Το μότο της ζωής του, όπως έλεγε και ο Καθηγητής Τζον Κίτινγκ στον «Κύκλο των Χαμένων Ποιητών», είναι το «carpe diem». Άδραξε την μέρα. «Γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι θα συμβεί. Ζήσε και άσε τον άλλο να ζήσει την ζωή του» εξηγεί ο Τσάβι Ερνάντεθ ι Κρέους, ο οποίος εφαρμόζει σε απόλυτο βαθμό αυτή την φιλοσοφία ζωής, τόσο εντός, όσο και εκτός γηπέδου.

Ποτέ δεν πείραξε ούτε μύγα, έδειχνε πάντα σεβασμό στον αντίπαλο και φρόντισε να τον κερδίζει και ο ίδιος με την συμπεριφορά του αλλά, κυρίως, το παιχνίδι του. Στον Τσάβι αντικατοπτρίζεται μια ολόκληρη ποδοσφαιρική εποχή. Αυτή της κορυφαίας Μπαρτσελόνα ever και της Εθνικής Ισπανίας που αποτίναξε την στάμπα της λούζερ ομάδας και αποτέλεσε το σημείο αναφοράς για μια ολόκληρη γενιά.

Δεν είναι ο ψηλόσωμος σύγχρονος κεντρικός χαφ που μπορεί να «δαγκώσει» τον αντίπαλο, να κερδίσει με εντυπωσιακό τρόπο μια εναέρια μονομαχία ή να τρομάξει τον αντίπαλο τερματοφύλακα με έναν «κεραυνό» έξω από την περιοχή. Ο Τσάβι, άλλωστε, δεν έπαιζε ποτέ με τα πόδια του μόνο, αφού το μυαλό του είχε πάντα τον πρώτο λόγο. Σκέφτονταν και εκτελούσε, συνήθως πριν καταλάβει ο αντίπαλος τι επρόκειτο να κάνει με την μπάλα.

Στα 35 του, ύστερα από 17 χρόνια (24, αν συνυπολογίσουμε και αυτά στα τμήματα υποδομής), πάνω από 760 ματς, κοντά στα 59 χιλιάδες λεπτά και 23 τίτλους (που μπορούν να γίνουν 25), ο Τσάβι ανακοίνωσε ότι θα αποχωρήσει από την αγαπημένη του Μπαρτσελόνα. Στην περίπτωσή του δεν ισχύει το «όπου ευδοκιμούν οι αριθμοί, δυστυχούν οι άνθρωποι». Γιατί χάρη στην ποδοσφαιρική του μπαγκέτα, ευτύχησαν πολλοί συμπαίκτες και εκατομμύρια φίλαθλοι σε όλο τον κόσμο.

Μια τοστιέρα για την μαμά

Γεννήθηκε στην Τεράσα, μια πόλη 200 χιλιάδων κατοίκων, είκοσι χιλιόμετρα μακριά από την Βαρκελώνη. Μεγάλωσε σε ένα σπίτι εκατό τετραγωνικών, μαζί με άλλα εννέα άτομα. Τον μπαμπά Χοακίν, την μαμά Μαρία Μερσέ, πέντε αδέλφια (Όσκαρ, Άλεξ, Αριάντνα, Μπένι και Ντιαναλάουρα) και τους παππούδες. Όλοι οι άνδρες της οικογένειας Ερνάντεθ ι Κρέους, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ασχολήθηκαν με την μπάλα.

Ο παππούς υπήρξε πρόεδρος της τοπικής ομάδας, ο μπαμπάς έφτασε ως ποδοσφαιριστής μέχρι την Σαμπαντέλ (δεύτερη κατηγορία), τα τρία αδέλφια πέρασαν από τα γήπεδα χαμηλότερων κατηγοριών. Το αστέρι, βεβαίως, ήταν ο Τσάβι. Για χάρη του, ο Χοακίν τον πηγαινοέφερνε κάθε μέρα στην «Μασία», όπου ο μικρός δεν έμενε, αλλά έπαιζε μπάλα. Και, παρ' ότι πέρασε για πρώτη φορά τις πύλες της σε ηλικία έντεκα ετών, το έκανε από την αρχή με μοναδικό τρόπο.

Ανέβηκε σταδιακά όλες τις ομάδες του φυτωρίου και, με τα πρώτα του χρήματα, αγόρασε μια τοστιέρα στην μητέρα του. Κάθε μέρα, καθοδόν προς τις προπονήσεις, σταματούσε μπροστά στην βιτρίνα ενός καταστήματος με ηλεκτρικά είδη. Δεν το αποφάσιζε, αλλά όταν πήρε από την Μπάρτσα ως πριμ τέσσερις χιλιάδες πεσέτες (κάτι σαν οκτώ χιλιάδες δραχμές, 48 από τα σημερινά ευρώ), έσπευσε να κάνει μια από τις καλύτερες επενδύσεις της ζωής του, όπως την χαρακτηρίζει σήμερα. « Αυτό που περισσότερο κάνει ευτυχισμένο έναν γιο είναι να βλέπει ευτυχισμένη την μητέρα του» εξηγεί σχετικά. Τόσο απλά.

Φαν Γκάαλ: Λύτρωση και σφαλιάρα!

Ο χαρακτηρισμός «ευεργέτης του ποδοσφαίρου» δεν φαντάζει υπερβολικός για τον Λουίς φαν Γκάαλ. Ο Ολλανδός προπονητής έχει κάνει πολλά γι' αυτό το άθλημα και, μεταξύ αυτών, ήταν ότι πίστεψε σε τέσσερα παιδιά, τα οποία μετέπειτα έγραψαν την δική τους ιστορία και έφτασαν να αποτελούν την τετράδα των αρχηγών της Μπαρτσελόνα.

Τσάβι Ερνάντεθ, Αντρές Ινιέστα, Κάρλες Πουγιόλ και Βίκτορ Βαλδές στηρίχθηκαν και αναδείχθηκαν από τον Φαν Γκάαλ. Όλοι προσπάθησαν και σε μεγάλο βαθμό πέτυχαν, να του ανταποδώσουν την εμπιστοσύνη μέσα στο γήπεδο. Ο Τσάβι, μάλιστα, τον έσωσε μια φορά και από το ταμείο ανεργίας!

Πλησίαζαν τα Χριστούγεννα του 1998 (για την ακρίβεια, πέντε ημέρες πριν). Η Μπαρτσελόνα παράπαιε. Προέρχονταν από τέσσερις διαδοχικές ήττες, μετρούσε άλλες πέντε ισοπαλίες σε 14 αγωνιστικές και βολόδερνε στην δέκατη θέση της βαθμολογίας. Εκμεταλλευόμενη την διακοπή που ακολουθούσε, η διοίκηση ετοιμάζονταν να απολύσει τον Φαν Γκάαλ, αναζητώντας την αφύπνιση με νέο προπονητή.

Αυτή η απόλυση δεν ήρθε ποτέ. Στο «Χοσέ Θορίγια» του Βαγιαδολίδ, η Μπάρτσα νικάει 1-0 με κεφαλιά (!) του 18χρονου Τσάβι. Χάρη σε αυτή τη νίκη παίρνει τα πάνω της, κάνει έναν καταπληκτικό δεύτερο γύρο και φτάνει μέχρι την κατάκτηση του πρωταθλήματος.

Αυτή εορτάστηκε σε ντισκοτέκ της Βαρκελώνης και, όταν χαμήλωσαν τα φώτα, μια παλάμη προσγειώθηκε στον σβέρκο του Φαν Γκάαλ, ο οποίος έψαχνε μάταια να βρει ποιος τον σφαλιάρισε. Ο Ζιοβάνι, στην αυτοβιογραφία του «Ζιοβάνι: Ο Θρύλος», αποκαλύπτει πως ο δράστης ήταν ο Τσάβι!

«Διαζύγιο» ή Μίλαν

Τα 17 χρόνια του Τσάβι στην πρώτη ομάδα της Μπαρτσελόνα δεν ήταν όλα γεμάτα με ροζ συννεφάκια, λουλούδια και επιτυχίες. Υπήρξαν και «πέτρινες εποχές», τόσο για την Μπάρτσα, όσο και για τον ίδιο, ειδικά στα ξεκινήματα.

Στην σκιά του Πεπ Γκουαρδιόλα, έψαχνε μάλλον μάταια να βρει την θέση του στην ομάδα και σκέφτηκε πολύ σοβαρά να αποχωρήσει. Το καλοκαίρι του 1999, λίγες εβδομάδες αφότου κατέκτησε με την Εθνική Ισπανίας Κ20 το παγκόσμιο πρωτάθλημα της κατηγορίας, η Μίλαν χτύπησε την πόρτα του.

Ο Αντριάνο Γκαλιάνι συζήτησε με τον μπαμπά Χοακίν και τον έπεισε πως το μέλλον του γιου του ήταν στους «ροσονέρι». Παρ' ότι ο Τσάβι ήταν μόλις 19 ετών, η Μίλαν του πρόσφερε πενταετές συμβόλαιο με αποδοχές σχεδόν δέκα φορές υψηλότερες από εκείνες που είχε τότε στην Μπάρτσα, μια πολυτελής βίλα με τέσσερις υπηρέτες, δουλειά για τον Χοακίν στα τμήματα υποδομής και όσα εισιτήρια Μιλάνο - Βαρκελώνη χρειάζονταν.

Ακολούθησε οικογενειακή συγκέντρωση για να παρθεί μια απόφαση. Όλοι τον προέτρεπαν να πει το «ναι» στην Μίλαν. Όλοι, εκτός από την μαμά. « Αν φύγει, εγώ θα χωρίσω» απειλούσε η Μαρία Μερσέ, πεπεισμένη ότι ο γιος της θα κατάφερνε, αργά ή γρήγορα, να καθιερωθεί και να πετύχει στην Μπάρτσα.

Ο Τσάβι, όχι μαμάκιας αλλά «άρρωστος» με την Μπαρτσελόνα, αποφάσισε να ακολουθήσει την συμβολή της μάνας. Και, παρά τις δυσκολίες, το μετάνιωσε που άκουσε την καρδιά και όχι το μυαλό. « Είμαι τόσο φανατικός φίλαθλος της Μπάρτσα, που η πρώτη, η δεύτερη και η τρίτη επιλογή μου είναι πάντα η Μπάρτσα» έχει ξεκαθαρίσει σε παλαιότερη συνέντευξή του.

Ο φίλος μου ο Ίκερ

Καθιερώθηκε ως «αντί - Γκουαρδιόλα», μπροστά δηλαδή από την άμυνα, αλλά έκανε το οριστικό «μπαμ» όταν ο Φρανκ Ράικαρντ τον έπεισε να παίξει λίγο πιο προωθημένος. « Μου είπε ότι είχα ταλέντο για να παίξω πιο μπροστά. Στην αρχή εγώ δεν έβλεπα πως. Δεν με φανταζόμουν να παίζω ως εσωτερικό χαφ τα καλύτερα χρόνια της καριέρας μου, πιο κοντά στους επιθετικούς απ' ότι πιο κοντά στην άμυνα. Έτσι έγινε, προσαρμόστηκα και ζήσαμε τα καλύτερα χρόνια στην ιστορία της Μπάρτσα» παραδέχεται ο ίδιος, σε μια καριέρα γεμάτη τίτλους και λίγους, αλλά καλούς φίλους.

Εννοούμε αυτούς μέσα από το ποδόσφαιρο, αφού ο Τσάβι εξακολουθεί να κάνει παρέα με τα φιλαράκια του από το σχολείο. Μέσα από την μπάλα, ένας από τους καλύτερους φίλους του παίζει στην μεγάλη αντίπαλο της ομάδας του, ένα σύμβολο όπως και αυτός. Με τον Ίκερ Κασίγιας πανηγύρισαν μαζί το Μουντιάλ Κ20 το 1999, αλλά και τα δύο Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα (2008, 2012) και το Μουντιάλ, σε επίπεδο Ανδρών (2010).

Ως δίδυμο βραβεύτηκαν ακόμα και με το περίφημο «Πρίγκιπα της Αστουρίας», βραβείο που δίδεται για την προσφορά στον αθλητισμό και στην κοινωνία. Και, ως δίδυμο πάντα, μεσολάβησαν ώστε να πέσουν οι τόνοι της κόντρας Ρεάλ - Μπαρτσελόνα, η οποία απείλησε να διαλύσει την Εθνική Ισπανίας, πριν από τέσσερα χρόνια, όταν ο Ζοσέ Μουρίνιο φρόντιζε να βάζει φιτίλια στους παίκτες του πριν από τα «Clasico».

«Με πήρε τηλέφωνο ο Ίκερ και με ρώτησε τι συμβαίνει. Εγώ του απάντησα: «Όλα καλά;». Και εκείνος αντέδρασε: «Όχι, όλα καλά, όχι». Είπαμε πολλά ο ένας στον άλλο. Στο τέλος, όμως, αποφασίσαμε πως αυτό δεν μπορούσε να συνεχιστεί. Ότι δίναμε μια κάκιστη εικόνα, ότι προκαλούσαμε οίκτο με την συμπεριφορά μας εκατέρωθεν. Ότι θα προσπαθούσαμε να ρίξουμε τους τόνους, να μιλήσουμε με τους συμπαίκτες μας και να ηρεμήσουμε. Ήταν μια πολύ κακή εικόνα για το παγκόσμιο ποδόσφαιρο, μας βλέπουν παιδιά απ' όλο τον κόσμο. Προσέχουν κάθε μας κίνηση. Όπως μπορούν να θελήσουν παπούτσια όπως αυτά που φοράμε, έτσι μπορούμε να τους μεταδώσουμε διάθεση για καυγά. Και αυτό ήταν ανεπίτρεπτο» εξήγησε σε συνέντευξή του στην «El Pais» ο Τσάβι για την καθοριστική κουβέντα με τον φίλο του, ο οποίος δεδομένα του έστειλε μήνυμα στο WhatsApp για να τον συγχαρεί για το όγδοο του πρωτάθλημα. Έστω και αν το κατέκτησε εις βάρος της δικής του ομάδας.

Δάκρυα για τον «Άμπι»

Στα (πρώτα) επινίκια του τίτλου στον αγωνιστικό χώρο του «Βιθέντε Καλδερόν», βούρκωσε. Γνώριζε πως αυτό είναι το τελευταίο του πρωτάθλημα με την φανέλα της Μπαρτσελόνα και δεν άντεξε την συγκίνηση. Ήταν, ενδεχομένως, η πρώτη φορά που βούρκωσε σε γήπεδο, αφού δεν υπάρχει φωτογραφία ή βίντεο του από παρόμοια αντίδραση, σε παλαιότερο παιχνίδι.

Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι ψυχρός. Κάθε άλλο. Όταν ο Ερίκ Αμπιντάλ πήγε στα αποδυτήρια του προπονητικού κέντρου «Τζουάν Γκαμπέρ» και ανακοίνωσε στους συμπαίκτες του ότι έχει όγκο στο συκώτι (πριν κάνε την πρώτη επέμβαση), ο Τσάβι ξέσπασε σε λυγμούς. « Σκέφτηκα πόσο δυνατός είναι. Εκείνος έδινε κουράγιο σε εμάς» θυμάται ο 35χρονος μέσος, ο οποίος δεν συγκράτησε τα δάκρυα του (δεν το ήθελε άλλωστε), ούτε στην συνέντευξη Τύπου αποχαιρετισμού του «Άμπι», ούτε βεβαίως στο τελευταίο «αντίο» στον Τίτο Βιλανόβα.

Και αν τον Τίτο δεν πρόλαβε να τον ευχαριστήσει για όσα του έδωσε, πρώτα ως συνεργάτης του Πεπ Γκουαρδιόλα και στη συνέχεια ως πρώτος προπονητής, με τον «Άμπι» βρήκε έναν καταπληκτικό, έναν μοναδικό τρόπο να το κάνει. Αμέσως μετά την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ στο «Γουέμπλεϊ», τον Μάιο του 2011, αποφάσισε, σε συνεννόηση με τον πρώτο αρχηγό Κάρλες Πουγιόλ, να δώσει στον Αμπιντάλ την τιμή να σηκώσει πρώτος το τρόπαιο των πρωταθλητών Ευρώπης. Στις 6 Ιουνίου στο Βερολίνο, αν δεν το αποτρέψει η Γιουβέντους, θα σηκώσει για πρώτη (και τελευταία φορά) το τρόπαιο ως πρώτος αρχηγός της ομάδας που σημάδεψε την καριέρα και την ζωή του.

Ο Κρόιφ και ο Πεπ

Υπήρξε πάντα ο «καθρέφτης» του. Πρώτα στο γήπεδο, όπου τον διαδέχθηκε, τώρα ως προπονητής, όπου πιθανότατα θα βαδίσει στα χνάρια του. Ο Πεπ Γκουαρδιόλα αποτελεί σημείο αναφοράς για τον Τσάβι. Στην Βαρκελώνη θεωρούν δεδομένο πως, όταν κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια και έχοντας πάρει το δίπλωμα προπονητή, θα γυρίσει στο σπίτι του για να αναλάβει τα ηνία της πρώτης ομάδας.

« Εγώ θέλω να μείνω στο ποδόσφαιρο. Μια μέρα ο Κρόιφ μου είπε ότι το πιο ωραίο στην ζωή μας είναι να παίζουμε μπάλα, αλλά το πιο κοντινό σε αυτή την αίσθηση είναι η προπονητική. Μου αρέσει να σηκώνομαι το πρωί και να ξέρω ότι θα μυρίσω χορτάρι, ότι θα ακούσω τον χτύπο της μπάλας Είναι η ζωή μου» παραδέχεται ένας ποδοσφαιριστής που μοιάζει καταδικασμένος να ηγηθεί ομάδων και από τον πάγκο, όπως κάνει μοναδικά στον αγωνιστικό χώρο.

Στην «Aspire Academy», προπονητική σχολή του Κατάρ όπου θα κάνει και μαθήματα προπονητικής, θέλει να βάλει τις απαιτούμενες βάσεις για να διακριθεί και με αυτή την ιδιότητα. Να βελτιώσει τα αγγλικά του, να αποκτήσει τα απαραίτητα έγγραφα και να έχει και τυπικά όλα τα εχέγγυα για να μπει σε έναν καινούργιο κόσμο. Έναν κόσμο, όμως, που γνωρίζει στην εντέλεια, αφού άλλωστε διαθέτει και με το παραπάνω την πρώτη ύλη για να πετύχει και καθισμένος στην άκρη του πάγκου.

Ο Αντρές Ινιέστα (δεξιά) θα απομείνει ο μόνος από τους τέσσερις εμβληματικούς αρχηγούς της κορυφαίας Μπαρτσελόνα όλων των εποχών, μετά την αποχώρηση των Κάρλες Πουγιόλ, Τσάβι και Βίκτορ Βαλδές.