Το τρίποντο του Ντέρικ Γουίλιαμς έσωσε την βραδιά για απέναντι στη Μακάμπι Τελ Αβίβ, για να βάλει τέλος στο σερί των έξι διαδοχικών ηττών που κουβαλούσε ο Παναθηναϊκός τις τελευταίες εβδομάδες. Αυτό, από μόνο του, αρκεί για να (επανα)φέρει κάποια χαμόγελα στο ΟΑΚΑ, δεδομένου ότι το κλίμα είχε βαρύνει πάρα πολύ το τελευταίο διάστημα.

Δικαιολογημένα, αν σκεφτεί κανείς πώς (δεν) παίζει ο Παναθηναϊκός εδώ και λίγο καιρό, πώς (δεν) συμπεριφέρεται στο παρκέ και -κυρίως- πώς (δεν) λειτουργεί ως ομάδα στις δύο πλευρές.

Μια απ' τα ίδια

Το θετικό αποτέλεσμα της Παρασκευής 13 Ιανουαρίου δεν μπορεί να αλλάξει τη μεγάλη εικόνα ή να αποπροσανατολίσει από τα υφιστάμενα προβλήματα χημείας, ομοιογένειας και συνεργασίας στην πλευρά των πρασίνων. Πολύ απλά γιατί η κατάληξη ενός σουτ (εντός ή εκτός στόχου) δεν μπορεί να επηρεάσει τον τρόπο αντίληψης των πραγμάτων. Πολύ περισσότερο να οδηγήσει την πραγματική συζήτηση σε άλλα μονοπάτια.

Εν προκειμένω, το τρίποντο που έβαλε ο Ντέρικ Γουίλιαμς φτάνει για να δώσει μια παρωδική χαρά, όχι όμως για να αλλάξει εντελώς την ατζέντα και τη συζήτηση για τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί ο Παναθηναϊκός εδώ και αρκετό καιρό. Γιατί στην ουσία του πράγματος, κόντρα στη Μακάμπι Τελ Αβίβ δεν προέκυψε κάποια ριζική αλλαγή.

Το isolation ξεφεύγει από το κομμάτι της επιλογής

Η επιμονή στην απομόνωση είναι ένα κομμάτι αυτού που συζητάμε. Για πολλοστή φορά, οι πράσινοι επένδυσαν πάρα πολύ στο isolation είτε με τους κοντούς είτε με τους ημίψηλους παραπάνω απ ότι ενδεχομένως χρειαζόταν. Μοιάζει άλλωστε σε πολλές περιπτώσεις αυτή η τάση να ξεφεύγει από τα όρια της τακτικής επιλογής και της στόχευσης στο αδύναμο σημείο του αντιπάλου και να εξελίσσεται σε αναγκαίο κακό.

Ο Παναθηναϊκός στρέφεται υπέρ το δέον στην (έσχατη) επιλογή της επίθεσης από απομόνωση, αδυνατώντας εδώ και μήνες να αναπτύξει στοιχειώδεις συνεργασίες, να εντάξει (σχεδόν) όλα τα μέλη της πεντάδας σε μια οργανωμένη επίθεση που θα δημιουργήσει πολλαπλούς κινδύνους για την αντίπαλη άμυνα.

Η παρουσία του Ντουέιν Μπέικον δεν μπορεί να είναι η δικαιολογία για την εμμονική, σε κάποιες περιπτώσεις, στροφή στο isolation. Πολύ απλά γιατί κι ο 27χρονος φόργουορντ δείχνει σε ουκ ολίγες περιπτώσεις να οδηγείται στο one man show, εξαιτίας της αδυναμίας της ομάδας να του προσφέρει κάτι.

Η προσωποποίηση του προβλήματος

Όλα αυτά έχουν οδηγήσει στην πλήρη αγωνιστική απαξίωση μίας εκ των κορυφαίων υπογραφών του καλοκαιριού. Του Μάριους Γκριγκόνις. Ο 28χρονος γκαρντ δείχνει από νωρίς να παλεύει να να καταστεί λειτουργικός για το σύνολο και να "χωρέσει" στο rotation δεδομένου του τρόπου με τον οποίο εκδηλώνει τις περισσότερες κατοχές ο Παναθηναϊκός.

Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι η εικόνα του Μάριους Γκριγκόνις το τελευταίο δίμηνο είναι η προσωοποποίηση του λειτουργικού προβλήματος που αντιμετωπίζουν οι πράσινοι. Σε όλα τα επίπεδα. Ενδεικτικά να αναφέρουμε πως στους τέσσερις τελευταίους αγώνες (από την στιγμή δηλαδή που ανέκαμψε από τον τραυματισμό του) έχει 16 πόντους με 1/2 δίποντα, 4/7 τρίποντα και 2/3 βολές. Σε τέσσερις αγώνες.

Προφανώς δεν έπαψε να κουβαλάει την ποιότητα που απαιτεί η διοργάνωση. Προφανώς δεν ξέχασε να κάνει αυτά που τον κατέστησαν διάσημο (sic) στην EuroLeague τα προηγούμενα χρόνια. Είναι όμως μία από τις πλέον χαρακτηριστικές περιπτώσεις του πώς ένας αθλητής μπορεί να μην "κολλήσει" με το ευρύτερο σύνολο, σε τέτοιο βαθμό που να φαίνεται ότι... δεν κάνει.

Παρεμπιπτόντως, υπάρχει αμφιβολία για το κατά πόσο κάνει ο Μάριους Γκριγκόνις (σε αυτόν) στον Παναθηναϊκό;

Να κερδίζει και να χάνει ως ομάδα

Κάπως έτσι, ο Παναθηναϊκός δεν έχει πείσει ως τώρα πως λειτουργεί εύρυθμα ως σύνολο. Από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο που πατάνε το παρκέ. Η γλώσσα του σώματος, η εικόνα και -πολύ περισσότερο- τα νούμερα επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές. Γι αυτό, ακόμη κι όταν κερδίζει (αραιά και που πλέον), ο Παναθηναϊκός του Ντέγιαν Ράντονιτς δεν δείχνει να το κάνει ως ομάδα. Κι αυτό είναι που δημιουργεί τον μεγαλύτερο προβληματισμό εδώ κι αρκετό καιρό.