Φεβρουάριος του 1992. Ο Τζορτζ Μπους και ο Μπόρις Γέλτσιν ανακοινώνουν το τέλος του «Ψυχρού Πολέμου». Ο Μάικ Τάισον κρίνεται ένοχος για τον βιασμό της «Μις Ρόουντ Αϊλαντ», Ντεζιρέ Ουάσινγκτον και ο Σιλβέστερ Σταλόνε κάνει πρεμιέρα στις αίθουσες με μια ακόμα. επιτυχία του, με τίτλο «Ο μπάτσος της μαμάς».

Στην Αγγλία, σαν σήμερα (20/02) πριν από 22 χρόνια, ανακοινώνεται η ίδρυση της Πρέμιερ Λιγκ, με στόχο των συλλόγων της πρώτης κατηγορίας του εγχώριου ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος να διαπραγματεύονται τα τηλεοπτικά τους δικαιώματα για να καρπώνονται μόνο αυτοί τα έσοδα, χωρίς να. διαρρέουν χρήματα και προς τις χαμηλότερες κατηγορίες.

Η ενέργεια αυτή, με εκτελεστικό διευθυντή τον Ρικ Πάρι και πρόεδρο τον Σερ Τζον Κουίντον, αποδείχθηκε χρυσορυχείο, με το αγγλικό πρωτάθλημα να γιγαντώνεται σε απίστευτο βαθμό και να μετατρέπεται στην πιο πετυχημένη και κερδοφόρα ποδοσφαιρική διοργάνωση στον κόσμο, συγκρίσιμη μόνο με το Παγκόσμιο Κύπελλο και το Τσάμπιονς Λιγκ.

Πόσο, όμως, έχει αλλάξει το αγαπημένο σε εκατομμύρια φιλάθλους σε όλο τον κόσμο πρωτάθλημα, σε ότι έχει να κάνει με την μπάλα που παίζεται, τα τηλεοπτικά έσοδα, την βία, ακόμα και τις εμφανίσεις ή το πώς. κυκλοφορούν οι ποδοσφαιριστές του; Το Sport24.gr κάνει μια βόλτα στον χρόνο. Ξεκινάμε.

Πιο γρήγορα, πιο ψηλά, πιο δυνατά

Μελέτες αγγλικών πανεπιστήμιων αποδεικνύουν την πλήρη εξέλιξη του ποδοσφαίρου σε όλους τους τομείς του, από την σεζόν 1992-93, πρώτη της Πρέμιερ Λιγκ, παράλληλα βεβαίως με την μεταμόρφωση που υπέστη το ίδιο το άθλημα, με επίκεντρο την σωματοδομή των παικτών και την ευρύτερη γνώση τεχνικών ζητημάτων από πλευράς των προπονητών.

Οι παραπάνω έρευνες, λοιπόν, επιβεβαιώνουν ότι η αγωνιστική ένταση της Πρέμιερ Λιγκ αυξάνεται συνεχώς, οι ποδοσφαιριστές πασάρουν και δέχονται πολύ πιο συχνά την μπάλα και καλύπτουν πολύ μεγαλύτερες αποστάσεις σε υψηλή ένταση, μέσω των σπριντ.

Αν κάτι δεν πρόκειται να συμβεί, άλλωστε, σε αγώνα του αγγλικού πρωταθλήματος, είναι να βαρεθεί κάποιος από την έλλειψη έντασης και ρυθμού. Μπάλα υψηλότατου επιπέδου μπορεί να μην βλέπεις, δεδομένα, σε κάθε ματς, αλλά δεν θα μείνεις και με το παράπονο ότι οι 22 κύριοι που έτρεχαν πίσω από την μπάλα δεν το έκαναν με ζήλο, μέχρι το τελευταίο λεπτό.

Τα ποσοστά στις επιτυχημένες πάσες ανεβαίνουν σταδιακά και σε αυτό, βεβαίως, βοηθάει και η είσοδος πολλών ποδοσφαιριστών και από το εξωτερικό, αφού ποτέ οι Βρετανοί ποδοσφαιριστές δεν φημίζονταν (για τον μέσο όρο μιλάμε) για την τεχνική τους κατάρτιση.

Συμπερασματικά, με το πέρασμα των ετών η Πρέμιερ Λιγκ έχει γίνει πιο γρήγορη, ακόμα πιο απαιτητική από πλευράς φυσικής κατάστασης, αλλά και πιο άρτια από τακτικής και τεχνικής πλευράς, διατηρώντας μεν το πνεύμα του αγγλικού ποδοσφαίρου, αλλά προσθέτοντας και στοιχεία στα οποία υστερούσε σε σχέση με πιο. εκλεπτυσμένα πρωταθλήματα του ευρωπαϊκού Νότου.

Η εκτόξευση των τηλεοπτικών δικαιωμάτων σε δισεκατομμύρια λίρες. Όταν οι αριθμοί λένε την αλήθεια.

Είναι (πάρα) πολλά τα λεφτά.

Η τελευταία συμφωνία - μαμούθ για την πώληση των τηλεοπτικών δικαιωμάτων (ο βασικός λόγος της δημιουργίας της Πρέμιερ Λιγκ, μην ξεχνιόμαστε), προκαλεί ένα εύλογο ερώτημα: Μέχρι που μπορεί να φτάσει το κοντέρ;

Το Sky κατά κύριο λόγο και το BT Sport κατά δεύτερο θα ξοδέψουν συνολικά 5,1 δισεκατομμύρια λίρες (κοντά στα εφτά δισεκατομμύρια ευρώ) για τα δικαιώματα τριών σεζόν, από την 2016-17 έως την 2018-19, με το τηλεοπτικό κόστος ενός και μόνο παιχνιδιού (μιλάμε πάντα για την εγχώρια αγορά και μόνο) να φτάνει τα δέκα εκατομμύρια λίρες (13,5 εκατομμύρια ευρώ)!

Όταν έγινε η διαπραγμάτευση των τηλεοπτικών δικαιωμάτων για την νεοσυσταθείσα Πρέμιερ Λιγκ, το ποσό που καταβλήθηκε έφτανε τα 191 εκατομμύρια λίρες, ήτοι ευρώ, αν και τότε βεβαίως ακόμα δεν υπήρχε το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα. Υστερα από 22 χρόνια, η αύξηση είναι. διαγαλαξιακή και επιτρέπει στους συλλόγους της Πρέμιερ Λιγκ, ακόμα και τους λιγότερο «φανταχτερούς», να προχωρούν σε μεταγραφές υψηλότατου επιπέδου, αλλά κυρίως να μπορούν να διαχειριστούν ακόμα και έναν υποβιβασμό χωρίς αυτός να συνιστά καταστροφή.

126 ματς την σεζόν θα αναλύουν (ακριβοπληρωμένοι) ειδικοί όπως ο Γκρέιαμ Σούνες και ο Τιερί Ανρί.

Ότι, δηλαδή, δεν συμβαίνει στα περισσότερα από τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, όπου η μετάβαση των ομάδων από την μεγάλη κατηγορία στις μικρότερες, σε πολλές περιπτώσεις, αποδεικνύεται οδυνηρή από οικονομικής πλευράς.

Αντίστοιχα, βεβαίως, ανεβαίνουν οι συνδρομές για τα κανάλια που καλύπτουν την διοργάνωση (όχι υπερβολικά πάντως.), αλλά η ίδια η Πρέμιερ Λιγκ ζητάει και από τους συλλόγους να μειώσουν και τις (υψηλές είναι η αλήθεια) τιμές των εισιτηρίων, ειδικά για τα εκτός έδρας παιχνίδια. Χωρίς κόσμο να δίνει χρώμα στις εξέδρες, άλλωστε, το αγγλικό πρωτάθλημα δεν θα ήταν το ίδιο ελκυστικό.

Όσο για τους ποδοσφαιριστές; Ο μέσος όρος των εβδομαδιαίων αποδοχών ενός παίκτη το 1992 ήταν 1.755 λίρες και πλέον έχει εκτοξευτεί στις. 33 χιλιάδες! Είπαμε, τα λεφτά φέρνουν λεφτά.

Η ασφάλεια του «πελάτη»

Η Πρέμιερ Λιγκ έγινε πραγματικότητα το 1992, μόλις τρία χρόνια μετά την τραγωδία στο «Χίλσμπορο», η οποία κατέδειξε τα προβλήματα στα αγγλικά γήπεδα. Και αν ο χουλιγκανισμός δεν είχε καμία σχέση με τα όσα τραγικά έλαβαν χώρα στο Σέφιλντ εκείνο το απόγευμα του Απριλίου, χτύπησαν μια και καλή το καμπανάκι συναγερμού στους αρμόδιους για τις αλλαγές που όφειλαν να γίνουν στα γήπεδα, ώστε αυτά να γίνουν ασφαλή για τον κόσμο.

Σήμερα, τα αγγλικά γήπεδα έχουν μόνο θέσεις καθήμενων, τα εισιτήρια αντιστοιχούν σε μια θέση στις εξέδρες και, βεβαίως, το εσωτερικό κύκλωμα λειτουργεί με τέτοιο τρόπο που συμβάλει τα μέγιστα στην ασφάλεια του κόσμου και στην πρόληψη και καταστολή των όποιων προβλημάτων.

Οι σύλλογοι διαθέτουν (αποτελεσματική) ιδιωτική ασφάλεια, οι αστυνομικοί έχουν όλο και πιο εύκολη δουλειά στα πέριξ του γηπέδου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο χουλιγκανισμός έχει εξαλειφτεί. Είναι δεδομένο, άλλωστε, ότι το αγγλικό ποδόσφαιρο έχει υποστεί σταδιακά μια σημαντική μεταμόρφωση και ως προς το φίλαθλο κοινό που πηγαίνει στο γήπεδο, αφού η εργατική τάξη έχει δώσει επί της ουσίας την θέση της στην μεσαία - υψηλή, κυρίως λόγω της αύξησης στην τιμή των εισιτηρίων.

Πλέον, το να πας σε ένα αγγλικό γήπεδο δεν κρύβει τους κινδύνους του παρελθόντος, ο μέσος όρος ηλικίας των φιλάθλων έχει ανέβει σημαντικά και οι παραδοσιακοί «ούλτρας», αυτοί που χρησιμοποιούν τον μανδύα μιας ποδοσφαιρικής ομάδας για να βγάζουν τα πιο άγρια ένστικτά τους, έχουν απομακρυνθεί από τα γήπεδα, καταφεύγοντας σε οδομαχίες και καυγάδες που ελάχιστη πλέον σχέση έχουν με την μπάλα.

Πόσο άλλαξες, πόσο άλλαξα.

Ρίξτε μια ματιά στην παραπάνω φωτογραφία για να διαπιστώσετε διαφορές με την σύγχρονη εποχή: Στις εμφανίσεις, στα κουρέματα, στα μουστάκια (χαρακτηριστική περίπτωση ο Τζον Γουόρκ της Ιπσουιτς, τρίτος από δεξιά στην πάνω σειρά), ακόμα και στο πως ποζάρουν οι ποδοσφαιριστές - πρωταγωνιστές.

Την σήμερον ημέρα, δεν πρόκειται να δεις ποδοσφαιριστή με αλογοουρά όπως αυτή του Ντέιβιντ Σίμαν, η οποία παραπέμπει σε άλλα επαγγέλματα. Οι παίκτες είναι προσεγμένοι στην τρίχα, καλλωπίζονται πάντα πριν μπουν στο γήπεδο. Περιπτώσεις όπως ο μετέπειτα επιτυχημένος (;) ηθοποιός Βίνι Τζόουνς (μέσα στην παραπάνω φωτογραφία), παικτών δηλαδή που κοιτούν μόνο πως θα «δαγκώνουν» μέσα στο γήπεδο και όχι αν. πετάει καμία τρίχα, αν και πάντα αρέσουν στο αγγλικό κοινό για την αυταπάρνηση και το φιλότιμό τους, τείνουν να εκλείψουν.

Τι δεν άλλαξε τόσο, με το πέρασμα των ετών; Οι εντυπωσιακά άσχημες, αποκρουστικές σε κάποιες περιπτώσεις, εμφανίσεις. Η ανάγκη για αλλαγή κάθε χρόνο έχει οδηγήσει τις εταιρείες σε πολλές ατυχείς επιλογές, όπως είναι αναμφίβολα η παρακάτω εκτός έδρας εμφάνιση της Αρσεναλ, στα πρώτα χρόνια της Πρέμιερ Λιγκ.

Δεν πάει πίσω, βεβαίως, και η εκτός έδρας εμφάνιση της Τσέλσι το 1995, με τον Ρούουντ Γκούλιτ εν προκειμένω να φωνάζει, προφανώς ενοχλημένος που τον. υποχρέωσαν να μπει στο γήπεδο με την συγκεκριμένη αμφίεση.

Οι κορυφαίοι

Πριν από δύο χρόνια, με αφορμή την συμπλήρωση είκοσι χρόνων από την ίδρυση της Πρέμιερ Λιγκ, οι φίλαθλοι επέλεξαν τους κορυφαίους στην ιστορία του πρωταθλήματος, από τότε που αυτό πήρε την τωρινή του μορφή.

Ο Σερ Αλεξ Φέργκιουσον ψηφίστηκε ως ο κορυφαίος προπονητής, ο Ράιαν Γκικς ως καλύτερος παίκτης (αμφότεροι άλλωστε, σημάδεψαν ανεξίτηλα την ιστορία της Πρέμιερ Λιγκ), η αήττητη Αρσεναλ της σεζόν 2003-04 ως η καλύτερη ομάδα, ενώ ως καλύτερη σεζόν η 2011-12, αφού για πρώτη φορά το πρωτάθλημα κρίθηκε στην διαφορά τερμάτων, με την Μάντσεστερ Σίτι να κατακτά τον τίτλο στις καθυστερήσεις.

Ο Κέβιν Κίγκαν, ως προπονητής της Νιούκαστλ, κέρδισε τον τίτλο της καλύτερης ατάκας. «Θα το λατρέψω αν τους νικήσουμε, θα το λατρέψω!» είπε, σε έντονο ύφος και σε ζωντανή σύνδεση, αναφερόμενος στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, με την οποία οι «καρακάξες» πάλευαν για το πρωτάθλημα της σεζόν 1995-96.

Ως καλύτερη απόκρουση ψηφίστηκε μια του Κρεγκ Γκόρντον της Σάντερλαντ κόντρα στην Μπόλτον, στις 28 Δεκεμβρίου του 2010, με τον Πέτερ Σμάιχελ (Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ) να εμφανίζεται δύο φορές στο Top-10, όπως και ο Τόμας Κούστσακ (Γουέστ Μπρομ και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ).

Καλύτερο γκολ ψηφίστηκε το απίθανο ανάποδο ψαλίδι του Γουέιν Ρούνεϊ στο ντέρμπι του Μάντσεστερ, στις 12 Φεβρουαρίου του 2011, με τον Ματ Λε Τισιέ της Σαουθάμπτον να είναι ο μοναδικός που εμφανίζεται δύο φορές στο Top-10.

Ως καλύτερο ματς ψηφίστηκε το Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ - Μάντσεστερ Σίτι 4-3, στις 20 Σεπτεμβρίου του 2009, που κρίθηκε με γκολ του Μάικλ Οουεν στο έκτο λεπτό των καθυστερήσεων, ενώ ο Ερίκ Καντονά πήρε το βραβείο του καλύτερου πανηγυρισμού. Μόνο αυτό; Μάλλον αδικήθηκε ο «Βασιλιάς Ερίκ».