Τα "Clasico" της ζωής μου

Έχω (ποδοσφαιρικό) απωθημένο το ντέρμπι Σέλτικ - Ρέιντζερς ή, ακόμα περισσότερο, το Μπόκα Τζούνιορς - Ρίβερ Πλέιτ ή το Φλαμένγκο - Φλουμινένσε. Εντάξει, όμως, μην τα θέλουμε και όλα και μην παραπονιόμαστε, όταν έχουμε δει από κοντά τρία και... μισό «Clasico» μεταξύ Μπαρτσελόνα και Ρεάλ Μαδρίτης! Ιδού οι αναμνήσεις που μένουν για πάντα βαθιά χαραγμένες.

Όταν ρωτήσετε κάποιον αθλητικό δημοσιογράφο «τι ομάδα είσαι» και σας απαντήσει «δεν υποστηρίζω κάποια ομάδα, απλά μου αρέσει ο αθλητισμός», μην τον πιστέψετε! Όλοι, λίγο πολύ, ακολουθήσαμε αυτά τα μονοπάτια γιατί η ενασχόλησή μας με τα σπορ ξεκίνησε λόγω της συμπάθειας προς μια ομάδα. Στην περίπτωσή μου, η «Κυρία» που με αποπλάνησε είναι αισίως 116 ετών (και δεν σου φαίνεται!), φοράει «μπλαουγκράνα» και εδρεύει στην πόλη που γεννήθηκα.

Η Μπαρτσελόνα, όπως την λέμε στην Ελλάδα, Μπαρσελόνα όπως έμαθα να την λέω, με συντρόφευε από πολύ τρυφερή ηλικία. Αγωνίες, χαρές (λίγες), λύπες (πολύ περισσότερες) και οι πρώτες γνωριμίες με το «Καμπ Νόου» σε οικογενειακές επισκέψεις για «ακίνδυνα» παιχνίδια με την Σαραγόσα ή την Βαλένθια.

Το χειροκρότημα του «μουστάκια» στον Ροναλντίνιο

Η μοίρα θέλησε το πρώτο μου «Clasico» ως αυτόπτης μάρτυρας να το ζήσω σε «εχθρικό έδαφος». Στις 19 Νοεμβρίου του 2005, το «Σαντιάγο Μπερναμπέου» φορούσε τα γιορτινά του (κλισέ, ξέρω.) και η Ρεάλ των «galacticos» (Μπέκαμ, Ζιντάν, Ραούλ, Ρονάλντο) υποδέχονταν την Μπαρτσελόνα του Ροναλντίνιο.

Επίσημα καταγεγραμμένα 78 χιλιάδες εισιτήρια, ένα εκ των οποίων με έφερε στο τέταρτο διάζωμα του αχανούς, επιβλητικού γηπέδου της «Βασίλισσας». Και μάλιστα όχι με εκδρομείς φίλους της Μπάρτσα, αλλά με μια παρέα Ελλήνων που αγαπούν την Ρεάλ όσο καμία άλλη ομάδα!

Τα αδέλφια Βασίλης και Μιχάλης Σιούφας, ψυχή και ιδρυτές της Λέσχης Φίλων Ρεάλ «Χαράλαμπος Τσιριμονάκης», γνώριζαν ότι έτρεφαν. φίδι στον κόρφο τους, αλλά ας όψεται η φιλία μας που μας γέμισε με εκατέρωθεν ικανοποίηση γι' αυτό το κοινό ταξίδι στην ισπανική πρωτεύουσα.

Με δεδομένο ότι το κείμενο είναι προσωπικό, θα μου επιτρέψετε να ανοίξω μια παρένθεση αναφορικά με τον Χαράλαμπο. Μιλούσαμε συχνά στο τηλέφωνο, πειράζαμε ο ένας τον άλλο, μου είχε αποκαλύψει πως κάποτε περιέγραψε «Clasico» στην τηλεόραση φορώντας την φανέλα της Ρεάλ, αλλά δεν είχε τύχει ποτέ, μα ποτέ, να βρεθούμε από κοντά. Δεν προλάβαμε. Αυτή η καταραμένη ασθένεια (το είναι όλες, το ξέρω) τον πήρε από κοντά μας πολύ, πολύ νωρίς. Όταν το είπα στην μητέρα μου, παρ' ότι δεν τον ήξερε, έκλαψε μέσα από την ψυχή της για τον χαμό του. Πλέον, εδώ και δώδεκα χρόνια θα έχουν ανταμώσει κάπου εκεί ψηλά και θα τα λένε για τον γιο και τον φίλο που άφησαν πίσω.

Επιστρέφοντας στην εκατέρωθεν ικανοποίηση που έφερε τα αδέλφια Σιούφα και τον υπογράφοντα στην Μαδρίτη, ας παραδεχθούμε ότι πήγε περίπατο όταν ακούστηκε το πρώτο σφύριγμα και ένας ανερχόμενος πιτσιρικάς τότε, ονόματι Λιονέλ Μέσι (σας λέει κάτι;) έκανε την ενέργεια από την οποία προήλθε το 0-1 του Σαμουέλ Ετό. Σφιγμένη γροθιά κρυμμένη κάτω από το μπουφάν, αλλά κύριος. Πάνω απ' όλα ποδοσφαιρικό savoir vivre.

Στο δεύτερο ημίχρονο, ο Ροναλντίνιο πραγματοποιεί πιθανότατα την τελευταία μεγάλη εμφάνιση της καριέρας του. Κάνει δύο απίθανα σλάλομ και, ως άλλος σκιέρ, περνάει σαν σταματημένα «σημαιάκια» Σέρχιο Ράμος και Ιβάν Ελγκέρα, πετυχαίνοντας δύο καταπληκτικά γκολ. Στο πρώτο, σφιγμένη γροθιά, κύριος. Στο δεύτερο, λύγισα. Σηκώθηκα, σφύριξα ένα «έτσι μπράβο!» μέσα από τα δόντια και κάθισα ξανά στην θέση μου, για να μην προκαλέσω άλλο τους ευγενικούς οικοδεσπότες μου.

«Και εγώ την Μπάρτσα υποστηρίζω, αλλά δεν μπορώ να εκδηλωθώ» μου εκμυστηρεύεται ο διπλανός μου, οδοντίατρος στο επάγγελμα και μέλος της ελληνικής αντιπροσωπείας που βρίσκονταν στα ψηλά του «Σαντιάγο Μπερναμπέου».

Ο «Ρόνι» σκοράρει, δείχνει προς τον ουρανό αφιερώνοντας το γκολ στον αείμνηστο πατέρα του Ζοάο και, εκείνη την στιγμή, συμβαίνει κάτι φανταστικό, κάτι σπάνιο: Φίλαθλοι της Ρεάλ, όπως είχαν κάνει δύο δεκαετίες νωρίτερα με τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, σηκώνονται και χειροκροτούν τον Βραζιλιάνο, παραδεχόμενοι την ποδοσφαιρική του ανωτερότητα.

Η τηλεόραση ζουμάρει σε έναν κύριο με μουστάκι και τον γιό του, ο οποίος έκτοτε έμεινε γνωστός στην ιστορία ως ο «μουστάκιας». Ναι, υπάρχει και άλλος εκτός από τον Νίκο Αναστόπουλο. Όλα αυτά, βεβαίως, τα πήρα χαμπάρι μετά την επιστροφή στο ξενοδοχείο, αφού στο σημείο που βρισκόμασταν, όπως γίνεται εύκολα κατανοητό, δεν υπήρχε η δυνατότητα για παρατήρηση τέτοιας λεπτομέρειας.

Πρώτο «Clasico», θρίαμβος στο σπίτι της μεγάλης αντιπάλου και ένα ανεπανάληπτο «σόου» του ποδοσφαιριστή που άλλαξε την μοίρα της Μπαρτσελόνα, από το 2003 και μετά. «Ρόνι» είχες γενέθλια χθες και σου ευχήθηκα μέσω του Sport24.gr ε; Δεν πειράζει, και πάλι χιλιόχρονος!

Η βροχή εξαγνίζει, αλλά με μέτρο!

Η δεύτερη «Clasico» - εμπειρία, πιο φυσιολογική. Στις 13 Δεκεμβρίου του 2008, παρέα με παιδιά - συναγωνιστές από την «Penya Barcelonista d' Atenes», της οποίας υπήρξα και ιδρυτικό μέλος, έστω και αν έχουν αλλάξει αρκετά σε αυτή από τότε που έκανε τα πρώτα της βήματα (ενδοοικογενειακά αυτά, δεν ενδιαφέρουν τον πολύ κόσμο).

Η Μπάρτσα του Πεπ Γκουαρδιόλα έχει αρχίσει να ρολάρει για τα καλά και υποδέχεται στο «Καμπ Νόου» μια Ρεάλ Μαδρίτης που έχει αλλάξει προπονητή λίγα 24ωρα πριν από το ματς, επειδή ο (πάντα ειλικρινής) Μπερντ Σούστερ τολμά να πει πως «έτσι πως είναι τα πράγματα αυτή την στιγμή, είναι αδύνατο να νικήσουμε στην Βαρκελώνη». Πως λέμε «ψύχωση»; Κάτι τέτοιο!

Ο Χουάντε Ράμος αναλαμβάνει και, ενώ πολλοί περιμένουν ιστορικό διασυρμό των Μαδριλένων, η ντιρεκτίβα του αρχιτέκτονα της μεγάλης Σεβίλλης για ανελέητο «ξύλο» στον Μέσι αποδίδει καρπούς. Ο Αργεντινός εκνευρίζεται, η υπόλοιπη Μπάρτσα επίσης και η Ρεάλ περνάει μάλλον αρκετά χαλαρά τα πρώτα 80 λεπτά, χάνοντας μάλιστα και μια τεράστια ευκαιρία με τον Ρόιστον Ντρέντε (ναι, ΑΥΤΟΣ ο παίκτης αγωνίστηκε στην Ρεάλ του Ντι Στέφανο, του Ραούλ και του Κριστιάνο).

Δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και οι περισσότεροι από τους 96.509 θεατές που βρεθήκαμε στο γήπεδο. Η βροχή, η οποία όταν αρχίζει να πέφτει στην Βαρκελώνη συνήθως ξεχνάει να σταματήσει (ειλικρινά, δεν μου έχεις λείψει καθόλου), μας έπιασε την ώρα του αγώνα και είπε να μην μας εγκαταλείψει μέχρι το τέλος.

Είχε βραχεί μέχρι και η ψυχή μου, η οποία αγαλλίασε εν μέρει με τα γκολ των Σαμουέλ Ετό και Λιονέλ Μέσι. Δεν μπορώ να πω το ίδιο για το παντελόνι, το πουλόβερ, το μπουφάν, τις κάλτσες και τα εσώρουχα (όλα δηλαδή!) που ήταν για πέταμα μετά από δύο ώρες έκθεσης στην καταρρακτώδη βροχή. Αποζημίωση, εν τέλει, η νίκη και η εικόνα ενός καλού φίλου να χοροπηδάει εκστασιασμένος στην θέση του, κρατώντας μια ομπρέλα, προνοητικός γαρ. «Από πού είστε;» ρωτάει εκστασιασμένος ένας ντόπιος. «Από την Ελλάδα» του απαντώ. «Έτσι εξηγείται» μονολογεί καθώς κατεβαίνει προς την έξοδο.

Δεύτερο «Clasico», δεύτερη νίκη. Αλλά πολλή βροχή, βρε αδελφάκι μου.

Το εξωτικό Σαγούντο

Ο Θεός δεν με αξίωσε να αποκτήσω αδέλφια, αλλά στην πορεία μου προέκυψαν δύο - τρία εξ' αγχιστείας. Το ένα εξ' αυτών πρέπει να το έχετε διαβάσει επανειλημμένως, απολαύσει καλύτερα, σε αυτή την διαδικτυακή οικογένεια. Το όνομα Θανάσης Κρεκούκιας προφανώς και σας λέει πολλά.

Με τον αδελφό Θανάση, λοιπόν, έμελλε να ζήσω την τρίτη (όχι φαρμακερή, αυτή είχε έρθει λίγους μήνες νωρίτερα) εμπειρία από «Clasico». Και όχι οποιοδήποτε «Clasico», αλλά τελικός Κυπέλλου παρακαλώ! Μάιος του 2011, Ρεάλ και Μπαρτσελόνα τίθενται αντιμέτωπες τέσσερις φορές μέσα σε 18 ημέρες για Πρωτάθλημα, Κύπελλο και Τσάμπιονς Λιγκ.

Πριν έρθουν τα δύο τελευταία, στα ημιτελικά, με την αποβολή του Πέπε, την πάσα του Αφελάι (ναι, του γνωστού) στον Μέσι για το γκολ και τα «porque» (γιατί;) του Ζοσέ Μουρίνιο, ο Πορτογάλος σήκωσε την πρώτη του κούπα στο «Μεστάγια» της Βαλένθια.

Και το έκανε υπό την παρουσία 52 χιλιάδων θεατών, μεταξύ των οποίων και η αφεντιά μου. Τα ξενοδοχεία στην Βαλένθια είχαν πληρότητα 100% και η λύση που βρήκαμε ήταν το γειτονικό, φτωχό πλην τίμιο Σαγούντο και ένα ξενοδοχείο όπου έκρινε πως αξιοθέατο της κωμόπολης ήταν το. βρώμικο λιμάνι του, κοτσάροντας παντού πίνακες με αυτό το μοτίβο.

Η εμπειρία στην πόλη, πριν, κατά την διάρκεια και μετά τον τελικό, μοναδική. Μεγάλοι χώροι διαμορφωμένοι με μαγαζιά, παιχνίδια και φαγάδικα για τους φιλάθλους των δύο ομάδων, σε διαφορετικά βεβαίως σημεία της Βαλένθια, ατελείωτη καζούρα μεταξύ «Μερένγκες» και «Μπλαουγκράνα» αλλά χωρίς σημαντικά έκτροπα, άφθονο κέφι, φαγητό και ποτό. Μια γιορτή, όπως θα έπρεπε να είναι τέτοια γεγονότα ΚΑΙ στην Ελλάδα (ξέρω, ονειρεύομαι).

Στο γήπεδο, νέο πολιτισμικό σοκ. Ζευγάρια όπου ο άνδρας φορούσε την φανέλα της Μπαρτσελόνα και η γυναίκα της Ρεάλ, ανακατωμένοι φίλαθλοι των δύο ομάδων και, για επιδόρπιο, ένα γεμάτο ένταση, αλλά και ποδοσφαιρική ομορφιά παιχνίδι, το οποίο κρίθηκε στην παράταση από μια κεφαλιά - σήμα κατατεθέν του Κριστιάνο Ρονάλντο.

Η Μπάρτσα, σε μια επίδειξη ποδοσφαιρικού (και όχι μόνο) πολιτισμού, παρέμεινε στον αγωνιστικό χώρο για να δει μέχρι τέλους την απονομή του τροπαίου στους νικητές. Η εικόνα των γεμάτων σκουπίδια δρόμων της Βαλένθια, οι οποίοι καθαρίστηκαν άμεσα, δεν μπορούσε να αμαυρώσει ούτε στο ελάχιστο μια ποδοσφαιρική εμπειρία που σε γεμίζει απόλυτα, ανεξαρτήτως ομάδας, ανεξαρτήτου αποτελέσματος. Αυτό διάολε, δεν θα έπρεπε να είναι ο αθλητισμός; Διασκέδαση και μόνο;

Πάουλο, δεν μας τα είπες καλά.

Δεν υπάρχει πιο κουραστική - κλισέ - χιλιοπαιγμένη ρήση από εκείνη του Πάουλο Κοέλιο στον «Αλχημιστή» ότι «όταν θέλεις κάτι, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να τα καταφέρεις». Και συγχωρέστε με που την επαναλαμβάνω, αλλά σε αυτή την περίπτωση το σύμπαν συνωμότησε για να μην χαρώ, ενώ θα μπορούσα, την μεγαλύτερη παράσταση που έδωσε ποτέ η Μπαρτσελόνα επί εποχής Πεπ Γκουαρδιόλα (αν και ο ίδιος θεωρεί το 4-0 επί της Σάντος, στο Μουντιάλ Συλλόγων του 2011).

Πέντε μέρες πριν από το «Clasico» της 29ης Νοεμβρίου του 2010, η Μπάρτσα έπαιζε στο ΟΑΚΑ με τον Παναθηναϊκό. Είχα κάνει σχέδια για να την δω εις διπλούν μέσα σε λίγες ημέρες, αφού η πτήση για Βαρκελώνη ήταν κλεισμένη. «Αφού θα την δεις στο «Clasico», δεν μου δίνεις την διαπίστευση να πάω εγώ, που δεν την έχω δει ποτέ;» μου ζητάει ευγενικά ένας συνάδελφος και δεν μπορώ να του αρνηθώ.

Εγώ, άλλωστε, θα την έβλεπα στο μεγάλο ματς (τρομάρα μου.). Δεύτερο ταξίδι με την «Penya Barcelonista d' Atenes», αλλά αυτή την φορά χωρίς το εισιτήριο να με συντροφεύει από νωρίς στην Βαρκελώνη. Έχει γίνει συνεννόηση με ένα γραφείο από τη Νορβηγία (πως;), το οποίο θα έφερνε τα εισιτήρια στο ξενοδοχείο μας το απόγευμα της Δευτέρας, όταν και έγινε το ματς.

Ακόμα τα περιμένουμε. 15 συνολικά άτομα ξεροστάλιαζαν έξω από το «Καμπ Νόου», με την βροχή να πέφτει (καλώς την και ας άργησε), την ώρα που μέσα σε αυτό, η Μπαρτσελόνα «καλωσόριζε» στην Ισπανία τον Ζοσέ Μουρίνιο με την βαρύτερη ήττα της καριέρας του (5-0) και φτάνοντας το ποδόσφαιρο - τέχνη στην ύψιστη έκφρασή του.

Θυμάμαι να ακούω το «γκοοοοολ!» στο πρώτο τέρμα του Τσάβι, ανεβαίνοντας περίλυπος τον δρόμο που χωρίζει το γήπεδο από την Ντιαγονάλ, την λεωφόρο που τέμνει όλη την Βαρκελώνη, σε αναζήτηση ενός μέρους όπου θα μπορούσα να τσιμπήσω κάτι αλλά, κυρίως, να μην ακούω τον κόσμο, γνωρίζοντας ότι δεν θα μπορούσα να αποτελέσω μέρος του εκείνο το βράδυ.

Η εξέλιξη του αγώνα, τα δύο γκολ του Νταβίδ Βίγια, το σύνθημα «Μουρίνιο, βγες από τον πάγκο» που δονούσε το «Καμπ Νόου» στο δεύτερο ημίχρονο, όπου βεβαίως ο Ζοσέ δεν το κούνησε ρούπι από τον πάγκο της Ρεάλ, με βρήκε σε ένα φαστφουντάδικο γνωστής αλυσίδας να καταβροχθίζω λαίμαργα ένα χάμπουργκερ για να πνίξω τον πόνο μου.

Στο φινάλε, η αντάμωση όσων έμειναν έξω με τους λίγους τυχερούς που είχαν κανονίσει αλλιώς να πάρουν τα εισιτήρια, ήταν τραυματική. «Προτιμούσα να νικούσαμε με 1-0 με πέτσινο πέναλτι, παρά αυτό που συνέβη» έλεγε βουρκωμένος ο Νίκος, ο οποίος είχε ταξιδέψει για πρώτη φορά στην Βαρκελώνη και έμεινε, κυριολεκτικά, με το μέλι στα χείλη, χωρίς να μπορεί να το γευτεί.

Όσο για εμένα; Ο Πάουλο είχε κάνει αποδεδειγμένα την «λαδιά» του, αφού αργότερα πληροφορήθηκα πως το εισιτήριο που προορίζονταν για εμένα (και εξασφάλιζε είσοδο στο γήπεδο), δόθηκε κατά λάθος σε κλήρωση της Penya. Ο φίλος με τον οποίο είχαμε κανονίσει να με «βολέψει», το είχε ξεχάσει πως μου το έταξε, αλλά όταν το θυμήθηκε, ήταν αργά. «Δεν πειράζει, θα πάρει ένα από αυτά που θα μας δώσει το γραφείο που έχουμε κλείσει» σκέφτηκε ανακουφισμένος. Αμ δε, φίλε Νίκο, αμ δε.

Υ.Γ.: Μην ψάχνετε για φωτογραφίες που να πιστοποιούν και με εικόνα αυτές τις εμπειρίες. Δεν είμαι του να κουβαλάω κάμερα και πλέον κινητό. Έχω «φωτογραφική» μνήμη. Εντάξει, μην βαράτε!

«Clasico» Νο1: Το «σόου» του Ροναλντίνιο

«Clasico» Νο2: Τραγουδώντας στην βροχή

«Clasico» Νο3: Η πρώτη «βασιλική» κούπα του Ζοσέ

«Clasico» Νο4: Η ιστορική πεντάρα που δεν είδα