Σε μία διαδρομή δεκαπέντε ετών (από το 1996 έως το 2011), ο Παναθηναϊκός κατέκτησε έξι φορές τον τίτλο του Πρωταθλητή Ευρώπης. Το Παρίσι, η Θεσσαλονίκη, η Μπολόνια, η Αθήνα, το Βερολίνο και η Βαρκελώνη. Έξι τρόπαια με αμέτρητες ιστορίες το καθένα, για το πώς χαράκτηκε ο δρόμος, τι έγινε πριν και μετά τους αγώνες που έκριναν τους τίτλους. Εν προκειμένω το δικό μου αγαπημένο παιχνίδι, δεν είναι κάποιος από αυτούς τους έξι τελικούς, αλλά ο τρίτος προημιτελικός του 2009 με αντίπαλο τη Σιένα. Στο Palaestra.

Μπορεί τώρα να βολοδέρνει στις χαμηλές κατηγορίες της Ιταλίας, εκείνη τη δεκαετία όμως η Σιένα ήταν μία από τις πιο σκληρές ομάδες της Ευρώπης. Ο Σιμόνε Πιανιτζάνι δημιούργησε ένα σύνολο που δεν φοβόταν κανέναν, μια ομάδα που είχε την ικανότητα να... δείρει όσο χρειαζόταν για να πάρει τη νίκη -κι ακόμα παραπάνω, ενδεχομένως. Μπορεί να μην είχε το ταλέντο των κορυφαίων της εποχής στην EuroLeague, είχε όμως τόσο τσαγανό όσο όλες οι άλλες μαζί. Ο Τερέλ ΜακΙντάιρ, ο Ριμάντας Καουκένας, ο Χένρι Ντόμερκαντ, ο Ρομέιν Σάτο, ο Κσιστόφ Λαβρίνοβιτς, ο Σον Στόουνρουκ και ο Μπέντζαμιν Εζέ αποτελεούσαν τη βάση της. Το Palaestra ήταν το κάστρο της, ένα γήπεδο - κλουβί (οι εξέδρες ήταν ακριβώς πίσω από τους πάγκους), που ελάχιστες φορές είχε γευτεί την πίκρα της ήττας.

Ο Παναθηναϊκός όμως, έμελε να την υποχρεώσει σε δύο διαδοχικές εντός έδρας σφαλιάρες μέσα σε τρία βράδια. Κι ας είχε η ιταλική ομάδα άψογη ψυχολογία, μετά από το μπρέικ στο δεύτερο παιχνίδι της σειράς στο ΟΑΚΑ, που της είχε δώσει -προσωρινά- το πάνω χέρι. Ό,τι κι αν έγινε όμως στους δύο αγώνες επί αθηναϊκού εδάφους ελάχιστη σημασία είχε μπροστά σε όσα διαδραματίστηκαν το βράδυ της 31ης Μαρτίου στη Σιένα. Εκεί, όπου οι πράσινοι έκαναν το καλύτερο παιχνίδι της χρονιάς.

ΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΗΤΑΝ ΕΤΟΙΜΟΙ ΓΙΑ ΜΑΧΗ

Με τη Σιένα να έχει "σπάσει" την έδρα του στο δεύτερο παιχνίδι, ο Παναθηναϊκός ήταν υποχρεωμένος να πάρει τουλάχιστον ένα από τα δύο παιχνίδια επί ιταλικού εδάφους για να μην μείνει για δεύτερη σερί χρονιά μακριά από το Final Four. Στο Game 2 της σειράς, παρότι βρισκόταν στο +16 στα μισά της τρίτης περιόδου, το τριφύλλι υπέστη ολικό μπλακ άουτ και είδε το έργο του για πρόκριση στο Βερολίνο να αποκτά ακόμη μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας. Έπρεπε πλέον να κάνει κατάθεση ψυχής, τακτικής προσέγγισης και συγκέντρωσης για να κερδίσει στο Palaestra. Εκεί όπου μερικούς μήνες νωρίτερα είχε υποστεί καθίζηση στη διάρκεια της regular season, για να έρθει ένα από τα... γνωστά ξεσπάσματα του Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς.

Μετά την ήττα στον δεύτερο προημιτελικό, δεν είχε ξέσπασμα. Είχε πολύ έντονη πνευματική προετοιμασία όμως. Σε τέτοιο βαθμό, που οι παίκτες του Παναθηναϊκού έφτασαν στην Ιταλία με ύφος... στρατιωτικό. Ο Λούκα Μπάνκι (assistant coach τότε στη Σιένα) είχε εξηγήσει πριν από μερικά χρόνια στο Sport24.gr πως "από την στιγμή που κατέβηκε η αποστολή από το πούλμαν και είδαμε τα πρόσωπά τους, καταλάβαμε πώς ένιωθαν μέσα τους. Μπορεί να σου ακουστεί υπερβολικό, αλλά έμοιαζαν με πολεμιστές. Υπήρχε τόση αποφασιστικότητα και ετοιμότητα που περνούσε σε όλους".

Οι στρατιώτες του Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς δεν πήγαν στην Ιταλία για να πάρουν μία νίκη. Πήγαν για να πάρουν δύο, κι αυτό έγινε εν τέλει.

ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΙΟ ΣΚΛΗΡΕΣ ΕΠΟΧΕΣ ΤΟΥ ΝΒΑ

Δεδομένα, το τριφύλλι είχε πιο ποιοτικό ρόστερ, περισσότερες επιλογές από τον πάγκο, υψηλότερο προϋπολογισμό και παίκτες που ξεχείλιζαν από εμπειρία. Για όσους δεν θυμούνται, εκείνη την εποχή ο Δημήτρης Διαμαντίδης και ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους ξεκινούσαν τους αγώνες κατά βάση από τον πάγκο. Ο Βασίλης Σπανούλης με τον Ντρου Νίκολας αποτελούσαν το βασικό δίδυμο της περιφέρειας, με τον Στράτο Περπέρογλου να παίζει στο "3". Ενώ στη front line συνυπήρχαν ο Μάικ Μπατίστ, ο Νίκολα Πέκοβιτς, ο Αντώνης Φώτσης και ο Κώστας Τσαρτσαρής.

Στη Σιένα όμως, ούτε κόμπλεξ κατωτερότητας είχαν, ούτε θαμπώνονταν από το σταριλίκι. Αντίθετα, έμοιαζαν να βρίσκουν περισσότερα κίνητρα από τέτοιες αναφορές. Αν μπορεί να γίνει μια μικρή αναγωγή, εκείνη η ομάδα που είχε στα χέρια του ο Σιμόνε Πιανιτζάνι ήταν σαν τους Ντιτρόιτ Πίστονς των αρχών της δεκαετίας, με τον Μπεν και τον Ρασίντ Ουάλας.

Ξύλο στην άμυνα. Όχι αστεία. Μιλάμε για μια ομάδα που έκανε bullying σε όλη την Ευρώπη (εντός παρκέ), ένιωθε άνετα με αυτό, έπαιζε στο "γήπεδό" της.

Κι εκείνος (ο τρίτος) αγώνας έμοιαζε σαν μια μονομαχία βγαλμένη από τα Playoffs των πιο... σκληρών εποχών του ΝΒΑ. Δεν γινόταν να κερδίσει άλλωστε ο Παναθηναϊκός. Έπρεπε όλα τα αστέρια του να αφήσουν για λίγο στην άκρη το ντελικάτο παιχνίδι τους, για να ριχτούν στην αρένα.

TAKE NO PRISONERS

Η πρώτη περίοδος έμοιαζε με επανάληψη του δεύτερου αγώνα. Ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε καλύτερα, βρέθηκε στο +6 νωρίς, αλλά έχασε το μυαλό του, δέχθηκε συνεχόμενους πόντους στο transition και βρέθηκε να ακολουθεί. Ήταν το μοναδικό δεκάλεπτο του αγώνα, που η Σιένα έδειχνε να μην επηρεάζεται από την πίεση και την στόχευση των πρασίνων.

Μέτα την πρώτη διακοπή για οδηγίες, οι παίκτες του Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς γύρισαν στο παρκέ και πάτησαν το γκάζι. Με πρώτο και καλύτερο τον Βασίλη Σπανούλη. Το πικ εν ρολ δούλευε στην εντέλεια, ο Μάικ Μπατίστ έμενε στο παρκέ περισσότερο από το συνηθισμένο και μαζί με τον "Kill Bill" έβαζαν τις βάσεις για να γείρει σταδιακά η πλάστιγγα προς την ελληνική πλευρά. Από κοντά κι ο Κώστας Τσαρτσαρής, ο οποίος προερχόταν από περίοδο ντεφορμαρίσματος.

Το σημαντικότερο όλων όμως είναι πως άπαντες είχαν πλήρη επίγνωση των "πρέπει" εκείνης της αναμέτρησης. Καλή η επίθεση, αλλά ακόμη καλύτερη η άμυνα. Μέχρι κι ο Ντρου Νίκολας με τον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους έσπαγαν σκριν με μανία, έβγαιναν μπροστά από τον προσωπικό τους αντίπαλο, έριχναν και καμιά... ψιλή μακριά από την μπάλα. Δεν υπήρχε εναλλακτική. Κάπως έτσι, φτάσαμε μέχρι το +27 στις αρχές της τέταρτης περιόδου. Νίκη με... μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση. Ούτε με το ζόρι, ούτε με ανάγκη για την τύχη ή μεγάλα σουτ.

Ο Παναθηναϊκός παρατάχθηκε στο Palaestra έτοιμος να πάρει αυτό που ήθελε, με τον τρόπο που ήθελε: take no prisoners. Όπως κι έγινε(72-53). Για σαράντα λεπτά, οι "νταήδες" της Σιένα έμοιαζαν με φοβισμένα παιδάκια. Υπήρχε εξήγηση γι αυτό. Guess who's the bully now. Η ιταλική αυτοπεποίθηση είχε κλονιστεί ανεπανόρθωτα. Μοιραία, ακολούθησε δεύτερη σερί νίκη από το τριφύλλι κι η πρόκριση στο Final Four του Βερολίνου. The rest is history.

ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

Παρότι οι αγώνες που έκριναν τον τίτλο της EuroLeague έγιναν περίπου ενάμιση μήνα αργότερα, ο Παναθηναϊκός έφτασε στο peak της απόδοσής του εκείνη τη σεζόν το βράδυ της 31ης Μαρτίου. Ο διακόπτης γύρισε μια και καλή. Στον τρίτο αγώνα με τη Σιένα.

Τα δεκάλεπτα: 16-15, 26-39, 37-60, 53-72.

ΣΙΕΝΑ (Πιανιτζάνι): Ντόμερκαντ 12 (2), ΜακΙντάιρ 13 (3/5 τρίποντα, 3 ασίστ), Φίνλεϊ 6 (1/6 σουτ, 4/4 βολές), Έζε 2 (7 ριμπάουντ), Καραρέτο 1, Σάτο 2 (1/6 σουτ), Λαβρίνοβιτς (0/6 σουτ), Καουκένας 10 (2/7 σουτ, 6/6 βολές), Ρες, Στόουνρουκ 7 (1/4 τρίποντα, 4 ριμπάουντ).

ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ (Ομπράντοβιτς): Κέτσμαν, Σπανούλης 13 (1 τρίποντο, 6 ριμπάουντ, 4 ασίστ), Περπέρογλου 3 (3 ριμπάουντ), Μπατίστ 6 (3/10 δίποντα, 6 ριμπάουντ), Φώτσης 6 (2), Νίκολας 13 (2/6 δίποντα, 3/7 τρίποντα, 3 ριμπάουντ), Τσαρτσαρής 8 (10 ριμπάουντ), Διαμαντίδης 2 (4 ριμπάουντ, 5 ασίστ), Πέκοβιτς 11 (5/8 δίποντα, 1/2 βολές, 6 ριμπάουντ), Σάκοτα, Γιασικεβίτσιους 10 (2).

Ομαδικά στατιστικά - Σιένα: 9/33 δίποντα, 6/20 τρίποντα, 17/21 βολές, 28 ριμπάουντ (21+7), 9 ασίστ, 11 κλεψίματα, 9 λάθη, 4 μπλοκ.

Ομαδικά στατιστικά - Παναθηναϊκός: 19/38 δίποντα, 9/24 τρίποντα, 7/8 βολές, 47 ριμπάουντ (34+13), 14 ασίστ, 5 κλεψίματα, 13 λάθη, 5 μπλοκ.

My favourite game: Κάθε μέρα ένας συντάκτης γράφει για τον αγαπημένο του αγώνα