Στην Ισπανία υπάρχει μια έκφραση που λέγεται «envidia sana», ήτοι «υγιής ζήλεια». Και τέτοια νιώσαμε, κατ' επανάληψη και με ελάχιστα διαλείμματα, στο Σαββατόβραδο Κυπέλλου που βιώσαμε, με τους τελικούς σε Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Σκωτία και Ουκρανία. Εκεί όπου θυμηθήκαμε πως πρέπει να είναι ένας τελικός Κυπέλλου και όχι όπως μας τον σέρβιραν πριν από λίγα 24ωρα στο Ολυμπιακό Στάδιο.

Γιατί, σε τελική ανάλυση και πέρα από τον τίτλο που διεκδικείται από τις δύο ομάδες, τι πρέπει να είναι ένας τελικός Κυπέλλου; Πρωτίστως μια γιορτή. Μια γιορτή για τα παιδιά τα οποία, βαμμένα με τα χρώματα της Κρίσταλ Πάλας ή της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, συνόδευαν τον μπαμπά ή την μαμά στο εντυπωσιακό «Γουέμπλεϊ» του Λονδίνου, βιώνοντας ενδεχομένως την πρώτη μεγάλη ποδοσφαιρική εμπειρία της ζωής τους.

Μια γιορτή όπου το πρώτο ζητούμενο δεν είναι η νίκη, αλλά τα προεόρτια, το ταξίδι στην πόλη του τελικού (για τον τελικό του Βερολίνου, υπήρχαν 400 χιλιάδες αιτήσεις για εισιτήριο!), με αεροπλάνο, τρένο ή αυτοκίνητο, η μετάβαση στο γήπεδο, τα τραγούδια, οι πλάκες, οι μπύρες στις «Fan Zone», το χρώμα στις εξέδρες, η βεβαιότητα ότι θα δεις ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι χωρίς να φοβάσαι για την σωματική σου ακεραιότητα, όπου και αν κάθεσαι στο γήπεδο.

Όπως οι δύο απολαυστικοί φίλαθλοι της Μπορούσια Ντόρτμουντ, τους οποίους έδειχνε επίτηδες και συνεχώς η γερμανική τηλεόραση, οι οποίοι βρήκαν εισιτήρια για τον τελικό μέσα στην καρδιά των φίλων της Μπάγερν Μονάχου, αλλά δεν τους πείραξε κανείς, είδαν τον τελικό με την ησυχία τους, φώναξαν και αποχώρησαν απογοητευμένοι, αλλά περήφανοι για την ομάδα τους.

Περήφανοι και για τον εκ των μοιραίων στα πέναλτι Σωκράτη Παπασταθόπουλο, ο οποίος αποδείχθηκε «βράχος» στην άμυνα, έδειξε ότι ο Ματς Χούμελς έχει τον διάδοχο ήδη στις τάξεις της ομάδας και μπορεί κάλλιστα να εξελιχθεί στον νέο ηγέτη της άμυνας των Βεστφαλών. Ο Χούμελς, ο οποίος τα έδωσε όλα κόντρα στη νέα του ομάδα, χωρίς κανείς να αμφισβητήσει ότι θα το έκανε, αποχωρώντας τραυματίας, όταν πλέον δεν μπορούσε άλλο.

Φαντάζεστε έναν τελικό μεταξύ των δύο «αιωνίων» στην Ελλάδα και ο αρχηγός και βασικός στόπερ της μιας ομάδας να έχει ήδη κλείσει και ανακοινωθεί στην άλλη; Όχι ε; Ούτε και εμείς, δεν γίνονται τέτοια πράγματα εδώ.

Όπως, δυστυχώς, δύσκολα θα ξαναγίνουν κατάμεστα γήπεδα, όπως ήταν το «Γουέμπλεϊ», το Ολυμπιακό Στάδιο του Βερολίνου, το «Ολίμπικο» της Ρώμης και το «Σταντ ντε Φρανς» του Παρισιού. Και προσοχή, δεν ήταν όλα ροζ στις εξέδρες. Στην Γερμανία άναψαν πολλά καπνογόνα και η ατμόσφαιρα ήταν κατά διαστήματα αποπνικτική, στο Παρίσι υπήρξε ένταση (οι οπαδοί Μαρσέιγ και Παρί Σεν Ζερμέν, άλλωστε, δεν χωνεύονται), ενώ στην Γλασκόβη είχαμε μέχρι και εισβολή.

Πως, όμως, αντιμετωπίστηκε αυτή η εισβολή στον τελικό μεταξύ Ρέιντζερς και Χιμπέρνιαν; Με άμεση αντίδραση της αστυνομίας, η οποία έβαλε μέχρι και έφιππους για να επιβάλει την τάξη και τις ομάδες να διαβεβαιώνουν (και πιστέψτε με, θα το κάνουν) ότι θα λάβουν τα κατάλληλα μέτρα για να τιμωρηθούν όσοι αμαύρωσαν έναν σπουδαίο τελικό. Έναν τελικό που έστεψε Κυπελλούχο μια ομάδα ύστερα από 114 ολόκληρα χρόνια (!) και χάρη σε μεγάλο βαθμό σε έναν ποδοσφαιριστή (Άντονι Στόουκς), ο οποίος παίζει στη νικήτρια Χιμπέρνιαν ως δανεικός από την Σέλτικ, θανάσιμη εχθρό (χωρίς εισαγωγικά) της ηττημένης Ρέιντζερς!

Ωραία ιστορία που γέννησε ο τελικός, όπως αναμφίβολα ήταν και αυτές που αφορούσαν το Κύπελλο Ουκρανίας. Ο Μιρτσέα Λουτσέσκου, ύστερα από μια λαμπρή 12ετία με την Σαχτάρ Ντόνετσκ, αποχαιρετούσε το δεύτερο σπίτι του. Και το έκανε, όπως οι παίκτες του αλλά και αυτοί των αντιπάλων, ως εξόριστος, στο Λβιβ, έδρα των «Ανθρακωρύχων» από τότε που ξέσπασε ο πόλεμος στην Ουκρανία. Το Λβιβ απέχει 1.026 χιλιόμετρα από το Ντόνετσκ και 1.365 από το Λουχάνσκ, έδρα της έτερης φιναλίστ, Ζόρια.

Με δάκρυα στα μάτια, ο 70χρονος Ρουμάνος έκλεισε το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό κομμάτι της ζωής του, βγάζοντας selfies με τον κόσμο που γέμιζε τις εξέδρες του «Λβιβ Αρένα», το οποίο οι φίλαθλοι της Σαχτάρ έμαθαν να λένε «σπίτι» τους, παρ' ότι είναι τόσο μακριά από το Ντόνετσκ.

Δάκρυα από τον Λουτσέσκου, δάκρυα από τον Πεπ Γκουαρδιόλα, ο οποίος ξέσπασε, όπως δεν συνηθίζει να κάνει. «Πριν έκανε την δουλειά του. Τώρα μπόρεσε να είναι άνθρωπος» εξηγούσε ο Τόμας Μίλερ για το ξέσπασμα του Καταλανού, ο οποίος πήρε στα πέναλτι τον πρώτο και τον τελευταίο τίτλο της (πετυχημένης, αν θέλετε την άποψή μου) τριετίας του στο Μόναχο.

Συγκράτησε τα δάκρυά του, ή τουλάχιστον δεν έδειξε τόσο ξεκάθαρα τα συναισθήματά του, ο άνθρωπος που έφτασε στην ομάδα του ως βασιλιάς και έφυγε ως θρύλος (κατά δική του δήλωση). Ο Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς έδειχνε λίγο χαμένος στα επινίκια ενός ακόμα τίτλου της Παρί Σεν Ζερμέν, βιώνοντας μια ακόμα αποθέωση, αλλά και ένα συγκινητικό «αντίο» σε τέσσερα ιδιαίτερα χρόνια στο Παρίσι.

Πρωταγωνιστές, όπως πρέπει να είναι δηλαδή, οι προπονητές, οι αθλητές, οι φίλαθλοι. Το τρίπτυχο, δηλαδή, που κάνει ξεχωριστή μια αθλητική εκδήλωση. Σε ένα κατάμεστο (ή έστω σχεδόν γεμάτο) γήπεδο, με φωνές, τραγούδια, συνθήματα (τα «μπινελίκια» είναι και αυτά στο πρόγραμμα). Με πανηγύρια, αλλά και με δάκρυα. Συναισθήματα, εικόνες, ζωή. Όχι άδειες εξέδρες, όχι μπαράζ ανακοινώσεων, όχι συνεχείς αναβολές, όχι ασταμάτητες δηλώσεις για την διαιτησία (παρ' ότι θα διαπιστώσατε ότι και στους ευρωπαϊκούς τελικούς έγιναν αρκετές «ομορφιές»), όχι, όχι, όχι.

Υγεία, την οποία δυστυχώς έχουμε πάψει προ πολλού να νιώθουμε (και) στον αθλητισμό μας. Υγιή ζήλεια, την οποία νιώθουμε για όσα έλαβαν χώρα στα Κύπελλα του Σαββάτου (21/05) στις τέσσερις γωνιές της Ευρώπης. Και προσοχή, όπως ίσως θα διαπιστώσατε διαβάζοντας τις προηγούμενες γραμμές, χωρίς να αναφερόμαστε απαραίτητα στην μπάλα που είδαμε.

Γιατί, με εξαίρεση κάποιες προσωπικές ενέργειες των πρωταγωνιστών, την γκολάρα του Τζέσι Λίνγκαρντ, την αγωνία των πέναλτι στο Βερολίνο, τις επιθετικές αρετές της Παρί ή το «μπαίνω, ακουμπάω πρώτη φορά την μπάλα και σκοράρω» του Άλβαρο Μοράτα στο Γιουβέντους - Μίλαν, δεν είδαμε δα και καμία μπαλάρα. Και όμως, νιώθουμε «γεμάτοι». Από συναισθήματα, από εικόνες, από υγεία. Και, βεβαίως, από αυτή την υγιή ζήλεια που όλο και πιο συχνά κάνει την εμφάνισή της στην ζωή μας.