Σας τα έλεγα

«Ταπεινοφροσύνη είναι η ιδιότητα αυτού που είναι εκ πεποιθήσεως ταπεινός» αναφέρει το λεξικό για την συγκεκριμένη αρετή, γιατί τέτοια είναι. Για λίγο, όμως, θα την αφήσουμε στην άκρη και, έτσι για το γαμ@@@, θα παινέψουμε το σπίτι μας για να μην πέσει να μας πλακώσει κιόλας.

Στις 10 Ιουνίου, ανήμερα της έναρξης του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, ο υπογράφων ανέβαζε στο Sport24.gr ένα άρθρο με «κάφρικο» τίτλο «Φερνάντο Σάντος, οε οε οε», δίνοντας στην Πορτογαλία τον τίτλο της υποψήφιας ομάδας-έκπληξη, της ομάδας που θα μπορούσε να σηκώσει το τρόπαιο, παρ' ότι δεν ήταν μεταξύ των πρώτων φαβορί για να τα καταφέρει.

Αφού αποκαλύψω ότι στο εσωτερικό Pool του ομίλου με προβλέψεις για το Euro τερμάτισα στην 28η θέση μεταξύ 76 συμμετεχόντων, πάμε να ξεδιπλώσουμε τα βασικά γραφόμενα εκείνης της ημέρας και πως εξελίχθηκε η διοργάνωση στα γήπεδα της Γαλλίας.

«Στο τιμόνι της Πορτογαλίας, ο Σάντος διατήρησε το «σφιχτό» αμυντικά πρόσωπο που είχε και με την Ελλάδα, με την (σημαντικότατη) διαφορά, όμως, ότι από την μέση και μπροστά διαθέτει, συνολικά και ατομικά, περισσότερο ταλέντο, δημιουργικότητα και σκοράρισμα, προεξέχοντος του Κριστιάνο Ρονάλντο».

Πράγματι, η Πορτογαλία ήταν εξαιρετικά σφιχτή στην διοργάνωση, με εξαίρεση το 3-3 με την Ουγγαρία που της έδωσε την (ολίγον τι) δραματική πρόκριση στους «16». Ο Σάντος προφανώς «έφριξε» με αυτά που είδε στο συγκεκριμένο παιχνίδι και, σε όλα τα νοκ άουτ, οι Πορτογάλοι ήταν υποδειγματικοί στην αμυντική τακτική, αφού όλοι δούλευαν για το καλό της ομάδας, αφήνοντας στην άκρη τα «εγώ» τους, κάτι που δεν έκαναν στο παρελθόν. Και τότε το πλήρωσαν.

«Μήπως ήρθε η ώρα να κάνει την υπέρβαση; «Βάσει των ποδοσφαιρικών φουρνιών που έβγαλε κατά καιρούς, η Πορτογαλία άξιζε σίγουρα έναν τίτλο» δήλωσε πρόσφατα στην «Marca» ο Σάντος, ο οποίος μας πείθει πως είναι ικανός να μετατρέψει τα λόγια σε πράξη».

Και αυτό ακριβώς πιστώνεται ο Φερνάντο Σάντος. Ότι πήρε ένα σύνολο ταλαντούχων και εργατικών παικτών, τους έδωσε να καταλάβουν τι πρέπει να κάνουν μέσα στο γήπεδο για να έρθει το επιθυμητό αποτέλεσμα, ΟΛΟΙ ανεξαιρέτως τον ακολούθησαν και, δώδεκα χρόνια μετά την (πολύ ηχηρή) «σφαλιάρα» από την Ελλάδα, η Πορτογαλία πήρε τον τίτλο της λύτρωσης με «τακτική Ελλάδας του 2004»!

Η Πορτογαλία μας δικαίωσε 100%, με κυνικό, ρεαλιστικό ποδόσφαιρο, το οποίο μπορεί να μην προσφέρει θέαμα, αλλά δίνει τίτλους. Όπως, άλλωστε, ανέφερα στο ξεκίνημα του προ μηνός άρθρου, «με τον Πορτογάλο η Ελλάδα δεν έπαιξε μπαλάρα. Όπως δεν είχε παίξει ούτε επί Ότο Ρεχάγκελ. Συγνώμη, αλλά εγώ προσωπικά προτιμώ να βλέπω την εθνική μου ομάδα στα μεγάλα ραντεβού και ας μην θέλγει με το ποδόσφαιρο που παίζει».

Και, δυστυχώς, μείναμε να θυμόμαστε με νοσταλγία το Euro2004 και να βλέπουμε από την τηλεόραση εθνικές ομάδες από τις οποίες δεν έχει τίποτα να ζηλέψει η εθνική μας ομάδα, όπως η Αλβανία, η Ουγγαρία, η Ισλανδία ή ακόμα και η Ουαλία, η οποία έφτασε μέχρι τα ημιτελικά.

Και, σαν να μην έφτανε η γλυκόπικρη νοσταλγία και η διαπίστωση ενός ποδοσφαιρικού επιπέδου που σε καμία περίπτωση δεν τρόμαζε, ήρθε να προστεθεί η τραγελαφική εικόνα της απόπειρας του Γιώργου Γκιρτζίκη να φιλήσει τον Σάντος, την ώρα που ο τελευταίος ανέβαινε στα επίσημα του «Σταντ ντε Φρανς» για να παραλάβει το μετάλλιό του, για να ολοκληρωθεί το θλιβερό παζλ.

Κατά τα άλλα, βεβαίως, πλην της Πορτογαλίας, το περιβόητο άρθρο με το οποίο αυτό-αποθεωνόμαστε (συγνώμη, δεν θα το ξανακάνουμε!), ανέφερε ως προφανές φαβορί την δεδομένα καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης, από πλευράς ποδοσφαιρικού πλάνου, ακόμα και αν η πορεία της σταμάτησε στα ημιτελικά.

«Ποιες, όμως, κατέχουν δικαίως τον τίτλο του φαβορί; Μια και (πιθανόν) καλύτερη, η Γερμανία. Η παγκόσμια πρωταθλήτρια διαθέτει έναν τερματοφύλακα - εγγύηση και ποιοτικές λύσεις σε μεσαία γραμμή και επίθεση, κατά κύριο λόγο, ξέρει πως να προχωράει, έχει έναν θεωρητικά πολύ βατό όμιλο και μπορεί να φτάσει «σβηστή» στις νοκ άουτ φάσεις».

Και πράγματι, η Γερμανία έκανε συντήρηση δυνάμεων στον όμιλο, έφτασε «σβηστή» στα νοκ άουτ και εκεί ζορίστηκε από την Ιταλία, ούσα όμως καλύτερη, όπως άλλωστε ήταν και με την Γαλλία στον ημιτελικό, όπου όμως πλήρωσε την αναποτελεσματικότητά της και το ανόητο πέναλτι στο οποίο υπέπεσε ο Μπάστιαν Σβάινσταϊγκερ.

Για την οικοδέσποινα, ανέφερα ότι «δίνεται από τις εταιρείες στοιχημάτων ως πρώτο φαβορί, αλλά επιτρέψτε μου να έχω τις αμφιβολίες μου. Οι «τρικολόρ» διαθέτουν ταλέντο εν αφθονία, αλλά δεν με πείθει ο προπονητής (Ντιντιέ Ντεσάν) και κατά πόσο οι γεμάτοι αρετές παίκτες της θα επιδείξουν και την απαραίτητη προσωπικότητα στην πρώτη στραβή, αλλά και όταν θα ζορίσουν τα πράγματα, στις νοκ άουτ αναμετρήσεις».

Και πράγματι, ο Ντεσάν έδειξε σε πολλά σημεία να επιλέγει να αφήνει στους ποδοσφαιριστές του την «αυτό-διαχείριση» μέσα στα παιχνίδια, ήταν αρκετά τυχερός, αλλά στον τελικό δεν έδειξε ιδιαίτερη ευελιξία και, πρωτίστως, δεν εκμεταλλεύτηκε όπως και όσο θα έπρεπε έναν παίκτη όπως ο Πολ Πογκμπά.

Η παρουσία της Ισπανίας στην τριάδα των θεωρητικών φαβορί έγινε με γνώμονα ότι θα βρίσκονταν στην άλλη πλευρά του ταμπλό (αμφιβάλει κανείς ότι, αν ήταν έτσι, θα μπορούσε να είχε φτάσει τουλάχιστον στον τελικό;), η αναμονή μιας ομάδας-έκπληξη επιβεβαιώθηκε, αν και όχι ως προς την ομάδα που την έκανε (Ελβετία ή Πολωνία είχαμε διαλέξει, αλλά έπαιξαν μεταξύ τους και στη συνέχεια οι Πολωνοί αποκλείστηκαν στα πέναλτι), ενώ «τα μεγάλα ερωτηματικά δίπλα σε Αγγλία και Ιταλία» απαντήθηκαν εντελώς διαφορετικά ως προς την πρόβλεψή μου.

«Αν ο Ρόι Χότζσον δείξει επιτέλους ικανότητα για να διαχειριστεί το υλικό που έχει στα χέρια του (αν και στα γεράματα, δύσκολα αλλάζει ο άνθρωπος), τα «λιοντάρια» μπορούν να αφήσουν πίσω την μακροσκελή λίστα των αποτυχιών σε μεγάλες διοργανώσεις και να πάνε μακριά» έγραφα, αλλά ο Ρόι δεν έδειξε καμία τέτοια ικανότητα.

Στην Ιταλία, από την άλλη, έπεσα εντελώς έξω. «Μόνο και μόνο βλέποντας ποιος φοράει την φανέλα με το «10» (Τιάγκο Μότα), ανατρίχιασα. Η ομάδα του Αντόνιο Κόντε δεν με πείθει καθόλου, έχει σημαντικές απουσίες και δεν θα μου έκανε εντύπωση ακόμα και αν δεν περνούσε από την φάση ομίλων, με Βέλγιο, Σουηδία και Ιρλανδία» έγραφα, προσθέτοντας πάντως ότι «επειδή μιλάμε για την Ιταλία, όμως, κρατάμε πάντα και μια πισινή». Και αυτή αποδείχθηκε μεγάλη!

Τουλάχιστον έπιασε η ευχή του υστερόγραφου, έστω και αν δεν έλειψαν τα επεισόδια, κυρίως από Ρώσους και Άγγλους κάφρους: «Μια και μοναδική ευχή για την διοργάνωση που ξεκινάει απόψε και ολοκληρώνεται σε έναν μήνα. Ας απολαύσουμε μπάλα και τίποτε άλλο, που να αφορά, κατά κύριο λόγο, την τρομοκρατία. Αμήν».