Πάει και αυτό. Με μοναδική εκκρεμότητα τα οκτώ παιχνίδια των μπαράζ (η κλήρωση την Κυριακή 18/10), η προκριματική φάση του Euro2016 μας άφησε, με 260 παιχνίδια, 19 προκρίσεις, 26 «αποκλεισμούς», πολλές ευχάριστες, αλλά και δυσάρεστες συγκινήσεις. Για πάμε μια βόλτα σε αυτούς τους 13 αγωνιστικούς μήνες.

Μας έφτιαξε: Η πρωτοφανής χαρά που βίωσαν χώρες που δεν είχαν δώσει ποτέ το παρών σε μεγάλες διοργανώσεις. Σύμφωνοι, η διεύρυνση των ομάδων της τελικής φάσης σε 24 έγινε κυρίως για να ενισχύσει και άλλο την θέση του στον UEFA ο Μισέλ Πλατινί. Ήταν πολύ ωραίο, όμως, να βλέπεις Ισλανδούς, Ουαλούς (με προπονητή τον εικονιζόμενο, πρώην της Λάρισας, Κρις Κόλεμαν), Βορειοϊρλανδούς και Αλβανούς να πανηγυρίζουν με την ψυχή τους, το γεγονός ότι θα συμμετάσχουν στο μεγάλο πάρτι του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, σε επίπεδο εθνικών ομάδων. Γιατί και οι «φτωχοί» (ποδοσφαιρικά) έχουν ψυχή! Και το επόμενο, ποδοσφαιρικό καλοκαίρι θα το χαρούν όσο κανένας άλλος.

Τα πανηγύρια των Βορειοϊρλανδών για την πρόκριση

Μας χάλασε: Θέλει και ερώτημα; Η άθλια εικόνα της εθνικής μας ομάδας, τόσο αγωνιστικά, όσο και εκτός γηπέδου. Εντάξει, είναι αλήθεια πως είχαμε καλομάθει με τις παρουσίες σε Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα (ένα το πήραμε κιόλας!) και Παγκόσμια Κύπελλα, αλλά η τραγική πορεία στα προκριματικά μας πήγε πολλά, πολλά χρόνια πίσω. Η απλή αναφορά των ουραγών στους εννέα ομίλους, μας γεμίζει θλίψη: Λετονία, Ανδόρα, ΠΓΔΜ, Γιβραλτάρ, Σαν Μαρίνο, Ελλάδα, Μολδαβία, Μάλτα και Αρμενία. Κατάντια, αφού και ομάδες όπως το Καζακστάν, το Λουξεμβούργο, η Γεωργία, η Λιθουανία, τα Νησιά Φερόε (τα οποία μας νίκησαν δύο φορές, σε ισάριθμες νύχτες ντροπής), το Λιχτενστάιν και το Αζερμπαϊτζάν τερμάτισαν σε υψηλότερη θέση στον όμιλό τους. Να φύγει και να μην ξανάρθει αυτή η προκριματική φάση. Και όσοι ευθύνονται γι' αυτή την εικόνα.

Μας έφτιαξε: Αυτή η μηχανή τερμάτων που ακούει στο όνομα Ρόμπερτ Λεβαντόβσκι. Οι επιδόσεις του Πολωνού γκολτζή τις τελευταίες τρεις εβδομάδες παραπέμπει μόνο σε Λιονέλ Μέσι και Κριστιάνο Ρονάλντο. Στα προκριματικά δε, σταμάτησε στα 13 γκολ, ισοφαρίζοντας το ρεκόρ του Βορειοϊρλανδού Ντέιβιντ Χίλι από τα προκριματικά του 2008. Μόνος του ο «Λέβα» πέτυχε περισσότερα γκολ απ' ότι 26 (!) ομάδες στην προκριματική φάση: Ρουμανία, Ουγγαρία, Πορτογαλία (από 11), Μαυροβούνιο, Αλβανία (από 10), Φινλανδία, Βουλγαρία (από 9), Λευκορωσία, Δανία, Σερβία (από 8), Καζακστάν, Λιθουανία, Ελλάδα, Αζερμπαϊτζάν (από 7), Λετονία, Λουξεμβούργο, ΠΓΔΜ, Νησιά Φερόε (από 6), Αρμενία (5), Ανδόρα, Εσθονία, Μολδαβία (από 4), Μάλτα (3), Γιβραλτάρ, Λιχτενστάιν (από 2) και Σαν Μαρίνο (1).

Τα 13 γκολ του Λεβαντόβσκι στα προκριματικά του Euro2016

Μας χάλασε: Τα μαύρα χάλια της Ολλανδίας. Euro χωρίς τους πορτοκαλί, ειδικά στις εξέδρες, είναι φτωχότερο, πώς να το κάνουμε; Οι «Οράνιε», βεβαίως, έμειναν εκτός Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος με το «σπαθί» τους. Ο Γκούους Χίντινκ παρέλαβε από τον Λουίς φαν Γκάαλ μια ομάδα που τερμάτισε τρίτη στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας. Παρά την εμπειρία του, επιχείρησε να αφήσει πίσω το 5-3-2 του προκατόχου του, επέστρεψε στο κλασικό 4-3-3 και οι παίκτες έδειξαν να αδυνατούν να προσαρμοστούν. Αυτό είχε ως συνέπεια τις συνεχείς «σφαλιάρες», την απομάκρυνση του Χίντινκ και την αντικατάσταση του από τον βοηθό του, Ντάνι Μπλιντ. Το ποτάμι, όμως, δεν γύριζε πίσω. Γουέσλι Σνέιντερ, Άριεν Ρόμπεν, Κλάας Γιαν Χούντελααρ και Ρόμπιν φαν Πέρσι πλησιάζουν στο φινάλε της καριέρας τους, η διαδικασία ανανέωσης πρέπει να συνεχιστεί και υπάρχει ταλέντο. Όπως το 1984 και πάλι στην Γαλλία, η Ολλανδία θα είναι απούσα. Τέσσερα χρόνια μετά από εκείνη την απουσία, κατέκτησε την κούπα, με οδηγό τον μεγάλο Μάρκο φαν Μπάστεν. Τώρα;

Μας έφτιαξε: Η «υγεία» που βγάζει η Ισλανδία, ως χώρα και ως ανερχόμενη ποδοσφαιρική οντότητα. Ως χώρα, βγήκε από την χρεοκοπία χωρίς να χρειαστεί μνημόνιο. Ως ποδοσφαιρική οντότητα, πόνταρε στον Σουηδό Λαρς Λάγκερμπακ (φωτό), ο οποίος μόλις ανέλαβε, το 2011, είπε ότι στόχος του ήταν να πάει την εθνική ομάδα στο Μουντιάλ του 2014. Έχασε την πρόκριση στις λεπτομέρειες (σε μπαράζ με την Κροατία), αλλά δεν το έβαλε κάτω. Με πολύ σκληρή δουλειά, με στήριξη από την ομοσπονδία στην βελτίωση των συνθηκών εργασίας, αλλά και μια ταλαντούχα γενιά, οι «ψαράδες» θα απολαύσουν για πρώτη φορά ένα Euro ως συμμετέχοντες και όχι ως απλοί θεατές. «Δεν είμαι ήρωας. Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ο Νέλσον Μαντέλα και άνθρωποι σαν και αυτούς είναι οι πραγματικοί ήρωες» ξεκαθαρίζει ο Λάγκερμπακ, την ομάδα του οποίου, στον θρίαμβο - σημείο αναφοράς μέσα στο Άμστερνταμ επί της Ολλανδίας (3 Σεπτεμβρίου), ακολούθησαν τρεις χιλιάδες φίλαθλοι. Σιγά το νούμερο, θα πείτε. Ναι, αλλά η Ισλανδία είναι μια χώρα 329 χιλιάδων κατοίκων (η μικρότερη που πήρε ποτέ μέρος σε τελική φάση Euro), όπερ σημαίνει ότι πήγε στο Άμστερνταμ το 1% του πληθυσμού. Για να καταλάβετε την αντιστοιχία, είναι σαν να ακολουθούσαν την Εθνική Αγγλίας σε εκτός έδρας αγώνα περί τους 550 χιλιάδες (!) φίλαθλους.

Η ιστορική νίκη της Ισλανδίας στο Άμστερνταμ

Μας χάλασε: Τα θλιβερά γεγονότα που έλαβαν χώρα στο Βελιγράδι, στις 14 Οκτωβρίου του 2014, στο ματς της Σερβίας με την Αλβανία. Είναι ουτοπικό να θέλουμε να κρατήσουμε την πολιτική μακριά από το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό γενικότερα. Ταυτόχρονα, όμως, είναι και εξοργιστική η χρησιμοποίηση από κάποιους της μπάλας ως μέσο για να κάνουν το «κομμάτι» τους. Κατά ειρωνικό τρόπο, το πέταγμα του drone με την σημαία της Μεγάλης Αλβανίας που προκάλεσε την γενική σύρραξη στον αγωνιστικό χώρο και την διακοπή του αγώνα, ευνόησε τους Αλβανούς, οι οποίοι πήραν το ματς στα χαρτιά και, στο φινάλε, πανηγύρισαν την «παρθενική» πρόκριση σε τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης. Και, ευτυχώς, δεν συνέβη τίποτα στην ρεβάνς με τους Σέρβους.

Μας έφτιαξε: Η ρεαλιστική πρόκριση της Πορτογαλίας του Φερνάντο Σάντος. Την ώρα που η προηγούμενη ομάδα του βολόδερνε ανά την Ευρώπη, αλλάζοντας τρεις προπονητές στην προκριματική φάση, ο αγέλαστος (εντάξει, όχι πάντα) τεχνικός από το Εστορίλ οδηγούσε εκ του ασφαλούς την παρέα του Κριστιάνο Ρονάλντο στα τελικά. Η «Βραζιλία της Ευρώπης», όπως παραδοσιακά είναι γνωστή η Πορτογαλία, δεν έθελξε με την απόδοσή της, δεν έβγαλε μάτια με την μπάλα που έπαιξε, αλλά πέτυχε απόλυτα τον στόχο της. Προκρίθηκε σχεδόν στο ρελαντί με εφτά νίκες σε οκτώ αγώνες (τέσσερις με σκορ 1-0 και άλλες τρεις με ένα γκολ διαφορά), έχασε μόνο ένα ματς (και αυτό με 1-0!) και, το καλοκαίρι, θυμηθείτε μας πως θα είναι πολύ, πολύ ανταγωνιστική. Και αυτό, έχοντας στην άκρη του πάγκου έναν άνθρωπο που δεν έπρεπε να είχε φύγει από την Ελλάδα. Χαμένος, σίγουρα, δεν βγήκε ο ίδιος, αλλά αυτοί που άφησε πίσω.

Μας χάλασε: Η ερασιτεχνική εικόνα που ακόμα δίνουν αρκετές εθνικές ομάδες, οι οποίες άλλωστε αποτελούνται από ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές. Στην Ανδόρα και το Σαν Μαρίνο προστέθηκε το Γιβραλτάρ, το οποίο έκλεισε την πρώτη του προκριματική φάση με δύο γκολ υπέρ, 56 (!) κατά και δέκα ήττες σε ισάριθμα παιχνίδια. Δεν λέμε, είναι ωραίες ιστορίες τα αδέλφια Κασιάρο και Τσιπόλινα που παίζουν παρέα, τα επαγγέλματα που κάνουν για να βγάλουν τα προς το ζην οι διεθνείς ποδοσφαιριστές, αλλά σκορ τύπου 7-0 ή 8-1, δεν έχουν καμία απολύτως χρησιμότητα. Αφού ακόμα και η «άμπαλη» Σκοτία τους έβαλε δώδεκα γκολ σε δύο ματς!

Μας έφτιαξε: Η ελπιδοφόρα παρουσία της Κύπρου. Έμεινε με το όνειρο της συμμετοχής στα μπαράζ (το άγγιξε, αλλά μόλις για τρία λεπτά επί της ουσίας), έπαψε όμως να είναι του κλότσου και του μπάτσου, ήταν ανταγωνιστική σε όλα σχεδόν τα παιχνίδια που έδωσε και, μεταξύ άλλων, πέτυχε δύο σπουδαίες εκτός έδρας νίκες επί Βοσνίας - Ερζεγοβίνης και Ισραήλ. Ο Πάμπος Χριστοδούλου, η παραμονή του οποίου δεν είναι ακόμα σίγουρη (μέγα λάθος αν δεν ανανεωθεί το συμβόλαιό του), έχει χτίσει ένα σύνολο που συνδυάζει εμπειρία και νιάτα και, όπως λέει ο ίδιος, έχουν μπει οι βάσεις προκειμένου η Κύπρος να ανέβει επίπεδο. Και για να μην ξεχνιόμαστε, είναι εκ των αντιπάλων μας στα προκριματικά του Μουντιάλ 2018. Για να έχουμε τον νου μας.

Μας χάλασε: Η αγγαρεία που φάνηκε να κάνουν αρκετές ομάδες που ήξεραν ότι, εύκολα ή δύσκολα, θα έπαιρναν το εισιτήριο για την τελική φάση. Εστιάζουμε σε Ισπανία και Γερμανία, δύο εκ των φαβορί το καλοκαίρι στην Γαλλία. Κατανοητό ότι τα ματς είναι πολλά, η κούραση μεγάλη, αλλά η γενική εικόνα τους δεν μας άρεσε ιδιαιτέρως. Περιμένουμε περισσότερα σε λίγους μήνες, αφού η εμπειρία και το ταλέντο περισσεύουν. Προβλέπουμε, μάλιστα, ότι αν δεν βρεθούν νωρίτερα στην διοργάνωση, δεν αποκλείεται να έχουμε «ριπίτ» του τελικού του Euro2008. Εναλλακτικές; Το γεμάτο ταλέντο Βέλγιο, η «γριά αλεπού» Ιταλία, η Πορτογαλία του Φερνάντο Σάντος και η οικοδέσποινα Γαλλία, εφόσον βεβαίως δείξει ότι έχει προσωπικότητες και όχι «γατάκια» στις τάξεις της.

Μας έφτιαξε: Το πόσο χάρηκαν οι Τούρκοι την πρόκριση - θρίλερ ως η καλύτερη τρίτη των εννέα ομίλων. Πριν από έναν χρόνο, η ομάδα του Φατίχ Τερίμ έμενε στο 1-1 με την Λετονία και έδειχνε καταδικασμένη σε αποκλεισμό. Δεν τα παράτησε ποτέ, σημείωσε τρεις πολύτιμες νίκες και, στο τελευταίο παιχνίδι με την Ισλανδία, έμεινε με δέκα στο 78' λόγω αποβολής του Γκοκχάν Τόρε, αλλά με γκολ του Σελτσούκ Ινάν στο 89', πήρε τη νίκη που χρειάζονταν για να βγει καλύτερη τρίτη, σε συνδυασμό με την άνοδο του Καζακστάν στην προτελευταία θέση του ομίλου. Τα δάκρυα χαράς του αρχηγού Αρντά Τουράν (φωτό) είναι, αναμφίβολα, εικόνες που μένουν χαραγμένες.

Μας χάλασε: Ο αφελής ενθουσιασμός των Άγγλων, οι οποίοι κάνουν και ΠΑΛΙ όνειρα για διάκριση στο Euro, αλλά θεωρούμε πως ΠΑΛΙ θα φάνε τα μούτρα τους. Τα «λιοντάρια» ήταν η μοναδική ομάδα που έκανε το απόλυτο (δέκα νίκες σε ισάριθμα παιχνίδια), θα πάνε στα γήπεδα της Γαλλίας αποφασισμένοι να γράψουν ιστορία, αλλά κάτι μας λέει πως θα επιστρέψουν, για άλλη μια φορά, με την ουρά στα σκέλια. Μας φτιάχνει, λοιπόν, το πόσο ενθουσιάζονται με την εθνική τους ομάδα, αλλά μας χαλάει η ίδια, αρνητική κατάληξη. Θα τους μείνει, τουλάχιστον, η πρώτη θέση του Γουέιν Ρούνεϊ στον πίνακα των σκόρερ όλων των εποχών, ξεπερνώντας τον Μπόμπι Τσάρλτον.