Εμείς, οι κακοί Καταλανοί

Τσάβι Ερνάντεθ και Πάου Γκασόλ είναι οι πυλώνες της αθλητικής εκτόξευσης των εθνικών ομάδων της Ισπανίας σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Αμφότεροι είναι Καταλανοί. Ε και, θα πει εύλογα κάποιος. Δεν είναι τόσο απλό.

Είμαι Καταλανός. Έχω γεννηθεί σε μαιευτήριο της Βαρκελώνης. Δεν γνωρίζω αν στο ίδιο γεννήθηκαν ο Πάου Γκασόλ Σάεθ ή/και ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο Φεϊζό. Ο Τσάβι Ερνάντεθ Κρέους δεν διεκδικεί το μαιευτήριό "μου", γιατί γεννήθηκε στην Τεράσα, περί τα είκοσι χιλιόμετρα έξω από την Βαρκελώνη.

Είμαι, όμως, και Ισπανός. Και μάλιστα ομογενής Ισπανός, με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει για τα συναισθήματα που μου γεννά η χώρα καταγωγής μου. Όπως έλεγε κάποτε και ο αμίμητος Χάρρυ Κλυνν, " αντί να κλαίμε εμείς που είμαστε εδώ, κλαίνε αυτοί οι μαλ@@@@ που είναι έξω".

Ακόμα θυμάμαι, σαν να είναι, τώρα την αείμνηστη (Ελληνίδα) μητέρα μου να κλαίει συγκινημένη για την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ του 1987. Λίγες ημέρες αργότερα θα ταξιδεύαμε για την Ελλάδα, όπως κάναμε κάθε καλοκαίρι, και η συγκινησιακή της φόρτιση ήταν μεγάλη. Και ήρθε ο "αγαθός γίγαντας" Αργύρης Καμπούρης για να εκτοξεύσει αυτά τα συναισθήματα.

Δεν θυμάμαι να κλαίω πολλές φορές, από ευτυχία ή στενοχώρια, για μια αθλητική επιτυχία της Ισπανίας. Δύο εξαιρέσεις, όπου περισσότερο βούρκωσα, παρά έκλαψα, τις οποίες όμως βίωσα ως αυτόπτης μάρτυρας: Η κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 2008 και του Παγκοσμίου Κυπέλλου, δύο χρόνια αργότερα.

Δύο επιτυχίες που ξερίζωσαν μια για πάντα από την πλάτη των Ισπανών την ταμπέλα των "λούζερ". Δύο χρόνια πριν από την πρώτη ποδοσφαιρική επιτυχία, η μπασκετική "Φούρια Ρόχα" είχε φτάσει στον δικό της απόγειο, με την κατάκτηση του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος στην Ιαπωνία και κόντρα στην Ελλάδα, η οποία λίγες ώρες νωρίτερα είχε αποκλείσει την πανίσχυρη ομάδα των Ηνωμένων Πολιτειών.

Πυλώνες αυτών των επιτυχιών, αλλά και όσων ακολούθησαν (μέχρι και απόψε;), δύο παιδιά που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε μια επαρχία (Καταλονία) όπου σημαντικό ποσοστό των κατοίκων δεν θέλει να βλέπει την υπόλοιπη Ισπανία ούτε "ζωγραφιστή" και περιμένει (μάλλον ονειροβατεί) πως κάποτε θα είναι ανεξάρτητη χώρα και δεν θα την έχει καμία ανάγκη.

Πάνω στον Τσάβι Ερνάντεθ καθρεφτίζονταν η κυριαρχία του "tiki taka", της Μπαρτσελόνα που άλλαξε το σύγχρονο ποδόσφαιρο και, μέσα από αυτή, η μοίρα μιας εθνικής ομάδας που πάντα είχε καλούς ποδοσφαιριστές, αλλά στρερούνταν πραγματικών νικητών.

Δύο διαδοχικά Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα και ένα Μουντιάλ άλλαξαν το status quo του ισπανικού ποδοσφαίρου σε όλα τα επίπεδα και, τραγική ειρωνεία, αυτό κατέστη δυνατό με συντριπτική πλειοψηφία παικτών της Μπαρτσελόνα (ειδικά τα δύο τελευταία) και "σημαία" έναν ποδοσφαιριστή που κάποτε κατηγορήθηκε (άκουσον άκουσον), ότι διπλώνει τις κάλτσες του στο πάνω μέρος, για να μην φαίνεται η ισπανική σημαία!

Ναι, ο Τσάβι αντιμετώπισε και τέτοιες κακοήθειες στον δρόμο για την κορυφή, την οποία απόλαυσε πανηγυρίζοντας παρέα με τον καλό του φίλο (επίσης Καταλανό) Κάρλες Πουγιόλ. Αμφότεροι κρατούσαν περήφανοι μια καταλανική σημαία στα επινίκια, κάτι που συμβαίνει μόνο με την Ισπανία, όπου οι τοπικές σημαίες εμφανίζονται από τους αθλητές για να κάνουν παρέα, ενίοτε να επισκιάζουν, την εθνική.

Ο ίδιος ο Τσάβι δεν έχει κρύψει τα συναισθήματά του. "Επαγγελματικά, εγώ θέλω να πάω στην Εθνική Ισπανίας και να κατακτήσω ένα Μουντιάλ, γιατί το ονειρεύομαι από μικρός και γιατί αφορά αποκλειστικά (;) αθλητισμό. Είναι σαν κάποιος να είναι υπέρ της ανεξαρτησίας και του έρχεται μια εταιρεία από την Μαδρίτη ή την Κορούνια και πάει γιατί είναι επαγγελματίας" η (ξεκάθαρη) άποψή του.

Πιστέψτε με, υπάρχουν πολλοί "κολλημένοι" Ισπανοί που δεν απολαμβάνουν στον απόλυτο βαθμό τις τεράστιες επιτυχίες σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ, γιατί ηγούνται αυτών "κακοί" Καταλανοί ("Πολωνοί", όπως τους αποκαλούν απαξιωτικά, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί) όπως ο Τσάβι, ο Πουγιόλ ή ο Πάου Γκασόλ.

Ο τελευταίος δεν έπαιξε στον τελικό του 2006 λόγω τραυματισμού, αλλά είναι μαζί με τον "Διόσκουρό" του (σε σημείο παρεξηγήσεως) Χουάν Κάρλος Ναβάρο τα δύο σημεία αναφοράς της κορυφαίας (πέραν των ΗΠΑ) εθνικής ομάδας μπάσκετ στον κόσμο την τελευταία δεκαετία. Οι παραστάσεις του στο Ευρωμπάσκετ αποτελούν απλά την επιβεβαίωση του μεγαλείου του.

Και, όπως πολλοί Ισπανοί εκτός Καταλονίας δεν "τρελαίνονται" με τις αθλητικές επιτυχίες για τον λόγο που προανέφερα, πολλοί Καταλανοί ψέγουν τα "δικά τους" παιδιά, γιατί κάνουν αυτό που αγαπούν περισσότερο στην ζωή και βοηθούν την "κακή" Ισπανία να φτάνει σε τόσες και τρανταχτές επιτυχίες.

Μετά το μοναδικό σόου του Πάου Γκασόλ στον ημιτελικό με την Γαλλία, η (γραμμένη στα καταλανικά) εφημερίδα "El 9" έγραψε στο πρωτοσέλιδό της: "Ο Πάου Γκασόλ τους πάει στον τελικό". Σαν να λέμε τους πάει "αυτούς, τους άχρηστους Ισπανούς που δεν μπορούν να κάνουν τίποτα χωρίς εμάς". Θα πείτε πως αυτή είναι απλώς η ερμηνεία μου, αλλά πιστέψτε με, δεν απέχει από την πραγματικότητα.

Ο Ζεράρ Πικέ, παίκτης - κλειδί στην πρωταθλήτρια Ευρώπης του 2012 και ένας από τους κορυφαίους κεντρικούς αμυντικούς στον κόσμο, αποδοκιμάζεται σε όποιο γήπεδο της Ισπανίας παίζει με την εθνική ομάδα. Ο λόγος; Ότι στα πανηγύρια για την κατάκτηση του τρεμπλ, έκανε πλάκα για την Ρεάλ Μαδρίτης, το καμάρι της "υπόλοιπης Ισπανίας". Προσοχή, δεν είπε και δεν έκανε τίποτα εις βάρος της χώρας, αλλά της ομάδας που αποτελεί "σημαία" της! Και, βεβαίως, είναι Καταλανός.

Είμαι Καταλανός. Είμαι Ισπανός. Και καμαρώνω για τις επιτυχίες της "Φούρια Ρόχα" σε κάθε επίπεδο. Είτε αυτή αποτελείται από έναν, από δύο ή από κανέναν Καταλανό. Δυστυχώς, στην χώρα μου, πολλοί δεν το βλέπουν έτσι.

Alejandro Lozano