Πριν από κάθε αγώνα της Ατλέτικο Μαδρίτης, σκέφτεται το ίδιο. « Ήρθες γι' αυτό, άφησες την οικογένειά σου γι' αυτό». Μετά, μπαίνει στο γήπεδο και κερδίζει, ακόμα και αν είναι χαμένος. « Η προσπάθεια δεν διαπραγματεύεται» είναι το μότο ζωής του Ντιέγκο Σιμεόνε, ο οποίος δημιούργησε μια νέα θρησκεία, τον «Τσολισμό». Ιδού οι εντολές του.

ΝΑ ΕΙΣΑΙ Ο ΕΑΥΤΟΣ ΣΟΥ

Τα έξαλλα πανηγύρια μετά την δραματική πρόκριση επί της Αϊντχόφεν, ήταν απλά η αυθεντική πλευρά του Ντιέγκο. « Είμαι διάφανος, όπως με βλέπεις, έτσι είμαι» εξήγησε σε παλαιότερη συνέντευξή του.

«Το πρόσωπό μου με φανερώνει, δυστυχώς αν μπαίνω κάπου θυμωμένος ή στενοχωρημένος μου φαίνεται. Μου λένε να αλλάξω προσωπείο, αλλά ζορίζομαι» παραδέχεται ο Αργεντινός, ο οποίος όμως έχει τόσους θαυμαστές γιατί είναι αυτό ακριβώς: Αυθεντικός.

« Εγώ δεν πιστεύω μερικούς που λένε ότι δεν είναι στην ζωή όπως είναι στο γήπεδο. Ένας παίζει όπως είναι. Εγώ δεν πιστεύω ότι ένας παθιασμένος, συναισθηματικός άνθρωπος, δεν τα δίνει όλα στο γήπεδο. Δεν το πιστεύω. Υπάρχει επικοινωνία στα συναισθήματα. Το γήπεδο είναι το μέρος όπου ο καθένας εκφράζεται» λέει, για να εξηγήσει και το πώς ζει, στα άκρα, το κάθε παιχνίδι, ακόμα και τώρα, από την άκρη του πάγκου.

ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΥΣ

Στα προπονητικά του ξεκινήματα, παρακολούθησε για μια εβδομάδα προπονήσεις του Πεπ Γκουαρδιόλα και του Ζοσέ Μουρίνιο. « Είναι δύο πολύ μεγάλοι τεχνικοί, έμαθα από τους δύο και πήρα σημαντικά πράγματα. Έβλεπα σε εκείνους κάτι διαφορετικό» εξηγεί.

Πριν γίνει προπονητής, πρώτα έγινε άνθρωπος. Υπό την καθοδήγηση των γονιών του, του δον Κάρλος, πωλητής καλοριφέρ, ο οποίος δουλεύει μέχρι και σήμερα, και της μητέρας του, κομμώτριας στο επάγγελμα. Αμφότεροι στερήθηκαν πολλά για να μεγαλώσουν αξιοπρεπώς τον Ντιέγκο και τα αδέλφια του.

« Μου έμαθαν την αυτοπειθαρχία» λέει για τις διδαχές των γονιών του, οι οποίοι έδωσαν την «σκυτάλη» στους ποδοσφαιρικούς θρύλους της Αργεντινής. « Στο Μουντιάλ του 1978 (σ.σ. ήταν οκτώ ετών), πρόσεχα την συμπεριφορά του αρχηγού, του Πασαρέλα, πως έμπαινε στο γήπεδο, το πώς περπατούσε, πως φορούσε την φόρμα. Πρόσεχα τον Κέμπες, ο οποίος προκαλούσε ανισορροπία στον αντίπαλο. Πάντα με συνάρπαζαν οι άνθρωποι με προσωπικότητα, οι άνθρωποι που βλέπεις και σου μεταδίδουν πράγματα: Πρόσωπα, χειρονομίες» λέει η απόλυτη έκφραση της μεταδοτικότητας.

« Από τον Μαραντόνα έμαθα το πάθος με το οποίο ζούσε αυτό το παιχνίδι. Αυτό που μου τράβηξε περισσότερο την προσοχή ήταν ότι ποτέ ένας συμπαίκτης δεν μίλησε άσχημα γι' αυτόν και αυτό σημαίνει ότι ο τύπος πάντα είχε μια τρομερά έντιμη σχέση με όσους συνυπήρξε. Στην Σεβίλλη, η Κλάουντια, τότε σύζυγός του, με έπαιρνε κάθε μέρα για φαγητό στο σπίτι τους. Εγώ ήμουν 22 ετών, ήμουν μόνος μου και είναι πράγματα που δεν ξεχνιούνται» θυμάται για την σχέση του με τον μεγάλο Ντιέγκο.

Δεν έμαθε μόνο από αυτόν. « Μου έκαναν πολύ καλό οι Ρουτζέρι, Γκοϊκοετσέα, Μπράουν, Τζιούστι, Μπαπτίστα, Μπασουάλο, Ενρίκε. Αυτοί ήταν οι πρώτοι που μου έκαναν το πρώτο «εμβόλιο», γιατί αν στο δώσουν αργά, είναι άχρηστο. Με έκαναν να κατανοήσω αυτό το παιχνίδι όπως την ζωή. Δεν θα κουραστώ να το λέω, αν στην ζωή είσαι έντιμος, στην δουλειά είσαι έντιμος. Αν θέλεις να αποκτήσεις πλεονέκτημα στην ζωή, θέλεις να το κάνεις και στο παιχνίδι. Αν είσαι «ανώμαλος» έξω από τα αποδυτήρια, είσαι και μέσα σε αυτά» τονίζει.

ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΣΑΙ ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΟΣ

Για έναν προπονητή που δεν αφήνει τίποτα στην τύχη, ακόμα και το ζώδιο (!) του ποδοσφαιριστή είναι σημαντικό. Το πρώτο που κάνει, όταν φτάνει σε μια ομάδα, είναι να ρωτήσει τους παίκτες τι ζώδιο είναι. « Ο τοξότης χρειάζεται αγάπη, ενώ αν είναι σκορπιός, θέλει πίεση, πίεση και πίεση. Εγώ είμαι ταύρος. Ζόρικο ζώδιο. Αν και είμαι ήρεμος, αν θέλεις να μου βγάλεις κάτι, βγάλε μου την καρδιά, αλλά μίλα μου καλά. Μην με πιέζεις, γιατί πιεσμένος, είμαι ο χειρότερος» εξηγεί ένας άνθρωπος που πιστεύει στα ζώδια, αλλά ταυτόχρονα δεν είναι προληπτικός.

Στην πρώτη φάση του Τσάμπιονς Λιγκ, η Ατλέτικο έδωσε καθοριστικό ματς με την Μπενφίκα στο «Ντα Λουζ», όπου προ διετίας έχασε, ουσιαστικά στην τελευταία φάση της κανονικής διάρκειας, το τρόπαιο κόντρα στην συμπολίτισσα Ρεάλ. Αυτό, όμως, δεν εμπόδισε την ομάδα να μείνει στο ίδιο ξενοδοχείο που το είχε κάνει και τότε.

« Εμείς καταλαβαίνουμε το ποδόσφαιρο και την ζωή ως κάτι φυσικό. Ήμασταν στο ίδιο ξενοδοχείο, στα ίδια αποδυτήρια και νικήσαμε» έλεγε μετά το «διπλό» που έδωσε στην Ατλέτικο την πρώτη θέση του ομίλου και, θεωρητικά, καλύτερη κλήρωση στην φάση των «16».

ΝΑΑΚΟΥΣΤΟΥΣΑΛΛΟΥΣ

Δεν κατέχει το αλάθητο και το ξέρει. Πιστεύει τυφλά στις ιδέες του, αλλά δεν κλείνει τα αυτιά του όταν ένας συνεργάτης θα του δώσει μια διαφορετική προοπτική, τον οδηγήσει να προσεγγίσει αλλιώς κάποια τακτική.

« Είμαι πολύ ανυπόμονος και επικριτικός με τον εαυτό μου, αλλά ταυτόχρονα δεν νιώθω πεπεισμένος ότι έχω πάντα δίκιο. Ξέρω να ακούω, έχω την ψυχραιμία να μπορώ να κακούω και να κατανοώ για να μπορώ μετά να δίνω λύσεις. Πριν ήμουν πιο παρορμητικός, είχα άλλα μυαλά. Σήμερα προσπαθώ να σκέφτομαι τα πράγματα ένα δευτερολεπτάκι περισσότερο» εξηγεί.

ΝΑ ΦΟΒΑΣΑΙ

Ζει, ποδοσφαιρικά μιλώντας, διαρκώς στην τσίτα. Αναπνέει ποδόσφαιρο 24 ώρες το 24ωρο. Ο πιο στενός του συνεργάτης, ο άλλοτε τερματοφύλακας Χερμάν Μπούργος, ο οποίος νίκησε τον καρκίνο και τις (ελάχιστες) ελεύθερες ώρες του ερμηνεύει ιδανικά ροκ τραγούδια, έμενε για μεγάλο διάστημα μαζί του στην Μαδρίτη. Έμενε, γιατί δεν τον άντεξε. « Όταν κάνει ζάπινγκ στην τηλεόραση, μόλις πετύχει κάτι πράσινο, μένει εκεί. Μπάλα, μπάλα, μπάλα» θυμάται η «Μαϊμού» (το παρατσούκλι του).

Δεν θέλει με τίποτα την χαλάρωση, όταν πρόκειται για μπάλα. « Τα θεωρητικά πιο εύκολα παιχνίδια είναι και αυτά που μπορεί να στραβώσουν. Με προβληματίζει όταν σκεφτείς ότι αυτό είναι απλά, εύκολο. Πρέπει να είσαι πάντα σε επαγρύπνηση. Να σκεφτείς ότι μπορεί να χάσεις. Απομονώνομαι από οποιαδήποτε κατάσταση μπορεί να με κάνει να νιώσω άνετος. Με προβληματίζει αυτή η λέξη. Άνεση» εξηγεί για το πώς προσεγγίζει τα «εύκολα» παιχνίδια.

« Σε αυτό το άθλημα πρέπει να φοβάσαι, γιατί ο φόβος σου δίνει κουράγιο» λέει και το πιστεύει, αφού εκείνος πάντα έχει στο πίσω μέρος του μυαλού του ότι θα τον διώξουν (παρ' ότι έχει ανανεώσει το συμβόλαιό του έως το 2020). Γι' αυτό και βλέπει μπροστά του τη νίκη και τίποτε άλλο.

« Όταν είσαι κλεισμένος και δεν έχεις διέξοδο, ψάχνεις μια λύση, αλλά αν δεν την βρεις, εξαρτάσαι από το αν θα συμβεί κάτι. Στους παίκτες τους λέω: 'Προσοχή με τον φόβο. Το να φοβάσαι σημαίνει να είσαι έτοιμος να παλέψεις, να σκοτώσεις, πάντα ποδοσφαιρικά μιλώντας'» επισημαίνει. Ποδοσφαιρικά, μην ξεχνιόμαστε!

ΝΑ «ΧΤΙΖΕΙΣ» ΤΗ ΝΙΚΗ

Όπου και αν πήγε, νίκησε. Πήρε τίτλους στην Αργεντινή (με Εστουδιάντες και Ρίβερ Πλέιτ), κράτησε την Κατάνια στην πρώτη κατηγορία και έβαλε την αγαπημένη του Ατλέτικο Μαδρίτης στο υψηλότερο σκαλί, κάνοντάς την πιο ανταγωνιστική από ποτέ. Και δεν το έκανε τυχαία.

« Μπορείς να νικήσεις με πολλούς τρόπους, αλλά το σημαντικό είναι να δημιουργείς πολλά όπλα για να τα καταφέρεις. Εγώ σκέφτομαι όπως ο Φέργκιουσον (σ.σ. ένας είναι ο Φέργκιουσον). Η νίκη σου δίνει δύναμη». Και από δαύτη, ο Ντιέγκο Πάμπλο Σιμεόνε έχει άφθονη. Και όλο μεγαλώνει.

ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΣΟΥ

Ανήμερα των Χριστουγέννων του 2011, μπήκε στο αεροπλάνο από το Μπουένος Άιρες για την Μαδρίτη. Η αγαπημένη του Ατλέτικο τον είχε ανάγκη, τον κάλεσε για να την βγάλει από το τέλμα στο οποίο είχε περιέλθει και εκείνος έσπευσε. Το ήξερε πως αυτό θα συνέβαινε κάποια στιγμή.

« Ήξερα ότι θα επέστρεφα. Το μόνο που έκανα ήταν να προετοιμάζομαι. Ήξερα ότι θα με καλούσαν σε μια δύσκολη στιγμή. Θα συνέβαινε. Όλα όσα μου συμβαίνουν τα θέλησα, τα έψαξα» τονίζει ένας άνθρωπος που δεν αφήνει τίποτα στην τύχη.

« Συνηθίζω να προηγούμαι αυτού που πρόκειται να συμβεί» λέει και δεν το κάνει από υπεροψία. Ο Πέπε Πασκές, η σκιά του, ο σύμβουλός του και αυτός που χειρίζεται την σχέση του με τον Τύπο, το επιβεβαιώνει: « Είναι δύσκολο να το περιγράψω, αλλά ορκίζομαι ότι γεννήθηκε με αυτό το χάρισμα της νίκης». Οι 17 του τίτλοι, ως παίκτης και ως προπονητής, απλά είναι μια ακόμα απόδειξη αυτού.

ΝΑ ΠΡΟΣΑΡΜΟΖΕΣΑΙ ΣΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ

Πολλοί του καταλογίζουν ότι είναι υπέρ του δέοντος αμυντικός, ότι κλείνεται υπερβολικά σε αρκετά παιχνίδια. Αδιαφορεί. « Θα ήθελα να παίξω όπως η Μπαρτσελόνα. Αλλά δεν είμαστε η Μπαρτσελόνα και δεν θα γίνουμε ποτέ» ξεκαθαρίζει ο «Τσόλο», ο οποίος ξεκίνησε ως επιθετικός προπονητής και, σιγά σιγά, διαμόρφωσε το προφίλ που έχει σήμερα.
Και μέσα στο γήπεδο, άλλωστε, μοίραζε πολύ ξύλο, αλλά ήθελε πάντα να κοιτάει την επίθεση. Όνειρό του, μάλιστα, ήταν να καθιερωθεί ως σέντερ φορ! « Θα μου άρεσε να είμαι το εννιάρι της ομάδας.

Το γκολ είναι το πιο όμορφο στο ποδόσφαιρο, η έκσταση. Εκτός από τερματοφύλακας, έπαιξα ως δεξί μπακ, κεντρικός αμυντικός, αριστερό στόπερ, αριστερό χαφ, αμυντικός μέσος, δεξί χαφ, δεύτερος επιθετικός, σέντερ φορ. Αυτό το έμαθα με τον Μπιλάρδο, ότι ο ποδοσφαιριστής είναι πέρα από το να αναπτύσσει την δουλειά του σε μια ή σε άλλη θέση» λέει, για μια προσαρμοστικότητα που επιδεικνύει και ως προπονητής.

Πως ζει ένα ματς ο «Τσόλο»