Στα τέλη του περασμένου Ιουλίου, όταν η πλειοψηφία των συναδέλφων του είχαν ξεκινήσει προετοιμασία ενόψει της επόμενης σεζόν, εκείνος κρύβονταν. Δεν μπορούσε να παρουσιαστεί από την ομάδα του, δεν μπορούσε να κάνει προπονήσεις με τους νέους του συμπαίκτες και ένιωθε σαν «απόβλητο» της ποδοσφαιρικής κοινωνίας.

Η παρουσίαση του Λουίς Σουάρες από την Μπαρτσελόνα έγινε σχεδόν στα μουλωχτά. Και, όταν έγινε γνωστό πωςη απόκτησή του από την Λίβερπουλστοίχισε 81 εκατομμύρια ευρώ, κανείς δεν θέλησε να αποδώσει τα εύσημα στον τότε αθλητικό διευθυντή Αντόνι Θουμπιθαρέτα, γιατί ήταν μια μεταγραφή «της διαχειρίστριας», όπως χαρακτηρίζονται στην Ισπανία οι μεταγραφές που θα τις έκανε ο οποιοσδήποτε, αρκεί να είχε τα χρήματα.

Ο Ουρουγουανός επιθετικός, όμως, άξιζε μέχρι και τελευταίου σεντ των 81 εκατομμυρίων που ξοδεύτηκαν για χάρη του. Γιατί; Συνέθεσε με Λιονέλ Μέσι και Νεϊμάρ την κορυφαία επιθετική τριάδα που έχει δει ο πλανήτης, η οποία «σταμάτησε» στα 122 γκολ, με τον Σουάρες μάλιστα να ξεκινάει να παίζει στα τέλη Οκτωβρίου, λόγω της τιμωρίας από την ΦΙΦΑ για την δαγκωνιά στον Τζιόρτζιο Κιελίνι. Με την κινητικότητά του απελευθέρωσε ακόμα περισσότερο τον Λέο και επέτρεψε στον «Νέι» να ξεδιπλώσει το τεράστιο ταλέντο του, το οποίο είχε δείξει με σταγονόμετρο στην πρώτη του σεζόν ως «μπλαουγκράνα».

Και, βεβαίως, σημείωσε καθοριστικά γκολ στον δρόμο για το τρεμπλ, το δεύτερο της Μπαρτσελόνα από το 2009. Πέτυχε το γκολ - νίκη επί της Ρεάλ Μαδρίτης στο«Clasico»που έβαλε την ομάδα του σε θέση οδηγού, «καθάρισε» σε Μάντσεστερ (την Σίτι) και Παρίσι (την Παρί Σεν Ζερμέν) και, στον τελικό, σημείωσε το τέρμα που επί της ουσίας έκρινε την αναμέτρηση, όταν η Γιουβέντους πίεζε περισσότερο και, ενδεχομένως, δικαιούνταν να φωνάζει και για πέναλτι του Ντάνι Άλβες στον Πολ Πογκμπά, στο ξεκίνημα της φάσης.

Στην ανακοίνωση των ονομάτων από τα μεγάφωνα, αλλά και κάθε φορά που έπαιρνε την μπάλα στα πόδια, ήταν ο ποδοσφαιριστής που άκουγε τις περισσότερες αποδοκιμασίες από τους «μπιανκονέρι». Οι ανόητες, αψυχολόγητες αντιδράσεις του με θύματα τον Κιελίνι στο Μουντιάλ ή τους Μπακάλ - Ιβάνοβιτς στο παρελθόν, αμαυρώνουν την εικόνα του και αδικούν έναν τεράστιο ποδοσφαιριστή ο οποίος, όταν αποχώρησε από το γήπεδο, αγκάλιασε θερμά τον Αντρές Ινιέστα, το άκρως αντίθετο ως παίκτη και άνθρωπο. Όπως και να' χει, κανείς δεν μπορεί να παραγνωρίσει ότι, ποδοσφαιρικά, η σεζόν 2014-15 θα μείνει στην ιστορία ως η χρονιά του «Δράκουλα»...

Υ.Γ. Τα δάκρυα του Αντρέα Πίρλο και η απύθμενη χαρά του Τσάβι, ο οποίος δεν άφηνε με τίποτα την μπάλα του τελευταίου αγώνα με την Μπάρτσα, απλά κάνουν ακόμα πιο όμορφο το ποδόφαιρο που όλοι μάθαμε να αγαπάμε από μικρά παιδιά.