Τι μας άρεσε, τι μας χάλασε

Πάει και αυτό (εντάξει, το πρώτο μέρος). Ύστερα από 36 παιχνίδια, 69 γκολ (τα δύο αυτογκόλ), δύο χαμένα πέναλτι, πολύ ξύλο, πολλά τραγούδια και ωραίες εικόνες, η φάση ομίλων του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 2016 μας αποχαιρέτησε. Ιδού τι κρατάμε και τι όχι...

Μας άρεσε το πόσο απόλαυσαν την συμμετοχή τους πρωτάρες ομάδες (Αλβανία, Ουαλία, Ισλανδία), αλλά και αυτές που δεν έχουν συνηθίσει εσχάτως να δίνουν το παρών στα μεγάλα ραντεβού (Βόρεια Ιρλανδία, Ουγγαρία). Αυτό να μας γίνει μάθημα για να μην γκρινιάζουμε επειδή η Ελλάδα πηγαίνει στις διοργανώσεις, αλλά δεν παίζει μπαλάρα. Το χάρηκαν, ρούφηξαν κάθε στιγμή και θα τα δώσουν όλα για να βρεθούν ξανά (οι τέσσερις από τις πέντε, μάλιστα, συνεχίζουν στα νοκ άουτ). Γιατί ΑΥΤΟ είναι το ποδόσφαιρο και ο αθλητισμός γενικότερα.

Μας χάλασε η «παρατημένη» εικόνα που είχε μέσα στο γήπεδο η Εθνική Ρωσίας, δύο χρόνια πριν η χώρα φιλοξενήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο (Βλαδίμηρε, μήπως να πάρεις μέτρα;). Η Ουκρανία αποδείχθηκε κάτω του μετρίου, ενώ μεγάλη απογοήτευση ήταν η Σουηδία, η οποία έφυγε από την διοργάνωση με έναν βαθμό, έναν γκολ και μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού τις προσπάθειες εντός αντίπαλης εστίας. Μιζέρια.

Μας άρεσε η συμπεριφορά των Ιρλανδών φιλάθλων (Βορείων και μη), οι οποίοι δεν περιορίζονται στο να δίνουν τρομερό χρώμα στις εξέδρες των γηπέδων, αλλά μαζεύουν τα σκουπίδια που οι ίδιοι κάνουν, βοηθούν ντόπιους να αλλάξουν λάστιχο, νανουρίζουν (όλοι μαζί!) ένα μωράκι και δείχνουν πως πρέπει να είναι οι πραγματικοί φίλαθλοι. Α, και βεβαίως «συνέθεσαν» τον ύμνο της διοργάνωσης, με το bitάτο «Will Grigg's on fire». Αν, μάλιστα, ο συγκεκριμένος πάρει έστω και ένα λεπτό συμμετοχής από τον Μάικλ Ο' Νιλ με την Βόρεια Ιρλανδία, θα γίνει ο καλός χαμός!

Μας χάλασε η επαγγελματική καφρίλα των Ρώσων, οι οποίοι ταξίδεψαν στην Γαλλία με αποκλειστικό σκοπό να επιβεβαιώσουν ότι ο άνθρωπος είναι το χειρότερο ζώο που υπάρχει στον πλανήτη. Οι πάνω από 600 συλλήψεις και οι δεκάδες απελάσεις πιθανόν να τις αφήσαμε πίσω με τον αποκλεισμό της Ρωσίας, αν και Άγγλοι, Σλοβάκοι και Κροάτες προσπαθούν να φανούν άξιοι «συνεχιστές» της ηλίθιας καφρίλας που σπιλώνει μια διοργάνωση που θα έπρεπε να είναι μόνο μια ποδοσφαιρική γιορτή.

Μας άρεσε η μπάλα που έπαιξε κατά κύριο λόγο η Κροατία, η ΠΙΟ ομάδα απ' όσες συνεχίζουν στην διοργάνωση, με την Ουαλία να ακολουθεί ως δεμένο και πειστικό σύνολο. Καλές, μεμονωμένες στιγμές από Γαλλία, Γερμανία και Αγγλία, ωραίες στιγμές από την Ισπανία, ποδοσφαιρικά «καρύδια» από την Ιταλία και υπερβάσεις από Ουγγαρία και Ισλανδία. Τα (πιο) ωραία έρχονται.

Μας χάλασε η αναποτελεσματικότητα της Πορτογαλίας (μέχρι, τουλάχιστον, το τρίτο ματς), η μόνιμη αφέλεια της Αγγλίας (αν και αυτή μας έχει γίνει σχεδόν απαραίτητη!), η κυνικότητα της Γερμανίας και η αστάθεια του Βελγίου. Ευχή όλων μας να κάνουν ένα βήμα μπροστά για την (συναρπαστική;) συνέχεια.

Μας άρεσε η αντίδραση «μεγάλου παίκτου» του Κριστιάνο Ρονάλντο στο τρίτο και καθοριστικό παιχνίδι της Πορτογαλίας, όπου σημείωσε και το γκολ της διοργάνωσης μέχρι τώρα, με μαγικό τακουνάκι. Κανείς δεν αμφισβητεί την ποδοσφαιρική κλάση του «CR7», έστω και αν μπορεί να τον χαλάνε άλλες πτυχές της προσωπικότητάς του. Κριστιάνο, μπροστά σου έχεις το πιο «βατό» μέρος του ταμπλό. Για να σε δούμε τώρα στα νοκ άουτ!

Μας χάλασε η ανυπαρξία του Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς. Για άλλη μια φορά σε μεγάλη διοργάνωση, ο «Ίμπρα» απέτυχε να πάρει την ομάδα στις πλάτες του, έδειξε «λίγος» για τις μεγάλες απαιτήσεις που δικαίως έχουν από αυτόν και αποχαιρετά, μάλλον άδοξα, την Εθνική Σουηδίας, της οποίας είναι πρώτος σκόρερ, με 62 γκολ σε 116 συμμετοχές. Οι αριθμοί, όμως, δεν αρκούν πολλές φορές.

Μας άρεσε η φόρμα του Γκάμπορ Κίραϊ. Σύμφωνοι, είναι λίγο αντιαισθητική, ειδικά όταν την βλέπεις ιδρωμένη να «κολλάει» πάνω του και σε θερμοκρασίες που ξεπερνούν τους τριάντα βαθμούς. Μας πάει, όμως, σε άλλες πιο ρομαντικές εποχές του ποδοσφαίρου και, συν τοις άλλοις, έγινε της μόδας στην Ουγγαρία. Γκάμπορ, μην την βγάλεις ποτέ (λέμε τώρα)!

Μας χάλασε αυτή η μόδα με τα παπούτσια διαφορετικών χρωμάτων. Που πήγαν τα κλασικά, μαύρα ποδοσφαιρικά; Είπαμε, καλοδεχούμενες η εξέλιξη και οι νέες ιδέες, αλλά αυτή η πολυχρωμία δεν παραπέμπει σε μπάλα, αλλά σε «τσιρκοειδείς» καταστάσεις. Α, και η δεύτερη εμφάνιση της Ισπανίας (με το κέτσαπ και την μουστάρδα πάνω σε λευκό) δεν πήγε πίσω.

Μας άρεσε η ηγετική φυσιογνωμία του Γκάρεθ Μπέιλ. Στην Ρεάλ Μαδρίτης επισκιάζεται από τον Κριστιάνο Ρονάλντο, αλλά με την Εθνική Ουαλίας ξεδιπλώνει σε απόλυτο βαθμό τις αρετές του και οδήγησε στα νοκ άουτ μια από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις της διοργάνωσης. Ναι, ίσως η Ουαλία να είναι «ο Μπέιλ και δέκα άλλοι», αλλά με τέτοιον Μπέιλ και οι «άλλοι» ανεβαίνουν επίπεδο και τον συμπληρώνουν ιδανικά!

Μας χάλασε η μηδενική συγκομιδή του Ρόμπερτ Λεβαντόβσκι στο σκοράρισμα. Η Πολωνία προκρίθηκε, χάρη κυρίως στην αμυντική της σταθερότητα, αλλά ο «Λέβα» δεν ανταποκρίθηκε στον ρόλο του ηγέτη, απείλησε ελάχιστα την αντίπαλη εστία και έκλεισε την πρώτη φάση με ένα τεράστιο «κουλουράκι». Ποιος; Ένας από τους κορυφαίους σκόρερ στον κόσμο! Για να δούμε μήπως το «θηρίο» ξυπνήσει τώρα.

Μας άρεσε το ότι επιβεβαιώσαμε πως το ποδόσφαιρο παραμένει παιχνίδι των κοντών. Μαέστροι όπως ο Λούκα Μόντριτς και ο Αντρές Ινιέστα είναι απαραίτητοι για την αισθητική μας και είναι δεδομένο πως η μπάλα θα ήταν πολύ «φτωχή» χωρίς αυτούς.

Μας χάλασε ότι κάποιοι εξακολουθούν να χαρακτηρίζουν «βαρετό» το παιχνίδι με τις πολλές πάσες, σε αναζήτηση της καλύτερης επιλογής. Η κάθε ομάδα παλεύει με τα όπλα της και, όσοι είστε αντίθετοι, απλά παρατηρήστε πόσο ωραίο μπορεί να είναι και αυτό το ποδόσφαιρο. Γιατί η μπάλα, εκτός από καρδιά, τσαμπουκά και το απρόβλεπτο, είναι ΚΑΙ μαθηματικά.

Μας άρεσε ότι απολαύσαμε νεαρούς ποδοσφαιριστές που μπορούν να αφήσουν το δικό τους σημάδι στο (άμεσο) μέλλον. Ντέλε Άλι (Αγγλία), Άνταμ Νάγκι (Ουγγαρία), Ελσέιντ Ίσαϊ (Αλβανία), Αλεσάντρο Σεπφ (Αυστρία), Μπάρτος Καπούστκα (Πολωνία), Μπριλ Εμπολό (Ελβετία), Εμρέ Μορ (Τουρκία) και Βίκτορ Λίντελεφ (Σουηδία) εκπροσώπησαν επάξια τη «νουβέλ βαγκ» και επιβεβαίωσαν ότι υπάρχει παρόν, υπάρχει και μέλλον στην ποδοσφαιρική Ευρώπη.

Μας χάλασε ότι κάποια άλλα από τα ταλέντα έλαμψαν δια της απουσίας τους. Ο Χακάν Τσαλχάνογλου (Τουρκία) έμεινε στα (πολύ) ρηχά, ο Κίνγκσλεϊ Κομάν (Γαλλία) δεν έχει δείξει κάτι ιδιαίτερο, ο Λίροϊ Σανέ (Γερμανία) δεν έχει παίξει καθόλου (γιατί κύριε Λεβ;), όπως και ο Τζον Στόουνς (Αγγλία), ο Ντιβόκ Ορίγκι (Βέλγιο) ελάχιστα και ο Ρενάτο Σάντσες (Πορτογαλία) έδειξε ότι χρειάζεται δουλειά (εντάξει, μικρός είναι, θα μάθει). Το ταλέντο, όμως, θέλει πρωτίστως εμπιστοσύνη και στήριξη, όχι κράξιμο και αμφισβήτηση.

Μας άρεσε το πάθος με το οποίο τραγουδάει τον ύμνο της Εθνικής Ιταλίας ο Τζανλουίτζι Μπουφόν. Γιατί βγαίνει μέσα από την ψυχή του, γιατί υπενθυμίζει σε όλους πόσο μεγάλη τιμή συνιστά το να εκπροσωπείς την χώρα σου και γιατί, στην τελική, γουστάρουμε τρελά αυτόν τον τιτανομέγιστο τερματοφύλακα, ο οποίος είναι και πολύ ωραίος τύπος!

Μας χάλασε η χειρονομία (;) του Ζεράρ Πικέ, κατά την ανάκρουση των εθνικών ύμνων στο Ισπανία - Κροατία. Ο ίδιος υποστηρίζει ότι απλά τέντωνε τα δάχτυλά του. «Γκέρι», ακόμα και έτσι να είναι, θα μπορούσες να επιλέξεις άλλη στιγμή να το κάνεις, όχι όταν περνάει από μπροστά σου η κάμερα! Λίγο μυαλό θέλει, τίποτε άλλο.

Football cult μπλουζάκια από τα footshirts. Γιατί μας αρέσει πάντα και...παντού η μπάλα