Για τον τελευταίο αγώνα της καριέρας του: «Ολοκληρώνω την καριέρα μου μετά από 178 αγώνες και 24 χρόνια. Είναι το τελευταίο μου ματς. Στις 27 Ιουνίου αγωνίζομαι κόντρα σε έναν από τους κορυφαίους στο παγκόσμιο στερέωμα αθλητές, τον Στιβ Μόξον, ο οποίος έχει το ίδιο επιθετικό στυλ με ‘μένα και θα γίνει ένας πολύ δυνατός αγώνας, φαντάζομαι.»

Για το λόγο που αποφάσισε να σταματήσει: «Το κάνω αυτό όλη μου τη ζωή. Όπως είπα, το υπηρετώ 24 χρόνια και πάω για 25. Έχω δώσει πάρα πολλές μάχες, 178. Είναι ρεαλιστικό το άθλημα αυτό, όπως και η καθημερινότητα γιατί όποιος κάνει πρωταθλητισμό δεν μπορεί να κάνει κάτι άλλο. Είναι με δεμένα χέρια, από το πρωί μέχρι το βράδυ, οι υπερβάσεις είναι μεγάλες, η συναισθηματική διαχείριση επίσης και το ρεαλιστικό κομμάτι, φυσικά. Οπότε, αισθάνομαι πλήρης μέσα μου, πια. Το έχω ζήσει όλο αυτό και περιμένω να περάσω στα επόμενα κεφάλαια και να δω πως ζει και ο φυσιολογικός κόσμος.»

Για το πώς ζει ο φυσιολογικός κόσμος: «Ένα από πράγματα που στερείσαι, σίγουρα είναι η ανεμελιά. Ζεις συνέχεια με το χρόνο, με τα γραμμάρια. Τι θα φας, πότε θα κοιμηθείς, μην κρυώσεις… Έχει πολλά πρέπει και δεν πρέπει. Σίγουρα, ανάλογα με το κίνητρο αποδυναμώνεται η θυσία κι εγώ έχω υψηλό κίνητρο. Όμως, είναι μία ζωή κατά την οποία χρειάζεσαι στο μέγιστο το κεφάλαιο της πειθαρχίας και κάνεις συνεχώς υπερβάσεις για να είσαι σε υψηλό επίπεδο, γιατί το κικ μπόξινγκ είναι ιδιαίτερα απαιτητικό. Ούτε θα τρέξει κάποιος άλλος μέσα στο γήπεδο, ούτε υπάρχει πάγκος. Χτυπάει το καμπανάκι και πρέπει να είσαι φουλ σε όλα. Φυσική κατάσταση, αναπνευστική κατάσταση, κεντρικό νευρικό σύστημα, να είναι φτιαγμένος να αντέχεις όπως λέμε. Να είσαι σε όλα πολύ καλός.»

Για το αν έχει φοβηθεί ποτέ από έναν αντίπαλο, ειδικά βάσει του ύψους του: «Πρώτα απ’ όλα, όσον αφορά στο ύψος, όταν αγωνίζομαι με αθλητές στο δικό μου ύψος δυσκολεύομαι περισσότερο γιατί αλλάζουν οι γωνίες κι έχω εξειδικευτεί πλέον. Όπως ο Τάισον έπαιζε με δύο μέτρα αντιπάλους και είχε το δικό του σύστημα. Όσον αφορά το κομμάτι του φόβου, μέσα από τον αθλητισμό – πρωταθλητισμό μαθαίνεις να κάνεις μία συναισθηματική διαχείριση, το αποκωδικοποιείς και προσπαθείς να το επενδύσεις αντίστοιχα σε έργο και αδρεναλίνη. Προσωπικά, από μικρό παιδί, σιγά σιγά αυτό το κομμάτι του άγχους, φόβου άρχισα να το εκφράζω σε αδρεναλίνη, και να με φτιάχνει όλο αυτό. Εκεί γυρνάω το διακόπτη και μπαίνω μέσα σα να υπάρχει μία ανοσία φόβου. Γιατί εάν φοβηθείς ανεβάζεις μία ουσία που λέγεται κορτιζόνη, κόβονται τα πόδια σου και τότε σε δέρνει και ένα μικρό παιδάκι.»

Για το πως διαχειρίζεται ψυχολογικά έναν αγώνα: «Και ο γενναίος και ο δειλός φοβούνται το ίδιο. Ο δειλός το βάζει στα πόδια και ο γενναίος βρίσκει τρόπο να επενδύσει το φόβο του σε έργο. Είναι πολύ σημαντικό κεφάλαιο αυτό και μέσα από τον αθλητισμό – πρωταθλητισμό μαθαίνεις να κάνεις και συναισθηματική διαχείριση.»

Για το εάν έχει καταλάβει ότι έχει ανεβάσει το άθλημα στην κορυφή: «Χαίρομαι διότι δεν αντιλαμβάνομαι πολλές φορές καλά πράγματα για να μην επαναπαύομαι, να ηρεμώ και να μην παλεύω. Είναι σημαντική η εξέλιξη και η προσφορά. Μέσα από την προσφορά είναι σημαντικό να εμπνέεις κόσμο και χαίρομαι πάρα πολύ όταν βλέπω παιδάκια, μεγάλα και μικρά και να ανοίγουν σωματεία που έχουν και κικ μποξ, μου δίνει τεράστια ηθική ικανοποίηση ότι εγώ ήμουν αυτός που ενέπνευσα όλους αυτούς τους ανθρώπους με τη γυμναστική, που έχει μόνο υγιή παρακλάδια.»

Για το αν είναι η μεγαλύτερη επιβράβευση που έχει βάλει τα παιδιά να αγωνίζονται: «Η ηθική ικανοποίηση είναι τεράστια. Όταν βλέπω από τον κόσμο στο facebook, για παράδειγμα, το πώς με υποστηρίζουν, το τι μου λένε, πόσο καλά πράγματα έχουν εμπνευστεί, είναι τόσο όμορφο που ξεχνάω τίτλους και μετάλλια».

Για το χαρακτηρισμό «Γκάλης του κικ μπόξινγκ»: «Το 1992 όταν ξεκινούσα δεν υπήρχε καν στο χάρτη το κικ μπόξινγκ. Είχα το 0001 δελτίο της ομοσπονδίας τότε, υπήρχαν 4-5 σχολές και όταν έλεγα κάνω κικ μπόξινγκ μου έλεγαν τι είναι αυτό; Δεν το έβαλα όμως, κάτω. Πίστεψα, κοίταξα ψηλά με το κεφάλι χαμηλά και τόλμησα να ονειρευτώ πράγματα που μου είχαν μάθει ότι δεν πρόκειται να τα κάνω. Χαίρομαι γιατί εάν τα είχα πιστέψει αυτά τότε, θα είχα καταφέρει το 90 τοις εκατό λιγότερα πράγματα από αυτά που κατάφερα να κάνω. Είναι τεράστια τιμή που τον περασμένο Ιανουάριο έκανε την απονομή ο Γιώργος Καραγκούνης στη Ρόδο. Τις προάλλες μιλούσαμε με τον Νίκο Γκάλη και θα κάνει εκείνος την απονομή στο τελευταίο μου παιχνίδι.»

Για το αν έχει εκνευριστεί ποτέ στην καθημερινότητά του, εάν έχει χτυπήσει κάποιον και τι κάνει σ’ αυτήν την περίπτωση: «Είναι σημαντική η συναισθηματική διαχείριση, να μπορείς να διαχειριστείς το θυμό, την έκρηξη, την αδρεναλίνη. Άνθρωπος είμαι. Ειδικά όταν δίαιτες είναι μεγάλες σε διάρκεια άρα και το νευρικό σύστημα φτάνει σε άλλα επίπεδα. Όμως πιστεύω πως η καλύτερη άμυνα είναι η πρόβλεψη οπότε κοιτάζω να μη με φέρνουν σε δύσκολη θέση, σα να προβλέπω πώς να κινηθώ, να μην προκαλώ. Απ’ την άλλη πιστεύω στο νόμο της έλξης και όσο πιο καλά πηγαία αισθάνεσαι τόσο λιγότερους μπελάδες μαγνητίζεις. Σε κάποιες χαζοεντασούλες δεν χρειάστηκε ποτέ να κάνω κάτι παραπάνω. Άλλωστε, ζούμε σε μία φορτισμένη κοινωνία πλέον και οι εχθροί είναι εκεί έξω και όχι μέσα στην Ελλάδα. Δεν πρέπει ο κόσμος να τσακώνεται.»

Που θα γίνει ο τελευταίος του αγώνας: «Σήμερα έκλεισε η ημερομηνία για τις 27 Ιουνίου και κατά 99 τοις εκατό θα γίνει στο ΣΕΦ. Χαίρομαι διότι έχω πει στην όλη ομάδα που διοργανώνει το event να είναι φθηνά τα εισιτήρια, φιλικά για την εποχή, ώστε να μπορεί κόσμος να έρθει. Για τους πολύτεκνους και ανέργους υπάρχουν ειδικές τιμές και για τα παιδιά από 6 ετών και κάτω είναι δωρεάν η είσοδος.»

Για το αν σκοπεύει να συνεχίσει να ασχολείται με το κικ μπόξινγκ και μετά το τέλος της αγωνιστικής του καριέρας και να μεταλαμπαδεύσει τη γνώση του στα παιδιά: «Ήδη μία μέρα μετά τον αγώνα μου, έχω κανονίσει πράγματα γι αυτή τη μεταλαμπάδευση και οχύρωση των παιδιών με ενδιαφέροντα κεφάλαια και ανυπομονώ να μπω μέσα σ’ αυτό το ρινγκ».

Ακούστε τι δήλωσε ο Μιχάλης Ζαμπίδης στον Sport24 Radio 103,3: