Ήταν το πρέπον. Κόντρα στην Ιταλία άρχισε η περίοδος δόξας των Ισπανών (με τα πέναλτι στοEuro2008), με αυτή τελείωσε κιόλας. Τα δωρεάν μαθήματα τακτικής, αγωνιστικής έντασης και οργανωμένου (ποδοσφαιρικού) σχεδίου του Αντόνιο Κόντε στον Βιθέντε ντελ Μπόσκε επιβεβαίωσαν αυτό που άρχισε να διαφαίνεται στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας: Ότι η κορυφαία «Ρόχα» όλων των εποχών πέρασε στην ιστορία και χρήζει βαθιάς ανανέωσης, στον πάγκο (πρωτίστως) και στο ρόστερ (δευτερευόντως).

Κόντρα στους έντεκα «μονομάχους» του τεχνικού από το Λέτσε, η πρωταθλήτρια Ευρώπης του 2008 και του 2012, η παγκόσμια πρωταθλήτρια του 2010, δεν είχε ρυθμό, έλεγχο της μπάλας και, σε κανένα σημείο, δεν έδινε την αίσθηση να ξέρει τι έπρεπε να κάνει και πώς να αντιπαρατεθεί σε μια ομάδα με πλάνο, η οποία κέρδιζε όλες τις προσωπικές μονομαχίες, πίεζε ιδανικά, έφτανε στην μπάλα ένα δευτερόλεπτα νωρίτερα, κόντραρε στα ίσα την αντίπαλό της ακόμα και στην κατοχή της μπάλας και μόνο ελέω Νταβίδ Δε Χέα δεν ταπείνωσε (και) στο σκορ τους Ίβηρες.

Ο τερματοφύλακας της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ διασώθηκε από ένα «ναυάγιο» όπου ο Σέρχιο Ράμος επιβεβαίωσε το παρατεταμένο ντεφορμάρισμά του, ο Σέρχιο Μπουσκέτς δεν δείχνει να έχει ανάσες, ο Σεσκ Φάμπρεγας συνεχίζει να περπατάει (όπως, άλλωστε, έκανε όλη την σεζόν), ο Αντρές Ινιέστα δεν προστατεύτηκε καταλλήλως από τους συμπαίκτες του για να κάνει το παιχνίδι του, ενώ οι Άλβαρο Μοράτα και Νολίτο χάθηκαν στις «συμπληγάδες» τουBBC(Bonucci,Barzagli,Chiellini).

Αποδείχθηκε ότι τα δύο πρώτα παιχνίδια τουEuroήταν μια οφθαλμαπάτη. Η Τσεχία έπαιξε ταμπουρωμένη στην άμυνα και έδωσε όλο το γήπεδο στην Ισπανία, η Τουρκία ήταν εκνευριστικά αφελής στα μετόπισθεν και το ματς με την Κροατία «ξεγύμνωσε» τον Ντελ Μπόσκε αρχικά και την ομάδα στη συνέχεια.

Ο βετεράνος προπονητής έπαιξε με την ίδια ενδεκάδα σε τρία διαδοχικά παιχνίδια (καμία αλλαγή, καμία καινοτομία), η κούραση (και η έπαρση) τιμώρησαν την «Ρόχα» και την οδήγησαν σε μια ήττα που αποδείχθηκε καθοριστική. Μια ματιά στο μέρος του ταμπλό που τελικά ΔΕΝ έπαιξε η Ισπανία, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι, εύκολα ή δύσκολα, η παρέα του «Αντρεσίτο» θα έφτανε στον τελικό, αφού είχε τρόπους και προσωπικότητα να αντιμετωπίσει τις ομάδες που θα την περίμεναν (αν και έχω μια αμφιβολία για την Πορτογαλία του Φερνάντος Σάντος, όπως την είδα με την Κροατία).

Στον «δρόμο του θανάτου», όμως, βρήκε με το καλημέρα την χειρότερη δυνατή αντίπαλο. Μια ομάδα που «δάγκωνε», που έκανε ιδανικά το τρανσίζιον άμυνας - επίθεσης, που «έπνιξε» την (όποια) δημιουργία των Ισπανών και θα μπορούσε να την πληγώσει ακόμα περισσότερο, πατώντας στην διάταξη 3-5-2. Όπως έκαναν, δηλαδή, η Ολλανδία και η Χιλή, στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας.

Διάβασα κάπου ότι ο αγώνας έμοιαζε με ένα ματς στοPlayStation, όπου ο ένας παίκτης δεν ξέρει αν σουτάρεις με το τετράγωνο, αν πασάρεις με το τρίγωνο ή αν κλέβεις την μπάλα με τον κύκλο, ενώ ο άλλος χειρίζονταν το πληκτρολόγιο χωρίς καλά καλά να κοιτάει την οθόνη.

Ο Κόντε ήξερε την Ισπανία απ' έξω και ανακατωτά, ενώ ο Ντελ Μπόσκε δεν άλλαξε τίποτα και πόνταρε στην ατομική ποιότητα των παικτών του και μόνο. «Έχουμε ταλέντο και ποιότητα, αλλά το επίπεδο δεν πλέον είναι το ίδιο» είπε ο Ζεράρ Πικέ, ο οποίος ζήτησε αυτοκριτική, προκειμένου η Ισπανία να γίνει ξανά ανταγωνιστική στο υψηλότερο επίπεδο.

Και τώρα; Ο (απόλυτα πετυχημένος) κύκλος του Ντελ Μπόσκε πρέπει να κλείσει εδώ, αν και δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα ένας πειστικός διάδοχος, με τα ονόματα που ακούγονται (Χοακίν Καπαρός, Τζούλεν Λοπετέγι, ακόμα και ο Μίτσελ!) να μην πείθουν. Ο Ερνέστο Βαλβέρδε ή, ακόμα περισσότερο, ο Πεπ Γκουαρδιόλα, θα ήταν ιδανικές λύσεις, αλλά ο πρώτος δεν θέλει να «συνταξιοδοτηθεί» ακόμα προπονητικά, ενώ ο δεύτερος «παραείναι» Καταλανός για να αναλάβει την Εθνική Ισπανίας.

Από εκεί και πέρα, ταλέντο υπάρχει και μάλιστα μεγάλο. Προσωπικότητα; Αν ο νέος προπονητής το επιτρέψει, επίσης. Παίκτες όπως ο Νταβίδ Δε Χέα, ο Έκτορ Μπεγερίν, ο Τιάγκο Αλκάνταρα ή ο Μοράτα μπορούν να αποτελέσουν «κολόνες» της νέας Εθνικής Ισπανίας, η οποία δεν θα έχει Κασίγιας, Πουγιόλ, Τσάβι ή Ινιέστα (λογικά, ο τελευταίος θα παίξει και στο Μουντιάλ 2018), αλλά μπορεί και οφείλει να προσαρμοστεί στη νέα ποδοσφαιρική εποχή, την οποία άλλωστε βοήθησε και η ίδια να διαμορφωθεί.

Γιατί, ομάδες όπως η Ατλέτικο Μαδρίτης ή η Γιουβέντους σε συλλογικό επίπεδο, η Ιταλία ή η Ολλανδία σε εθνικό, δείχνουν τον δρόμο για την αντιμετώπιση ενός στιλ παιχνιδιού που σε καμία περίπτωση δεν έγινε παρωχημένο, αλλά οφείλει να εξελίσσεται και να μην μένει στάσιμο.

Η εφημερίδα «Marca», σε μια εξαιρετική ένδειξη αυτογνωσίας, κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδο τίτλο «Πλέον δεν είμαστε οι καλύτεροι». Πράγματι, η Ισπανία πλέον δεν είναι η καλύτερη. Αλλά έχει την μαγιά και τοDNAνα ξαναγίνει. Τι της λείπει; Ο πειστικός τιμονιέρης που θα την οδηγήσει σε ένα (νέο) λιμάνι ποδοσφαιρικής ευτυχίας.