Ο Βαγιαννίδης στην θέση του Ρότα ήταν αναβάθμιση. Ο Μουζακίτης στην θέση του Σιώπη ήταν αναβάθμιση. Ο Ζαφείρης αντί του Μάνταλου ήταν αναβάθμιση. Ο Καρέτσας αντί του Μασούρα ήταν αναβάθμιση. Κυρίως αυτές οι αλλαγές προσώπων εξηγούν την μεγάλη διαφορά στην ένταση και την ταχύτητα που είχε η Εθνική στις αντιδράσεις της το βράδυ της Κυριακής στην Σκωτία σε σύγκριση με αυτές που είχε, ειδικά κατά τη διάρκεια του πρώτου ημιχρόνου στο ματς της προηγούμενης Πέμπτης στο Καραϊσκάκη.

Αυτή η πτυχή αποτυπώθηκε, εκτός των άλλων, και στα “χιλιόμετρα”. Η Ελλάδα έτρεξε περισσότερο από την Σκωτία και στα δύο ημίχρονα. Έκλεισε το α’ ημίχρονο με 36,9 χιλιόμετρα – η Σκωτία είχε καλύψει 34,9. Έκλεισε το παιχνίδι με 113 χιλιόμετρα – η Σκωτία κάλυψε 108,5. Κι αν κανείς λάβει υπόψη ότι το ματς είχε αρχίσει να “σβήνει” από το πρώτο λεπτό του β’ ημιχρόνου, οδηγείται στην διαπίστωση ότι αν το χρειαζόταν η Ελλάδα θα είχε τρέξει ακόμη περισσότερο. Πέρα από όλα τα άλλα, αυτό συμβαίνει όταν μια ομάδα με μέσο όρο ηλικίας 22 ετών αντιμετωπίζει μια ομάδα με ηλικία 30+ ετών.

Κάνοντας ένα βήμα πίσω, ο θεατής θαύμαζε την υπεροχή της Εθνικής σε όλα τα επίπεδα. Και στο τακτικό, χάρη στις καλές τοποθετήσεις, και στο ψυχικό, δεδομένου ότι η ομάδα μπήκε με μεγάλη αποφασιστικότητα και δεν “βγήκε” συναισθηματικά από το ματς στα πρώτα της λάθη, αλλά και στο πνευματικό. Η ομάδα δεν έχανε το μυαλό της, διάβαζε με συγκέντρωση και πειθαρχία το παιχνίδι των αντιπάλων και έδειξε την ετοιμότητα για να εκμεταλλευτεί τις καταστάσεις και τα λάθη των Σκοτσέζων για να επιτεθεί και να εκτελέσει.

Όλα αυτά τα στοιχεία δημιούργησαν συνθήκες ευνοϊκές για να βγει στο τερέν η ατομική ποιότητα ποδοσφαιριστών με τις δεξιότητες και την φαντασία που έχουν ο Γιάννης Κωνσταντέλιας, ο Χρήστος Τζόλης και ο Κωνσταντίνος Καρέτσας και τελικά να υπερέχει η Εθνική και στο τεχνικό κομμάτι. Οι στιγμές που μας χάρισαν όταν συνδυάστηκαν είναι βγαλμένες από τις φαντασιώσεις όλων εμάς που οραματιζόμασταν μια εθνική που θα έχει ποιότητα μεσοεπιθετικά.

Προφανώς για να συμβούν όλα αυτά έπρεπε να κάνει λάθη η Σκωτία, ή πιο σωστά να παραμυθιαστεί η Σκωτία από την κακή ανασταλτική λειτουργία που είχε η Ελλάδα στο Καραϊσκάκη ειδικά κατά την διάρκεια του πρώτου ημιχρόνου. Μας είδαν οι Σκοτσέζοι ψηλά στο τερέν να πιέζουμε και νόμισαν ότι θα το κάνουμε όσο αναποτελεσματικά το κάναμε στο Καραϊσκάκη. Μόνο που τούτη τη φορά οι τοποθετήσεις ήταν καλύτερες, η ένταση ήταν μεγαλύτερη και ο νεανικός ενθουσιασμός ήταν εκεί για να κάνει την Ελλάδα ασφυκτικά πιεστική και εκρηκτική.

Η ιστορία αυτού του ματς στο Hampden Park λέει ότι ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς δικαιώθηκε για την εμπιστοσύνη που έδειξε στα νέα παιδιά και ότι ο Στιβ Κλαρκ πιάστηκε “αδιάβαστος”. Στην μεγάλη εικόνα όμως η ιστορία των τριών εκ των τεσσάρων ημιχρόνων που παίξαμε δείχνει ότι “την έχουμε” την Σκωτία – δηλαδή ότι έχει ρεαλισμό η προσδοκία μας να καταφέρουμε να την βάλουμε από κάτω στην προκριματική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου ώστε να στοχεύσουμε στην πρωτιά στον όμιλο με την «σιγουριά» ότι μπορούμε να τερματίσουμε τουλάχιστον δεύτεροι.

Το μπόνους αυτής της πρόκρισης είναι ο Καρέτσας, όπως και η εμφάνιση του Μουζακίτη (91% ακρίβεια στις μεταβιβάσεις), αλλά και η πρώτη μεγάλη εμφάνιση του Κωνσταντέλια σε ένα κρίσιμο παιχνίδι. Επιμέρους όφελος είναι προφανώς το ότι η Ελλάδα δεν ακολούθησε την κακή συνήθεια του νεκρού πρώτου ημιχρόνου.

Χάρη σε όλα αυτά, τον Σεπτέμβριο, όταν θα αρχίσει η προκριματική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου, το Καραϊσκάκη θα κάνει και πάλι sold out, από το πρώτο κιόλας ματς, απέναντι στην Λευκορωσία. Διότι αυτή η νέα γενιά μας γεμίζει προσδοκίες, μας ξεσηκώνει με τον ενθουσιασμό της και μας “φτιάχνει” με τις ντρίμπλες και τους συνδυασμούς. Αν συνεχίσει έτσι με τα παιδιά του ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, αυτή την Εθνική ο κόσμος θα την λατρέψει.