Οι 40 πάσες και ο Ράφα Μουρίνιο

Ήταν τέσσερα, αλλά θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι και παραπάνω. Ποτέ ξανά στο παρελθόν η Μπαρτσελόνα δεν έκανε τέτοιο περίπατο κόντρα στην Ρεάλ Μαδρίτης. Ούτε στο 6-2 της «Pep Team» το 2009, ούτε στο 5-0 της ίδιας ομάδας - υπόδειγμα, έναν χρόνο αργότερα, στην πιο βαριά ήττα στην καριέρα του Ζοσέ Μουρίνιο.

Το 0-4 του Σαββάτου (21/11) ήταν επίσης η βαρύτερη ήττα στην καριέρα του Ράφα Μπενίτεθ, ο οποίος ήθελε να τον καταπιεί η γη μετά το τελευταίο σφύριγμα του (εντελώς απαρατήρητου) Νταβίδ Φερνάντεθ Μπορμπαλάν. Όχι μόνο για το εύρος της ήττας και την απογοητευτική εικόνα της Ρεάλ, αλλά κυρίως επειδή δεν έζησε (και πέθανε) με τις ποδοσφαιρικές του ιδέες.

«Ο Κασεμίρο μας δίνει ισορροπία» υποστήριζε τις προάλλες ο Ισπανός τεχνικός. Την πιο μεγάλη μέρα του πολέμου, όμως, ο Μπενίτεθ άφησε την «ισορροπία» στον πάγκο. Αντ' αυτού, λειτούργησε ως ο διπλωμάτης - ειρηνοποιός Κάρλο Αντσελότι, έριξε στην μάχη όλους τους σύγχρονους «galacticos» και ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα διοίκησης - φιλάθλων για μια φουλ επιθετική ενδεκάδα. Και το πλήρωσε πολύ, πολύ ακριβά.

Ο Τόνι Κρόοζ δείχνει εδώ και καιρό «ξεφούσκωτος», ο Χάμες Ροδρίγες έτρεχε πάνω - κάτω χωρίς ιδιαίτερη λογική και ο Καρίμ Μπενζεμά, ύστερα από 40 ημέρες απουσίας και με το «σκάνδαλο Βαλμπιενά» να του τριβελίζει το μυαλό, ήταν παρών - απών. Η Ρεάλ ήταν ασύνδετη, δεν είχε ρυθμό και αλληλοκαλύψεις απέναντι σε μια ομάδα που τα έκανε όλα αυτά (και ακόμα περισσότερα) σε ένα πολύ υψηλό επίπεδο.

Και σε αυτό βοήθησε, όσο και αν ακούγεται ιερόσυλο, η απουσία του Λιονέλ Μέσι από την βασική ενδεκάδα. Ο Αργεντινός, ύστερα από σχεδόν ένα δίμηνο εκτός, δεν ήταν έτοιμος για να ξεκινήσει βασικός σε ένα ματς τόσο υψηλών απαιτήσεων. Ο Λουίς Ενρίκε τον άφησε έξω και παρέταξε τέσσερα χαφ, τα οποία και έκαναν την μεγάλη διαφορά στο «Clasico».

Ο Ιβάν Ράκιτιτς, ο οποίος επίσης επέστρεφε από (πολύ πιο ελαφρύ) τραυματισμό, έκανε πολλή, «βρώμικη» και πολύτιμη δουλειά, ο Σέρχιο Μπουσκέτς ήταν ο γνωστός Μπουσκέτς («ο πιο έξυπνος παίκτης με τον οποίο έχω δουλέψει ποτέ», η σχετική δήλωση του Λουίς Ενρίκε), ο πιο ώριμος από ποτέ Αντρές Ινιέστα λειτουργεί πλέον και ως Τσάβι, ενώ ο Σέρτζι Ρομπέρτο απέδειξε ότι αξίζει να λογίζεται πλέον ως επιλογή πρώτης γραμμής.

Από τα δικά του πόδια ήρθε η πάσα «πάρε βάλε» στον Λουίς Σουάρες για το πρώτο γκολ, το οποίο επιτεύχθηκε αφού πρώτα οι δέκα από τους έντεκα ποδοσφαιριστές της Μπαρτσελόνα (πλην του τερματοφύλακα Κλαούντιο Μπράβο) αντάλλαξαν 40 πάσες, χωρίς η Ρεάλ να «μυρίσει» που είναι η μπάλα.

Στην επίθεση, ο όλο και πιο ώριμος Νεϊμάρ (αλήθεια, που είναι αυτοί που είχαν τολμήσει να τον βαφτίσουν «νέο Ρομπίνιο»;) δεν βαρέθηκε να εκθέτει συνεχώς τον καλό του φίλο Ντανίλο (αν έχεις τέτοιους φίλους, τι τους θέλεις τους εχθρούς;), ενώ ο Σουάρες λειτουργούσε, όπως συνήθως, ως το ιδανικό σέντερ φορ: Δεν άφηνε σε ησυχία Σέρχιο Ράμος - Ραφαέλ Βαράν όταν επιχειρούσαν να ξεκινήσουν το παιχνίδι από πίσω, πάλευε για κάθε μπαλιά, πλάσαρε με ολύμπια ψυχραιμία και επιβεβαίωνε, για άλλη μια φορά, πόσο έχει αδικήσει τον εαυτό και την καριέρα του με τις κρίσεις «κανιβαλισμού» που τον πιάνουν.

Ο Μπενίτεθ, όπως έκανε ο Ζοσέ Μουρίνιο σε εκείνο το ιστορικό 5-0 του «Καμπ Νόου», άφησε στην άκρη τα πιστεύω του και αυτό είχε ως αποτέλεσμα μια ενδεκάδα που ενδεχομένως θα νικούσε, και μάλιστα με άνεση, τα 2/3 των ομάδων του πλανήτη. Όχι όμως και μια Μπαρτσελόνα που ξέρει πολύ καλά τι θέλει μέσα στο γήπεδο, δεν εγκαταλείπει ποτέ την κεντρική ιδέα του «έχω την μπάλα για να κάνω την ζημιά και να μην αφήσω τον αντίπαλο να μου την κάνει αυτός» και, κυρίως, διαθέτει έναν προπονητή και έναν σούπερ σταρ που συνεννοούνται, πλέον, ιδανικά.

Όταν τον Ιανουάριο η Μπαρτσελόνα ήταν στα πρόθυρα διάλυσης λόγω κόντρας του Λουίς Ενρίκε με τον Λιονέλ Μέσι, ο «Λούτσο» έδειξε ευελιξία, άφησε τον (υπέρμετρο) εγωισμό του στην άκρη και «επέτρεψε» στον Λέο και τους συνεταίρους του Σουάρες - Νεϊμάρ να κάνουν την δουλειά όπως εκείνοι ξέρουν. Ο Αργεντινός το εκτίμησε, είναι πολύ πιο ώριμος, ξέρει ότι πρέπει να φροντίζει το σώμα του και δεν απαιτεί να παίζει πάντα και παντού, όταν δεδομένα δεν μπορεί να το κάνει.

Δεν έχουμε μπει ακόμα στον Δεκέμβριο, αλλά και η φετινή Μπάρτσα δείχνει ικανή να πάει all the way σε όλες τις διοργανώσεις, όπως έκανε πέρυσι. Η κατάκτηση ενός δεύτερου σερί τρεμπλ (και τρίτου σε εφτά χρόνια) φαντάζει μάλλον υπερβολική, αλλά οι «μπλαουγκράνα» ξεπέρασαν αναίμακτα τον τραυματισμό του Μέσι, τα προβλήματα που αντιμετώπισαν ήδη τα 3/4 του ρόστερ της και, από τον Ιανουάριο, θα έχουν στο οπλοστάσιό τους, Αλέις Βιδάλ και Αρντά Τουράν.

Και αν η Μπαρτσελόνα καθοδηγείται από την συνεννόηση Λουίς Ενρίκε - Λιονέλ Μέσι, η Ρεάλ πληρώνει μεταξύ άλλων και την μηδενική σχέση του Ράφα Μπενίτεθ με τον Κριστιάνο Ρονάλντο. «Ή ο Μπενίτεθ ή εγώ» φέρεται ειπών ο Πορτογάλος σταρ μετά από έναν ακόμα «άκαπνο» αγώνα του, όπου περιορίστηκε σε δύο πολύ καλές ευκαιρίες, χωρίς να κάνει εμφανής την παρουσία του στο παιχνίδι. Όχι ότι ο Γκάρεθ Μπέιλ, η αδυναμία του προέδρου Φλορεντίνο Πέρεθ, τα πήγε καλύτερα, έτσι;

Οι αποδοκιμασίες στην ανάπαυλα και στα τελευταία λεπτά, η ιαχή «Φλορεντίνο, παραιτήσου!» που δόνησε το «Σαντιάγο Μπερναμπέου» και κουκουλώθηκε από τα μεγάφωνα στην διαπασών, το γεγονός ότι η ομάδα έδινε σε μεγάλα διαστήματα την εντύπωση ότι ήταν ανήμπορη απέναντι στο ρεσιτάλ της αντιπάλου της, ενδεχομένως να επισπεύσει τις εξελίξεις. Ποιες μπορεί να είναι αυτές; Στο συγκεκριμένο σημείο της περιόδου, μόνο μια: Η αλλαγή προπονητή.

Ο «Φλο», ο οποίος πρόσφατα δήλωνε ότι «ο Ράφα Μπενίτεθ είναι ο καλύτερος προπονητής στην ιστορία της Ρεάλ Μαδρίτης (!)», βλέπει να του γυρνάει μπούμερανγκ η απομάκρυνση του Κάρλο Αντσελότι. Ο πρώην προπονητής των Βαλένθια, Λίβερπουλ και Νάπολι είναι προς το παρόν η «ασπίδα» του προέδρου, αλλά δεν θα αντέξει για πολύ ακόμα.

Ο «Καρλέτο» απολύθηκε επειδή έβαζε πάντα τους ίδιους και αυτοί τραυματίζονταν πολύ. Φέτος, όμως, με την πρώτη ευκαιρία ο θιασώτης του ροτέισον Μπενίτεθ επέλεξε τα «βαριά ονόματα» και άφησε εκτός ενδεκάδας παίκτες όπως ο Κασεμίρο ή ο Ίσκο, με τους τραυματισμούς όμως να τριπλασιάζονται. Και, στο μεταξύ, η Μπαρτσελόνα ήδη στο +6.

Υ.Γ. Το μεγαλείο σου φαίνεται πολύ περισσότερο όταν δείχνεις ότι ξέρεις να χάνεις και όχι όταν πανηγυρίζεις επειδή νικάς. Το ειλικρινές χειροκρότημα αναγνώρισης των φίλων της Ρεάλ Μαδρίτης προς τον Αντρές Ινιέστα «ξεγυμνώνει» ακόμα περισσότερο την διοίκηση, το τεχνικό τιμ και τους ποδοσφαιριστές της «Βασίλισσας». Και όσα διαβάζω ότι ο «Δον Αντρές» αποθεώθηκε επειδή δεν είναι Καταλανός και γιατί, το 2010, πέτυχε το γκολ που χάρισε στην Ισπανία το Παγκόσμιο Κύπελλο, είναι βερεσέ. Οι φίλοι της Ρεάλ, σε αντίθεση με αυτούς της Μπαρτσελόνα, έχουν υποκλιθεί σε τρεις μαέστρους της μεγάλης, μισητής γι' αυτούς (χωρίς εισαγωγικά) αντιπάλου τους: Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, Ροναλντίνιο και Αντρές Ινιέστα. Σεβασμός.