι (" έως τότε, δεν ήξερα πως υπάρχουν ακόμα σκλάβοι"), με ελάχιστα.

Στην πρώτη του επίσκεψη σκέφτηκε πως " το πρόβλημα είναι τεράστιο και εγώ μικρός. Για λίγο αποθαρρύνθηκα. Ένιωθα συντετριμμένος από τη σκληρή πραγματικότητα. Είχα βάλει την ουρά στα σκέλια". Στη δεύτερη επίσκεψη έγινε κάτι που άλλαξε το σκεπτικό του. "Οι γιατροί δεν παρέχουν ιατρική βοήθεια στους Πυγμαίους, αφενός γιατί δεν έχουν χρήματα να δώσουν, αφετέρου διότι όπως μου είπαν γιατροί " θα ήταν σαν να πετάμε τα φάρμακα".

Τότε έμαθε πως τα παιδιά των Πυγμαίων, τα οποία γεννιούνται με ένα παράσιτο που μπορεί να "σκοτώσει" ένα απλό χάπι (των 3 δολαρίων), το οποίο ωστόσο δεν τους παρέχεται, τα φωνάζουν "Pygmy animal". Ο Wren έθαψε ένα μωρό, με τα ίδια του τα χέρια. " Είχα δει αίμα να βγαίνει από το αυτί του. Οι γιατροί είπαν στη μητέρα του "δεν μπορείς να είσαι εδώ, γιατί είσαι πολύ βρώμικη". Η συγκεκριμένη εικόνα είναι από τότε "σφηνωμένη" στο μυαλό μου. Από εκείνη τη στιγμή ήξερα πως δεν υπάρχει γυρισμός". Ένιωσε πως εκείνοι είναι που χρειάζονται περισσότερο την αγάπη του, την προσοχή του. Έκανε ως ζητούμενο του την ελευθερία τους (τον πρώτο χρόνο είχε ελευθερώσει 60, τον επόμενο έξι φορές περισσότερους και ούτω καθ' εξής), τη συγκέντρωση χρημάτων για τη δημιουργία καταυλισμών. " Συνήθιζα να παλεύω εναντίον άλλων. Χάριν των Πυγμαίων, άρχισα να παλεύω για άλλους".

Προσπάθησε να αποκτήσει σχέσεις με εννέα φυλές. Με τις δυο έγινε μέλος των οικογενειών. Με τις επτά, δόμησε σχέση εμπιστοσύνης. Εκείνοι τον "βάφτισαν" Eféosa. " Ο άνθρωπος που μας αγαπά". Παράλληλα, ανέλαβε προσωπικά την ενημέρωση τους για το πώς να κάνουν τη ζωή τους πιο εύκολη, μέσω της τεχνολογίας. Ήθελε να τους μάθει να είναι αυτοσυντήρητοι και αυτάρκεις. Όλα αυτά δεν έγιναν άνετα. Χρειάστηκε πολλή δουλειά και προσπάθεια -μαζί με έναν αγώνα με τη διαφθορά. Τον Νοέμβριο του 2013 αρρώστησε. Το 70% του αίματος του είχε παράσιτα. Δεν μπορούσε να φάει. Ο πυρετός δεν "έπεφτε" από το 40. Η ζωή του κινδύνευσε. Δεν ήξερε αν θα επιβιώσει. Τον πήγαν στην Uganda, όπου νοσηλεύτηκε. Όταν πήρε εξιτήριο, αγόρασε ένα φορτηγό και σε 16 ώρες ήταν πάλι κοντά στους Πυγμαίους. Τώρα αυτό το φορτηγό χρησιμοποιείται για τις γεωτρήσεις, για τη δημιουργία πηγαδιών.

"Στο νότιο Congo επικρατεί χάος. Οι επαναστατικοί στρατοί σφαγιάζουν χωριά, μολύνουν μητέρες με HIV, αφήνουν παιδιά ορφανά και τα στρατολογούν από παιδική ηλικία, ώστε να μετάσχουν σε επιθέσεις, των οποίων κατά 90% δεν θα επιβιώσουν", είπε μεταξύ άλλων. Δημιούργησε στο Twitter το λογαριασμό, με το όνομα @thebigpygmy και μέσω αυτού πρόσφερε πληροφόρηση και τρόπους που μπορούσε να βοηθήσει, όποιος ενδιαφερόταν. Παρεμπιπτόντως, είχε κοντά του την Emily, την οποία γνώρισε στην πρώτη του αποστολή (ήταν και εκείνη μέλος της) και παντρεύτηκαν την 1η Νοεμβρίου του 2014, έπειτα από πρόταση γάμου/έκπληξη εκείνης.

Στο video που του έστειλε, του εξηγούσε πόσο υπερήφανη νιώθει για όσα είχε καταφέρει τα τρία χρόνια της σχέσης τους και ότι... με την επιστροφή του στην πατρίδα -όταν έβλεπε το video ήταν καθ' οδόν για το αεροδρόμιο-, ήταν όλα έτοιμα για να παντρευτούν το ίδιο βράδυ. Όταν τον ρωτούσαν αν υπάρχει περίπτωση να επιστρέψει στο οκτάγωνο, απαντούσε "ποτέ δεν ξέρεις". Στα 27 του έκρινε πως είχε έλθει αυτή η ώρα. Αυτή τη φορά, δεν θα πάλευε για την πάρτη του, αλλά για εκείνους. Τους "ξεχασμένους". " Τη νέα μου οικογένεια". Η ιδέα της επιστροφής δεν ήταν δική του, αλλά της γυναίκας του. Του εξήγησε πως μέσω του ΜΜΑ θα μπορούσε να ενημερώσει περισσότερους ανθρώπους. Επέστρεψε στο Grudge όπου αυτή τη φορά τον αγκάλιασαν όλοι.

Τον διεκδίκησαν όλοι. Επέλεξε το Bellator Fighting Championship. Ο πρόεδρος του, Scott Coker είχε συναντηθεί μαζί του τρεις φορές, στα χρόνια της απουσίας του. Είχε ενθουσιαστεί από τον τρόπο που ζούσε πια ο Wren και πρόσφερε τη βοήθεια του. Σημειωτέον, υπήρχαν και άνθρωποι του UFC που έκαναν δωρεές. Τον Ιούλιο του 2015 υπέγραψε πενταετές συμβόλαιο με το Bellator MMA και έκανε το ντεμπούτο του στις 28/8, εναντίον του John Burns. Κέρδισε εύκολα. Θετικό ήταν το αποτέλεσμα και του δεύτερου αγώνα του (19/2/2016 εναντίον του Juan Torres). Δεν χρειάζεται να σου πω τον τρόπο που διαχειρίστηκε τα κέρδη, έτσι; Όπου πηγαίνουν και εκείνα από τις πωλήσεις του βιβλίου του, το οποίο έχει φυσικά τίτλο "Fight for the forgotten".