Το χέρι του Θεού, η καρατιά του Σουμάχερ στον Μπατιστόν, το θρυλικό comeback του Ρονάλντο, ο πτύελος του Ράικαρντ στον Φέλερ, το χαμένο πέναλτι του Ρομπέρτο Μπάτζιο. Κάθε Παγκόσμιο Κύπελλο έχει την δική του «στιγμή» και, αυτό του 1994 στις Ηνωμένες Πολιτείες, εκτός από το μοιραίο αυτογκόλ του Αντρές Εσκομπάρ, μας άφησε το χαμένο, καθοριστικό πέναλτι του «Μικρού Βούδα».

Ένας από τους πιο χαρισματικούς Ιταλούς ποδοσφαιριστές όλων των εποχών, με θητεία σε Φιορεντίνα, Γιουβέντους, Μίλαν και Ίντερ, μεταξύ άλλων, έχει να επιδείξει, σε 22 χρόνια καριέρας, 643 συμμετοχές και 291 γκολ σε επίπεδο συλλόγων, 56 συμμετοχές και 27 γκολ με την «Σκουάντρα Ατζούρα», δύο πρωταθλήματα, ένα Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, μια «Χρυσή Μπάλα», αμέτρητες ατομικές διακρίσεις, εκατοντάδες μαγικές ενέργειες και ένα χαμένο πέναλτι που θα στιγματίσει την ζωή του μέχρι την τελευταία του ανάσα.

«Δεν είχα εκτελέσει ποτέ ένα πέναλτι όπου η μπάλα να πέρασε πάνω από το οριζόντιο δοκάρι. Νομίζω ότι εκείνη την ημέρα ήταν ο Άιρτον Σένα ο οποίος, από τον ουρανό, έστειλε την μπάλα άουτ. Εκείνος έδωσε τη νίκη στην Βραζιλία» δήλωνε, χρόνια αργότερα στην βραζιλιάνικη τηλεόραση, ο «Ρόμπι», για το πέναλτι που, σαν σήμερα (17/07) πριν από 21 χρόνια, έστεφε παγκόσμια πρωταθλήτρια την «Σελεσάο», για πρώτη φορά από το 1970.

«Είναι μια πληγή που δεν θα κλείσει ποτέ. Πάντα ονειρευόμουν να παίξω στον τελικό ενός Μουντιάλ και με αντίπαλο την Βραζιλία. Αλλά όταν είχα αυτή την ευκαιρία, αστόχησα στο πέναλτι» συμπληρώνει ο Μπάτζιο, ο οποίος δεν ήταν ο μοναδικός Ιταλός που αστόχησε από την άσπρη βούλα, σε έναν τελικό που ξεχάστηκε γρήγορα, σε ότι έχει να κάνει τουλάχιστον με το θέαμα.

Αμέσως μετά το σουτ του Μπάτζιο «στα πουλιά», οι Βραζιλιάνοι άρχισαν να χοροπηδούν σαν τρελοί, πανηγυρίζοντας την επιστροφή στην κορυφή του κόσμου ύστερα από 24 χρόνια και αφιερώνοντας τον τίτλο στον αδικοχαμένο Σένα, ο οποίος είχε σκοτωθεί, επί ιταλικού εδάφους (τραγική ειρωνεία), μόλις 78 ημέρες νωρίτερα.

Λίγους μήνες πριν από το ραντεβού του Βραζιλιάνου χαρισματικού οδηγού με τον θάνατο, ο Σένα είχε συναντηθεί με τους παίκτες της εθνικής ομάδας στην Γαλλία, παραμονές ενός φιλικού. «Φέτος είναι η χρονιά μας» ήταν η ατάκα του Άιρτον στους συμπατριώτες του, οι οποίοι δεν ξέχασαν την προφητεία του θρυλικού οδηγού.

Μια ατάκα που στοίχειωσε για μια ζωή τον Μπάτζιο, ο οποίος (κυριολεκτικά) είχε οδηγήσει μόνος του την Ιταλία μέχρι τον τελικό, «καθαρίζοντας» όλα τα νοκ άουτ παιχνίδια, κόντρα στη Νιγηρία (δύο γκολ, ένα λίγο πριν από το 90' και το άλλο στην παράταση), την Ισπανία (το «χρυσό» γκολ στο φινάλε) και την Βουλγαρία (δύο γκολ).

Όλα τα παραπάνω, όμως, ξεχάστηκαν, μπήκαν στην άκρη, εκείνο το πρωινό της 17ης Ιουλίου στο «Ρόουζ Μπόουλ» της Πασαντίνα στην Καλιφόρνια. Στις 12.30 το μεσημέρι τοπική ώρα (!) με 70% υγρασία και 36 βαθμούς θερμοκρασία, ο Ρομπέρτο Μπάτζιο έδωσε ραντεβού με την ιστορία. Δυστυχώς για τον ίδιο, όχι αυτό που είχε ονειρευτεί από μικρό.

«Ήταν η πιο σκληρή στιγμή της καριέρας μου. Πριν ταξιδέψω για την τελική φάση του Μουντιάλ, ο πνευματικός μου Βουδιστής μου είχε πει ότι θα αντιμετώπιζα πολλά προβλήματα και ότι όλα θα κριθούν το τελευταίο λεπτό. Εκείνη την στιγμή δεν συνειδητοποίησα ότι η πρόβλεψή του θα ήταν τόσο ακριβής» γράφει στην αυτοβιογραφία «Μια πόρτα στον ουρανό» (Una porta nel cielo), ο μπαλαδόρος από το Καλντόνιο, μια κωμόπολη στην περιοχή της Βιτσέντσα.

«Ήξερα ότι ο (Κλαούντιο) Ταφαρέλ πάντα πέφτει και γι' αυτό είχα αποφασίσει να σουτάρω στο κέντρο, αλλά ψηλά, ώστε να μην μπορεί να αποκρούσει με τα πόδια. Ήταν μια έξυπνη επιλογή γιατί ο Ταφαρέλ έπεσε στα αριστερά του και ποτέ δεν θα μπορούσε να προβλέψει το σουτ που είχα σχεδιάσει» συνεχίζει, εξιστορώντας την πιο πικρή του στιγμή.

«Δυστυχώς και δεν ξέρω πως, η μπάλα πήγε τρία μέτρα επάνω από το οριζόντιο δοκάρι. Ποτέ δεν απέφυγα τις ευθύνες μου. Μόνο αυτοί που έχουν το θάρρος να εκτελέσουν ένα πέναλτι, μπορούν και να το χάσουν. Απέτυχα εκείνη την στιγμή. Τέλος. Και με επηρέασε για χρόνια. Ήταν η χειρότερη στιγμή της καριέρας μου. Ακόμα την ονειρεύομαι. Αν μπορούσα να σβήσω μια στιγμή της καριέρας μου, θα ήταν αυτή» συμπληρώνει ο Μπάτζιο, υπενθυμίζοντας στο βιβλίο ότι, ακόμα και αν σκόραρε, η Ιταλία δύσκολα θα κατακτούσε το τρόπαιο, αφού νωρίτερα είχαν αστοχήσει Φράνκο Μπαρέζι και Ντανιέλε Μασάρο. Λίγη σημασία έχει αυτό.

Το Μουντιάλ του 1994 έμεινε στην ιστορία ως «το Μουντιάλ του χαμένου πέναλτι του Μπάτζιο». Τέσσερα χρόνια αργότερα, στο πρώτο μουντιαλικό παιχνίδι της Ιταλίας μετά από τον τελικό με την Βραζιλία, ο χαρισματικός ποδοσφαιριστής ανέλαβε εκ νέου να εκτελέσει πέναλτι, κόντρα στην Χιλή.

Ευστόχησε και, όπως εξηγεί στην αυτοβιογραφία του, «σκότωσα το φάντασμα του 1994». Το γράφει, αλλά δεν το πιστεύει. Ξέρει ότι θα τον στοιχειώνει εκείνη η στιγμή, ότι θα τον κυνηγάει σε όλη του την ζωή.

Οι κακές γλώσσες λένε πως οι αμύητοι στο ποδόσφαιρο Αμερικανοί, μέχρι το 1994, πανηγύριζαν όταν η μπάλα πήγαινε πάνω από το οριζόντιο δοκάρι, γιατί θεωρούσαν πως ήταν touch down, όπως στο (αμερικανικό) ποδόσφαιρο, ευρωπαϊστί στο ράγκμπι. Εκείνο το καυτό μεσημέρι του Ιουλίου, όμως, αυτοί που πανηγύρισαν ήταν 300 εκατομμύρια Βραζιλιάνοι σε όλο τον κόσμο. Και γι' αυτό ευθύνονταν ένας «μάγος» της μπάλας που ένιωθε να τον προδίδει η αιώνια ερωμένη του.

Η ιταλική απογοήτευση

Οι Βραζιλιάνοι γιορτάζουν την αστοχία του «Ρόμπι»

Μάλλον έφταιγε τα χρώμα της φανέλας

Έγινε μέχρι και διαφήμιση!

Τελικά, μήπως σκόραρε (Διαφήμιση Νο2);

Και όμως, ήταν το Μουντιάλ του Μπάτζιο

Η (μικρή) λύτρωση, τέσσερα χρόνια μετά

Στο ίδιο Μουντιάλ, πάντως, υπήρχε και χειρότερο πέναλτι. Από την Νταϊάνα Ρος!