Μπουφόν: Ο μεγάλος αδελφός

Κάθε αγώνας της Εθνικής Ιταλίας είναι απολαυστικός. Όχι μόνο γιατί διαπιστώνουμε πόσο ατσάλινη, αλύγιστη και «επαγγελματική νικήτρια» είναι η «Σκουάντρα Ατζούρα», αλλά γιατί χαιρόμαστε, πριν καν σφυρίξει για πρώτη φορά ο διαιτητής, το πάθος με το οποίο αγαπάει ο Τζανλουίτζι Μπουφόν την χώρα του.

Η κάμερα ξεκινάει δείχνοντας όλη την ενδεκάδα της Ιταλίας και καταλήγει στον αρχηγό, τον 38χρονο Τζίτζι, ο οποίος τραγουδάει με όλη του την ψυχή το «Il Canto degli Italiani» («Το τραγούδι των Ιταλών») και, το πιο σημαντικό, φροντίζει να το εφαρμόζει κατά στίχο.

«Αδέλφια της Ιταλίας» ξεκινάει ο ύμνος και αυτό ακριβώς είναι ο Τζανλουίτζι σε αυτή την εθνική ομάδα. Αν ο Αντόνιο Κόντε είναι ο πατέρας, ο πέμπτος γηραιότερος παίκτης αυτού του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος (μετά τους Γκάβορ Κίραλι, Σέι Γκίβεν, Όργκες Σέχι και Ρόι Κάρολ) είναι ο μεγάλος αδελφός, το σημείο αναφοράς μέσα και έξω από το γήπεδο.

«Δεν πιστεύω ότι έχω δει ποτέ ένα τόσο δεμένο και ενωμένο σύνολο. Είμαι πεπεισμένος ότι ο κόσμος που βρίσκονταν στο γήπεδο, αλλά και στο σπίτι, μπροστά στην τηλεόραση, ένιωσε περήφανη γι' αυτή την ομάδα» εξήγησε ο αρχηγός, ο οποίος είναι ο μοναδικός που μιλάει στα αποδυτήρια, μετά βεβαίως από τον προπονητή.

«Ένας ηγέτης πρέπει να δημιουργεί ένα κλίμα εμπιστοσύνης και αγάπης με όλους τους συμπαίκτες. Συν τοις άλλοις, πρέπει να είναι γενναιόδωρος και να βάζει τα κοινά συμφέροντα πάνω από τα ατομικά» αναφέρει ο οδηγός του ιδανικού ηγέτη, τον οποίο αναμφίβολα κατέχει. «Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να καταχραστεί την δύναμή του. Να επεμβαίνει μόνο όταν είναι απαραίτητο, γιατί σε αντίθετη περίπτωση κουράζει και αυτό προκαλεί αμφιβολία για την αξιοπιστία του. Το μήνυμα πρέπει να είναι διαφανές, αλλά σύντομο». Τι λέτε, το «έχει» για ηγέτης;

«Η Ιταλία έχει ξυπνήσει Με το κράνος του Σκιπίωνα Έζωσε το κεφάλι της. Που είναι η Νίκη;» συνεχίζει ο ύμνος που με τόσο πάθος τραγουδάει ο Μπουφόν. Και αυτός φροντίζει να δείχνει τον δρόμο για τη νίκη, όπως κάνει τόσα χρόνια, κάτω από τα δοκάρια της εθνικής ομάδας και της Γιουβέντους.

«Τα σημεία κλειδιά είναι οι παίκτες που κουβαλούν εμπειρία, αλλά και οι νεοφερμένοι που έχουν λίγη από υγιή τρέλα, το κατάλληλο θράσος για να τολμήσουν» έλεγε παραμονές του αγώνα με το Βέλγιο. Όπου νεοφερμένοι, βεβαίως, παίκτες 22-23 ετών, οι οποίοι σε άλλες εθνικές ομάδες θεωρούνται ήδη «παλιοί». Όχι στην Ιταλία.

Σε αυτή την ομάδα, πρέπει να ιδρώσεις για να μπεις και, ακόμα περισσότερο, για να καθιερωθείς. Και ο Μπουφόν, ως άλλος Σκιπίωνας (πολιτικός και στρατιωτικός στην Αρχαία Ρώμη, ο οποίος νίκησε τον Αννίβα στον Δεύτερο Καρχηδονιακό πόλεμο), θα είναι ο στρατηγός, τόσο γι' αυτό το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, όσο και για το επόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο, όπως έχει ήδη προαναγγείλει.

Αυτός θα δείχνει τον δρόμο για τη νίκη, στην οποία αναφέρεται ο στίχος του ύμνου, την οποία άλλωστε έχει κατακτήσει ποικιλοτρόπως στην ζωή του: Με τρόπαια, με χρήματα (έστω και αν έχασε πολλά σε αποτυχημένες επιχειρηματικές απόπειρες), με τα τρία παιδιά του που λατρεύει, με την αγάπη του κόσμου και, κυρίως, με την κατάθλιψη που του χτύπησε την πόρτα στα τέλη του 2003 και την οποία κατάφερε να λυγίσει. Μόνος του, χωρίς βοήθεια. Όπως, δηλαδή, είναι κάτω από τα δοκάρια.

«Ήταν μια σκληρή μάχη με τον εαυτό μου. Χωρίς την βοήθεια γιατρών ή φαρμάκων. Δεν ήμουν ευτυχισμένος και έπρεπε να μάθω να είμαι. Χρειαζόμουν να αγαπήσω περισσότερο τον εαυτό μου, να απολαύσω την ζωή και τους αγαπημένους μου ανθρώπους» εξήγησε πρόσφατα σε συνέντευξή του, προσθέτοντας πως « εκείνη η τραυματική εμπειρία με έκανε έναν άνθρωπο ώριμο και δυνατό. Η νίκη επί της κατάθλιψης ήταν η καλύτερη απόκρουση της καριέρας μου».

«Ας προσφέρει τα μαλλιά της Γιατί σκλάβα της Ρώμης Την έπλασε ο Θεός» συνεχίζει ο ιταλικός ύμνος. Και όπως ο Θεός έπλασε τη νίκη σκλάβα της Ρώμης, έτσι έπλασε και τον Τζίτζι για να εξελιχθεί στον ιδανικό φύλακα άγγελο της ποδοσφαιρικής εστίας.

«Όταν ήμουν παιδί, έπαιζα ως λίμπερο ή αμυντικό χαφ. Ο πατέρας μου, όταν ήμουν δώδεκα, μου είπε να δοκιμάσω με τα γάντια. Και είχε δίκιο. Εγώ ήρθα στον κόσμο για να είμαι τερματοφύλακας. Ήταν η μοίρα μου» επισημαίνει. Και κάθε μέρα που περνάει, φροντίζει να το επιβεβαιώνει. Πιο πειστικά. Πιο αποστομωτικά. Και δεν το κάνει μόνο με πράξεις, αλλά και με πολύ όμορφα λόγια.

Όταν έσπασε το ρεκόρ απαραβίαστης εστίας του Ντίνο Τζοφ, «έστειλε» ένα γράμμα στην αχώριστη σύντροφό του από τα δώδεκα χρόνια του: Την εστία. «Για σένα απαρνήθηκα το παρελθόν μου, για να εξασφαλίσω ένα σίγουρο μέλλον. Όταν σου γύρισα την πλάτη, έμαθα να σε αγαπώ. Να σε προσέχω. Ορκίστηκα να σε προστατεύσω. Έγινα ασπίδα μπροστά στους εχθρούς σου» ανέφερε σε μια επιστολή γεμάτη αγάπη, στοργή, πάθος.

«Ας σφιχτούμε σε ένα σώμα. Είμαστε έτοιμοι να πεθάνουμε. Η Ιταλία μας κάλεσε» καταλήγει ο ύμνος που με ιερό πάθος τραγουδάει, με κλειστά τα μάτια και ανοιχτή την ψυχή, ο παίκτης - σύμβολο της «Σκουάντρα Ατζούρα». Ο φύλακας άγγελος της εστίας, «κλειδί» της επιτυχίας, έχοντας μπροστά το πολύτιμο «BBC» της Ιταλίας (Bonucci, Barzagli, Chiellini).

Και αυτός ο φύλακας άγγελος είναι έτοιμος να πεθάνει (ποδοσφαιρικά), όπως κάνει εδώ και 25 χρόνια. Όπως θα κάνει μέχρι και το Παγκόσμιο Κύπελλο της Ρωσίας, όπου προτίθεται (;) να κλείσει μια μυθική καριέρα.

«Θα συνιστούσε θράσος από εμένα να πω ότι είμαι ο καλύτερος τερματοφύλακας στην ιστορία. Εγώ απλώς πιστεύω ότι έχω παλέψει και δουλέψει πολύ για να φτάσω εδώ που έφτασα και κρατάω αυτή την αίσθηση επιτυχίας και ανταμοιβής. Πόσο θα αντέξει ο Μπουφόν; Περιμένω και θέλω να παίξω άλλες δύο σεζόν με την Γιουβέντους και να αποσυρθώ μετά το Μουντιάλ της Ρωσίας το 2018» καταλήγει. Και να είστε σίγουροι ότι θα το κάνει με το πάθος, την ποιότητα και την προσωπικότητα που τον διακρίνει. Και, Τζίτζι, μην απολογείσαι. Είσαι ο καλύτερος τερματοφύλακας στην ιστορία.