Συγχωρέστε με την προσωπική αναφορά, αλλά, όπως φαντάζομαι ισχύει και για την πλειοψηφία των συναδέλφων, ασχολήθηκα με την αθλητική δημοσιογραφία λόγω της αγάπης για την μπάλα, οποιαδήποτε μορφή και μέγεθος έχει αυτή. Εν προκειμένω, βεβαίως, μιλάμε για την πιο «βαριά», την ασπρόμαυρη.

Αποστολή στο Βερολίνο: Αλέξανδρος Λοθάνο

Και ο κύριος της φωτογραφίας έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο σε αυτή την αγάπη. Όταν ο Χρίστο Στόιτσκοφ μεγαλουργούσε με την φανέλα της Μπαρτσελόνα, ο υπογράφων ήταν στην εφηβεία και, όπως κάθε ποδοσφαιρόφιλος που σέβεται τον εαυτό του, παθιαζόταν με τις επελάσεις του Βούλγαρου, τα άπιαστα σουτ του και, γιατί όχι, ακόμα και για τους εκάστοτε τσαμπουκάδες του μέσα στο γήπεδο.

Με τον Μίτσελ, τον πρώην προπονητή του Ολυμπιακού, είχε κοντέψει ουκ ολίγες φορές να πιαστεί στα χέρια σε «clasico» Μπάρτσα - Ρεάλ. Είχε πατήσει διαιτητή (!) στο πόδι και την πλήρωσε με μια βαρύτατη «καμπάνα», ήταν έτοιμος ανά πάσα στιγμή να αρπαχτεί, αλλά υπήρξε και ένας τεράστιος μπαλαδόρος,ο κορυφαίος αναμφίβολα που γέννησε η Βουλγαρία, την οποία οδήγησε στην τέταρτη θέση του κόσμου, στο πικρό για την Ελλάδα, Μουντιάλ του 1994.

«Σας ευχαριστώ, αλλά δεν θέλω να μιλήσω. Απλώς μπορώ να σας πω ότι η Μπαρτσελόνα θα νικήσει την Γιουβέντους με δύο γκολ διαφορά» μας είπε, με ένα «πονηρό» χαμόγελο, ο Χρίστο, ο οποίος βρίσκεται στο Βερολίνο ως σχολιαστής σε ισπανικό ραδιόφωνο ( στο 4,60 η νίκη της Μπαρτσελόνα με δύο γκολ διαφορά). Με αυτή την ιδιότητα, αλλά πάντα κυριευμένος από το πάθος που ξεχειλίζει από κάθε πόρο του σώματός του, σίγουρα θα φωνάξει απόψε υπέρ της Μπαρτσελόνα, την οποία αγάπησε και αγαπάει με τρέλα, από τότε που τον έβγαλε από την μιζέρια του βουλγαρικού ποδοσφαίρου και τον εκτόξευσε στο παγκόσμιο στερέωμα.

Στο ενδιάμεσο της συνέντευξης Τύπου, όταν αποχωρούσαν οι ποδοσφαιριστές και έπαιρνε σειρά ο Μασιμιλιάνο Αλέγκρι, ο Τζανλουίτζι Μπουφόν αντέδρασε με χαρά μικρού παιδιού και έσπευσε να αγκαλιάσει τον Στόιτσκοφ, ο οποίος τον περίμενε με ένα τεράστιο χαμόγελο. Υπήρξαν συμπαίκτες στην Πάρμα όταν ο Τζίτζι έκανε τα πρώτα του επαγγελματικά βήματα και οι αγκαλιές, τα πειράγματα και οι απολαυστικές ατάκες έδιναν και έπαιρναν.

Και όλα αυτά, βεβαίως, με απόλυτη δόση αυθεντικότητας από έναν ποδοσφαιριστή που δεν ήταν ποτέ δήθεν, που έλεγε τα πράγματα όπως τα πίστευε (έστω και αν αυτό δεν του έβγαινε σχεδόν ποτέ σε καλό) και που, μεταξύ άλλων, συνέβαλε ώστε νεαρά παιδιά που τον θαύμαζαν όταν αλώνιζε τα ευρωπαϊκά γήπεδα στις αρχές της δεκαετίας του '90, να ακολουθήσουν την αθλητική δημοσιογραφία (εντάξει, αυτό δεν ξέρω πόσο καλό είναι).

Για όλα τα παραπάνω, ένα «ευχαριστώ» εκ βάθους καρδίας ενδεχομένως και να μην αρκεί, από έναν δημοσιογράφο που, για λίγα δευτερόλεπτα, ξανάγινε παιδί, στο κέντρο Τύπου του Ολυμπιακού Σταδίου του Βερολίνου.