Το φλαμένκο της ευτυχίας
Πως μια ομάδα ξεπέρασε τον θάνατο ενός παίκτη - σύμβολο, την φυλάκιση του προέδρου και την πώληση των αστεριών της. Ο Αλέξανδρος Λοθάνο εξηγεί το φαινόμενο "Σεβίλλη"
Το φλαμένκο είναι το τραγούδι των τσιγγάνων της Ανδαλουσίας που, στην πλειοψηφία του, διηγείται θλιβερές ιστορίες. Υπάρχει, όμως, μια λαμπρή, αθλητική εξαίρεση: Η ποδοσφαιρική ομάδα της Σεβίλλης, η οποία γράφει «χρυσή» ιστορία και μεγαλώνει τον μύθο της κάθε χρόνο που περνάει.
Πως, όμως, έφτασε αυτή η ομάδα να κατακτήσει πέντε Γιουρόπα Λιγκ (αλλά και ένα Σούπερ Καπ Ευρώπης, δύο Κύπελλα και ένα Σούπερ Καπ Ισπανίας) σε μια δεκαετία, τα τρία εκ των οποίων διαδοχικά. Πως άλλαξε εντελώς στάτους και, από μια ομάδα που βολόδερνε μεταξύ πρώτης και δεύτερης κατηγορίας, έγινε πρωταγωνίστρια σε διεθνές επίπεδο; Η συνταγή περιλαμβάνει ένα βασικό συστατικό, απαραίτητο ώστε να πετύχει κάθε τέτοια προσπάθεια: Δουλειά, πολύ σκληρή δουλειά.
Τι έκανε ο Ντελ Νίδο; Εκσυγχρόνισε τον σύλλογο, δημιούργησε εκτελεστικές θέσεις και τοποθέτησε σε αυτές ικανότατους ανθρώπους όπως ο γενικός διευθυντής Χοσέ Μαρία Κρουθ και δύο γενικούς υποδιευθυντές, Μανουέλ Βιθκαΐνο και Ραμόν Ροδρίγεθ Βερδέχο «Μόντσι».
Ο «Μόντσι» έχει μια ομάδα 16 ατόμων, η οποία παρακολουθεί, χάρη σε ένα δίκτυο 700 (!) σκάουτ, ποδοσφαιριστές σε όλο τον κόσμο. Με τις πληροφορίες που συλλέγει το τιμ, κάθε μήνα συνθέτουν την ιδανική ενδεκάδα του πρωταθλήματα. Σε Ιταλία, Γαλλία, Αυστρία, Πολωνία, Γερμανία και πάει λέγοντας.
Από αυτή την ενδεκάδα, επιλέγονται οι ποδοσφαιριστές που αξίζουν μεγαλύτερης παρακολούθησης. Μέχρι και εφτά διαφορετικοί άνθρωποι (!) με τεχνικές γνώσεις θα δουν έναν παίκτη που ενδιαφέρει πολύ. Και, μετά το τελικό ξεκαθάρισμα, μένουν οκτώ με δέκα παίκτες ανά θέση.
Όπως εξηγεί ο «Μόντσι», οι παίκτες καταλογίζονται από το Α έως το Ε. Ποιες είναι οι επιμέρους κατηγορίες; Α ένας παίκτης για άμεση απόκτηση. Β σημαίνει πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση.C, ένας παίκτης υπό παρακολούθηση.D, ένας παίκτης προς απόρριψη και Ε, όπως λέει ο άνθρωπος - κλειδί της Σεβίλλης, ένας ποδοσφαιριστής που καλύτερα να ασχοληθεί με σπουδές (estudiosστα ισπανικά, εξ' ου και το Ε).
Κάθε μέρα, ο «Μόντσι» μιλάει με πέντε μάνατζερ και όταν του προσφέρουν έναν παίκτη, τον έχουν ήδη «φακελωμένο» οι συνεργάτες του. « Όπως έχει περισσότερα Α, όπως ο Κριχόβιακ, στο σακούλι» εξηγεί ο αθλητικός διευθυντής της κατόχου του Γιουρόπα Λιγκ, ο στόχος του οποίου είναι να δημιουργεί υπεραξίες, ώστε τα έσοδα να είναι συνεχώς περισσότερα από τα έξοδα. Και,βεβαίως,νακαλύπτονταιεπαρκώςαυτοίπουπωλούνται.
« Έφυγε ο Ράκιτιτς και δεν τελείωσε ο κόσμος, γιατί ήρθε ο Μπανέγα. Και αν φύγει ο Μπανέγα, θα έρθει άλλος. Το σημαντικό είναι να επιτυγχάνουμε στις εναλλακτικές. Και σε αυτόν τον τομέα ποντάρουμε στην αξιοπιστία του «Μόντσι». Αυτή είναι η συνταγή για να ξεπερνάμε ομάδες όπως η Πόρτο, η Βαλένθια, η Μπενφίκα ή η Ζενίτ, παρ' ότι έχουμε μικρότερο προϋπολογισμό» εξηγεί ο πρόεδρος Χοσέ Κάστρο, δίνοντας μια οικονομική παράμετρος που μιλάει από μόνη της: « Το 1992, μια μετοχή της Σεβίλλης άξιζε 60 ευρώ. Στις 30 Ιουνίου του 2015, η μετοχή αυτή έχει φτάσει τα 361,5 ευρώ».
Και, όπως ο Βραζιλιάνος, η αλυσίδα είναι ατελείωτη: Ζούλιο Μπαπτίστα (3-20), Άλβαρο Νεγρέδο (15-25), Ιβάν Ράκιτιτς (2,5-18), Αλέις Βιδάλ (3-22), Κάρλος Μπάκα (7-30) και, κυρίως, τα παιδιά που προέκυψαν από το πλούσιο φυτώριο της ομάδας.
Ο «Μόντσι», βεβαίως, δεν δουλεύει μόνο για την απόκτηση «λαχείων» εκτός των σεβιλιάνικων τειχών, αλλά και για την όλο και μεγαλύτερη βελτίωση των τμημάτων υποδομής (με πάνω από 400 παιδιά σε συνολικά 22 ομάδες). Και αυτή απέφερε και θα αποφέρει ακόμα μεγαλύτερα κέρδη στο μέλλον.
Ο νυν αρχηγός Χοσέ Αντόνιο Ρέγες (30 εκατομμύρια στην Άρσεναλ), ο Σέρχιο Ράμος (27), ο Χεσούς Νάβας (20) και ο Αλμπέρτο Μορένο (18) «γέννησαν» έσοδα από το «πουθενά» που αγγίζουν τα εκατό εκατομμύρια ευρώ. Και δεν θα είναι οι τελευταίοι, αφού ο σύλλογος εξακολουθεί να επενδύει στα ταλαντούχα νιάτα του, όπως αποδεικνύεται με τους δύο βασικούς τερματοφύλακες, τον Σέρχιο Ρίκο (22) και τον Νταβίδ Σόρια (23), με τον πρώτο να συμπεριλαμβάνεται στην προεπιλογή της Ισπανίας για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και τον δεύτερο να παίζει, στα 23 του, σε τελικό Γιουρόπα Λιγκ.
«Ο Πουέρτα μας έσπρωξε από τον ουρανό» έλεγε συγκινημένος μετά τον τελικό της Βασιλείας ο Βιτόλο, για μια τραγωδία που αρχικά καταρράκωσε, αλλά στη συνέχεια οδήγησε την Σεβίλλη σε νέες επιτυχίες.
Ο τραγικός χαμός του Πουέρτα ήταν, αναμφίβολα, η μεγαλύτερη «αναποδιά» σε αυτή την δεκαετία, αλλά όχι η μοναδική. Η φυλάκιση του Ντελ Νίδο και οι ατυχείς επιλογές σε κάποιους προπονητές (Μανόλο Χιμένεθ, Αντόνιο Άλβαρεθ, Γρεγόριο Μανθάνο, Μαρθελίνο Γαρθία Τοράλ και Μίτσελ) έφεραν για λίγο πίσω την Σεβίλλη, η «χρυσή» περίοδος της οποίας φέρει κυρίως την υπογραφή δύο προπονητών: Του Χουάντε Ράμος, ο οποίος κατέκτησε τα δύο πρώτα ΚύπελλαUEFA(2006 και 2007), και του Ουνάι Έμερι, με τρία Γιουρόπα Λιγκ στο παλμαρέ του, ικανός «να αναστήσει έναν νεκρό», όπως εξήγησε ο «Μόντσι», έχοντας κατέβει στα αποδυτήρια του «Ζανκτ Γιάκομπ» στην ανάπαυλα, όταν η Σεβίλλη έχανε 1-0 από την Λίβερπουλ και έδειχνε ανήμπορη να αντιδράσει. Μόνο έδειχνε όμως.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα της φετινής πορείας ο Αντίλ Ραμί και ο Έβερ Μπανέγα. Ο Γάλλος κεντρικός αμυντικός βρήκε τον καλό του εαυτό, ενώ ο Αργεντινός μπαλαδόρος, ο οποίος τον Φεβρουάριο του 2012 υπέστη κάταγμα κνήμης και περόνης επειδή ξέχασε να βάλει χειρόφρενο και τον πάτησε το ίδιο του το αυτοκίνητο (!), ήταν ο μαέστρος στην μεσαία γραμμή. Και τώρα ετοιμάζεται να μετακομίσει στην Ίντερ. Ε και; Θα φύγει ο Μπανέγα, θα έρθει άλλος για να καλύψει (πιθανόν επάξια) το κενό του. Και το φλαμένκο της ευτυχίας ηχεί ασταμάτητα στο «Ραμόν Σάντσεθ Πιθχουάν».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ: