Γκουαρδιόλα: Το ballboy της Μασία

Ballboy, πιτσιρικάς ποδοσφαιριστής με όνειρα, καθιερωμένος σε μια από τις μεγαλύτερες ομάδες του κόσμου, αρχηγός και με 19 τίτλους, υποψήφιος αθλητικός διευθυντής, προπονητής της δεύτερης ομάδας και στη συνέχεια τεχνικός - θρύλος της πρώτης, στο τιμόνι της οποίας άλλαξε το σύγχρονο ποδόσφαιρο και κατέκτησε 14 από τους 19 τίτλους που διεκδίκησε.

Ο Τζουσέπ Γκουαρδιόλα ι Σάλα δεν έχει αναλάβει ακόμα πρόεδρος και κλητήρας στην Μπαρτσελόνα. Απόψε επιστρέφει ως αντίπαλος. Και χιλιάδες συναισθήματα θα τον πλημμυρίσουν. (φωτογραφίες,VIDEO)

Τοballboyπου περίμενε τον Πλατινί

Μπήκε στην Μασία σε ηλικία 13 ετών. Ένα παιδί από χωριό, το Σανπεδόρ, το οποίο ήξερε πολύ καλά τι ήθελε και ήταν αποφασισμένο να κάνει τα αδύνατα δυνατά για να το πετύχει. Υπερβολικά αδύνατος, παρ' ότι έτρωγε πολύ και καλά, δημιουργώντας μάλιστα την ομάδα των «αχόρταγων» μαζί με τον μετέπειτα καλό του φίλο Τίτο Βιλανόβα, μεταξύ άλλων.

Αχόρταγος για φαγητό, αχόρταγος για γνώση, αχόρταγος για ποδόσφαιρο. Όπως πολλά από τα παιδιά των φυτωρίων, στους αγώνες της πρώτης ομάδας μάζευε την μπάλα πίσω από την εστία. Στην φωτογραφία, πανηγυρίζοντας στο πλευρό του πρώην προπονητή του Παναθηναϊκού Βίκτορ Μουνιόθ, είναι 15 ετών, ύστερα από αγώνα με την σουηδική Γκέτεμποργκ, στον οποίο η Μπαρτσελόνα πήρε το εισιτήριο για τον μετέπειτα χαμένο τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών.

Μικρός είχε ίνδαλμα τον Μισέλ Πλατινί. Τον είχε αφίσα πάνω από το κρεβάτι του, στο δωμάτιο που μοιράζονταν με άλλα τρία παιδιά στην Μασία. Ωςballboy, πριν από αγώνα της Γιουβέντους στο «Καμπ Νόου», τον περίμενε καρτερικά στην είσοδο του αγωνιστικού χώρου, πριν από την προθέρμανση, ώστε να πάρει αυτόγραφο. Ο Γάλλος σταρ δεν βγήκε ποτέ. «Τι γίνεται; Υπάρχουν ποδοσφαιριστές που δεν δουλεύουν όπως οι υπόλοιποι;» αναρωτήθηκε. Και ξεκαθάρισε μέσα του ότι, αν κάποτε γινόταν προπονητής, δεν θα κάνει τέτοιες διακρίσεις στις ομάδες του.

Η γιαγιά του Κρόιφ

Ο Γιόχαν Κρόιφ ήταν ο προπονητής που τον σημάδεψε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο. Ο Ολλανδός τον ανέβασε στην πρώτη ομάδα, του έδωσε την μπαγκέτα στην μετέπειτα επονομαζόμενη «Ντριμ Τιμ» και του εμφύσησε την φιλοσοφία που διέπει απόλυτα την προπονητική καριέρα του Πεπ.

Την Πρωτομαγιά του 1989, όταν ο Γκουαρδιόλα ήταν 18 ετών, ο Κρόιφ τον πήρε μαζί του, όπως και άλλους νεαρούς, στο καταλανική κωμόπολη Μπανιόλες, για ένα φιλικό της Μπάρτσα με τοπική ομάδα, με αφορμή τα 75α γενέθλια της τελευταίας.

Ο Κρόιφ ήθελε να δει πιτσιρικάδες στους οποίους θα μπορούσε να ποντάρει στο μέλλον. Ο Γκουαρδιόλα, ο μικρότερος όλων, ξεκίνησε στην ενδεκάδα, αλλά στο ημίχρονο ο Ολλανδός τον αντικατέστησε με τον Τίτο Βιλανόβα (απίστευτα τα παιχνίδια της ζωής).

«Σήμερα έπαιξες πιο αργά και από την γιαγιά μου» ήταν η ατάκα - σφαλιάρα του Κρόιφ στον Πεπ, ο οποίος σοκαρίστηκε αρχικά, αλλά ήξερε ότι ο προπονητής πίστευε σε εκείνον. Ενάμισι χρόνο αργότερα, άλλωστε, ο Γκουαρδιόλα έκανε ντεμπούτο με την πρώτη ομάδα, στην οποία επρόκειτο να καθιερωθεί ως ένα από τα κορυφαία αμυντικά χαφ της εποχής.

Ο φίλος μου ο Ζοσέ

Ο Πεπ ήταν, είναι και θα είναι άρρωστος με το ποδόσφαιρο. Μιλάει γι' αυτό σχεδόν 24 ώρες το 24ωρο. Και αυτό δεν συνέβη από την στιγμή που έγινε προπονητής, αφού το «μικρόβιο» υπήρχε στο σώμα του από τότε που έπαιζε μπάλα. Πάντα συζητούσε με τον εκάστοτε προπονητή του για τεχνικά ζητήματα και με τους βοηθούς ανέπτυσσε ιδιαίτερη σχέση, κάνοντας πολύωρες κουβέντες γύρω από την μπάλα.

Ο Ζοσέ Μουρίνιο, βοηθός - μεταφραστής του Μπόμπι Ρόμπσον, όταν ο Γκουαρδιόλα ήταν πλέον 25 ετών και παίκτης - σημείο αναφοράς στα αποδυτήρια των «μπλαουγκράνα», έδεσε γρήγορα με τον Πεπ. Συζητούσαν για ώρες, αντάλλασσαν απόψεις και ο ένας μάθαινε από τον άλλο. Αυτό συνεχίστηκε και στην πρώτη σεζόν του Λουίς φαν Χάαλ, όταν ο Πορτογάλος παρέμεινε, ως κανονικός βοηθός πλέον, θέλοντας να μάθει και στο πλευρό του σπουδαίου Ολλανδού. Και, μαζί του, και ο Πεπ..

«Ο Γκουαρδιόλα έχειAIDS»

Η αποχώρησή του από την Μπαρτσελόνα δεν ήταν αυτή που άρμοζε στην προσφορά του. Το καλοκαίρι του 1997, ενοχλημένος από την μικρή αναγνώριση προς το πρόσωπό του, συμφωνεί με την Πάρμα και ετοιμάζεται να αποχωρήσει από το «Καμπ Νόου».

Πριν ολοκληρωθεί τοdeal, όμως, ο Ρονάλντο φεύγει με προορισμό την Ίντερ. Είναι καλοκαίρι εκλογών και ο πρόεδρος Τζουσέπ Γιουίς Νούνιεθ, ξέρει πως είναι χαμένος από χέρι αν, εκτός από το «φαινόμενο», φύγει και ο παίκτης - σύμβολο, το αγαπημένο παιδί της εξέδρας, επειδή προερχόταν από τα σπλάχνα της Μπάρτσα. Και μιλάμε για μια εποχή όπου η Μασία δεν αποτελούσε σημείο αναφοράς, όπως συμβαίνει τώρα.

Πείθει τον Πεπ να υπογράψει νέο, βελτιωμένο συμβόλαιο. Από εκείνη την στιγμή, όμως, άρχισαν τα προβλήματα τραυματισμών που σημάδεψαν ανεξίτηλα την καριέρα του. Σαν να μην έφτανε αυτό και όπως υπενθυμίζει ο τότε μάνατζέρ του, Τζουσέπ Μαρία Μινγκέγια, στο βιβλίο «Quasitotalaveritat» («Σχεδόν όλη η αλήθεια»), άρχισε εκστρατεία απαξίωσης του Γκουαρδιόλα.

«Αρχίζουν να συμβαίνουν περίεργα πράγματα. Κυκλοφορεί μια φήμη ότι ο παίκτης είναι πολύ άρρωστος, ότι είναι ομοφυλόφιλος και ότι μπορεί να έχειAIDS. Κάποιοι λένε πως οι φήμες βγαίνουν από τον ίδιο τον σύλλογο, αφού κάποιος παράγοντας ενδέχεται να νιώθει πληγωμένος από την στάση του ποδοσφαιριστή» αναφέρει ο Μινγκέγια για τα τελευταία χρόνια του Πεπ ως παίκτη στο «Καμπ Νόου».

Στις 11 Απριλίου του 2001, ανακοινώνει σε συνέντευξη Τύπου ότι θα αποχωρήσει από την Μπάρτσα το καλοκαίρι. Οι μισές μεγάλες ομάδες στην Ευρώπη τον «θέλουν», αλλά καταλήγει στην άσημη Μπρέσια, διαγράφοντας μια πορεία - λυκόφως που δεν ταιριάζει στην καριέρα του: Μπρέσια, Ρόμα (παρουσιάστηκε μαζί με τον Τραϊανό Δέλλα, αλλά ο Φάμπιο Καπέλο δεν τον πίστεψε ποτέ), ξανά Μπρέσια, Αλ Αχλί και Ντοράδος του Μεξικό. Χωρίς (περαιτέρω) σχόλια.

«Δεν θα έχεις τα αρχ@@@ να το κάνεις»

Ο Πεπ Γκουαρδιόλα, πάνω απ' όλα, είναι οπαδός της Μπαρτσελόνα. Τον Απρίλιο του 2008, ως προπονητής της Μπάρτσα Β, γευμάτισε με τον πρόεδρο Τζουάν Λαπόρτα, ο οποίος του αποκάλυψε την πρόθεσή του να του προσφέρει την θέση του προπονητή, εφόσον η ομάδα αποκλειόταν από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, την οποία επρόκειτο να αντιμετωπίσει στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ.

«Δεν θα έχεις τα αρχ@@@ να το κάνεις» του απάντησε ο Γκουαρδιόλα, έχοντας πιει ένα - δύο ποτηράκια κρασί παραπάνω. Την ημέρα της ρεβάνς στο «Ολντ Τράφορντ», μετά το 0-0 του πρώτου αγώνα στο «Καμπ Νόου», ο Πεπ βρέθηκε στο σπίτι του καλού του φίλου και για χρόνια παράγοντα της Μπάρτσα, Εβαρίστ Μούρτρα, ώστε να δει το ματς.

Ήξερε ότι αν οι «μπλαουγκράνα» έχαναν, ο Φρανκ Ράικαρντ θα αποτελούσε παρελθόν και η μεγαλύτερη ευκαιρία της ζωής του θα του χτυπούσε την πόρτα, μόλις στα 37 του χρόνια. Ε και; Ο Πεπ φώναζε σε όλο το ματς, αγωνιούσε, ίδρωνε, ήθελε να δει την ομάδα του στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, αδιαφορώντας για το αν αυτό θα του έκλεινε την πόρτα. Πάνω απ' όλα, «μπλαουγκράνα».

Πως γεννήθηκε το «ψευτό - εννιάρι»

Πρωτομαγιά του 2009. Η Μπαρτσελόνα, μόλις στην πρώτη σεζόν του Γκουαρδιόλα στον πάγκο, διεκδικεί με αξιώσεις ένα ιστορικό τρεμπλ. Την επόμενη ημέρα, όμως, δίνει αγώνα - κλειδί με την Ρεάλ Μαδρίτης στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου».

Ο Πεπ, όπως συνήθιζε, κλείνεται στο γραφείο του, βάζει χαλαρή μουσική και ψάχνει πως θα αιφνιδιάσει την μεγάλη αντίπαλο. Βλέπει βίντεο, κρατάει σημειώσεις και, ξαφνικά, όπως συμβαίνει με τον Κύρο Γρανάδη και η λάμπα που άναβε πάνω από το κεφάλι του, το βλέπει καθαρά.

Είναι δέκα το βράδυ και ο Γκουαρδιόλα είχε μείνει μόνος του στο προπονητικό κέντρο. Φαντάζεται τον Λιονέλ Μέσι να κινείται ελεύθερος, στον χώρο μεταξύ των στόπερ και των αμυντικών μέσων της Ρεάλ. Σηκώνει το τηλέφωνο και παίρνει τον Αργεντινό.

«Λέο, είμαι ο Πεπ, έχω κάτι σημαντικό, πολύ σημαντικό. Έλα. Τώρα» του λέει, όπως αποκαλύπτει ο δημοσιογράφος Μαρτί Περαρνάου στο βιβλίο «HerrPep». Ο Μέσι φτάνει στις 10.30, μπαίνει στο γραφείο του προπονητή και αυτός του δείχνει ένα βίντεο, «παγώνοντας» την εικόνα για να του δείξει τον κενό χώρο του γηπέδου όπου θα κινούταν στο ματς της επόμενης ημέρας: Την ζώνη Μέσι, αυτή του «ψευτό - εννιαριού».

«Λέο, αύριο στην Μαδρίτη θα ξεκινήσεις στα άκρα, όπως πάντα. Αλλά αν σου κάνω νόημα, θα μεταφερθείς στην πλάτη των αμυντικών χαφ και θα κινηθείς στον χώρο που μόλις σου έδειξα. Είναι το ίδιο που κάναμε τον περασμένο Σεπτέμβριο στο Χιχόν» του εξήγησε. Ήταν το κοινό τους μυστικό, αφού μόνο ο Τίτο Βιλανόβα ήξερε τι σκεφτόταν να κάνει ο Γκουαρδιόλα στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου».

Λίγη ώρα πριν το πούλμαν αναχωρήσει για το γήπεδο, φωνάζει Τσάβι και Ινιέστα. «Αν δείτε τον Λέο ανάμεσα στις γραμμές και στο κέντρο, μην διστάσετε: Δώστε του την μπάλα. Θα είναι όπως στο Χιχόν» τους ζητάει. Σε εκείνο το ματς, η Μπάρτσα είχε διαλύσει 6-0 την αδύναμη Σπόρτινγκ. Στην Μαδρίτη, οι «μπλαουγκράνα» θριαμβεύουν με 6-2 και καπαρώνουν το πρωτάθλημα, στον δρόμο προς το τρεμπλ.

Η επέτειος του «Iniestazo»

Όταν είδε για πρώτη φορά σε δράση εκείνον τον χλωμό πιτσιρικά, ήταν ακόμα ποδοσφαιριστής και έσπευσε να προετοιμάσει τον Τσάβι: «Αυτός θα μας στείλει στην σύνταξη. Και εμένα και εσένα». Ο Γκουαρδιόλα αναφέρονταν στον Αντρές Ινιέστα, μια από τις αδυναμίες του, απλούστατα επειδή έλαμπε χωρίς να χρειάζεται να τραβήξει την προσοχή με περίεργα κουρέματα - ντυσίματα, με τατουάζ ή σκουλαρίκια.

Την ημέρα που επιστρέφει στο «Καμπ Νόου», κατά σύμπτωση συμπληρώνονται έξι χρόνια από την πρώτη μεγάλη του έκρηξη χαράς ως προπονητής της Μπαρτσελόνα. Και την οφείλει στον «Αντρεσίτο», όπως τον φωνάζουν χαϊδευτικά. Το γκολ του στις καθυστερήσεις του ημιτελικού με την Τσέλσι, στέλνει (μάλλον απρόσμενα, όπως είχε εξελιχθεί το ματς) την Μπάρτσα των δέκα παικτών (είχε αποβληθεί ο Ερίκ Αμπιντάλ) στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ.

Ο Πεπ παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα την μπάλα να κατευθύνεται προς το βάθος της εστίας του Πετρ Τσεχ, ξεσπάει, αρχίζει να τρέχει σαν τρελός προς το κόρνερ για να γιορτάσει με τους παίκτες του. Ταυτόχρονα, όμως, συνομιλεί με τον Σιλβίνιο, σκεφτόμενος τις αλλαγές που θα έκανε για να διατηρήσει το «χρυσό» 1-1. Είχε κρατήσει δύο. Σαν να το ήξερε.

«Μάξιμος Γκουαρδιόλιος»

Από την εποχή που εργάζονταν στην Μπαρτσελόνα Β, του άρεσε να βάζει βίντεο στους ποδοσφαιριστές του, προκειμένου να τους «τσιγκλάει», να τους πωρώνει. Λίγες ημέρες πριν από τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ του 2009 στην Ρώμη, αποφασίζει πως θα ακολουθήσει την ίδια τακτική.

«Χρειάζομαι ένα βίντεο για την Ρώμη» λέει στον Σάντι Παδρό, φίλο του δημοσιογράφο στον τηλεοπτικό σταθμό «TV3». Ο Παδρό κλείνεται στην μονταζιέρα με τον μοντέρ Τζόρντι Γκαγιά και δημιουργούν ένα βίντεο διάρκειας εφτά λεπτών και δέκα δευτερολέπτων, το οποίο πρόβαλλε ο Γκουαρδιόλα στους παίκτες του, στα αποδυτήρια του «Ολίμπικο», με κλειστά τα φώτα.

Εμπνευσμένο από την πόλη, την ιστορία της και τους μονομάχους, οι ποδοσφαιριστές παρακολουθούν μια συγκινητική αλληλουχία στιγμιότυπων και εικόνων. Σε αυτή, εμφανίζονται όλοι οι παίκτες, ακόμα και αυτοί που έπαιξαν ελάχιστα ή είχαν σοβαρό πρόβλημα τραυματισμού, όπως ο Γκαμπριέλ Μιλίτο.

Όταν άναψαν τα φώτα, πολλοί παίκτες ήταν βουρκωμένοι. Αλλά και πωρωμένοι, αποφασισμένοι να κάνουν μια τελευταία προσπάθεια για να έρθει το πολυπόθητο τρόπαιο. Ησυνέχεια,γνωστή.

ΤοSMSτου Μέσι

Ο Γκουαρδιόλα κέρδισε τον Μέσι από την πρώτη στιγμή. Όταν ο σύλλογος δεν ήθελε να τον αφήσει να πάρει μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, το 2008, ο Πεπ τον πήρε παράμερα μετά από μια προπόνηση και του είπε: «Θα σε αφήσω να πας, γιατί θέλω να απολαύσεις την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου, όπως έκανα και εγώ (σ.σ. το 1992)».

Αυτό ήταν. Από τότε, ο Μέσι έπαιζε για πάρτι του, αλλά και για τον Πεπ. Οι αριθμοί του εκτοξεύτηκαν, άλλαξε ακόμα και την διατροφή του, οι συχνοί μυϊκοί τραυματισμοί που τον ταλαιπωρούσαν, εξαφανίστηκαν μεμιάς και γρήγορα ο Λέο έγινε αστέρι πρώτου μεγέθους. Και αυτό, όμως, έδειξε να γυρίζει μπούμερανγκ για τον Μέσι.

Όταν το καλοκαίρι μετά το τρεμπλ, η Μπάρτσα απέκτησε τον Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς, έναντι 60 εκατομμυρίων ευρώ και τον Σαμουέλ Ετό, ο Μέσι έδειχνε να απειλείται τοstatusτου πρώτου βιολιού. Σύμφωνα με το βιβλίο «Μυστήριο Μέσι», των Γάλλων δημοσιογράφων Σεμπαστιέν Φεστ και Αλεξάντρ Ζιλιάρ, ο Αργεντινός φρόντισε να δείξει την δυσαρέσκειά του στον προπονητή. Αλλά, ντροπαλός ων, δεν το έκανε κατά πρόσωπο.

«Ο προπονητής ένιωθε άβολα, καθισμένος στην πρώτη σειρά του πούλμαν. Η δόνηση του κινητού και το περιεχόμενο στην μικρό οθόνη, τον αναστάτωσε. «Κοίτα αυτό» είπε στον στενό του φίλο και συνεργάτη, Μανέλ Εστιάρτε. Ήταν από τον Λιονέλ Μέσι και το πνεύμα του μηνύματος ήταν αυτό: 'Βλέπω ότι πλέον δεν είμαι τόσο σημαντικός στην ομάδα, οπότε.'» αναφέρει το σχετικό απόσπασμα του βιβλίου.

Έκτοτε, η σχέση των δύο δεν ήταν το ίδιο ζεστή, αν και μαζί οδήγησαν την Μπάρτσα σε πολλούς ακόμα τίτλους. Η μάλλον «ψυχρή» αναφορά του Λέο στον Πεπ, παραμονές του πρώτου ημιτελικού, επιβεβαιώνει πως κάτι «έσπασε» σε μια σχέση που, στο ξεκίνημά της, ήταν κάτι περισσότερο από αυτή ενός πατέρα με τον γιο του.

Ο «φιλόσοφος» Πεπ

Το έλεγε επανειλημμένως και το εννοούσε: «Όταν ο Λέο είναι ευτυχισμένος, είμαστε όλοι ευτυχισμένοι». Ο Μέσι ήταν το σημείο αναφοράς, για χάρη του «τελείωσε» Ντέκο και Ροναλντίνιο (θεωρούσε πως αποτελούσαν κακή επιρροή) και τον ανέδειξε στο απόλυτο νούμερο ένα. Όταν, μάλιστα, ο Πεπ Γκουαρδιόλα καθιέρωσε τον Αργεντινό ως «ψευτό - εννιάρι», ήξερε πως θα το έκανε εις βάρος κάποιου συμπαίκτη του.

Με παίκτες κινητικούς όπως ο Σαμουέλ Ετό, ο Τιερί Ανρί ή ο Νταβίδ Βίγια, ήξερε πως δεν θα είχε πρόβλημα, γιατί μπορούσαν με άνεση να παίξουν στα άκρα. Με τον Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς, όμως; Ο Σουηδός επιθετικός, παικταράς αλλά και τρομερά εγωιστής, δεν άντεξε ποτέ τον «υποβιβασμό» και έμεινε μόλις ένα χρόνο στην Βαρκελώνη.

Σε αυτό το διάστημα, ήρθε πολλές φορές σε αντιπαράθεση με τον Γκουαρδιόλα, τον οποίο έκτοτε βάφτισε ειρωνικά ως «φιλόσοφο». Η μεγαλύτερη έκρηξη σημειώθηκε την Πρωτομαγιά του 2010, ύστερα από αγώνα με την Βιγιαρεάλ, στον οποίο ο Γκουαρδιόλα έριξε τον «Ίμπρα» ως αλλαγή και ενώ η ομάδα πάλευε για το πρωτάθλημα, σαν να επρόκειτο για τον τελευταίο τροχό της αμάξης.

Όπως αποκαλύπτει ο ίδιος ο Ιμπραΐμοβιτς στην αυτοβιογραφία του «Εγώ, ο Ζλάταν», στα αποδυτήρια ξέσπασε. Κλώτσησε μια κούτα και φώναξε στον Γκουαρδιόλα: «Δεν έχεις αρχ@@@!». Ο Γκουαρδιόλα απλά γύρισε την πλάτη του και αποχώρησε. Προ πολλού είχε ραγίσει το γυαλί με τον Σουηδό.

Το τέρας του «Άμπι»

Τα βίντεο - κίνητρο, αλλά και οι ομιλίες που άγγιζαν τα βαθύτερα συναισθήματα των ποδοσφαιριστών, βρίσκονταν στην ημερήσια διάταξη. Μια από αυτές, από τις πλέον συγκλονιστικές, είχε ως κεντρικό θέμα τον Ερίκ Αμπιντάλ και την μάχη που έδωσε για να νικήσει τον καρκίνο.

«Κύριοι, καταλαβαίνετε όταν νιώθετε κουρασμένοι και σκεφτόμαστε ότι η ζωή είναι δύσκολη, πως ένας συμπαίκτης σας έπαιξε 13 ματς λόγω ενός τέρατος που τον κατατρώει από μέσα του; Εντάξει, είμαστε κουρασμένοι, υπάρχουν δικαιολογίες, αλλά και προτεραιότητες: Είμαστε καλά στην υγεία μας και ο «Άμπι» έδωσε ένα παράδειγμα σε όλους μας» ήταν το περιεχόμενο μιας από τις ομιλίες του στα αποδυτήρια.

Ο Πεπ θαύμαζε πάντα τον Αμπιντάλ, ως άνθρωπο και ως παίκτη, τον ήθελε ακόμα και στην Μπάγερν Μονάχου, αφού τον σκέφτονταν και ως ιδανικό δάσκαλο του Νταβίδ Αλάμπα για την θέση του αριστερού μπακ - τρίτου στόπερ. Αλλά δεν προχώρησε στην απόκτησή του, γιατί τα αφεντικά της Μπάγερν δεν ήταν σίγουροι για την ακριβή κατάσταση της υγείας του πρώην αμυντικού του Ολυμπιακού.

«Το γαμ@@@ αφεντικό»

Ζει με πάθος το ποδόσφαιρο. Και αν στην διάρκεια του αγώνα θα τον δεις να κάνει χειρονομίες, να πηγαίνει πάνω - κάτω, να φωνάζει, στις συνεντεύξεις Τύπου φροντίζει (σχεδόν) πάντα να κρατάει χαμηλούς τόνους.

Η πιο τρανταχτή εξαίρεση έλαβε χώρα στην αίθουσα Τύπου του «Σαντιάγο Μπερναμπέου». Παραμονές του πρώτου ημιτελικού του Τσάμπιονς Λιγκ με την Ρεάλ, τον Μάιο του 2011, νιώθει πως η διαρκής προκλητική συμπεριφορά του άλλοτε φίλου του, Ζοσέ Μουρίνιο, πρέπει να βρει απάντηση.

«Σε αυτή την αίθουσα είναι το γαμ@@@ αφεντικό, ο γαμ@@@ άρχοντας και δεν θέλω να τον ανταγωνιστώ καθόλου. Έξω από το γήπεδο με έχει ήδη νικήσει. Του χαρίζω το ιδιωτικό του Τσάμπιονς Λιγκ, να το απολαύσει και να το πάρει σπίτι του» λέει ο Καταλανός, σε μια απόλυτα δουλεμένη πριν συνέντευξη Τύπου.

Οι παίκτες κάνουν προπόνηση την ώρα που μιλάει στους δημοσιογράφους, αλλά γρήγορα μαθαίνουν το περιεχόμενο της συνέντευξης Τύπου. Όταν η ομάδα επιστρέφει στο ξενοδοχείο για να ξεκουραστεί και την ώρα του δείπνου, γίνεται δεκτός με χειροκροτήματα από τους ποδοσφαιριστές. Τους είχε δώσει το κίνητρο που χρειαζόντουσαν.

Τα δάκρυα της λύτρωσης

Έκλαψε όταν, ως ποδοσφαιριστής, διαπίστωσε ότι η διοίκηση της Μπαρτσελόνα δεν αναγνώριζε την προσφορά του, με αποτέλεσμα να σκεφτεί σοβαρά να φύγει. Το έκανε και σε άλλες στιγμές της 22ετούς θητείας του ως «μπλαουγκράνα», αλλά τις περισσότερες μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.

Τον Δεκέμβριο του 2009, λίγα λεπτά μετά την κατάκτηση του Μουντιάλ Συλλόγων στο Άμπου Ντάμπι, δεν άντεξε. Έβαλε το χέρι στο πρόσωπο και ξέσπασε σε λυγμούς. Η ομάδα του, το δημιούργημά του, είχε μόλις ολοκληρώσει ένα ονειρικό, ένα ιστορικό «6 στα 6» (Πρωτάθλημα, Κύπελλο, Τσάμπιονς Λιγκ, Σούπερ Καπ Ισπανίας, Σούπερ Καπ Ευρώπης, Μουντιάλ Συλλόγων).

Οι εκατοντάδες ώρες δουλειάς, τα ξενύχτια, ο ελάχιστος χρόνος για την σύντροφό του Κριστίνα και τα τρία τους παιδιά, είχαν αποδώσει τους απόλυτους καρπούς. Ανακουφισμένος, έβγαλε τα εσώψυχά του, ενώ Τιερί Ανρί και Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς προσπαθούσαν να τον συνεφέρουν. Δενχρειαζόταν.Δενήθελε.

Χαρακτηριστικός ο πρωτοσέλιδος τίτλος της "Sport" για την διαδοχή του Πεπ από τον Τίτο: «Φεύγει ο Πεπ, αλλά συνεχίζει ο 'Γκουαρδιόλα'»

Η πίκρα για τον Τίτο

Έφυγε από την Μπαρτσελόνα το καλοκαίρι του 2012. Το είχε αποφασίσει από τον Οκτώβριο του 2011 και είχε φροντίσει να το πει στον αθλητικό διευθυντή και παλιό του συμπαίκτη, Αντόνι Θουμπιθαρέτα. Ο «Θούμπι», πάντα ειλικρινής, του είχε εκμυστηρευτεί με την σειρά του πως είχε υπόψη του για διάδοχο τον τότε βοηθό του, στενό συνεργάτη και καλό του φίλο, Τίτο Βιλανόβα.

Ο Πεπ έδωσε το «οκέι» για μια τέτοια διαδοχή, αλλά μέσα του ήλπιζε πως ο Τίτο θα τον ακολουθούσε, όπου και αν πήγαινε. Ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον τον σκέφτονταν ως διάδοχό του στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η Μάντσεστερ Σίτι και η Τσέλσι του έστρωναν χαλιά εκατομμυρίων ευρώ.

Την ίδια ημέρα που ο Γκουαρδιόλα έδινε αποχαιρετιστήρια συνέντευξη Τύπου, η Μπαρτσελόνα ανακοίνωνε ότι την σκυτάλη έπαιρνε ο Τίτο, ως συνέχεια μιας λαμπρής εποχής, με ποδοσφαιρική πανδαισία και 14 τίτλους. Έκτοτε, η σχέση τους δεν ήταν ποτέ ξανά η ίδια. Και, παρ' ότι δεν γνωρίζουμε όλες τις λεπτομέρειες, έχει μείνει η εντύπωση πως ο Τίτο «έσβησε» με τον καημό της διαλυμένης φιλίας του με τον Πεπ.