Το προσωνύμιο που την ακολουθεί, σου βγάζει σεβασμό: «Γηραιά Κυρία».

Ως τέτοια, όμως, η Γιουβέντους δεν έχει απολαύσει όσο ενδεχομένως θα της άρμοζε την παρουσία της στην γηραιότερη και πιο σημαντική ευρωπαϊκή διοργάνωση, σε επίπεδο συλλόγων.

Οι αριθμοί και οι αναμνήσεις είναι ξεκάθαροι.

Πέντε χαμένοι τελικοί

Αν ήταν ποσοστό στις ελεύθερες βολές, θα παρέπεμπε στα «τούβλα» του Σακίλ Ο' Νιλ ή του Ντουάιτ Χάουαρντ. Οι «μπιανκονέρι» έχουν δώσει εφτά τελικούς στο Κύπελλο Πρωταθλητριών / Τσάμπιονς Λιγκ και μετρούν μόλις δύο κατακτήσεις και πέντε ήττες.

Η πρώτη εξ' αυτών ήρθε στις 30 Μαΐου του 1973, στο Βελιγράδι, όπου ένα γκολ του Τζόνι Ρεπ, μόλις στο τέταρτο λεπτό, έριξε στο καναβάτσο την Γιούβε των Τζοφ, Καπέλο, Αλταφίνι και Μπέτεγκα, χαρίζοντας στον μεγάλο Άγιαξ, στο λυκόφως της κυριαρχίας του, το τρίτο διαδοχικό Κύπελλο Πρωταθλητριών της συλλογής του.

Η Γιουβέντους χρειάστηκε να περιμένει δέκα χρόνια για να διεκδικήσει εκ νέου το Άγιο Δισκοπότηρο του ευρωπαϊκού (ου μην και παγκόσμιου) ποδοσφαίρου, αλλά το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο: Ήττα με 1-0 (25 Μαΐου του 1983), αυτή την φορά από το Αμβούργο, στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας και με δήμιο τον Φέλιξ Μάγκατ, με γκολ εκ νέου στο πρώτο δεκάλεπτο (7').

Ο νυν πρόεδρος τηςUEFA, Μισέλ Πλατινί, εξακολουθεί να θεωρεί μέχρι σήμερα υπεύθυνο τον Ντίνο Τζοφ για το ότι δεν μπόρεσε να αποτρέψει την σουτάρα του Μάγκατ. Ακολούθησαν οι δύο πολυπόθητες, αλλά επεισοδιακές και στιγματισμένες (η πρώτη τουλάχιστον) κούπες, για τις οποίες μπορείτε να διαβάσετε παρακάτω.

Στις 20 Μαΐου του 1998, στο «Άμστερνταμ Αρένα», ένα γκολ του Πρέντραγκ Μιγιάτοβιτς (67') έστεφε πρωταθλήτρια Ευρώπης την Ρεάλ Μαδρίτης ύστερα από 32 χρόνια και άφηνε χωρίς το πολυπόθητο τρόπαιο μια Γιούβε με Ντεσάν, Ντάβιτς, Ζιντάν, Ντελ Πιέρο και Ιντάγκι.

Η τελευταία αποτυχημένη απόπειρα, πριν από τον φετινό τελικό, έλαβε χώρα στις 28 Μαΐου του 2003, στο «Ολντ Τράφορντ» του Μάντσεστερ. Ιταλικός εμφύλιος με την Μίλαν, χωρίς τον τιμωρημένο Πάβελ Νέντβεντ, ο οποίος κρίνεται στα πέναλτι. Ο Τζανλουίτζι Μπουφόν, συνδετικός κρίκος της τότε ομάδας με την τωρινή, αποκρούει δύο πέναλτι (των Κλάρενς Ζέεντορφ και Κάχα Καλάτζε), ο Ντίντα όμως απαντάει με τρία (σε Νταβίντ Τρεζεγκέ, Μαρσέλο Ζαλαγέτα και Πάολο Μοντέρο) και η κούπα πετάει με προορισμό το Μιλάνο.

Αιματοβαμμένη «πρώτη»

Πριν από λίγες ημέρες, συμπληρώθηκαν τριάντα χρόνια από το πρώτο Κύπελλο Πρωταθλητριών στην ιστορία της Γιουβέντους. Δεν μπορεί, όμως, δεν δικαιούται να γιορτάζει αυτή την επέτειο. Αντίθετα, θα είναι αιωνίως καταδικασμένη να την συνδυάζει με την πιο τραγική ημέρα της ύπαρξής της.

Στις 29 Μαΐου του 1985, στο «Χέιζελ» των Βρυξελλών, ένα «ντου» των οπαδών της Λίβερπουλ σε αυτούς της Γιουβέντους, μια ώρα πριν από την σέντρα, προκάλεσε συνωστισμό και πανικό στις υπερβολικά γεμάτες εξέδρες. Άνθρωποι ποδοπατήθηκαν και ο απολογισμός ήταν απίστευτα τραγικός: 39 νεκροί, η πλειοψηφία φίλοι της Γιούβε και 600 τραυματίες.

Ο Σιμόνε Στέντι, είκοσι ετών και δημοσιογράφος της ιταλικής τηλεόρασης στη συνέχεια, βίωσε από κοντά τις τραγικές στιγμές και θυμάται πως οι παίκτες της Γιουβέντους πλησίασαν την μοιραία εξέδρα «Ζ» για να δουν τι συμβαίνει.

«Πλησίασα τον Στέφανο Τακόνι, τον τερματοφύλακα. Προσπαθούσε να καταλάβει τι είναι αυτό που έβλεπε. Του είπα: 'Στέφανο, άκου. Αυτό δεν είναι πλέον ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι. Είναι μια τραγωδία. Σας παρακαλώ, μην παίξετε αυτό το ματς'» εξηγεί ο Στέντι.

Δεν τον άκουσε, αλλά ούτως ή άλλως δεν ήταν στο χέρι του, ούτε του προπονητή του, Τζοβάνι Τραπατόνι. Ο πρόεδρος τηςUEFA, Ζακ Ζορζ, ο Πρωθυπουργός του Βελγίου, Βιλφρίντ Μαρτένς και ο δήμαρχος των Βρυξελλών, Ερβέ Μπρουόν, σε συνεννόηση και με την αστυνομία, αποφάσισαν ότι το ματς έπρεπε να διεξαχθεί, αφού ο κίνδυνος για περαιτέρω επεισόδια και μεγαλύτερο αριθμό νεκρών θα ήταν ακόμα υψηλότερος.

Ο Μισέλ Πλατινί ευστόχησε από την άσπρη βούλα και ο πανηγυρισμός του τον κυνηγάει μέχρι και σήμερα. «Ακόμα παραμένω πεπεισμένος ότι έπρεπε να παίξουμε, γιατί ειδάλλως οι νεκροί θα ήταν πολύ περισσότεροι. Μετά τη νίκη, μας κατέλαβε η πικρία. Το δράμα του «Χέιζελ» συνιστά την πιο πικρή ανάμνηση της καριέρας μου» λέει ο πρόεδρος τηςUEFA, ο οποίος έκτοτε δεν γύρισε ποτέ στο συγκεκριμένο γήπεδο.

«Δεν διήρκησε 90 λεπτά, αφού θα παραμείνει για πάντα στην ζωή μας» συμπληρώνει ο Πλατινί, με τον Μπόνιεκ, καλό του φίλο και παρτενέρ σε εκείνη την Γιούβε, να δηλώνει κατηγορηματικά πως «ούτε εμείς, ούτε οι παίκτες της Λίβερπουλ θέλαμε να παίξουμε. Μας υποχρέωσαν. Δεν πανηγύρισα ποτέ εκείνο το τρόπαιο και πιστεύω ότι ο πρόεδρος (σ.σ. Τζαμπιέρο) Μπονιπέρτι θα έπρεπε να το έχει επιστρέψει στηνUEFA». Ιστορικά, πάντως, θα είναι πάντα το πρώτο Πρωταθλητριών στην ιστορία της Γιούβε. Καιταυτόχρονατοπιοπικρό.

Η ταυτότητα της πρώτης κούπας

Γιουβέντους - Λίβερπουλ 1-0

(58' πέν. Πλατινί)

ΓΙΟΥΒΕΝΤΟΥΣ:Τακόνι, Φαβέρο, Σιρέα, Μπρίο, Καμπρίνι, Μπριάσκι (84' Πραντέλι), Μπονίνι, Ταρντέλι, Πλατινί, Μπόνιεκ (89' Βινιόλα), Ρόσι.

ΛΙΒΕΡΠΟΥΛ:Γκρόμπελααρ, Νιλ, Λόρεσον (4' Γκιλέσπι), Χάνσεν, Μπέγκλιν, Νίκολ, Γουίλαν, Γουορκ, Γουολς (46' Τζόνστον), Ρας, Νταλγκλίς.

Διαιτητής:Αντρέ Ντέινα (Ελβετία)

Γήπεδο:«Χέιζελ», Βρυξέλλες (58.000 θεατές)

Φύλακας «Άντζελο»

Ήθελε, είχε ανάγκη να ξορκίσει το φάντασμα του «Χέιζελ». Χρειάστηκε να περιμένει έντεκα χρόνια για να της δοθεί η ευκαιρία. Στις 22 Μαΐου του 1996, περίπου 520 χιλιόμετρα νότια του Τορίνο, στην Ρώμη, η Γιούβε του Μαρτσέλο Λίπι αντιμετώπιζε τα απίθανα «μωρά» του Άγιαξ του Λουίς φαν Χάαλ, τα οποία υπερασπίζονταν το τρόπαιο που είχαν κατακτήσει έναν χρόνο νωρίτερα, κόντρα στην Μίλαν.

Το Ολυμπιακό Στάδιο της ιταλικής πρωτεύουσας θα έπρεπε να χωράει τουλάχιστον 300 χιλιάδες φιλάθλους για να μπορέσει να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των φίλων της «Γηραιάς Κυρίας», οι οποίοι ένιωθαν πως είχε έρθει η στιγμή τους να απολαύσουν πραγματικά την κούπα με τα μεγάλα αυτιά.

Ήρωας του τελικού, ο οποίος κρίθηκε από την άσπρη βούλα, ο τερματοφύλακας Άντζελο Περούτσι, ο οποίος απέκρουσε την μπάλα σε δύο πέναλτι με την ίδια φυσικότητα που, πιτσιρικάς ων, καπάκωνε τα ψάρια στην κωμόπολη Μπλέρα, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, μερικές δεκάδες χιλιόμετρα από το γήπεδο του θριάμβου.

Ο (παραλίγο) μοιραίος που έγινε (πολύ) ωραίος, αφού ο Περούτσι έφερε ευθύνη για το γκολ με το οποίο ο Γιάρι Λιτμάνεν ισοφάρισε το γρήγορο τέρμα του Φαμπρίτσιο Ραβανέλι. «Ένιωθαενοχές. Αλλά στο τέλος εκείνο το λάθος μου χρησίμευσε πάρα πολύ την στιγμή των πέναλτι. Είπα στον εαυτό μου: «Η βλακεία έγινε. Τώρα έχεις μόνο να κερδίσεις». Κατάφερα να ηρεμήσω και να αποκρούσω δύο!» θυμάται ο φύλακας «Άντζελο» των γιουβεντίνων, οι οποίοι πλέον ένιωθαν κάπως πιο ανακουφισμένοι. Η βαριά σκιά του «Χέιζελ» δεν θα φύγει ποτέ, αλλά εκείνο το βράδυ έγινε λίγο πιο ελαφριά.

Η ταυτότητα της δεύτερης κούπας

Γιουβέντους - Άγιαξ 1-1 (4-2 πέν.)

(13' Ραβανέλι - 41' Λιτμάνεν)

ΓΙΟΥΒΕΝΤΟΥΣ:Περούτσι, Τοριτσέλι, Φεράρα, Βιέρκοβουντ, Πεσότο, Κόντε (44' Γιούγκοβιτς), Πάουλο Σόουζα (57' Ντι Λίβιο), Ντεσάν, Ραβανέλι (77' Παντοβάνο), Βιάλι, Ντελ Πιέρο.

ΑΓΙΑΞ:Φαν ντερ Σαρ, Σιλόι, Μπλιντ, Φ. Ντε Μπουρ (69' Σόλτεν), Μπογκάρντε, Ρ. Ντε Μπουρ (90' Βούτερ), Ντάβιντς, Λιτμάνεν, Φίνιντι, Μουσάμπα (46' Κλάιφερτ), Κανού.

Τα πέναλτι: Ντάβιντ (απόκρουση Περούτσι) 0-0 / Φεράρα (γκολ) 0-1 / Λιτμάνεν (γκολ) 1-1 / Πεσότο (γκολ) 1-2 / Σόλτεν (γκολ) 2-2 / Παντοβάνο (γκολ) 2-3 / Σιλόι (απόκρουση Περούτσι) 2-3 / Γιούγκοβιτς (γκολ) 2-4

Διαιτητής:Μανουέλ Ντίαθ Βέγα (Ισπανία)

Γήπεδο:«Ολίμπικο», Ρώμη (67.000 θεατές)

Η «μαύρη» νίκη στο «Χέιζελ»

ΤαπέναλτικόντραστονΆγιαξ

Ο πρώτος χαμένος τελικός

Η γκολάρα - μαχαιριά του Μάγκατ

Το «μαγικό» του Ντελ Πιέρο δεν πήρε βραβείο

«Δήμιος» ο Μιγιάτοβιτς

Τα πέναλτι με την Μίλαν