«Ήμουν σε μια ζωή που δεν διάλεξα. Πάντα υπάρχει ένα τίμημα που πληρώνεις μαζί με το τένις και γι' αυτό, ναι, το μισούσα». Ο Αντρέ Αγκάσι το έχει παραδεχθεί επανειλημμένως αλλά, ανήμερα (29/04) των 45ων γενεθλίων του, ξέρει πως θα τον θυμόμαστε για όσα έκανε στα κορτ με μια ρακέτα στα χέρια. Οκτώ στιγμές που σημαδεύουν την ζωή του χαρισματικού τενίστα από το Λας Βέγκας, όσα και τα Γκραν Σλαμ που κατέκτησε (τέσσερα στην Αυστραλία, δύο στις ΗΠΑ και από ένα σε Αγγλία και Γαλλία) σε μια καριέρα γεμάτη στερήσεις, κατάθλιψη, ναρκωτικά, αλλά και δόξα, χρήματα και φήμη. Είπαμε, το τίμημα είναι υψηλό. (φωτογραφίες, VIDEO).

Ο Αντρέ Κερκ, σε ηλικία εφτά ετών

Ο Δράκος των παιδικών χρόνων

Ο πόνος στον ώμο τον πέθαινε. Τα μάτια του έτσουζαν από τα δάκρυα, αλλά συνέχιζε, χωρίς να σταματά. Πάνω από 2.500 μπαλιές την ημέρα, 17.500 την εβδομάδα, κοντά στο ένα εκατομμύριο τον χρόνο, μια απάνθρωπη διαδικασία που μπορούσε, που έπρεπε να τον κάνει ανίκητο.

Η κύρια συντροφιά του Αντρέ από πολύ μικρή ηλικία ήταν ο «δράκος», ένα μηχάνημα που πετούσε μπαλάκια του τένις με ταχύτητα που έφτανε τα 180 χιλιόμετρα την ώρα. Ο Αγκάσι μάθαινε να απαντάει στον «δράκο» με το ρεβέρ, το οποίο έγινε στη συνέχεια σήμα κατατεθέν στην καριέρα του.

Ο «δράκος» σημάδεψε τα παιδικά του χρόνια, τον έκανε να μισήσει το τένις και, παρ' ότι τον εξέλιξαν και πλέον στο σπίτι του έχει ένα αντίστοιχο μηχάνημα που ρίχνει πιο δυνατά και γρήγορα, το βλέπει και γελάει. Δυσκολεύτηκε πολύ, μάτωσε (κυριολεκτικά), αλλά κατάφερε να νικήσει τον «δράκο» μέσα του.

Σε μια από τις σπάνιες δημόσιες τρυφερές στιγμές με τον πατέρα του

Αμαρτίες γονέων

Μεγάλωσε στην Τεχεράνη του Ιράν, από Αρμένιους γονείς (με τα χρόνια, το επίθετο Αγκασιάν έγινε Αγκάσι, ώστε να αποφύγουν την ρατσιστική αντιμετώπιση), με τέσσερα αδέλφια, τρώγοντας το φαγητό σε βρώμικο πάτωμα και μοιραζόμενος μια τουαλέτα με 28 συγγενείς, φίλους και απλούς γνωστούς που έμεναν στον ίδιο χώρο. Τα παιδικά του χρόνια δεν ήταν εύκολα και μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες, σε ηλικία 21 ετών, για να πάει να συναντήσει ένα από τα αδέλφια του στο Σικάγο.

Μετακόμισε στο Λας Βέγκας το 1962 με την σύζυγό του Μπέτι, την τριών ετών κόρη του Ρίτα και τον νεογέννητο Φίλιπ, έπιασε δουλειά σε καζίνο (που αλλού;), στο πίσω μέρος του μυαλού του είχε πάντα την καριέρα πυγμάχου που δεν μπόρεσε να κάνει όπως θα ήθελε (πήρε μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1948 και του 1952, αλλά αποκλείστηκε στον πρώτο γύρο) και στόχος του ήταν να δει ένα από τα παιδιά του να γίνει αστέρι στον αθλητισμό, ώστε να έχει μια πολύ καλύτερη ζωή από τον ίδιο.

Απέτυχε με την Ρίτα, τον Φίλιπ και την Τάμι, τα κατάφερε με τον μικρότερο απ' όλους, τον Αντρέ. «Τα τρία πρώτα παιδιά ήταν πειραματόζωα, ώστε να εξελίξω τις μεθόδους που θα βοηθούσαν τον Αντρέ να γίνει ένα αστέρι παγκοσμίου βεληνεκούς» εξηγεί, χωρίς να ντρέπεται και με κυνική σκληρότητα, ο Εμανουέλ Αγκάσι, ο οποίος έγινε «Μάικ» στις ΗΠΑ.

Ο πατέρας του Αντρέ που έκανε τον γιό του να μισήσει το τένις. «Τώρα που το σκέφτομαι, ο «δράκος» (σ.σ. το μηχάνημα με τα μπαλάκια που λέγαμε νωρίτερα) έμοιαζε πολύ με τον πατέρα μου. Μόνο που ο πατέρας μου είναι χειρότερος» είχε πει κάποτε ο Αγκάσι, για έναν άνθρωπο με τον οποίο τον συνδέει μια σχέση αγάπης - μίσους, όπως ακριβώς συμβαίνει με το τένις.

Ο Μάικ, ο οποίος είχε ως χόμπι να πυροβολεί αετούς με καραμπίνα (!), δεν είχε διστάσει να βγάλει όπλο σε άνδρα με τον οποίο λίγο έλειψε να τρακάρει, παρουσία μάλιστα του μικρού γιου του.

Απίστευτα σκληρός, αδυνατούσε να δείξει τα συναισθήματά του στον γιο του, ο οποίος κάποτε, μετά από μια ακόμα νίκη σε αγώνα, προσπάθησε να τον αγκαλιάσει, αλλά δεν το έκανε, βλέποντας τον απόλυτα απαθή μπροστά του. «Δεν κάναμε τέτοια πράγματα. Ποτέ δεν αγγίζαμε ο ένας τον άλλο και ποτέ δεν λέγαμε 'σε αγαπώ» θυμάται ο Αντρέ για την εποχή που γέμιζε τίτλους και χρήματα στο κορτ, αλλά άδειαζε από ζωή και συναισθήματα έξω από αυτά.

Όταν ο Αντρέ ήταν δέκα, ο Μάικ δεν δίσταζε πριν από τους αγώνες να του δίνει χάπια που περιείχαν υψηλές ποσότητες καφεΐνης για να τον κρατάει στην πρίζα, αν και ο αδελφός του Φίλιπ του έλεγε ότι επρόκειτο για το ναρκωτικό σπιντ (!), με τον πατέρα να αδιαφορεί πλήρως για το τι θα μπορούσε να προκαλέσει αυτό στο ίδιο του το παιδί.

«Δεν είναι ότι η τελειότητα αποτελούσε τον στόχο στο σπίτι μας. Η τελειότητα ήταν, απλά, νόμος. Αν δεν είσαι τέλειος, είσαι ένας χαμένος. Ένας γεννημένος λούζερ» γράφει στην βιογραφία - κατάθεση ψυχής «Open» ο Αγκάσι για την ψυχολογική (ενίοτε και σωματική) βία που ασκούσε επάνω του ο πατέρας του, ο οποίος ποτέ δεν του έδινε συγχαρητήρια.

Το 1992, όταν μετά από τρεις χαμένους τελικούς σε Γκραν Σλαμ, κατέκτησε επιτέλους το πρώτο του, στο Γουίμπλεντον κόντρα στον Γκόραν Ιβανίσεβιτς, έσπευσε να του τηλεφωνήσει. Ενώ περίμενε να ακούσει ένα μπράβο, η πρώτη ατάκα του Μάικ ήταν «μα πως γίνεται να χάσεις το τέταρτο σετ;». Μόλις είπε αυτό, ο μπαμπάς Αγκάσι σταμάτησε να μιλάει και ξέσπασε σε λυγμούς. Αλλά μπράβο δεν του είπε.

«Δεν μπορώ να τον κατηγορήσω επειδή δεν ξέρει πώς να πει αυτό που κουβαλάει στην καρδιά του. Είναι η κατάρα της οικογένειας» εξηγεί ο Αντρέ, ο οποίος βίωσε μια άτυπη συμφιλίωση μαζί του στο Αμερικανικό Όπεν του 2006, το τελευταίο της επαγγελματικής του καριέρας.

Στον δραματικό αγώνα με τον Μάρκο Παγδατή στον δεύτερο γύρο (κρίθηκε στα πέντε σετ) και ενώ οι πόνοι στην πλάτη τον είχαν πεθάνει, θυμάται πως «ένας άνδρας ήρθε από πίσω μου, μου έβαλε το χέρι στον ώμο και μου είπε να σταματήσω, ότι φτάνει έως εδώ. Ότι δεν μπορεί να με βλέπει άλλο να πονάω, να υποφέρω. Αυτός είναι ο πατέρας μου. Και μπορώ να δω στα μάτια του, για πρώτη φορά, ότι πραγματικά μισεί το τένις» συμπληρώνει για την σχέση που σημάδεψε περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη την ζωή του.

Ο Αντρέ (δεξιά) στην ακαδημιά «Μπολετιέρι». Αριστερά, η ελληνική σημαία!

Αλκοόλ και μαριχουάνα

Όταν ο Αντρέ ήταν 13 ετών, ο πατέρας του ανακάλυψε στην τηλεόραση την ακαδημία τένις του Νικ Μπολετιέρι στην Φλόριντα, η οποία υπόσχονταν την δημιουργία μελλοντικών αστέρων, με την προσιτή τιμή των δώδεκα χιλιάδων δολαρίων τον χρόνο.

Η οικογένεια Αγκάσι είχε μετά βίας τρεις χιλιάδες και ο Αντρέ περίμενε ότι θα έμενε μόνο για τρεις μήνες σε μια ακαδημία με στρατιωτικές, πολύ σκληρές μεθόδους. Όταν, όμως, ο Μπολετιέρι τον είδε σε δράση, τηλεφώνησε στον Μάικ και του είπε να μείνει ήσυχος αναφορικά με τα χρήματα, γιατί θα μετέτρεπε τον γιο του σε αστέρα, όπως έκανε πριν και μετά με Τζιμ Κούριερ, Μπόρις Μπέκερ, Μόνικα Σέλες, Μαρία Σαράποβα και Σερένα Γουίλιαμς, μεταξύ άλλων.

Ο Μπολετιέρι, όπως και ο πατέρας του, έφερνε τον Αντρέ πέρα από τα όριά του. Και ο μικρός δεν άντεξε. Ξέσπασε, έκανε την δική του επανάσταση: Έμαθε το αλκοόλ, την μαριχουάνα, φόρεσε σκουλαρίκι, άφησε μοϊκάνα και την έβαψε ροζ, όπως έκανε και με τα νύχια του! Σε ένα τουρνουά στην Πενσακόλα, αγωνίζεται με σκισμένα τζιν, βαμμένα μάτια (!) και ένα μεγάλο σκουλαρίκι. Ο Μπολετιέρι τον τιμωρεί για ασέβεια, αλλά με αυτόν τον τρόπο γίνεται δημοφιλής μεταξύ των «συμφοιτητών» του (εκτός από τον Κούριερ, με τον οποίο είχε άσβεστη κόντρα μέχρι τέλους). Και αυτό τον απασχολούσε μόνο.

«Ο Νικ δεν είναι παρά ένας καταφερτζής που δεν αγαπάει το τένις και μάλιστα δεν το γνωρίζει και τόσο καλά» περιέγραψε κάποτε τον Μπολετιέρι ο Αγκάσι, για έναν άνθρωπο που παράτησε την νομική για να ασχοληθεί με το τένις, βρήκε την πρώτη του σχετική δουλειά χάρη στην βοήθεια της Μαφίας της Φλόριντα, τον έκανε επαγγελματία στα 16 του και τον οδήγησε στο πρώτο του Γκραν Σλαμ. Στη συνέχεια, όμως, οι δρόμοι τους χώρισαν. Και μάλιστα αρκετά άσχημα.

«Θα νιώσεις σαν τον Σούπερμαν»

Τέτοια εποχή, το 1995, έφτασε στο νούμερο ένα του κόσμου. Έμεινε στην κορυφή για τριάντα εβδομάδες. Δύο χρόνια αργότερα και ύστερα από μια πορεία με σκαμπανεβάσματα, είχε κατρακυλήσει στο 141, έπαιζε σε τουρνουά της πλάκας και η αυτοπεποίθησή του ήταν στο χαμηλότερο σημείο της καριέρας του.

Ένας φίλος και συνεργάτης του ονόματι «Σλιμ», επιχείρησε να τον ανεβάσει. «Θέλεις να πετάξεις μαζί μου;» του λέει. «Με τι;» αναρωτιέται ο Αγκάσι. «Με Γκακ» του εξηγεί. «Και τι στο διάολο είναι το Γκακ;» ρωτάει ξανά ο Αντρέ. «Κρυσταλλική μεθαμφεταμίνη. Την λένε έτσι γιατί είναι ο θόρυβος που κάνεις όταν πετάς. Σε κάνει να νιώθεις σαν τον Σούπερμαν, φίλε» η φράση που πείθει οριστικά τον τενίστα. «Δεν γαμ., ας πετάξουμε» συναινεί.

Δεν κοιμήθηκε για δύο ημέρες. Η ενέργεια που ένιωθε ήταν απίστευτη. «Υπάρχει μια στιγμή μετάνοιας, που ακολουθείται από μια βαθιά θλίψη. Και μετά έρχεται ένα δυνατό ρεύμα ευφορίας που διαλύει κάθε αρνητική σκέψη στο μυαλό μου. Ποτέ δεν είχα νιώσει τόσο ζωντανός, τόσο αισιόδοξος και με τόση ενέργεια» θυμάται, νιώθοντας μια απελπισμένη επιθυμία για να καθαρίσει.

«Τρέχω πάνω - κάτω στο σπίτι μου, σκουπίζω παντού. Βγάζω την σκόνη από τα έπιπλα, πλένω την μπανιέρα, φτιάχνω τα κρεβάτια.» συνεχίζει για την πρώτη γνωριμία με την κρυσταλλική μεθαμφεταμίνη, η οποία θα τον συντρόφευε για αρκετό καιρό.

Λίγο καιρό αργότερα, του γνωστοποιείται από την ATP (Ένωση Επαγγελματιών Αντισφαιριστών) ότι βρέθηκε θετικός σε έλεγχο αντιντόπινγκ για ναρκωτικά. Έστειλα γράμμα στην Ένωση και υποστήριξε ότι ήπιε από ποτήρι «κοκτέιλ» του «Σλιμ», με αποτέλεσμα να περάσει η ουσία στο αίμα του. Τον Απρίλιο του 1998, η ATP τον αθώωσε. Χρόνια αργότερα, παραδέχθηκε ότι είπε ψέματα.

Αντίπαλοι του που είχαν ηττηθεί από τον Αντρέ, ζητούν να του αφαιρεθούν οι τίτλοι, αλλά και να επιστρέψει μεγάλο μέρος από τα πάνω από 30 εκατομμύρια δολάρια που έβγαλε με τις νίκες του, όντας στις πρώτες θέσεις των αθλητών στα κορτ με τα μεγαλύτερα κέρδη. Δεν τα κατάφεραν.

Ο τρόμος της περούκας

Δεν φοβήθηκε ποτέ αντίπαλο. Δεν είχε λόγο. Με το εξαιρετικό του ρεβέρ, την πάντα καλή φυσική του κατάσταση και την ταχύτητα, η λέξη «φόβος» δεν είχε νόημα να υπάρχει στο λεξικό του. Όχι, τουλάχιστον, γι' αυτόν που έβλεπε μπροστά του, όπως τον «παλιόφιλό» του από την Ακαδημία «Μπολετιέρι», Τζιμ Κούριερ, στον τελικό του Ρολάν Γκαρός το 1990.

Έχασε στα πέντε σετ, πόνεσε γιατί ηττήθηκε από τον άσπονδο εχθρό του, αλλά είδε μάλλον με ανακούφιση να ολοκληρώνεται ο τελικός, ύστερα από πάνω από τέσσερις ώρες. Ο λόγος; Έτρεμε πως κάποια στιγμή θα του πέσει η περούκα, η οποία κάλυπτε τα λίγα μαλλιά που είχε από πολύ νεαρός, αφού η πλούσια «χαίτη» του ήταν ένα από τα σήμα - κατατεθέν της εικόνας του σταρ και ένας από τους λόγους που τον λάτρευαν τα εκατομμύρια των θαυμαστριών του.

«Κάθε πρωί σηκωνόμουν και έβρισκα άλλο ένα κομμάτι της ταυτότητάς μου στο μαξιλάρι και στον πάτο της μπανιέρας. Αλλά όταν η περούκα μου έπεσε στο ντουζ, το βράδυ πριν από τον τελικό, ο αδελφός μου με βοήθησε να την σταθεροποιήσω με είκοσι τσιμπιδάκια» παραδέχθηκε, χρόνια αργότερα.

Τα τσιμπιδάκια, όμως, έκαναν μισή δουλειά. «Στην διάρκεια της προθέρμανσης, προσευχήθηκα. Όχι για τη νίκη, αλλά για να μην πέσει η περούκα μου. Σε κάθε άλμα τη φανταζόμουν να πέφτει στην άμμο και εκατομμύρια τηλεθεατές να γουρλώνουν τα μάτια τους και να αναρωτιούνται σε δεκάδες γλώσσες και διαλέκτους πως είναι δυνατόν τα μαλλιά του Αντρέ Αγκάσι να ξεκόλλησαν από το κεφάλι του» έγραψε στην βιογραφία του για έναν από τους μεγαλύτερους προσωπικούς του «δαίμονες». Ή μήπως καλύτερα να τους αποκαλούμε «δράκους»;

Το δάχτυλο του Τζόι

Η πρώτη του γνωστή, celebrity σχέση, ήταν με την κατά 28 χρόνια μεγαλύτερή του, Μπάρμπαρα Στρέιζαντ. Ήταν και αυτή η σχέση στο πλαίσιο της «επανάστασής» του, αφού του άρεσε να προκαλεί με οτιδήποτε έκανε. Η δεύτερη ήταν και η πρώτη πραγματικά σοβαρή, αφού τον οδήγησε στην εκκλησία.

Η Μπρουκ Σιλντς, το κορίτσι της «γαλάζιας λίμνης», υπήρξε η πρώτη κυρία Αγκάσι. Και, παρ' ότι ο γάμος κράτησε μόλις δύο χρόνια (από το 1997 έως το 1999), ήταν γεμάτος πάθος, από κάθε άποψη.

Η Μπρουκ τον έπεισε να ξυρίσει το κεφάλι του και να δείξει τον πραγματικό του εαυτό δημοσίως, αλλά άθελά της ου έβγαλε και το κακό του πρόσωπο, απλά και μόνο με μια κίνηση.

Η Σιλντς πήρε μέρος ως γκεστ σταρ σε ένα επεισόδιο από τα «Φιλαράκια», υποδυόμενη μια φανατική του Δόκτωρ Ντρέικ Ραμόρε, ενός χαρακτήρα που υποδύονταν ο Τζόι Τριμπιάνι (Ματ Λε Μπλανκ) στην σειρά «Οι μέρες της ζωής μας».

Σε μια σκηνή, η Μπρουκ δείχνει την λατρεία της στον Τζόι - Ντρέικ γλείφοντάς του ένα δάχτυλο, με τον Αντρέ να παρακολουθεί την σκηνή από τα παρασκήνια. Έγινε έξαλλος. Θεώρησε πως η γυναίκα του ήταν γελοία. Θολωμένος, πήρε το αυτοκίνητό του, οδήγησε σαν τρελός από το Λος Άντζελες στο Λας Βέγκας και, με μια απίστευτη οργή μέσα του, έσπασε όλα τα τρόπαια που είχε κατακτήσει μέχρι τότε στην καριέρα του, μεταξύ των οποίων αυτό στο Γουίμπλεντον και το Άμερικανικό Όπεν! Μιλάμε «ευτυχώς» για το 1995 και ακόμα δεν είχε πάρει πολλά Γκραν Σλαμ.

«Είναι ένας αφοσιωμένος άνθρωπος, γλυκός και καλός, αλλά έχει τους δικούς του δαίμονες» εξηγεί η ηθοποιός για τον τενίστα, τον οποίο παντρεύτηκε δύο χρόνια αργότερα, παρά το προαναφερθέν επεισόδιο. «Ο γάμος ήταν λάθος» παραδέχεται, για μια σχέση που ουσιαστικά τελείωσε, όταν ο Αγκάσι της αποκάλυψε τον εθισμό του στην κρυσταλλική μεθαμφεταμίνη για πάνω από δύο χρόνια και ενώ εκείνη δεν είχε ιδέα.

Αντρέ Αγκάσι και Πιτ Σάμπρας, μετά την ήττα στο «Ντέιβις Καπ» κόντρα στην Γαλλία, το μακρινό 1990

Ο τσιγκούνης Πέτρος

Ήταν πιτσιρικάδες, ούτε καν δέκα ετών, όταν συναντήθηκαν για πρώτη φορά σε κορτ. Τους χωρίζουν μόλις 16 μήνες, αλλά στις νεαρές ηλικίες, η διαφορά είναι εμφανής. «Ήμουν ψηλότερος και πιο δυνατός. Νίκησα 6-1, 7-6!» θυμάται ο Αγκάσι για την πρώτη του κόντρα, σε τουρνουά του Νόρθριτζ της Καλιφόρνια, με τον Πέτρο «Πιτ» Σάμπρας.

Τον παραδοσιακό του αντίπαλο, αυτόν που αντιμετώπισε 34 φορές (με μόλις 14 νίκες), πέντε εκ των οποίων σε τελικό Γκραν Σλαμ, με τον Ελληνοαμερικανό να έχει τέσσερις νίκες. Του είχε πάρει τον αέρα και αυτό ενοχλούσε τον Αντρέ, σε συνδυασμό με την εικόνα του καλού παιδιού, ενώ ο Αντρέ ήταν το τρελόπαιδο, ο αντιδραστικός.

«Ήταν ο καλύτερος παίκτης που αντιμετώπισα την καριέρα μου. Και έπαιξα κόντρα σε πολλούς» είχε παραδεχθεί, σε ανύποπτο χρόνο, ο Σάμπρας για τον Αγκάσι, ο οποίος τρέφει τον ίδιο σεβασμό για τον Πιτ, λέγοντας πως «χωρίς αυτόν απέναντί μου, θα κέρδιζα περισσότερο, αλλά θα μάθαινα λιγότερο».

Επειδή, όμως, έχει μια μοναδική «ικανότητα» να προκαλεί τριβές με τους πάντες γύρω του, το έκανε και με ένα από τα καλύτερα παιδιά που γνώρισαν τα κορτ (και όχι επειδή είναι Έλληνας, έτσι;).

Στην βιογραφία του, λοιπόν, αποκαλύπτει πως κάποτε συνέπεσαν στο ίδιο εστιατόριο, ο καθένας με την δική του παρέα. Ο Σάμπρας φεύγει νωρίτερα. Βλέποντάς τον να φεύγει, ο Αγκάσι στοιχηματίζει με τον μάνατζερ του, Μπραντ Γκίλμπερτ, ότι ο Πιτ σίγουρα άφησε λιγότερα από πέντε δολάρια ως πουρμπουάρ στον υπεύθυνο του πάρκινγκ.

Ο Αγκάσι παίρνει το αυτοκίνητό του και ο παρκαδόρος, ύστερα από την σχετική ερώτηση, του λέει πως «ο κύριος Σάμπρας άφησε μόλις ένα δολάριο και μου ζήτησε να το δώσω σε αυτόν που πραγματικά τοποθέτησε το αυτοκίνητό του στο πάρκινγκ»!

Ο Πιτ δεν του κρατάει κακία, αλλά δεδομένα τον πόνεσε η αποκάλυψη αυτής της ιστορίας. «Πάντα του αρέσει να ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους, είτε για καλό, είτε για κακό» λέει με πικρία ο Σάμπρας για τον «τρελό - Αντρέ».

800 μέτρα με την Στέφανι

Οι προσωπικοί του δαίμονες τον ακολουθούσαν παντού και πάντα. «Περνάω αρκετές ώρες περπατώντας στους δρόμους του Παλέρμο (σ.σ της Καλιφόρνια), πίνοντας καφέ μόνος μου, έναν πολύ δυνατό καφέ, αναρωτώμενος τι στο διάολο συμβαίνει. Τα κατάφερα. Είμαι ο καλύτερος παίκτης του τένις στον κόσμο και παρ' όλα αυτά νιώθω άδειος. Αν το να είσαι το νούμερο ένα σε κάνει να νιώθεις έτσι, τι νόημα να είσαι; Γιατί δεν σταματάω και τέλος;» γράφει στην βιογραφία του για να αποτυπώσει το τεράστιο κενό στην ψυχή του.

Ένα κενό που άρχιζε να κλείνει, να επουλώνει. Και αυτό το οφείλει, κυρίως, στην γυναίκα της ζωής του. «Την ερωτεύτηκα από την στιγμή που την είδα να δίνει μια συνέντευξη σε γαλλικό κανάλι» θυμάται για την πρώτη του εικόνα από την Στέφανι Γκραφ. Στέφανι, όχι Στέφι όπως την καθιέρωσαν τα διεθνή ΜΜΕ, υποκοριστικό που μισούσε η γερμανίδα τενίστρια, νικήτρια 22 Γκραν Σλαμ και με παραμονή 377 (!) εβδομάδων στο νούμερο ένα.

«Η Στέφανι με δίδαξε πως πρέπει να έχεις υπομονή με τον εαυτό σου και να αφήνεσαι. Με δίδαξε να μην στέκεσαι εμπόδιο στον ίδιο σου τον εαυτό. Έγινα τόσο γρήγορα διάσημος αλλά, κατά κάποιο τρόπο, μεγάλωσα τόσο αργά» παραδέχεται για τον μεγάλο έρωτα της ζωής του, το οποίο πολιόρκησε για πολύ καιρό, μέχρι να βρει ανταπόκριση.

Όταν η Στέφανι ενέδωσε, πέρασαν μαζί μια ημέρα στην παραλία και έτρεξαν μια κούρσα 800 μέτρων (!) στην άμμο. Ποιος κέρδισε την κούρσα; Εκείνη, βεβαίως, αφού είχε κερδίσει προ πολλού την καρδιά του Αντρέ. Της έκανε πρόταση γάμου σε ένα γήπεδο τένις στο Λας Βέγκας και παντρεύτηκαν στον κήπο του σπιτιού τους, με καλεσμένες μόνο τις μητέρες τους και τέσσερις ημέρες πριν η Γκραφ φέρει στον κόσμο το πρώτο τους παιδί, τον Τζέιντεν (θα ακολουθούσε και η Τζαζ).

«Η Στέφανι είναι το μεγαλύτερο που μου έδωσε το τένις. Γι' αυτό, όταν κοιτάω πίσω, πλέον βλέπω το τένις ως ένα δώρο» καταλήγει. Το μίσος μπήκε στο ντουλάπι των αναμνήσεων.

Andre Agassi Highlights

Φοβερό τάι μπρέικ με τον Σάμπρας

Η αιώνια κόντρα με τον Πιτ

Το πρώτο Γκραν Σλαμ (Γουίμπλεντον 1992)

Το δάχτυλο του Τζόι που τον έκανε «Τούρκο»

Αντρέ και Στέφανι (όχι Στέφι)

Από μικρός στα βάσανα

«Αντίο» με δάκρυα