Χάζευα αυτή την ζωγραφιά σε κάποιον δρόμο του Βερολίνου, όπου ο Τζανλουίτζι Μπουφόν (φρονώ πως είναι αυτός) και ο Λιονέλ Μέσι (ναι, αυτός του μοιάζει πολύ περισσότερο) κοιτούν, ο ένας με αποφασιστικότητα και ο άλλος με νάζι, το πολυπόθητο τρόπαιο του Τσάμπιονς Λιγκ, αυτό που θα διεκδικήσουν σε λίγες ώρες στο Ολυμπιακό Στάδιο της γερμανικής πρωτεύουσας.

Αποστολή στο Βερολίνο: Αλέξανδρος Λοθάνο

Στην μια άκρη της ζωγραφιάς, ο πλανόδιος καλλιτέχνης είχε γράψει μια και μόνο λέξη:«Danke».Ήτοι «ευχαριστώ για τον οβολό σας και την έμπρακτη στήριξή σας στην προσπάθειά μου» (σε ελεύθερη μετάφραση). Αν είχα μια κιμωλία, πιθανόν να του απαντούσα από κάτω με ένα δεύτερο ευχαριστώ, γραμμένο σε άλλη γλώσσα, για να καταλάβει ότι προέρχεται από επισκέπτη.

Ευχαριστώ που μου θύμισε πως το ποδόσφαιρο, όπως κάθε έκφανση της ζωής, περιλαμβάνει και αυτό την τέχνη μέσα του. Γιατί είναι τέχνη μια εκτίναξη του Μπουφόν στο «παραθυράκι» για να αποτρέψει ένα βέβαιο γκολ, σε μια από τις δεκάδες ενέργειες που ελάχιστα αναγνωρίζονται στους τερματοφύλακες.

Γιατί είναι τέχνη το πως χαϊδεύει την μπάλα με το αριστερό του πόδι ο Λιονέλ Μέσι ( στο 2.08 να σκοράρει ο Μέσι στον τελικό), όταν την οδηγεί προς την φυσική κατάληξη, ήτοι τα αντίπαλα δίχτυα, ξεπερνώντας όσους αμυντικούς της Αθλέτικ Μπιλμπάο τόλμησαν να βρεθούν στον δρόμο του.

Ο Τζόρτζιο Κιελίνι, ο οποίος λόγω τραυματισμού δεν θα μπορέσει να δώσει το παρών στο μεγάλο ραντεβού (ούτε στον χειρότερο εχθρό σου δεν εύχεσαι κάτι τέτοιο), υποστήριξε τις προάλλες ότι «ο Μέσι δεν θα μπορούσε να βάλει τέτοιο γκολ στην Ιταλία, γιατί απλούστατα δεν θα τον άφηναν οι αντίπαλοι αμυντικοί».

Μπορεί και να μην έχει άδικο. Αλλά εγώ, ως φίλαθλος που έκανε επάγγελμα την αγάπη του για την μπάλα, εύχομαι να δω μια στιγμή (τέτοιας) τέχνης στον τελικό. Αδιαφορώ για το ποιος θα σηκώσει την κούπα, αν και σημειολογικά την αξίζουν ο προαναφερθείς Μπουφόν και ο Αντρέα Πίρλο ( στο 6.75 να σκοράρει ο Πίρλο στον τελικό) από την μια ή ο Τσάβι στο «αντίο» του στην ομάδα της καρδιάς του, από την άλλη.

Θέλω, όμως, περιμένω να γίνω προνομιούχος θεατής μιας στιγμής που θα επιβεβαιώνει τα περί τέχνης και στο ποδόσφαιρο. Όπως ήταν το γκολ του Ζινεντίν Ζιντάν στον τελικό του 2002, το οποίο κυριαρχεί επίσης ως ζωγραφιά (αλλά από τους διοργανωτές) στους δρόμους του Βερολίνου.

Όπως ήταν τόσα άλλα σε αυτά τα 50 και βάλε χρόνια της κορυφαίας στον κόσμο διασυλλογικής διοργάνωσης σε επίπεδο συλλόγων. Γιατί, διάολε, το ποδόσφαιρο δεν είναι η διαφθορά τηςFIFA,οι μίζες και οι εγκληματικές οργανώσεις.

Ποδόσφαιρο, μπάλα για όσους γουστάρουν να το αποκαλούν έτσι, είναι οι στιγμές που μένουν χαραγμένες στο πίσω μέρος του μυαλού σου, όπως η ζωγραφιά ενός πλανώδιου καλλιτέχνη στο Βερολίνο που απλά σου λέει«danke».Όχι φίλε μου, εμείς«danke»...