Μπορείτε; Αμφιβάλλω!

Από την φύση μου είμαι αισιόδοξο άτομο. Ακόμα και όταν μια κατάσταση δείχνει (μπορεί και να είναι) απελπιστική, πάντα ψάχνω την θετική πλευρά και βλέπω φως εκεί που μπορεί να υπάρχει μόνο σκοτάδι. Και έχω αρκετά παραδείγματα στην ζωή μου που το επιβεβαιώνουν, τα οποία βεβαίως δεν είναι της παρούσης και δεν σας ενδιαφέρουν.

Η κλήρωση της φάσης ομίλων του Γιουρόπα Λιγκ για τις ελληνικές ομάδες, με μια πρώτη ματιά, έχει δίπλα της την φράση – κλισέ «είναι στο χέρι τους να προκριθούν». Εξετάζοντας, όμως, το πρόγραμμα, την κατάσταση Ολυμπιακού, Παναθηναϊκού και ΠΑΟΚ και, κυρίως, τις προοπτικές βελτίωσης που έχουν (;), εμένα θα μου ταίριαζε περισσότερο μια φράση τύπου «πρέπει να είναι πολύ, πολύ σοβαρές, για να έχουν ρεαλιστικές πιθανότητες πρόκρισης». Και εξηγούμαι.

Ο Ολυμπιακός, στον δεύτερο όμιλο με ΑΠΟΕΛ, Γιουνγκ Μπόις και Αστάνα, είναι βάσει συντελεστή και ρόστερ (;), το φαβορί για την πρωτιά. Αυτό το έκτρωμα, βεβαίως, που είδαμε με Χάποελ Μπέερ Σεβά και Αρόουκα, δεν θα ήταν φαβορί, ακόμα και αν στον όμιλο είχε μαζί του ΜΟΝΟ ομάδες από το τέταρτο γκρουπ δυναμικότητας.

Η λογική (μόνο αυτή;) λέει ότι η εικόνα των «Ερυθρολεύκων» θα βελτιωθεί (πόσο πιο κάτω να πάει, άλλωστε;). Πρέπει αρχικά να δούμε που θα κάτσει η μπίλια στα μεταγραφικά, αν και μένα προσωπικά δεν με πείθουν κινήσεις τύπου Μάρκο Μαρίν ή Ταρίκ Ελιονούσι (του Όσκαρ Καρντόσο, αντίθετα, μου κάνει περισσότερο «κλικ», αφού όταν έχεις το γκολ στο αίμα σου, αυτό δεν βγαίνει, όπως και να είσαι αγωνιστικά).

Ο Πάουλο Μπέντο έχει μπροστά του την διακοπή (γιατί, ξεκίνησε το πρωτάθλημα και δεν το πήρα χαμπάρι;) για να δουλέψει επάνω σε αυτά που θέλει να εφαρμόσει, θα υπάρχει ένα διάστημα ώστε να προσαρμοστούν οι νέοι, αλλά τα προβλήματα του πρωταθλητή Ελλάδας θα παραμένουν η ομοιογένεια και η έλλειψη ρυθμού.

Την ώρα που ΑΠΟΕΛ, Γιουνγκ Μπόις και Αστάνα θα βρίσκονται σε πολύ υψηλότερους ρυθμούς, αφού τα δικά τους πρωταθλήματα έχουν ξεκινήσει κανονικά, ο Ολυμπιακός καλείται στις 15 Σεπτεμβρίου, όταν και θα αντιμετωπίσει στη Βέρνη την Γιουνγκ Μπόις, να είναι πολύ καλύτερος απ’ ότι έχει δείξει μέχρι τώρα.

Και μπορεί το μίνι πρωτάθλημα του ομίλου να έχει έξι αγωνιστικές και περιθώρια για να διορθώσεις λάθη, αλλά ένα «ανάποδο» αποτέλεσμα στην Ελβετία μπορεί να προσθέσει πίεση στον Ολυμπιακό, ενόψει δύο καθοριστικών αγώνων, όπως φρονώ ότι θα είναι οι δύο επόμενοι, αμφότεροι στο «Καραϊσκάκη», με ΑΠΟΕΛ και Αστάνα.

Εν κατακλείδει, ο πρωταθλητής οφείλει να διορθώσει άμεσα πολλά από τα κακώς κείμενα και να θυμίσει ποδοσφαιρική ομάδα, γιατί οι αντίπαλοι μπορεί να μην είναι μεγαθήρια (που δεν είναι), αλλά πρόκειται για νοικοκυρεμένες ομάδες, με τα δικά τους όπλα και κίνητρα για να κάνουν κάτι αξιοπρεπές στην Ευρώπη. Ακόμα και η Αστάνα από το (πολύ) μακρινό Καζακστάν.

Από τον δεύτερο στον έβδομο όμιλο και από τον Ολυμπιακό στον Παναθηναϊκό. Για τους «Πράσινους» ήταν ό, τι χειρότερο η ομάδα που βγήκε τρίτη κατά σειρά στην κλήρωση, μετά τον Άγιαξ και την Σταντάρ Λιέγης. Βάσει μονάδων, αλλά κυρίως ποδοσφαίρου που παίζει, η Θέλτα θεωρώ πως είναι η ποιοτικότερη ομάδα και το φαβορί για την πρωτιά, έστω και αν δεν έχει το «ειδικό βάρος» της ολλανδικής ομάδας.

Η φανέλα, όμως, παίζει μέχρι ενός σημείου. Και η ομάδα του «Μπιελσίστα» Εδουάρδο Μπερίσο, στην μέρα της, μπορεί να διαλύσει σχεδόν οποιαδήποτε ομάδα, όπως έκανε πέρυσι τέτοια εποχή με την Μπαρτσελόνα (4-1). Και ο (φρονώ ανέτοιμος γι’ αυτό το επίπεδο) Παναθηναϊκός θα κληθεί να επισκεφτεί το Βίγο πριν καν φύγει ο Σεπτέμβριος, στο πρώτο εντός έδρας ευρωπαϊκό παιχνίδι των «Γαλάζιων» ύστερα από μια δεκαετία.

Πριν από την Θέλτα, βεβαίως, το «Τριφύλλι» θα υποδεχθεί τον Άγιαξ στην Λεωφόρο. Και εδώ κάνουμε το λάθος πολλοί εξ’ ημών και υμών, να θεωρούμε (σχεδόν) «εύκολη υπόθεση» το ματς, επειδή πράγματι αυτός ο Άγιαξ δεν είναι κάτι το εξαιρετικό, έχασε Φρανκ ντε Μπουρ από τον πάγκο και Αρκάντιους Μίλικ από την επίθεση. Δεν σημαίνει αυτό, όμως, ότι οι Ολλανδοί είναι «κουτσοί».

Και αν η τεσσάρα από την Ροστόφ στα πλέι οφ του Τσάμπιονς Λιγκ είναι ενδεικτική της έλλειψης ποιότητας, η πρόκριση επί του ΠΑΟΚ στον προηγούμενο γύρο, έστω και αν βάσει εικόνας ο «Δικέφαλος» άξιζε περισσότερα, καταδεικνύει ότι καμία ελληνική ομάδα δεν μπορεί να θεωρεί δεδομένη την επιτυχία, όταν απέναντί της έχει τις ερυθρόλευκες φανέλες του «Αίαντα».

Η Σταντάρ Λιέγης, η οποία υπενθυμίζω ότι προ διετίας απέκλεισε τον Παναθηναϊκό στα πλέι οφ του Τσάμπιονς Λιγκ, διέρχεται περίοδο κρίσης, ενδέχεται σύντομα να έχει προπονητή τον Βίτορ Περέιρα (αλήθεια, τι του βρίσκουν του Πορτογάλου;), αλλά και αυτή θέλει προσοχή για την ομάδα του Αντρέα Στραματσιόνι, η οποία έχει αλλάξει κατά πολύ το ρόστερ, χρειάζεται χρόνο για να «δέσει» και, όπως και οι άλλοι δύο ευρώ – εκπρόσωποι, δεν έχει εγχώρια παιχνίδια για να αποκτήσει τον κατάλληλο αγωνιστικό ρυθμό, ώστε να είναι (πιο) έτοιμη.

Κλείνουμε με τον δέκατο όμιλο και τον ΠΑΟΚ, ο οποίος κατά την άποψή μου έχει τις περισσότερες πιθανότητες για να βρεθεί στους «32» του Γιουρόπα Λιγκ. Ο Βλάνταν Ίβιτς μου δείχνει με την δουλειά του ό,τι ξέρει τι κάνει, αλλά με τον Ιβάν Σαββίδη δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος πόσο και μέχρι που θα στηριχθεί, σε περίπτωση κάποιας (μια, δεν χρειάζονται πολλές!) αναποδιάς.

Η μεγάλη «κάψα» του ΠΑΟΚ είναι να πείσει ότι μπορεί να διεκδικήσει σε βάθος χρόνου το πρωτάθλημα, αλλά ταυτόχρονα να είναι ανταγωνιστικός στην Ευρώπη. Η Φιορεντίνα του Πάουλο Σόουζα έχει ποιότητα, αλλά και προτεραιότητα την καλή πορεία στηνSerieA, η Σλόβαν Λίμπερετς τρέχει ασταμάτητα, αλλά έχει μόνο μια «καλή» ενδεκάδα χωρίς εναλλακτικές, ενώ η Καραμπάγκ είναι πολύ επικίνδυνη, ειδικά όταν αγωνίζεται στην έδρα της.

Ο «Δικέφαλος» κάνει ποδαρικό με την Φιορεντίνα στην Τούμπα και μια νίκη επί των «Βιόλα» θα έδειχνε τον δρόμο προς την πρόκριση. Ο ΠΑΟΚ, όμως, έχει αποδείξει ότι έχει πρόβλημα όταν αγωνίζεται στην έδρα του (και όμως!), οπότε θα πρέπει και αυτός με την σειρά του να κάνει ένα είδους «υπέρβασης» για να μην βρεθεί με το καλημέρα να κουβαλάει στην πλάτη του μια πάντα δύσπεπτη εντός έδρας ήττα.

Συμπερασματικά, λοιπόν, οι τρεις ελληνικές ομάδες δεν ξεκινούν κατ’ εμέ στην πρώτη δυάδα της αφετηρίας του ομίλου τους. Ο Ολυμπιακός γιατί είναι αυτός που πρέπει να διορθώσει τα περισσότερα (και μάλιστα άμεσα), ο Παναθηναϊκός γιατί κάνει βήματα προς τα εμπρός, αλλά ακόμα έχει δρόμο να διανύσει και ο ΠΑΟΚ γιατί «κάψα» του είναι το πρωτάθλημα και τα περίφημα δύο καρπούζια δύσκολα στέκονται κάτω από την ίδια μασχάλη.

Επειδή, όμως, όπως έγραψα είμαι από την φύση μου αισιόδοξος (δεν μου φαίνεται ε;), περιμένω να δούμε κάτι καλό στις 15 Σεπτεμβρίου, όταν ανοίγει η αυλαία των ομίλων. Ή μάλλον ελπίζω, αισιόδοξος ων…

Υ.Γ. Ο Μισέλ Πλατινί έκανε αρκετά λάθη στην οκταετή θητεία του στην προεδρία τηςUEFA. Η έμπνευσή του για τον δρόμο των πρωταθλητών στο Τσάμπιονς Λιγκ, όμως, ήταν μια από τις καλύτερες κινήσεις του και, έστω σε μικρότερο βαθμό, επανέφερε το Κύπελλο Πρωταθλητριών όπως εκείνος το είχε μάθει ως ποδοσφαιριστής, όπου όλες (εντάξει, σχεδόν όλες πλέον) οι πρωταθλήτριες ομάδες έπαιρναν μέρος στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση. Χωρίς τον Γάλλο πλέον στο πλάνο, η ευρωπαϊκή ομοσπονδία ενέδωσε στις πιέσεις των μεγάλων και από το 2018 το Τσάμπιονς Λιγκ θα θυμίζει, περισσότερο από ποτέ, την κλειστή «Σούπερ Λίγκα» με την οποία απειλούσαν οι ισχυροί από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, οδηγώντας τότε και στην αντικατάσταση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών από το «χρυσοφόρο» (για λίγους και «καλούς») Τσάμπιονς Λιγκ.