Ζαβλακωνόμασταν βλέποντάς τον να «κεντάει» στο γήπεδο. Ζαλιζόμασταν από τις ντρίμπλες του. Το Ζάπινγκ σταματούσε όταν εμφανίζονταν εκείνος στην οθόνη. Ζηλεύαμε τις επινοήσεις του. Ζητούσαμε και άλλες. Ζητοκραυγάζαμε στα γκολ του. Ζωγράφιζε με την μπάλα στα πόδια.

Ζινεντίν Ζινττάν, ετών 43. Μια ιστορία για κάθε ένα από τα γράμματα ενός επιθέτου γεμάτου ποδόσφαιρο

Ζμαΐλ

Το 1962, η Αλγερία ανεξαρτητοποιήθηκε από την Γαλλία. Εκείνη την χρονιά, ο Ζμαΐλ Ζιντάν αποφάσισε να επιστρέψει στην γενέτειρά του όπου, σε άλλη εποχή, βοσκούσε πρόβατα. Είχε περάσει εννέα χρόνια στην Γαλλία ως εργάτης σε οικοδομή. Λίγες ημέρες πριν πάρει το βαπόρι από το λιμάνι της Μασσαλίας, γνώρισε την Μαλίκα, μια «ξαδέλφη», όπως αποκαλούνται χαϊδευτικά άνθρωποι που προέρχονται από την ίδια περιοχή.

Εκείνη η συνάντηση έγινε η αιτία για να μην φύγει από την Μασσαλία και να εγκατασταθεί μόνιμα στην δεύτερη πατρίδα του. Ο Ζμαΐλ με την Μαλίκα έμειναν στην φτωχική γειτονιά της Λα Καστελάν και έκαναν πέντε παιδιά. Το μικρότερο εξ' αυτών γεννήθηκε, σαν σήμερα (23/06), το 1972 και τον βάφτισαν Ζινεντίν, όνομα που στην γλώσσα των Καμπίλ σημαίνει «η ομορφιά της θρησκείας».

Ο Ζμαΐλ δούλευε την ημέρα ως οικοδόμος και το βράδυ ως φύλακας. Είχε μια ημέρα για να ξεκουραστεί, αλλά την εκμεταλλεύονταν για να πάει εκδρομές την οικογένειά του. Ποτέ δεν είπε στα παιδιά του ότι τα αγαπούσε, αλλά τους έδειχνε την αγάπη του με τις πράξεις του.

Οι γονείς υπήρξαν οι παντοτινοί ήρωες του Ζινεντίν, ο οποίος ντρίμπλαρε τις κακές παρέες και συνήθειες χάρη στην μπάλα. Η μοίρα θέλησε να φτάσει στον απόγειο της δόξας του στον τελικό του Μουντιάλ του 1998, όταν με δύο κεφαλιές έστεψε παγκόσμια πρωταθλήτρια την Γαλλία. Το έκανε στο «Σταντ ντε Φρανς», γήπεδο που βρίσκεται στο Σεντ Ντενί, μια γειτονιά όπου τα προηγούμενα χρόνια είχε αποπερατωθεί από, στην πλειοψηφία τους, οικοδόμους μετανάστες. Μεταξύ αυτών, και ο Ζμαΐλ Ζιντάν!

Ινδαλμα

Η τηλεόραση δεν έδειχνε πολλά ποδοσφαιρικά ματς, αλλά «πρόλαβε» να τον δει. Και να τον ερωτευτεί (ποδοσφαιρικά μιλώντας). Από τότε που θυμάται τον εαυτό του, ο Ζιντάν ήθελε να μοιάσει στον Έντσο Φραντσέσκολι. Στον «πρίγκιπα», ο οποίος με μοναδική κλάση μιλούσε στην μπάλα, την πήγαινε όπου εκείνος ήθελε.

Τον Νοέμβριο του 1996, τον αντίκρισε για πρώτη φορά από κοντά. Η Γιουβέντους αντιμετώπιζε την Ρίβερ Πλέιτ στον τελικό του Διηπειρωτικού Κυπέλλου και ο «Ζιζού» είχε απέναντι τον άνθρωπο που, χωρίς να το γνωρίζει, συνέβαλε αποφασιστικά στο να γίνει ποδοσφαιριστής.

Η Γιούβε νίκησε με ένα γκολ του Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο και, όταν τελείωσε το ματς, ο Ζινεντίν δεν ασχολήθηκε με τα πανηγύρια των συμπαικτών του. Έψαξε να βρει εκείνον για να ανταλλάξουν φανέλες και να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. «Πέθαινα για να τον συναντήσω και εκείνη την ημέρα τα κατάφερα» θυμάται ο Ζιντάν, ο οποίος χάρισε την φανέλα στον πρωτότοκο γιο του, που ήταν μόλις λίγων μηνών.

Το όνομά του; Έντσο, βεβαίως! Ο μπαμπάς Ζινεντίν τον σκέπασε με την φανέλα της Ρίβερ, αλλά αρκετά βράδια την φόρεσε ο ίδιος ως πιτζάμα, όπως αποκάλυψε η σύζυγός του, Βερονίκ, μιλώντας με τον Φραντσέσκολι. Ο γιός του τελευταίου, μεγάλος θαυμαστής του Γάλλου μπαλαδόρου, τον ρώτησε όταν τον γνώρισε τι έκανε για να κοντρολάρει την μπάλα με τέτοιο τρόπο. Η απάντησή του; «Ρώτα τον πατέρα σου, εγώ το έμαθα από εκείνον»!

Ντρίμπλα - ρουλέτα

Όταν ακούς την λέξη «ρουλέτα», το μυαλό σου πάει αυτόματα στο καζίνο. Όταν, όμως, συνδυάζεις την συγκεκριμένη λέξη με το ποδόσφαιρο, αυτόματα θυμάσαι τις «ρουλέτες» του Ζινεντίν Ζιντάν, έστω και αν αυτή την ντρίμπλα την πρωτοείδαμε από τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα.

Ο «Ζιζού» την εξέλιξε, την τελειοποίησε, την έκανε, απλά, απολαυστική. Μαγική. Οι αντίπαλοι γνώριζαν ότι μπορεί να την επιχειρήσει, αλλά ακόμα και έτσι δεν μπόρεσαν ποτέ να τον ανακόψουν.

Στην «ρουλέτα», ο παίκτης κάνει μια πλήρη στροφή 360 μοιρών πάνω από την μπάλα και την χαϊδεύει απαλά για να την πάρει μαζί του, προκαλώντας τα «ωωω» και τον θαυμασμό του κόσμου. Ο Ζιντάν την καθιέρωσε, πολλοί τον μιμήθηκαν (άλλοι με επιτυχία, άλλοι όχι και τόσο) και, μεταξύ αυτών, ο γιος του Έντσο, ο οποίος δείχνει να διαθέτει την τεχνική του μπαμπά του.

«Η τεχνική είναι αυτή που κάνει έναν παίκτη να διαφέρει από άλλον. Όταν καλύτερη τεχνική διαθέτεις, πιο ψηλά θα φτάσεις, πιο καλό επίπεδο θα έχεις. Η τεχνική μπορεί να βελτιωθεί, αλλά ποτέ δεν μαθαίνεται. Την κουβαλάς μέσα σου» εξηγεί ο «δάσκαλος» Ζινεντίν. Μάθημα μπάλας, μάθημα ζωής.

Τιμωρίες

Στην Ελλάδα τον απολαύσαμε τον Μάρτιο του 1999 ως παίκτη της Γιουβέντους, κόντρα στον Ολυμπιακό στο Ολυμπιακό Στάδιο, τον Οκτώβριο του 2002 ως παίκτη της Ρεάλ Μαδρίτης κόντρα στην ΑΕΚ στο «Νίκος Γκούμας» και τον Δεκέμβριο του 2010 στο φιλικό, παρέα με τον κολλητό του Ρονάλντο, στο γήπεδο «Καραϊσκάκης».

Τον Νοέμβριο του 2000, θα έπρεπε να έρθει ξανά στην Αθήνα, για αγώνα της Γιούβε με τον Παναθηναϊκό στο Ολυμπιακό Στάδιο. Θα έπρεπε, αλλά δεν ήρθε. Λίγες ημέρες νωρίτερα, βλέπετε, η ΟΥΕΦΑ τον τιμώρησε με πέντε αγώνες αποκλεισμό, γιατί σε ματς με το Αμβούργο, κουτούλησε τον Γιόχεν Κιντς, δείχνοντας για άλλη μια φορά ότι, παρά την κλάση του ως παίκτη ως ανθρώπου, υπήρχαν στιγμές όπου «ξέφευγε».

«Στο γήπεδο συμβαίνουν πράγματα. Με έχουν βρίσει πολλές φορές, αλλά εκεί δεν άντεξα. Δεν αποτελεί δικαιολογία, αλλά εκείνη την εποχή η μητέρα μου ήταν άρρωστη, στο νοσοκομείο. Έχουν βρίσει πολλές φορές την μητέρα μου και ποτέ δεν απάντησα, αλλά εκεί. Και συνέβη» θυμάται για την κουτουλιά του στον Ιταλό, τον οποίο έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν θα συγχωρήσει. Ποτέ. «Προτιμώ πρώτα να πεθάνω» έχει πει χαρακτηριστικά.

Απάντηση

Αυτή που καθόρισε την ζωή του από το 2001 μέχρι σήμερα. «Θέλεις να έρθεις να παίξεις στην Ρεάλ Μαδρίτης;» έγραφε, στα γαλλικά, η χαρτοπετσέτα που, μέσω πολλών χεριών, έφτασε σε αυτά του Ζινεντίν, στην διάρκεια ενός επίσημου δείπνου στο Μονακό, στο πλαίσιο ενός γκαλά της ΟΥΕΦΑ.

Αποστολέας ήταν ο πρόεδρος της Ρεάλ Μαδρίτης, Φλορεντίνο Πέρεθ, ο οποίος λίγες ημέρες νωρίτερα είχε «αρπάξει» τον Λουίς Φίγκο από την Μπαρτσελόνα και ονειρεύονταν τον Γάλλο καλλιτέχνη με την φανέλα της «Βασίλισσας». Η απάντηση του «Ζιζού», στα. αγγλικά! «Yes!» με θαυμαστικό, για να τονιστεί η επιθυμία του να παίξει στην Ρεάλ.

Λίγους μήνες αργότερα, ο Ζινεντίν καμάρωνε με την φανέλα της Ρεάλ στα χέρια, έστω και αν πήρε το «5», αφού το «10» είχε καπαρωθεί ήδη από τον Πορτογάλο. «Ήταν μια από τις πιο ευτυχισμένες ημέρες της ζωής μου» θυμάται για εκείνη την βραδιά στο Μονακό, εξαιτίας της οποίας συνέδεσε έκτοτε την ζωή του με την Μαδρίτη.

Οι στιγμές που άφησε ο Ζινεντίν με την λευκή φανέλα, αμέτρητες. Κορυφαία όλων, βεβαίως, το γκολ - ποίημα στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ το 2002 κόντρα στην Μπάγερ Λεβερκούζεν, η μαγεία του οποίου αποτυπώνεται στην παραπάνω φωτογραφία. Πόσο δίκιο είχαν οι Κινέζοι για τις χίλιες λέξεις.

Νέα θέση

Στα τέσσερα του έμαθε ποδήλατο, στα έξι έκανε τζούντο, στα 43 του (πολύχρονος «Ζιζού»!) ακόμα μαθαίνει την θέση του προπονητή. Και αν με την μπάλα στα πόδια «χρησιμοποιούσε το πόδι σαν να έβαζε βούτυρο σε μια φρυγανιά», όπως είχε πει ο Ζοσέ Αλταφίνι, στην άκρη του πάγκου έχει συναντήσει αρκετά ζόρια. Αλλά του αρέσει, τα απολαμβάνει.

«Όταν αποχώρησα από το ποδόσφαιρο, έκανα πολλά διαφορετικά πράγματα, γνώρισα πολύ κόσμο, μελέτησα ποδόσφαιρο και διάφορες θέσεις, αλλά τελικά πρέπει να κάνεις αυτό που σου δίνει ενέργεια, που σου δίνει ζωή. Και θεωρώ ότι ο πάγκος είναι το μέρος όπου μπορώ να δώσω κάτι, να μεταδώσω τι ξέρω και τι νιώθω» εξηγεί ο «προπονητής Ζιντάν», ο οποίος παραδέχεται αυτό που λένε όσοι ποδοσφαιριστές βγάζουν το σορτσάκι και φορούν το κοστούμι.

«Υποφέρω πολύ περισσότερο ως προπονητής. Όταν έπαιζα δεν υπέφερα τόσο. Κάθεσαι στον πάγκο και όταν αρχίζει το ματς δεν μπορείς να κάνεις τίποτε άλλο» λέει σχετικά, παραδεχόμενος όμως ότι ακόμα σκέφτεται ως ποδοσφαιριστής. «Είμαι πεπεισμένος ότι δεν πρέπει να πάψεις να σκέφτεσαι ως παίκτης. Στο ποδόσφαιρο, κάποιες φορές, πιστεύουμε ότι ο προπονητής πρέπει να μιλάει, να φωνάζει, να τα κάνει όλα άνω - κάτω. Το ποδόσφαιρο είναι πολύ πιο απλό. Πρέπει να δουλεύεις, να προσέχεις τις λεπτομέρειες και να έχεις ξεκάθαρες ιδέες. Το ποδόσφαιρο είναι πολύ πιο απλό» λέει ο άνθρωπος που έκανε το δύσκολο απίστευτα απλό. «Ζιζού», για όσα μας έδωσες, ένα απλό «ευχαριστώ» δεν αρκεί.