Ο Ρόμπερτ Πέισλι, Μπομπ για τους φίλους, τους συμπαίκτες, τους ποδοσφαιριστές, τους θαυμαστές του, παράτησε το σχολείο στα 14 του χρόνια. Έπρεπε να βοηθήσει την οικογένειά του, πρώτα στα ορυχεία και στη συνέχεια στην οικοδομή. Ακόμα και έτσι, όμως, ήξερε πώς να μιλάει στην καρδιά. Η δική του σταμάτησε σαν σήμερα (14/02) πριν από είκοσι χρόνια και αφού για 77 χτυπούσε πάντα στο κόκκινο. Το χρώμα της αγαπημένης του Λίβερπουλ.

«Αυτός ο σύλλογος υπήρξε η ζωή μου. Θα έβγαινα έξω και θα σκούπιζα τον δρόμο και θα ήμουν περήφανος να το κάνω για την Λίβερπουλ, αν μου ζητούσαν να το κάνω»

Μόνο αυτό δεν έκανε (είμαστε σίγουροι;) ο χαρισματικός, ντροπαλός ηγέτης της Λίβερπουλ που κατέκτησε τρία Κύπελλα Πρωταθλητριών (ο μοναδικός που τα είχε καταφέρει μέχρι το 2013, όταν τον μιμήθηκε ο Κάρλο Αντσελότι, έστω και αν χρειάστηκε περισσότερα χρόνια). Στα 44 (!) χρόνια που υπηρέτησε (κυριολεκτικά) τους «Κόκκινους», ο Μπομπ Πέισλι τα έδωσε όλα πρώτα ως εξαιρετικά ταλαντούχος δεξί χαφ (φόρεσε μέχρι και το περιβραχιόνιο του αρχηγού), στη συνέχεια ως αυτοδίδακτος φυσιοθεραπευτής (δια αλληλογραφίας!), ως προπονητής της δεύτερης ομάδας, ως βοηθός προπονητή, ως πρώτος τεχνικός και, λίγο πριν από την αυλαία, ως μέλος της διοίκησης, αλλά σε δεύτερο πλάνο, έστω και αν λειτουργούσε ως σύμβουλος του Κένι Νταλγκλίς, όταν αυτός ανέλαβε παίκτης - προπονητής.

Η νόσος Αλτσχάιμερ του χτύπησε την πόρτα το 1992. Αργά, αλλά σταθερά, άρχισε να τον καταβάλει, να τον νικάει. Έφτασε στο σημείο να μην θυμάται τον δρόμο από το «Άνφιλντ» στο σπίτι του. Από το ένα σπίτι του, δηλαδή, στο άλλο. Ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου του 1996, σε ηλικία 77 ετών, έφυγε για την γειτονιά των αγγέλων. Για να συναντήσει τον καλό του φίλο Μπιλ Σάνκλι ο οποίος, όταν αποφάσισε πως είχε κάνει τον (απόλυτα πετυχημένο) κύκλο του στην Λίβερπουλ, εισηγήθηκε στην διοίκηση να δώσει την σκυτάλη στον Μπομπ. Τι το ήθελε;

«Ο «Σανκς» αποφάσισε να σταματήσει και με άφησαν εδώ να προσέχω το μαγαζί, μέχρι να βρεθεί προπονητής. Μέχρι τότε, όμως, κοιτάμε μπροστά και ας προσπαθήσουμε να κάνουμε το καλύτερο δυνατό ώστε να συνεχίσουμε αυτό που ο «Σανκς» ξεκίνησε εδώ» ήταν μέρος της ομιλίας του προς τους ποδοσφαιριστές, το καλοκαίρι του 1974. Και αυτοί, εμπνευσμένοι απόλυτα από έναν άνθρωπο που τους άφηνε ελευθερία κινήσεων, αλλά έκανε πάντα καίριες παρεμβάσεις, τον άκουσαν και με το παραπάνω!

Παρ' ότι την πρώτη σεζόν του Πέισλι η Λίβερπουλ δεν κατέκτησε κανέναν τίτλο, στη συνέχεια σάρωσε πάντα: Έξι πρωταθλήματα (1976, 1977, 1979, 1980, 1982, 1983), τρία Κύπελλα Πρωταθλητριών (1977, 1978, 1981), ένα Κύπελλο UEFA (1976) και τρία διαδοχικά Λιγκ Καπ (1981, 1982, 1983), με τον Μπομπ να αναδεικνύεται έξι φορές ο προπονητής της χρονιάς (1976, 1977, 1979, 1980, 1982, 1983). Θέλετε και άλλα;

Στην διάρκεια της θητείας του Πέισλι, η Λίβερπουλ σημείωσε ένα ακατάρριπτο μέχρι και σήμερα ρεκόρ 85 διαδοχικών εντός έδρας αγώνων χωρίς ήττα σε όλες τις διοργανώσεις, το οποίο ξεκίνησε στις 7 Φεβρουαρίου του 1978 και σταμάτησε στις 31 Ιανουαρίου του 1981. Κράτησε, δηλαδή, σχεδόν τρία χρόνια!

Λένε πως εκεί που ευδοκιμούν οι αριθμοί, δυστυχούν οι άνθρωποι. Οι πολυάριθμες επιτυχίες του Πέισλι, όμως, έκαναν ευτυχισμένους εκατομμύρια φιλάθλους και, πρωτίστως, τον ίδιο. «Άλλοι μπορεί να κέρδισαν περισσότερα χρήματα από εμένα χάρη στο ποδόσφαιρο, αλλά κανείς δεν το διασκέδασε όσο εγώ» έλεγε και το πίστευε, αφού κάθε εμπειρία του με την Λίβερπουλ ήταν μοναδική. Αυτή, άλλωστε, ήταν η αχώριστη σύντροφός του, πριν και μετά την συμμετοχή του στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο!

Το 1941, σε ηλικία 22 ετών, το καθήκον τον κάλεσε στο μέτωπο. Υπηρέτησε με αφοσίωση στο 73ο Σύνταγμα της Βασιλικού πυροβολικού και στο όγδοο τάγμα του Μοντγκόμερι, γνωστό ως «οι αρουραίοι της ερήμου», οι οποίοι πολέμησαν στην Βόρειο Αφρική. Συμμετείχε στην δεύτερη μάχη του Ελ Αλαμέιν, όπου οι σύμμαχοι νίκησαν τους Γερμανούς και, το 1944, οδηγώντας ένα τανκ, έβαλε το δικό του, πολύτιμο λιθαράκι στην απελευθέρωση της Ρώμης.

Στην «Αιώνια Πόλη» έμελλε να επιστρέψει 33 χρόνια αργότερα, για να στέψει πρωταθλήτρια Ευρώπης την Λίβερποτυλ για πρώτη φορά. Ειρωνεία της μοίρας; Αντίπαλος ήταν η πανίσχυρη Μπορούσια του Μένχενγκλαντμπαχ, δηλαδή μια ομάδα από την Γερμανία! «Αυτή είναι η δεύτερη φορά που νικάω τους Γερμανούς εδώ. Αν κάποιος μου έλεγε ότι θα επέστρεφα εδώ για να μας δω να κατακτάμε το Κύπελλο Πρωταθλητριών, 33 χρόνια μετά, θα του έλεγα ότι είναι τρελός! Αλλά θέλω να απολαύσω κάθε λεπτό του. Γι' αυτό και δεν πίνω. Απόψε εγώ και ο Πάπας είμαστε οι πιο νηφάλιοι άνθρωποι στην Ρώμη!» ήταν ο συγκλονιστικά ειλικρινής επινίκιος λόγος του μετά την πρώτη κούπα με τα μεγάλα αυτιά που χάρισε στην Λίβερπουλ.

Αυτή η ειλικρίνεια, η διαύγεια, η αυθεντικότητα τον χαρακτήριζαν σε ότι και αν έκανε. Όταν εργάζονταν ως (αυτοδίδακτος, το θυμίζουμε) φυσιοθεραπευτής, ήταν ικανός να καταλάβει τι είχε ένας ποδοσφαιριστής, απλά και μόνο με το να παρατηρεί δύο - τρεις κινήσεις του. Ο θρύλος έλεγε ότι μπορούσε ακόμα και να προβλέψει έναν τραυματισμό, πριν καν αυτός λάβει χώρα!

Κάποτε, ο Ντέιβιντ Φέρκλαφ έτρεχε να εκτελέσει ένα κόρνερ στο «Kop» και ο Πέισλι, βλέποντας τον τρόπο που έβαλε το πόδι για να στείλει την μπάλα στην περιοχή, στράφηκε προς τον Τζο Φάγκαν, συνεργάτη και μετέπειτα διάδοχό του και του είπε «βγάλε τον, χρειάζεται επέμβαση στον χόνδρο. Λίγες ημέρες αργότερα, ο Φέρκλαφ περνούσε την πόρτα του χειρουργείου!

Θρυλικές οι προβλέψεις του, θρυλική και η αυστηρή κριτική του. Γιατί μπορεί προς τα έξω ο Μπομπ Πέισλι να έδινε την εντύπωση ενός καλοσυνάτου, καταδεκτικού ανθρωπάκου, αλλά στα αποδυτήρια ήταν πάντοτε απόλυτος. «Η καλή κουβέντα από τον Πέισλι ήταν σαν την χιονοθύελλα στην Σαχάρα. Ίσως έχει μείνει στη μνήμη των φιλάθλων ως μια πατρική φιγούρα, αλλά διοικούσε με σιδερένια γροθιά. Ελάχιστοι τολμούσαν να τα βάλουν μαζί του. Αν δείχναμε πως επαναπαυόμαστε ή δεν αποδίδαμε όπως ζητούσε, ο Μπομπ θα μας έλεγε: 'Αν βαρεθήκατε να νικάτε, ελάτε να με δείτε. Θα πουλήσω τους περισσότερους από εσάς και θα αγοράσω έντεκα νέους παίκτες'» εξηγεί ο Γκρέιαμ Σούνες, ο οποίος βίωσε την καλή πλευρά, αυτή της «αγοράς».

Στην διάρκεια της θητείας του Πέισλι, την Λίβερπουλ άφησαν αστέρια του μεγέθους του Κέβιν Κίγκαν, αλλά ο προπονητής πάντα έβρισκε τον κατάλληλο αντικαταστάτη, αφού για χρόνια είχε φροντίσει να «σαρώσει» την Μεγάλη Βρετανία για να εντοπίζει ταλέντα. Παίκτες όπως ο Νταλγκλίς ( «ο Κέβιν ήταν πιο γρήγορος με τα πόδια, αλλά ο Κένι έτρεχε τις πρώτες πέντε γιάρδες με το μυαλό του» είχε πει κάποτε), ο προαναφερθείς Σούνες, ο Άλαν Χάνσεν, ο Ίαν Ρας, ο Ρόνι Γουίλαν ή ο Μπρους Γκρόμπελαρ, προσγειώθηκαν στο «Άνφιλντ» ύστερα από δική του εισήγηση. Και όλοι γράφτηκαν με χρυσά γράμματα στην ιστορία του συλλόγου.

Η απόκτηση του Κένι Νταλγκλίς, η μεγαλύτερη επιτυχία του Μπομπ Πέισλι σε επίπεδο μεταγραφών. Και οι επιτυχίες ήταν πολλές

«Αν είσαι στην περιοχή και δεν ξέρεις τι να κάνεις την μπάλα, βάλε την στα δίχτυα και συζητάμε μετά τις επιλογές» ήταν μια από τις πιο χαρακτηριστικές ατάκες του, η οποία καταδείκνυε την τελειότητα του απλού που έφερε την Λίβερπουλ στην κορυφή της Ευρώπης. «Σε όλα μου τα χρόνια στην Λίβερπουλ, ποτέ δεν δουλεύαμε τίποτα στη προπόνηση. Απλά παίζαμε πεντάδες με μια μπάλα με κανόνα για μια ή δύο επαφές» έλεγε ο Άλαν Χάνσεν, για να λάβει πληρωμένη απάντηση από τον προπονητή του.

«Αυτά τα παιχνίδια με τις πεντάδες ήταν το κλειδί. Η δύναμη του βρετανικού ποδοσφαίρου στηρίζεται στο πως κυνηγάμε την μπάλα, αλλά οι ευρωπαίοι μας το πήραν αυτό, διδάσκοντάς μας πώς να την αναχαιτίζουμε» εξηγούσε ο Πέισλι για το πώς η Λίβερπουλ έγινε «Ευρωπαία», διαφορετική, αποτελεσματική. «Οι κορυφαίες ευρωπαϊκές ομάδες μας έδειξαν πώς να σπάμε αποτελεσματικά τις άμυνες. Όλα εξαρτιόνταν από την πρώτη πάσα. Έπρεπε να μάθουμε να είμαστε το ίδιο υπομονετικοί και να σκεφτόμαστε δύο - τρεις κινήσεις πιο μπροστά. Δεν συνέβη σε μια νύχτα, αλλά έγινε».

Ο Πέισλι φρόντιζε να μην μένει ποτέ στάσιμος. Και όχι μόνο στην τακτική προσέγγιση ή την προετοιμασία. Ακόμα και όταν έπαιρνε έναν τίτλο (σταμάτησε στους είκοσι), πάντα έκανε σχέδια για τον επόμενο. «Υπάρχουν ιστορίες που λένε ότι έβαζε στα αποδυτήρια του «Άνφιλντ» ένα κουτί με μετάλλια του πρωταθλήματος μετά από μια ακόμα νίκη και έλεγε στους παίκτες: «Πάρτε ένα, αλλά μόνο αν το αξίζετε». Αυτή ήταν η νοοτροπία του. Πάντα κοιτούσε μπροστά» εξηγεί ο γιος του Γκρέιαμ.

Αυτός ήταν ο Μπομπ Πέισλι. Ο προπονητής με τον δεύτερο καλύτερο μέσο όρο τίτλων ανά σεζόν, πίσω μόνο από τον Πεπ Γκουαρδιόλα και μπροστά από τον Ζοσέ Μουρίνιο, τον Λουίς φαν Χάαλ ή τον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον. Ο τελευταίος, όταν αποφάσισε να αποχωρήσει από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, εκμυστηρεύτηκε πως του έμεινε απωθημένο ότι δεν κατέκτησε τρία Τσάμπιονς Λιγκ, ώστε να πετύχει ότι και ο «άνθρωπος Λίβερπουλ».

Κάποτε είχε πει ότι η πιο συναρπαστική εμπειρία της ζωής του ήταν να δει την έκρηξη του Βεζούβιου ενώ η διμοιρία του είχε σταθμεύσει κοντά στη Νάπολι, στην διάρκεια του πολέμου. Ο ίδιος βίωσε δεκάδες τέτοιες «εκρήξεις», χαράς όμως, στην άκρη του πάγκου της Λίβερπουλ, τον οποίο άφησε στις 23 Μαΐου του 1983 (από τις 26 Αυγούστου του 1974), έχοντας καταγράψει 535 ματς, 308 νίκες, 132 ισοπαλίες και 96 ήττες.

Στις 8 Απριλίου του 1999, η Λίβερπουλ εγκαινίασε την «Paisley Gateway», μια είσοδο διανθισμένη με τα τρία Κύπελλα Πρωταθλητριών, η οποία οδηγεί στο «Kop». Εκεί όπου, σε κάθε αγώνα, θα δείτε να κυματίζει μια σημαία με το πρόσωπο του ανθρώπου που έκανε γνωστή την Λίβερπουλ στις τέσσερις γωνιές του πλανήτη.