Αν ο Ζοζέ Μουρίνιο ήταν το πρόσωπο του τελικού του Λιγκ Καπ μεταξύ Τσέλσι και Τότεναμ, ο Κουρ Ζουμά ήταν το. προσωπάκι του. Ο Πορτογάλος χρησιμοποίησε τον 20χρονο Γάλλο κεντρικό αμυντικό ως αμυντικό χαφ αντί του τιμωρημένου Νεμάνια Μάτιτς και ο μικρός, μόλις στην 17η συμμετοχή του ως «Μπλε», έβγαλε μάτια.

« Είναι ο νέος μας Μαρσέλ Ντεσαγί» έσπευσε να τον βαφτίσει ο Ζοσέ και μας έκανε να θυμηθούμε ποδοσφαιριστές, όπως ο Γάλλος «4Χ4», οι οποίοι άλλαξαν, προσαρμόστηκαν και απέδωσαν σε θέσεις που δεν ήταν αυτές που τους πρωτομάθαμε ή τους πρωτοακούσαμε.

Και εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε. Στην λίστα δεν συμπεριλαμβάνουμε παίκτες που αλώνιζαν όλο το γήπεδο και είχαν την ευχέρεια να παίξουν παντού, όπως έκανε ο μεγάλος Αλφρέδο ντι Στέφανο ή ΟΛΗ η εθνική Βραζιλίας του 1970, όπου και μπαλαδόροι που σε άλλες ομάδες ήταν δεκάρια, υποχρεώθηκαν να αγωνιστούν πολύ πιο οπισθοχωρημένοι για να χωρέσουν στην ενδεκάδα.

ΤΖΟΝ ΤΣΑΡΛΣ

Ο Ουαλός ξεκίνησε την καριέρα του στην Λιντς ως κεντρικός αμυντικός. Παρά το ύψος του (1,88), ήταν γρήγορος και με καλή τεχνική κατάρτιση. Μετά από μια διετία όπου υπηρέτησε την στρατιωτική του θητεία και υποβλήθηκε σε επέμβαση και στα δύο του (ταλαιπωρημένα) γόνατα, επέστρεψε στα «Παγώνια» και το έκανε εναλλάσσοντας την θέση του στόπερ, με αυτή του. σέντερ φορ, αφού λάτρευε να σκοράρει και είχε μεγάλη ευχέρεια.

Στην διάρκεια της καριέρας του, ενάλλασσε με επιτυχία αυτές τις δύο τόσο διαφορετικές θέσεις, αν και στην Γιουβέντους τον προτιμούσαν μπροστά. Και λογικό ήταν. Ο «αγαθός γίγαντας», ο οποίος ψηφίστηκε ως ο κορυφαίος ξένος στην ιστορία της Γιούβε, ήταν το παρατσούκλι που του αποδόθηκε, επειδή στην καριέρα του δεν πήρε ποτέ κίτρινη ή κόκκινη κάρτα, γιατί ποτέ δεν επεδίωξε να χτυπήσει ηθελημένα αντίπαλο. Θρύλος.

ΦΡΑΝΤΣ ΜΠΕΚΕΝΜΠΑΟΥΕΡ

Τον θαυμάσαμε ως «Κάιζερ» της άμυνας και θεωρείται, επί της ουσίας, ο ποδοσφαιριστής που καθιέρωσε την θέση του ελεύθερου πίσω από τα στόπερ, του λίμπερο, ο οποίος με την κλάση του συνέβαλε στην αναχαίτιση της αντίπαλης επίθεσης, αλλά έδινε και το έναυσμα στην ομάδα του για να ξεκινήσει την δική της επίθεση.

Πριν, όμως, σημαδέψει το ποδόσφαιρο της εποχής του αγωνιζόμενος σε αυτή την θέση, ο Μπεκενμπάουερ είχε ξεκινήσει την καριέρα του ως επιτελικό χαφ στην Μπάγερν Μονάχου το 1964. Μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο της Αγγλίας, όμως, άλλαξε θέση. Το συγκεκριμένο Μουντιάλ έμεινε στην ιστορία για το γκολ - φάντασμα του Τζεφ Χαρστ, αλλά ίσως θα έπρεπε να το θυμόμαστε για άλλον λόγο.

ΡΕΪ ΚΕΝΕΝΤΙ

Έχει κατακτήσει τους σημαντικότερους εγχώριους τίτλους, τόσο με την Άρσεναλ όσο και με την Λίβερπουλ. Μεγάλοι σύλλογοι και οι δύο, αλλά δεν είναι και το πλέον συνηθισμένο σε ένα τόσο ανταγωνιστικό ποδόσφαιρο, όπως είναι το αγγλικό. Ακόμα πιο ασυνήθιστο, όμως, είναι ο τρόπος που το έκανε. Με την φανέλα των «κανονιέρηδων» έδειξε τις αρετές του στο σκοράρισμα, όντας ο γκολτζής της ομάδας σε τρεις σεζόν.

Το 1974 υπέγραψε στην Λίβερπουλ, ο Μπομπ Πέισλι του έδωσε την φανέλα με το «5» και τον καθιέρωσε ως ένα σύγχρονο επιτελικό χαφ, το οποίο ξεκινούσε από την αριστερή πλευρά. Ο Κένεντι ξεχώρισε και σε αυτήν την θέση, δουλεύοντας σκληρή ώστε να ανταποκριθεί και σε αυτή την θέση. Σταμάτησε πρόωρα το ποδόσφαιρο, στα 33 του, χτυπημένος από τη νόσο του Πάρκινσον.

ΛΟΤΑΡ ΜΑΤΕΟΥΣ

Ολοκληρωμένος ποδοσφαιριστής, απέδιδε καταπληκτικά σε όποια θέση και αν έπαιξε. Και το έκανε σε πολλές! Στην Γκλάντμπαχ και στην πρώτη του θητεία στην Μπάγερν Μονάχου ξεχώρισε ως επιτελικό χαφ, αλλά με το πέρασμα των χρόνων η θέση του μέσα στο γήπεδο οπισθοχωρούσε, όχι γιατί δεν το. είχε, αλλά επειδή οι προπονητές του τον ήθελαν σε μια θέση όπου θα μπορούσε να ελέγχει περισσότερο το παιχνίδι.

Στο Μουντιάλ του Μεξικό το 1986 ήταν «8άρι», το 1990 στην Ιταλία, όταν και αναδείχθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής με την Γερμανία, ήταν ξανά «10άρι» και το 1994 ξανά «8άρι». Ο. χαμαιλεωνισμός του Ματέους, όμως, δεν σταμάτησε εκεί. Στα τελευταία του χρόνια στην Μπάγερν αγωνίστηκε ως λίμπερο, ενίοτε και ως κεντρικός αμυντικός. Όσοι, μάλιστα, είδαν τον συγκλονιστικό τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, λένε πως αν δεν είχε γίνει αλλαγή στο φινάλε για να αποθεωθεί, οι Βαυαροί θα είχαν κατακτήσει το τρόπαιο. Το μοναδικό, άλλωστε, που λείπει από την τεράστια συλλογή του Λόταρ.

ΜΑΡΣΕΛ ΝΤΕΣΑΓΙ

Στα τμήματα υποδομής της Ναντ, διάσημη για το φυτώριό της, συνέθεσε ένα εξαιρετικό κεντρικό αμυντικό δίδυμο με τον Ντιντιέ Ντεσάν, με τον οποίο έγιναν έκτοτε πολύ καλοί φίλοι. Ο νυν ομοσπονδιακός προπονητής της Γαλλίας έκανε τεράστια καριέρα ως αμυντικός μέσος, αλλά και ο γεννηθείς στην Άκρα, Μαρσέλ βίωσε στο φουλ και τις δύο θέσεις.

«Έφτιαξε» το όνομά του σε Ναντ και Μαρσέιγ ως στόπερ, αλλά όταν πήγε στην Μίλαν, ο Φάμπιο Καπέλο προτιμούσε να τον χρησιμοποιεί μπροστά από την άμυνα, αφού σε αυτήν άλλωστε είχε Φράνκο Μπαρέζι και Αλεσάντρο Κοστακούρτα. Σε αυτή την θέση, ο Ντεσαγί. κατάπινε χιλιόμετρα και αντιπάλους.

Αξέχαστη έχει μείνει η εμφάνισή του στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ του 1994 στην Αθήνα, όπου η Μίλαν κατατρόπωσε την Μπαρτσελόνα (4-0), με τον Μαρσέλ να πετυχαίνει ένα καταπληκτικό γκολ γεμάτο δύναμη και κλάση. Στην Τσέλσι, ενάλλασσε με επιτυχία και τις δύο θέσεις, κάτι που φιλοδοξεί πλέον να κάνει και ο Κουρ Ζουμά, αν και σύμφωνα με τον (βιαστικό;) Ζοζέ Μουρίνιο. ήδη το έκανε.

ΛΟΡΑΝ ΜΠΛΑΝ

Έχουμε συνδυάσει την εικόνα του με το (γούρικο) φιλί στην φαλάκρα του Φαμπιάν Μπαρτέζ, στον δρόμο για την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου από την Γαλλία. Αλλά και στο αρχοντικό του στιλ μέσα στο γήπεδο, το οποίο του χάρισε και το παρατσούκλι «κύριος πρόεδρος». Του ταιριάζει τόσο, που αναρωτιόμαστε αν έπρεπε να κάνει καριέρα παράγοντα, αφού ως προπονητής έχουμε τις αμφιβολίες μας.

Ξέχωρα από την (σχετική) πλάκα, ο νυν προπονητής της Παρί Σεν Ζερμέν οφείλει την ριζική αλλαγή στην καριέρα του, στον Μισέλ Μεζί. Προπονητής του στη Νιμ στις αρχές της δεκαετίας του '90, είδε στο πρόσωπο του Μπλαν έναν σύγχρονο κεντρικό αμυντικό. Γιατί, μέχρι τότε, ο Λοράν αγωνίζονταν ως επιτελικός χαφ, αργός αλλά με πολύ καλή τεχνική, ο οποίος μάλιστα συνέβαλε στην άνοδο της Μονπελιέ στην πρώτη κατηγορία.

Ο Μεζί τον γύρισε πίσω και ο ύψους 1,91 Μπλαν καθιερώθηκε ως ένας εξαιρετικός στόπερ, ο οποίος χρησιμοποιούσε την διορατικότητά του για να κατευθύνει από πίσω τις ομάδες του. Και ήταν όλες (Μπαρτσελόνα, Μαρσέιγ, Ιντερ, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ) μια και μια.

ΧΟΡΧΕ ΚΑΜΠΟΣ

Όταν δεν φτάνεις σε ύψος ούτε καν το 1,70 και είσαι τερματοφύλακας, πρέπει να έχεις αναπτυγμένες άλλες αρετές, ώστε να επιβιώσεις στο υψηλότερο επίπεδο. Και ο βραχύσωμος Μεξικανός το έκανε χάρη στην ταχύτητα σκέψης και αντίδρασης, αλλά και την ηγετική του προσωπικότητα.

Έφτασε να φορέσει το περιβραχιόνιο του αρχηγού στην εθνική του ομάδα, όπου οι εκκεντρικές του εμφανίσεις μάλλον αδικούσαν το ποδοσφαιρικό του ταλέντο. Αυτό, μάλιστα, το εμφάνισε για πρώτη φορά ως. επιθετικός, σημειώνοντας 14 γκολ στην πρώτη του σεζόν ως επαγγελματίας!

Στη συνέχεια, όμως, το πήρε απόφαση πως προτιμούσε να αποσοβεί τα γκολ από τα να τα πετυχαίνει. Έκανε μεγάλη καριέρα ως νούμερο «1», φόρεσε την φανέλα με το εθνόσημο σε 130 περιπτώσεις και, όποτε του δίνονταν η ευκαιρία, έβαζε και γκολάκια. Το «μικρόβιο» δεν του έφυγε ποτέ, φαίνεται.

ΛΟΥΙΣ ΕΝΡΙΚΕ

Ο μύθος λέει ότι σε οικογενειακά «διπλά» της Μπαρτσελόνα, κάθεται κάτω από τα δοκάρια και παίρνει τον ρόλο του τερματοφύλακα. Αυτή, άλλωστε, είναι μια από τις ελάχιστες θέσεις που δεν έπαιξε στην καριέρα του ως ποδοσφαιριστής! Στην Σπόρτινγκ Χιχόν ξεχώρισε ως επιθετικός και έκλεψε την καρδιά της Ρεάλ Μαδρίτης.

Τα ξεκινήματά του στην «Βασίλισσα», όμως, δεν ήταν καλά, αφού οι προπονητές του επέλεξαν να τον χρησιμοποιούν είτε ως ακραίο μπακ (!) ή εσωτερικό χαφ. Ο Χόρχε Βαλδάνο τον έφερε πιο μπροστά, πιο κοντά στον χώρο δράσης του και ο «Λούτσο» άρχισε να ξεδιπλώνει ξανά τις αρετές του.

Στην Μπάρτσα, όμως, έπαιξε πιο κεντρικά, σε έναν ρόλο επιθετικού χαφ ή δεύτερου στράικερ, φορτώνοντας με γκολ τα αντίπαλα δίχτυα, μεταξύ των οποίων και αυτά της Ρεάλ, από την οποία δεν αποχώρησε με καλό τρόπο. Από τις σπάνιες περιπτώσεις ποδοσφαιριστών που λατρεύτηκε από τον κόσμο μιας ομάδας, παρ' ότι προέρχονταν από την «αιώνια» αντίπαλο.

ΤΙΕΡΙ ΑΝΡΙ

Ο Αρσέν Βενγκέρ το. υποπτεύονταν από τότε που συνεργάστηκαν στην Μονακό, ότι θα μπορούσε να εξελιχθεί σε έναν σέντερ φορ παγκόσμιας κλάσης. Παρ' όλα αυτά, στην ομάδα του Πριγκιπάτου χρησιμοποιούσε τον «Τιτί» ως αριστερό εξτρέμ, όπου ο γεμάτος ταλέντο και κλάση Ανρί ξεχώρισε και πάλι, παίρνοντας μεταγραφή στην Γιουβέντους.

Κανείς, ούτε καλά καλά ο ίδιος, δεν θυμάται το πέρασμά του από την «Μεγάλη Κυρία». Ο Βενγκέρ, στο τιμόνι της Αρσεναλ πλέον, τον απέκτησε για να καλύψει το κενό του Νικολά Ανελκά και τον καθιέρωσε με το «μπονζούρ» στην κορυφή της επίθεσης.

Ο «Τιτί» δεν σκόραρε στα πρώτα οκτώ παιχνίδια του και υπήρξαν αμφιβολίες για το αν ήταν η κατάλληλη λύση για τους «κανονιέρηδες». Η συνέχεια, γνωστή. Ο Ανρί εξελίχθηκε σε έναν γκολτζή πρώτου μεγέθους, διαλύοντας όλα τα ρεκόρ σκοραρίσματος στον λονδρέζικο σύλλογο.

ΑΝΤΡΕΑ ΠΙΡΛΟ

Αν ρωτήσεις τον Πάουλο Σόουζα ποια ήταν η πιο πετυχημένη κίνηση προπονητή την τελευταία 20ετία στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, η απάντησή του είναι ξεκάθαρη και κατηγορηματική: Η οπισθοχώρηση του Αντρέα Πίρλο στην Μίλαν, από την θέση του επιτελικού σε αυτή του αμυντικού χαφ, δια χειρός Κάρλο Αντσελότι.

Ο χαρισματικός πλέι μέικερ της Γιουβέντους, όμως, δεν βίωσε για πρώτη φορά αυτή την αλλαγή ως «ροσονέρο». Στην Μπρέσια, ο Κάρλο Ματσόνε έψαχνε τρόπο να χωρέσει στην ενδεκάδα τον Πίρλο με τον Ρομπέρτο Μπάτζιο και έφερε πιο πίσω τον πρώτο, μια κίνηση που άλλαξε για πάντα την καριέρα του.

Στην Ίντερ, όπου μεταγράφηκε στη συνέχεια, προωθήθηκε και πάλι στην θέση του επιτελικού, χωρίς να βγάζει μάτια, όπως έκανε στη συνέχεια στην γειτόνισσα Μίλαν, όπου μετακόμισε σε μια ανταλλαγή με τον Ντράζεν Μπρντσιτς. Με ποιον;

ΠΟΛ ΣΚΟΟΥΛΣ

Ο Ρόι Κιν έκανε τεράστια καριέρα και τον γουστάρουμε για τον τσαμπουκά και τις ατάκες του. Αν, όμως, έπρεπε να τον ευγνωμονούμε για κάτι, ήταν που. τραυματίστηκε σοβαρά τον Σεπτέμβριο του 1997. Για να καλύψει το κενό του στην μεσαία γραμμή της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ο Αλεξ Φέργκιουσον (δεν ήταν Σερ ακόμα) επέλεξε έναν κοκκινομάλλη επιθετικό που έμελλε να γράψει ιστορία ως «κόκκινος διάβολος».

Μέχρι τότε ο Πολ Σκόουλς, περί ου ο λόγος, αγωνίζονταν ως επιθετικός, όντας αρκετά συνεπής στις υποχρεώσεις του, αλλά χωρίς να ξεχωρίζει, όπως έμελλε να κάνει στην συνέχεια. Παίκτης - σύμβολο της Γιουνάιτεντ που σάρωσε τα πάντα στο διάβα της, ολοκληρωμένος και χαρισματικός χαφ, έστω και. κατά λάθος!

ΧΑΒΙΕΡ ΜΑΣΕΡΑΝΟ

Ο Πεπ Γκουαρδιόλα τον ήθελε σαν τρελός στην Μπαρτσελόνα. Και τον ήθελε, όχι γιατί ήταν ένας ολοκληρωμένος αμυντικός μέσος, ο οποίος παρείχε ασφάλεια στα μετόπισθεν και μπορούσε να βγάζει αποτελεσματικά την μπάλα μπροστά. Αλλά γιατί έβλεπε στο πρόσωπό του έναν ιδανικό κεντρικό αμυντικό, ο οποίος θα μπορούσε να αλληλοσυμπληρώνεται με τον Ζεράρ Πικέ, στην διαδικασία διαδοχής του μεγάλου Κάρλες Πουγιόλ.

Ο «Χεφεσίτο», ο οποίος ανήκει σε αυτή την ξεχωριστή κατηγορία των παικτών που βάζουν το κεφάλι κάτω και σκίζονται για να κάνουν αυτά που τους ζητούν οι προπονητές του, ήξερε ότι με παρόντα τον Σέρχιο Μπουσκέτς δεν θα. φτουρούσε στην φυσική του θέση.

Δούλεψε πολύ σκληρά, έφαγε επανειλημμένως τα μούτρα του, αλλά πρόσθεσε στοιχεία στο παιχνίδι του, έγινε ακόμα καλύτερος και πλέον εναλλάσσει τις δύο θέσεις με ζηλευτή συνέπεια, τόσο στην Μπάρτσα, όσο και στην Εθνική Αργεντινής.

ΦΙΛΙΠ ΛΑΜ

Ο Πεπ Γκουαρδιόλα θέλει να βάζει την σφραγίδα του όπου και αν εργάζεται. Δεν το κάνει γιατί είναι. ψώνιο, αλλά επειδή πάντα μελετάει, πάντα ψάχνει λύσεις για να κάνει καλύτερες τις ομάδες του, να τις εξελίσσει, να τις βελτιώνει.

Η κίνηση - κλειδί στην Μπάγερν Μονάχου, έστω και αν δεν την έχουμε δει όσο θα ήθελε ο Καταλανός προπονητής, ήταν η καθιέρωση του Φίλιπ Λαμ σε ρόλο αμυντικού - κεντρικού χαφ. Με λαμπρή καριέρα ως ακραίο χαφ, ανεξαρτήτως πλευράς, ο βραχύσωμος Φίλιπ ανταποκρίθηκε άψογα και σε αυτόν τον ρόλο, τον οποίο είχε υπηρετήσει στα τμήματα υποδομής της Μπάγερν.

Ο «Μαγικός Νάνος», όπως τον έχουν βαφτίσει, είναι το σημείο αναφοράς για τους Βαυαρούς και η αλλαγή θέσης έκανε τέτοια διαφορά, που ακόμα και ο Γιόαχιμ Λεβ στην Εθνική Γερμανίας τον έβγαλε από τα άκρα της άμυνας και τον έβαλε στα χαφ. Πριν από λίγες ημέρες επέστρεψε στις προπονήσεις, ύστερα από τον σοβαρό τραυματισμό του, και περιμένουμε να τον δούμε και πάλι να. οργώνει με κλάση το γήπεδο.

ΒΕΝΣΑΝ ΚΟΜΠΑΝΙ

Η ταλαίπωρη άμυνα της Μάντσεστερ Σίτι, με παίκτες - ανέκδοτο όπως ο Ελιακίμ Μανγκαλά, κοντεύει να μας κάνει να ξεχάσουμε πόσο καλός στόπερ είναι ο Κομπανί. Μια θέση, μάλιστα, στην οποία καθιερώθηκε πριν από πέντε χρόνια, αφού τόσο στην Αντερλεχτ όσο και στο Αμβούργο, ο νυν αρχηγός των «Πολιτών» «έφτιαξε» όνομα ως αμυντικός μέσος.

Ο Ρομπέρτο Μαντσίνι, ευτυχώς, δεν μας έχει προσφέρει μόνο τα σινιέ κασκόλ του, αφού υπό τις οδηγίες του, έγινε η «μεταμόρφωση» του Βέλγου από έναν αξιόπιστο αμυντικό μέσο σε έναν στόπερ παγκόσμιας κλάσης. Και μόνο γι' αυτό, Ρομπέρτο, σε ευχαριστούμε. Και για τα κασκόλ επίσης.

ΓΚΑΡΕΘ ΜΠΕΪΛ

Όταν έχουμε θαυμάσει φουλ μπακ τύπου Καφού και Ρομπέρτο Κάρλος, ο διαχωρισμός της θέσης του ακραίου μπακ με τον εξτρέμ φαντάζει λανθασμένη. Ο Ουαλός «κεραυνός», όμως, πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ξεχωριστή περίπτωση.

Έκανε το «μπαμ» στην Σαουθάμπτον ως αριστερό μπακ, με συνεχή ανεβάσματα και όντας διαρκής απειλή για τις αντίπαλες άμυνες. Η απόλυτη υπέρβασή του, όμως, ήρθε όταν καθιερώθηκε ως αριστερό χαφ, κάνοντας μια αξέχαστη εμφάνιση ως παίκτης της Τότεναμ κόντρα στην Ίντερ και τον. ταλαίπωρο (εκείνο το βράδυ) Μαϊκόν, με χατ - τρικ μέσα στο Μιλάνο.

Έκτοτε, ο Μπέιλ θεωρούνταν πλέον φουλ επιθετικός παίκτης. Σε αυτή την θέση εκτόξευσε τις επιδόσεις του σε γκολ και ασίστ, σε αυτή την θέση έγινε και η πιο ακριβή μεταγραφή όλων των εποχών, αφού για χάρη του η Ρεάλ ξόδεψε εκατό εκατομμύρια ευρώ.