Ο αγαπημένος μου αγώνας: Κηφισιά - Φιλαθλητικός, το τέλος της αθωότητας
Ο τελικός των τελικών, το τελευταίο παιχνίδι του Γιάννη Αντετοκούνμπο στην Ελλάδα, οι +20 παράγοντες από το ΝΒΑ, οι τρεις παρατάσεις και το στοιχειωμένο σουτ. Ο Χάρης Σταύρου γράφει για τον ασύγκριτο αγώνα που δεν θα ξεχάσει ποτέ.
Αν δεν έβαζα όρια στο αγαπημένο μου άθλημα, υπάρχουν αρκετά γεγονότα που θα ήθελα να έχω ζήσει από κοντά. Το Grand Prix του Ιντερλάγκος το 2008, για παράδειγμα, δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Την ώρα που ο Φελίπε Μάσα τερμάτιζε πρώτος μπροστά στο κοινό του και η Ferrari πανηγύριζε το πρωτάθλημα του Βραζιλιάνου, ο Λούις Χάμιλτον εκμεταλλευόταν ένα γλίστρημα του Τίμο Γκλοκ, τον περνούσε στην τελευταία στροφή, ανέβαινε στην πέμπτη θέση και "έκλεβε" τον τίτλο κυριολεκτικά στην τελική ευθεία όχι του τριημέρου, αλλά της χρονιάς! Δεν θα ξεχάσω ποτέ το ακραίο συναίσθημα τη στιγμή που πέρασα από το χειροκρότημα στον Μάσα στην απόλυτη έκσταση μόλις κατάλαβα τι είχε συμβεί, βλέπετε από παιδί υποστήριζα τη McLaren και στον Φίλαθλο που τότε εργαζόμουν όλοι πλην ενός υποστήριζαν τη Scuderia.
Φοβερή στιγμή, γι' αυτή όμως θα σας γράψει πιο αναλυτικά ο Κώστας Χολίδης καθώς προτίμησα ένα ματς που παρακολούθησα απο κοντά στις 27 Απριλίου του 2013.
Ήταν ο τελευταίος αγώνας της Α2 εκείνης της χρονιάς. Τα Τρίκαλα είχαν ήδη κλειδώσει την άνοδο και μάλιστα είχαν κάνει και φιέστα με τρόπαιο (!) που τους δόθηκε από την περιφερειακή ενότητα και τον Δήμο της πόλης παρά το γεγονός δεν είχαν κατακτήσει μαθηματικά το πρωτάθλημα.
Θυμάμαι πως -ανήμερα των γενεθλίων μου, γι' αυτό δεν ξεχνώ την ημερομηνία- έφτασα στο μικρό κλειστό στις Αδάμες πριν από τις δύο ομάδες. Ήταν άδειο. Είδα ένα μέρος της εξέδρας, τέρμα αριστερά, να έχει απομονωθεί με κορδέλες και κατάλαβα ότι εκεί θα κάθονταν οι πολλοί παράγοντες ομάδων του ΝΒΑ που είχαν ταξιδέψει για να παρακολουθήσουν τον Γιάννη Αντετοκούνμπο στο τελευταίο του ματς στην Ελλάδα, ενάμιση μήνα πριν από το Draft.
Λίγη ώρα μετά, έφτασε η αποστολή του Φιλαθλητικού. Μπροστά μερικά παιδιά 12-13 ετών με ένα τύμπανο, πίσω ο ήρεμος Γιάννης Αντετοκούνμπο και λίγο πιο πίσω ο εκστασιασμένος κι ανυπόμονος Θανάσης.
Αν το κλειστό στις Αδάμες χωράει 400 άτομα, εκείνο το απόγευμα είχε σίγουρα διπλάσιους θεατές που έμοιαζαν με σαρδέλες σε κονσέρβα. Οι άνθρωποι από το ΝΒΑ (παράγοντες, προπονητές, GM, σκάουτ) ήταν τουλάχιστον 20 και κάθονταν και στο τέρμα αριστερά μέρος της εξέδρας, αλλά και δίπλα στον πάγκο των γηπεδούχων με τον Δημήτρη Ιτούδη παρόντα μαζί με μέλος των Ντιτρόιτ Πίστονς. Εκείνο το απόγευμα ήταν μια τρέλα, από κάθε άποψη και βλέποντας ξανά τον αγώνα, καταλαβαίνω ότι επρόκειτο για ένα αληθινά ιστορικό ματς για το ελληνικό μπάσκετ.
ΜΙΑ ΜΠΑΣΚΕΤΙΚΗ ΠΑΡΑΝΟΙΑ
Αναστόπουλος, Γκόντας και Σώμος ήταν οι διαιτητές. Από τη μία υπήρχε μια ομάδα, η Κηφισιά, με ένα ρόστερ έμπειρων παικτών (Νικητάκης, Μοσχοβίτης, Μενουδάκος, Σιούτης, Καράμπουλας, Ψαθάς, Διαμαντόπουλος, Πετροδημόπουλος, Τζιάλας) κι από την άλλη μια μοντέρνα εκδοχή των θρυλικών Αμπελοκήπων που τη δεκαετία του '90 κατάπιναν μία προς μία τις κατηγορίες μέχρι να βρεθούν στην Α1. Γκίκας, Σαμοθράκης, Θανάσης και Γιάννης Αντετοκούνμπο, Σαλούστρος, Καμπερίδης, Γεωργιάδης, Χείλαρης, Αγγέλου και Γιαννουλάκος.
Ποιοτικό ματς δεν γινόταν να παιχτεί. Ήταν τόσο μεγάλο το διακύβευμα, που ούτε οι έμπειροι της Κηφισιάς μπορούσαν να ματσάρουν τη φρεσκάδα των φιλοξενούμενων, ούτε οι μικροί του Φιλαθλητικού να αντιμετωπισουν το δυναμικό παιχνίδι των γηπεδούχων. Όσοι είχαν παρακολουθήσει εκείνη τη σεζόν την Α2, ήξεραν ότι το απόγευμα της 27ης Απριλίου του 2013 θα γινόταν μάχη μέχρις εσχάτων. Και δικαιώθηκαν, καθώς χρειάστηκαν τρεις παρατάσεις για να πάρει η ΑΕΝΚ τη νίκη με 89-81 και μαζί το εισιτήριο για την Α1 στην οποία έκανε μια πολύ καλή πορεία μέχρι να πατήσει το restart και εξαφανιστεί και αυτή από τον χάρτη.
Και τι δεν έγινε σττο σαραντάλεπτο της κανονικής διάρκειας. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο (που πέτυχε μόλις 4 πόντους) έβαλε τρίποντο και κέρδισε φάουλ στο τέλος της πρώτης περιόδου, αλλά ως δια μαγείας δεν εκτέλεσε ποτέ τη συμπληρωματική βολή. Ο Σαμοθράκης έκανε την -κατά τη γνώμη μου- πιο παλικαρίσια ατομική εμφάνιση που έχω δει ποτέ, στάθηκε όρθιος απέναντι σε double και triple-teams. Ο Διαμαντόπουλος μπήκε στα 10.7" πριν από το τέλος του κανονικού αγώνα για να εκτελέσει βολές που είχε κερδίσει ο Πετροδημόπουλος ο οποίος τραυματίστηκε σε εκείνη τη φάση! Τις έβαλε και τις δύο για το 61-61, αλλά ο Φιλαθλητικός είχε την τελευταία επίθεση. Ο Σαλούστρος έκανε την επαναφορά και πήρε αμέσως τη μπάλα από τον Γιάννη. Πήγε προς τη ρακέτα, έκανε επιθετικό φάουλ που δεν σφυρίχθηκε, σηκώθηκε, εκτέλεσε, είδε τη μπάλα να μπαίνει και να βγαίνει από το καλάθι και την πρώτη παράταση να έρχεται μέσα σε πανδαιμόνιο.
Κόσμος στεκόταν στη baseline, οι διαιτητές είχαν χάσει τον έλεγχο, οι προπονητές είχαν ξεχάσει συστήματα και οδηγίες, όσοι είχαν κουράγιο έπαιρναν τη μπάλα και έπαιζαν σε καταστάσεις απομόνωσης.
ΣΑΛΟΥΣΤΡΟΣ: "ΜΙΑ ΤΡΑΥΜΑΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ "
Εκείνο το άστοχο σουτ, ο Σαλούστρος δεν θα το ξεχάσει ποτέ. " Στοιχειωμένη φάση... Ένα χέρι έβγαλε τη μπάλα από το καλάθι. Θυμάμαι την επόμενη φορά που μπήκα σε γήπεδο, έκανα την ίδια φάση, το ίδιο σουτ, άπειρες φορές. Δεν είχε όμως πια καμία σημασία" εξηγεί ο παίκτης του Περιστερίου πλέον στο Sport24.gr. " Το έχω δει πολλές φορές αυτό το σουτ, αρνούμαι να δω το σαραντάλεπτο ολόκληρο γιατί θέλω να ξεχάσω πολλά πράγματα. Εχω δει όμως αρκετές φορές τις παρατάσεις. Ήταν μια τραυματική εμπειρία, αλλά... Σε εκείνο το ματς ξεκαθάρισαν πολλά. Μου έμεινε μια πίκρα για το τέλος εκείνης της εποχής, φτάσαμε ένα σουτ από την Α1. Κάποιοι κάναμε το όνειρά μας πραγματικότητα και ξεπεράσαμε τις προσδοκίες που είχαμε και οι ίδιοι από τους εαυτούς μας. Την ίδια στιγμή όμως το όνειρο κάποιων ανθρώπων διαλύθηκε εκείνο το απόγευμα στην Κηφισιά. Έτσι είναι η ζωή".
Για τον Φιλαθλητικό, τότε, μικρή σημασία είχε η άνοδος. Για παραμονή ξεκίνησε η ομάδα, στην πορεία όμως της "βγήκε" ο πρωταθλητισμός. Σκεφτείτε το, βρέθηκε 40 λεπτά μακριά από την πρώτη θέση, 40 λεπτά μακριά από το πρωτάθλημα, 40 λεπτά μακριά από την Α1. Τι 40 λεπτά, ένα σουτ μακριά. Κι αν θέλετε τη γνώμη μας άξιζε και τον τίτλο και την ευκαιρία να ζήσει την εμπειρία, ήταν καλύτερος από τα Τρίκαλα που είχαν νικήσει εντός έδρας την Κηφισιά με εκπρόθεσμο καλάθι από μπέιζμπολ πάσα του Γκιουλέκα στον Τριανταφύλλου.
Για την Κηφισιά, τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Είχε κάνει μια μεγάλη επένδυση για την άνοδο, είχε παίκτες για πρωταθλητισμό, θα ήταν ισχυρό πλήγμα μια αποτυχία απέναντι στον Φιλαθλητικό, όσο ταλέντο κι αν είχε η ομάδα του Τάκη Ζήβα. Υπήρξαν και κάποιες άσχημες στιγμές σε εκείνο τον αγώνα των 55 λεπτών, άλλωστε στον τελικό των τελικών, σε τρεις παρατάσεις, με διπλάσιο κόσμο στις εξέδρες από την πραγματική χωρητικότητα του γηπέδου, με τις θερμοκρασίες να εκτοξεύονται σε τρελά νούμερα, με τους παλμούς σε επίπεδα εμφράγματος, θα έρχονταν κι αυτές οι στιγμές για τις οποίες ευτυχώς κάποιοι μετάνιωσαν.
ΚΑΡΑΜΠΟΥΛΑΣ: "ΤΙ ΔΩΡΟ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ..."
" Δεν τον έχω ξαναδεί ποτέ αυτόν τον αγώνα. Έχω όμως πολύ δυνατές κάποιες αναμνήσεις στο μυαλό μου" εξηγεί στο Sport24.gr ο ηγέτης εκείνης της ομάδας, ο Βαγγέλης Καράμπουλας και συνεχίσει: " Θυμάμαι να πονάω αφόρητα στο ισχίο από την τρίτη περίοδο και να καταπίνω τον πόνο σε κάθε φάση. Θυμάμαι να παίρνω δύναμη από την έγκυο γυναίκα μου. Θυμάμαι τους παίκτες του Φιλαθλητικού να με παίζουν πολύ κλειστά, γιατί ήμασταν άστοχοι στο τρίποντο. Θυμάμαι στη δεύτερη και την τρίτη παράταση να νιώθουμε εμείς... πιτσιρικάδες. Πονούσα πραγματικά πολύ, αλλά στην τρίτη παράταση θυμάμαι με το σκορ στο 83-80 τον αντίπαλό μου να με πιέζει υπερβολικά, στο κέντρο. "Τι δώρο είναι αυτό" σκέφτηκα και δεν άφησα την ευκαιρία, νομίζω πως εκεί κρίθηκε οριστικά το ματς, οι πέντε πόντοι δεν μπορούσαν να ανατραπούν".
ΘΑ ΕΠΑΙΖΕ ΣΤΗΝ Α1 Ο ΦΙΛΑΘΛΗΤΙΚΟΣ;
Επτά χρόνια μετά, η πίκρα των παιδιών του Φιλαθλητικού δεν έχει μετριαστεί. Κάποια παιδιά προχώρησαν προς τα εμπρός, κάποια άλλα δεν είχαν την ευκαιρία να ζήσουν την Α1. Υπάρχει βέβαια και το ερώτημα αν εκείνη η παρέα θα συμμετείχε στο επόμενο πρωτάθλημα, ή αν θα επέλεγε κάποιο άλλο μονοπάτι. " Δεν είμαι σίγουρος, σίγουρα όμως θα υπήρχε μια καλή επιχορήγηση, θα φτιαχνόταν το γήπεδο, θα μέναμε εγώ, ο Γκίκας, ο Θανάσης, ο Καμπερίδης, ο Σαμοθράκης, ο Χείλαρης. Θα κρατούσαμε δηλαδή έναν κορμό 7-8 παικτών και θα παίρναμε τρεις-τέσσερις Αμερικανούς που θα κολλούσαν στο σύνολο. Νομίζω πως αυτό ήταν το σχέδιο" μας λέει ο Σαλούστρος, πριν καταλήξει: "Μέχρι να φτάσουμε στην Α2, το μόνο πράγμα που μας ένοιαζε ήταν απλά να παίξουμε μπάσκετ. Στη συνέχεια καταλάβαμε ότι κάποια πράγματα άλλαξαν, είδαμε τι μπορούμε να κάνουμε, αλλά η οικογένεια δεν έσπασε ποτέ. Ήμασταν ο ορισμός της οικογένειας, ο Ζήβας και ο Σμυρλής είχαν κάνει φοβερή δουλειά σε αυτό το κομμάτι. Δεν άφησαν ποτέ περιθώρια να πάρουν τα μυαλά μας αέρα".
Τελικά, οι άνθρωποι του ΝΒΑ δεν είδαν πολλά πράγματα από τον Γιάννη Αντετοκούνμπο που σε 38:17 (αποβλήθηκε με πέντε φάουλ στα τέλη της δεύτερης παράτασης) είχε μόλις 4 πόντους απο 1/6 σουτ, 9 ριμπάουντ, τρεις ασίστ και δύο μπλοκ. Έζησαν όμως μια εμπειρία που θα μνημονεύουν για το υπόλοιπο της ζωής τους, ένα μάλλον σουρεαλιστικό απόγευμα σε ένα γήπεδο που στα δικά τους μέρη θα ήταν το... βοηθητικό του προπονητηρίου της ομάδας τους.
ΔΕΚΑΛΕΠΤΑ:12-15, 33-32, 44-44, 61-61, 70-70 (α' παρ.), 78-78 (β' παρ.), 89-81
ΚΗΦΙΣΙΑ (Παπαθεοδώρου): Νικητάκης 5 (1), Μοσχοβίτης 13, Διαμαντόπουλος 4, Καράμπουλας 16 (1), Μενουδάκος 4, Σιούτης 17 (4), Ψαθάς 14, Πετροδημόπουλος 16, Τζιάλας
Φιλαθλητικός(Ζήβας): Γ. Αντετοκούνμπο 4, Αγγέλου, Θ. Αντετοκούνμπο 5(1), Γκίκας 12(2), Σαμοθράκης 28(5), Σαλούστρος 5(1), Γεωργιάδης 13, Καμπερίδης 5, Χείλαρης 3 (1), Γιαννουλάκος 6
