Έπαιζαν δύο από τις κορυφαίες ομάδες στον κόσμο, η μια (Ρεάλ Μαδρίτης) νίκησε με πειστικό τρόπο και η άλλη (Μπαρτσελόνα) προβλημάτισε σε αρκετά σημεία του αγώνα. Αμφότερες, όμως, μπορούν να βγουν νικήτριες από το πιο περίεργο «Clasico» εδώ και πολλά χρόνια. Γίνεται αυτό; Και όμως, γίνεται.

Ομολογώ ότι το μούδιασμα που ένιωθα στο σώμα πριν σφυρίξει για πρώτη φορά ο Αλεχάντρο Χοσέ Ερνάντεθ Ερνάντεθ, συνέχισα να το νιώθω και κατά την διάρκεια του αγώνα. Και αν στην αρχή αυτό οφείλονταν στην συγκίνηση για τις εκδηλώσεις λατρείας προς τον Γιόχαν Κρόιφ, στη συνέχεια μου το προκάλεσαν οι δύο ομάδες με την εμφάνισή τους.

Από την μια η Μπαρτσελόνα, με ξεκάθαρη πρόθεση να «μην πάθει κακό» σε ένα σχεδόν αδιάφορο βαθμολογικά παιχνίδι, έχοντας στο μυαλό της αυτά που έρχονται (και, κυρίως, τον πρώτο προημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ με την Ατλέτικο Μαδρίτης), με Νεϊμάρ και Λουίς Σουάρες σε πολύ κακή βραδιά και τον Λιονέλ Μέσι να υποχρεούται να γυρίσει ακόμα πιο πίσω απ' ότι συνήθως για να κάνει παιχνίδι.

Από την άλλη η Ρεάλ Μαδρίτης, η οποία στο πρώτο ημίχρονο παρατάχθηκε με ξεκάθαρη πρόθεση να αντέξει στην άμυνα, με τον Κριστιάνο Ρονάλντο να τρέχει ακόμα και για να καλύψει τον Ντάνι Καρβαχάλ ως δεξί μπακ (!) και κάποιους κακεντρεχείς στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης να γράφουν στο ημίχρονο ότι «πέτυχε το σχέδιο της Οσασούνα (!) για να κρατήσει το μηδέν στην άμυνα».

Ήταν ένα από τα πιο περίεργα «Clasico» που θυμάμαι. Με βαριά την σκιά της απώλειας του Κρόιφ, με το μυαλό εκατέρωθεν στο Τσάμπιονς Λιγκ και με πολύ κακό ρυθμό στο πρώτο μέρος. Το σχετικά γρήγορο γκολ του Ζεράρ Πικέ στο δεύτερο και η εξαιρετική (άμεση) απάντηση του Καρίμ Μπενζεμά θα έπρεπε να βοηθήσει στην βελτίωσή του, αλλά αυτό δεν έγινε. Και γι' αυτό φταίει πρωτίστως η Μπαρτσελόνα.

Οι Καταλανοί το παραδέχθηκαν μετά το ματς, ότι «το γκολ του Μπενζεμά μας αποδιοργάνωσε». Μέχρι εκείνο το σημείο, η Ρεάλ απειλούσε μόνο με τα πλάγια που εκτελούσε ο Γκάρεθ Μπέιλ (!) αλλά, μετά το γκολ του Πικέ, σαν να πάτησε ένα κουμπί ο Ζινεντίν Ζιντάν (πολύ καλό βαθμό στην τακτική προσέγγιση στο πρώτο του «Clasico») και οι Μαδριλένοι άλλαξαν το τροπάριο.

Τους βοήθησε, πρωτίστως, το ότι ισοφάρισε πολύ γρήγορα και, κυρίως, η ατυχής έμπνευση του Λουίς Ενρίκε, με την αντικαταστάτη του «είμαι όλο το κέντρο» Ιβάν Ράκιτιτς με έναν Αρντά Τουράν που δεν ήξερε που πατούσε και που βρίσκονταν, με αποτέλεσμα το κέντρο της Μπαρτσελόνα, παραδοσιακά η πιο δυνατή γραμμή της (από εκεί ξεκινούν όλα, μην το ξεχνάτε), να εξαφανιστεί εντελώς!

Ο «Ζιζού» έριξε στην μάχη τον φρέσκο Χεσέ αντί του κουρασμένου Μπενζεμά, ο Μαρσέλο άρχισε τις επελάσεις του και, το πιο σημαντικό, Κριστιάνο Ρονάλντο και Μπέιλ μπήκαν για τα καλά στην εξίσωση του ματς. Ο Ουαλός πέτυχε ένα γκολ που κακώς ακυρώθηκε, ταλαιπώρησε όσο δεν πήγαινε τον Τζόρντι Άλμπα και ο Πορτογάλος, άφαντος στην μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα (όπως, δηλαδή, συμβαίνει στα περισσότερα μεγάλα ματς της φετινής σεζόν), αποφάσισε να πάρει την ομάδα στις πλάτες του.

Σέρβιρε το ακυρωθέν γκολ στον Μπέιλ, είχε δοκάρι και πέτυχε, με πολύ ωραίο τρόπο, το τέρμα που μπορεί, στην πορεία της σεζόν, να αποδειχθεί ευεργετικό και για τις δύο ομάδες. Πως; Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι.

Η Ρεάλ γνωρίζει ότι, εκτός και αν η Μπαρτσελόνα επιδείξει πρωτοφανείς τάσεις αυτοκτονίας, δεν μπορεί να διεκδικήσει με αξιώσεις το πρωτάθλημα. Εφτά αγωνιστικές πριν από το τέλος, βρίσκεται στο -7, έχει χαμένη την ισοβαθμία από τους «μπλαουγκράνα» και οι τελευταίοι έχουν αρκετά βατό πρόγραμμα.

Με αυτή τη νίκη, όμως, όταν «πολλοί έλεγαν ότι θα φάμε τέσσερα και πέντε γκολ», όπως έλεγε ο Πέπε, πιστεύει πολύ στις δυνατότητες της και, με δεδομένο ότι εκτός συγκλονιστικού απροόπτου βρίσκεται ήδη στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ (συγνώμη, αλλά ποια Βόλφσμπουργκ τώρα;), μπορεί να αναβιώσει τα όσα έκανε στην έβδομη, όγδοη και ένατη κούπα με τα μεγάλα αυτιά, όταν δεν πήγαινε καλά στο πρωτάθλημα, αλλά αναδεικνύονταν πρωταθλήτρια Ευρώπης.

Κατά την άποψή μου, Μπαρτσελόνα (παρά την ήττα), Μπάγερν Μονάχου και Παρί Σεν Ζερμέν, ως ομάδες και φιλοσοφία παιχνιδιού, είναι αυτή την στιγμή ανώτερες από την Ρεάλ. Αν, όμως, ο Ζιντάν κατάφερε ακόμα και τον Κριστιάνο να γυρίζει πίσω για να μαρκάρει σαν «σκυλί» και αν οι Μαδριλένοι τελειοποιήσουν το να είναι συμπαγείς πίσω και «φονικοί» μπροστά, δεν μπορείς σε καμία περίπτωση να αποκλείσεις και αυτό που είπε μετά το ματς ο Χεσέ: «Αν συνεχίσουμε έτσι, μπορούμε να κατακτήσουμε το Τσάμπιονς Λιγκ». Η διοργάνωση, άλλωστε, είναι το «σπίτι» της, δέκα έχει ζωή να' χουν.

Πάμε και στην Μπαρτσελόνα. Το «MSN» είναι το επιθετικό βαρόμετρο της ομάδας, αλλά το «κλειδί» για την εύρυθμη λειτουργία της, όπως επιβεβαιώθηκε στο τελευταίο, εφιαλτικό εικοσάλεπτο του «Clasico», είναι η μεσαία της γραμμή. Αν αυτή είναι καλά, όλη η Μπάρτσα (θα) είναι καλά.

Η ήττα από την Ρεάλ στο «Clasico», σε μια ημέρα όπου ο περισσότερος κόσμος περίμενε μια σπουδαία εμφάνιση και μια νίκη αφιερωμένη στον Γιόχαν Κρόιφ, την πόνεσε πολύ. Ταυτόχρονα, όμως, πείσμωσε παίκτες που έχουν κατακτήσει τα πάντα στην καριέρα τους, η πλειοψηφία έχουν δύο τρεμπλ στο παλμαρέ τους, αλλά θέλουν να γράψουν ιστορία και ως η πρώτη ομάδα, στην σύγχρονη εκδοχή του Τσάμπιονς Λιγκ, που κάνει το «ριπίτ».

Το έκτο πρωτάθλημα τα τελευταία οκτώ χρόνια, εκτός απροόπτου, δεν χάνεται, ενώ στο Κύπελλο, η Σεβίλλη περιμένει σε έναν τελικό με φαβορί την Μπάρτσα. Και οι «μπλαουγκράνα», με το ανάλογο ροτέισον (εκτός από την επίθεση, εκεί ξεχάστε το), έχουν την πολυτέλεια να ρίξουν το βάρος στην Ευρώπη, όπου η σκληροτράχηλη Ατλέτικο ξέρει τρόπους για να τους ζορίσει.

Στα έξι παιχνίδια όπου έχουν κοντραριστεί Λουίς Ενρίκε και Ντιέγκο Σιμεόνε, όμως, ο «Λούτσο» έχει βρει το κουμπί του «Τσόλο», αφού μετράει ισάριθμες νίκες και θέλει να δώσει συνέχεια και στα προημιτελικά. Η ήττα από την Ρεάλ λειτουργεί ως «καμπανάκι», βγάζει ενδεχομένως το άγχος της επέκτασης του αήττητου (σταμάτησε στα 39 ματς) και ταρακουνάει την παρέα του Λιονέλ Μέσι, η οποία θέλει όσο τίποτε άλλο να γίνει η πρώτη που κάνει το «ριπίτ» στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση.

Το συμπέρασμα, λοιπόν, είναι ότι η Ρεάλ πήρε για τα καλά τα πάνω της στην τελική ευθεία της σεζόν και ότι η Μπαρτσελόνα μπορεί να μάθει από τα λάθη της και να βγει κερδισμένη από την ήττα στο «Clasico». Κοντός ψαλμός, αλληλούια.