Πριν καν βγει το πρώτο μισό της φετινής αγωνιστικής περιόδου, ο Παναθηναϊκός καλείται να διαχειριστεί για δεύτερη φορά μια αρκετά άβολη, όσο και δύσκολη, περίσταση. Όχι ότι δεν φέρει ευθύνη για την κατάσταση που διαμορφώθηκε εσχάτως.

Η πρώτη ήταν μετά από την εκτός έδρας ήττα (με -29) από την Άλμπα Βερολίνου, η δεύτερη μετά από την εντός έδρας συντριβή (με -24) από τον Ολυμπιακό. Τότε, στις 19 Οκτωβρίου, υπήρχε βέβαια κάτι που μπορούσε να λειτουργήσει ως αντίβαρο και να βοηθήσει στην εκτόνωση της κατάστασης: ο Ντουέιν Μπέικον. Τώρα, δεν συναντάται ανάλογη περίπτωση. Ακόμη βέβαια κι αν υπήρχε στην αγορά ένας αθλητής με αντίστοιχο εκτόπισμα και βεληνεκές, μοιάζει αδύνατο να γινόταν νέα μεταγραφή. Για πολλούς και διάφορους λόγους.

Ο κυριότερος; Ουδείς μπορεί να πει με σιγουριά πως η υπάρχουσα προπονητική συνθήκη επιτρέπει (sic) να γίνεται η μία (δαπανηρή) επένδυση μετά από την άλλη, ενδεχομένως ακόμη κι εκτός (αγωνιστικής και οικονομικής λογικής).

Μακριά από τη λογική του

Γιατί όμως ο Παναθηναϊκός αδυνατεί να κάνει ουσιαστικά βήματα προόδου και να διαμορφώσει μια αγωνιστική κουλτούρα που να συνάδει με το προπονητικό παρελθόν του Ντέγιαν Ράντονιτς; Κακά τα ψέματα, ο Παναθηναϊκός δεν είναι ακριβώς αυτό που έχει συνηθίσει να παρουσιάζει ο 53χρονος τεχνικός στην έως τώρα καριέρα του. Το "γιατί" μπορεί να το απαντήσει με μεγαλύτερη σαφήνεια ο ίδιος, αν κι οι ενδείξεις υπάρχουν.

Τι εννοούμε; Η άμυνα είναι λειτουργική ως ένα βαθμό σε κάποιους αγώνες, η επίθεση όμως δεν παρουσιάζει στο ελάχιστο τα απαιτούμενα -για το επίπεδο της διοργάνωσης- επίπεδα συνεργασιών. Ο Παναθηναϊκός έχει εξελιχθεί σε ένα σύνολο με βασικό χαρακτηριστικό γνώρισμα το isolation και την -σχεδόν απόλυτη- εξάρτηση από την αποτελεσματικότητα του Ντουέιν Μπέικον.

Κάπως έτσι όμως δεν ήταν η πραγματικότητα επίσης την τελευταία διετία; Τότε που η ίδια εξάρτηση υπήρχε από την παρουσία του Νεμάνια Νέντοβιτς;

Είναι σαφές πως δεν είναι εύκολο βέβαια να περάσει κάποιος τη φιλοσοφία του μέσα σε έξι μήνες, με περιορισμένο αριθμό προπονήσεων (πόσω μάλλον με πλήρη σύνθεση) και τις απαιτήσεις να είναι ιδιαιτέρως υψηλές. Αυτό το τελευταίο παίζει προφανώς τον ρόλο του, για την εξαγωγή συμπερασμάτων και τις κρίσεις που γίνονται από τον κόσμο.

Πολύ απλά γιατί οι απαιτήσεις φέτος ανέβηκαν σημαντικά σε σχέση με την προηγούμενη διετία, δεδομένης της επένδυσης που έγινε. Είναι όμως εφικτό ο Παναθηναϊκός να καλύψει εξ ολοκλήρου τη διαφορά από τους ανταγωνιστές του (πόσω μάλλον από τον Ολυμπιακό) μέσα σε έξι μήνες; Ρητορικό προφανώς το ερώτημα, για όσους έχουν περάσει έστω και μικρό διάστημα στο εσωτερικό μιας ομάδας και γνωρίζουν πώς αυτές λειτουργούν.

Από το ένα άκρο στο άλλο

Από το πλήρες κλείσιμο της ψαλίδας μέχρι την άνευ όρων παράδοση σε ένα ντέρμπι όμως η απόσταση είναι μεγάλη. Όπως αντίστοιχα δεν δικαιολογείται το δεύτερο, λαμβάνοντας υπόψιν την ποιότητα των παικτών που βρίσκονται στο έμψυχο δυναμικό και την οικονομική επένδυση που έγινε το περασμένο καλοκαίρι.

Αντίστοιχα βέβαια, γεννάται το εύλογο ερώτημα αν ο τρόπος με τον οποίο προέκυψε το "χτίσιμο" της ομάδας είναι λειτουργικός; Κι αυτό γιατί η ανομοιομορφία και τα κενά που υπάρχουν είναι εμφανή, παρά το γεγονός πως ο Παναθηναϊκός διαθέτει οκτώ (!) ξένους, εκ των οποίων ο ένας (Άντριου Άντριους) είναι εκτός ομάδας εδώ και δύο μήνες.

Είναι προφανές λοιπόν πως ο Αργύρης Πεδουλάκης και ο Ντέγιαν Ράντονιτς υπέπεσαν σε λάθη, τα οποία πληρώνει μέχρι στιγμής ο Παναθηναϊκός. Ως πότε, ουδείς μπορεί να γνωρίζει. Το σίγουρο είναι πως οι αλλαγές μοιάζουν επιβεβλημένες (ποιος θα πάρει τις σχετικές αποφάσεις;), για να μπορέσει η ομάδα να γίνει πιο λειτουργική σε βάθος χρόνου και οι ρόλοι εντός αυτής να είναι πιο ξεκάθαροι και δίκαιοι.