Μετά από έξι χρόνια, η Ελλάδα πανηγυρίζει την κατάκτηση ενός μεταλλίου σε μεγάλη διοργάνωση. Όλως τυχαίως (;) στο ίδιο γήπεδο, που τα είχε καταφέρει το 2017. Η Εθνική Νέων Ανδρών πέτυχε κάτι που μοιάζει με -μικρό ή μεγάλο, πείτε το όπως θέλετε- θαύμα, δεδομένου πως δεν (υπο)λογιζόταν μεταξύ των φαβορί για μια θέση στο βάθρο.

Ε και; Το αποτέλεσμα μετράει κι αυτό έφερε τους παίκτες του Κώστα Παπαδόπουλου μέχρι την κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου, σε μια διοργάνωση που είχε δύο μεγάλες πίκρες (Λιθουανία, Γαλλία), αλλά και δύο μεγάλες χαρές (Τουρκία, Βέλγιο). Το μέγεθος της επιτυχίας προφανώς και υπολογίζεται βάσει -και- των συνθηκών με την οποία ήρθε αυτή. Χωρίς πολύ ταλέντο, χωρίς την ξεκάθαρη διαπίστωση πως αύριο κιόλας μπορούν πολλά από αυτά τα παιδιά να βρεθούν στην Εθνική Ανδρών.

Με εξαίρεση τον Λευτέρη Μαντζούκα (και λιγότερο τον Βαγγέλη Ζούγρη) άλλωστε, οι παίκτες της Εθνικής Νέων Ανδρών δεν έχουν δοκιμαστεί στο υψηλότερο επίπεδο.

Η αξία της ευκαιρίας

Τούτο βέβαια δεν είναι κακό. Το κάθε άλλο. Δεν γίνεται όλοι οι παίκτες να ανθούν με την ίδια ταχύτητα. Το μείζον στην προκειμένη περίπτωση όμως ήταν πως σχεδόν όλοι οι παίκτες της δωδεκάδας που πάλεψε για δύο βδομάδες στα "Δύο Αοράκια" είχαν τη δυνατότητα να παίξουν τη σεζόν που ολοκληρώθηκε. Κάτι που εν πολλοίς δεν ίσχυε για τους προκατόχους τους.

Είχαν τη δική τους ευκαιρία. Κατά βάση στην Elite League και τη Β' Εθνική (National League 1, όπως θα πρέπει να συνηθίσουμε να τη λέμε πλέον), αλλά και στο Rising Stars δευτερευόντως.

Ο Σωτήρης Οικονομόπουλος (Πανερυθραϊκός), ο Γιάννης Μερμίγκης (Πανερυθραϊκό), ο Νάσος Μπαζίνας (Αγρίνιο) και ο Θωμάς Ζορμπάς (Μαρούσι και Ηρακλής) είναι οι πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις, γιατί αποτέλεσαν μέρος του κανονισμού που έδινε περισσότερα κίνητρα στις ομάδες να δώσουν ευκαιρίες στους "μικρούς". Η Elite League οφείλει άλλωστε να έχει -και- αναπτυξιακό χαρακτήρα, να προετοιμάζει αθλητές και να τους δίνει τον χώρο (και τον χρόνο) που απαιτείται για να αποκτήσουν εμπειρίες και να ανθίσουν.

Δεν ήταν όμως οι μόνοι. Η απόφαση της ΕΟΚ να δημιουργήσει την ευκαιρία των διπλών δελτίων σε αθλητές, επέτρεψε σε παιδιά όπως ο Νίκος Πλώτας (Προμηθέας και Αίολος Αγυιάς) και ο Δημήτρης Χατζής (Περιστέρι και ΕΦΑΟΖ) να συνδυάζουν τις προπονήσεις στο υψηλότερο επίπεδο με τους αγώνες στη Β' Εθνική. Εκεί όπου βρέθηκε -και πήγε πολύ καλά- κι ο Γιώργος Νεόφυτος.

Είναι σαφές πως για μια φουρνιά που δεν ξεχειλίζει ακριβώς από ταλέντο, η δυνατότητα της χρησιμοποίησης από τις ομάδες και τους προπονητές στο πιο χαμηλό επίπεδο μπορεί να κάνει τη διαφορά. Κυρίως γιατί τους επιτρέπει να μάθουν και να αποκτήσουν την αγωνιστική συνήθεια/συνέπεια, που μπορεί να κάνει τη διαφορά σε μια τέτοια διοργάνωση.

Η ουσία της σωστής καθοδήγησης

Σε όλα αυτά βέβαια, πρέπει να συνυπολογίσουμε ακόμη κάτι: την ουσία της σωστής καθοδήγησης. Ο Κώστας Παπαδόπουλος βρέθηκε την περσινή σεζόν στο επιτελείο του Ανδρέα Πιστιόλη, ως ο πρώτος βοηθός του. Σε πολύ υψηλό προπονητικό επίπεδο δηλαδή. Για τους γνωρίζοντες όμως, δεν μιλάμε απλά για έναν προπονητή (είτε με την ιδιότητα του πρώτου είτε με αυτή του βοηθού) που δοκιμάζεται στη... μεγάλη σκηνή.

Κυρίως πρόκειται γι αυτόν με τη μεγαλύτερη συνέπεια εδώ και μια δεκαετία στην επίδειξη έργου στις μικρές ηλικίες. Είναι αυτός που οδήγησε την ίδια φουρνιά ένα σουτ μακριά από τα ημιτελικά του EuroBasket U16 πριν από τέσσερα χρόνια, είναι αυτός που έχει παράξει σπουδαίο έργο στα αναπτυξιακά προγράμματα του Παναθηναϊκού, του Δούκα και του Προμηθέα.

Είναι αυτός που ξέρει πότε και πώς να αναπτύξει ένα νέο ταλέντο και να του δώσει τις αρχές για να ξεχωρίσει.

Επειδή όμως, όλο αυτό που είδαμε στα "Δύο Αοράκια" τις τελευταίες ημέρες δεν είναι δουλειά του ενός (παίκτη ή προπονητή), αναφορά πρέπει να γίνει εξίσου σε όλο το επιτελείο της Εθνικής Νέων Ανδρών: στον Πέτρο Γκαϊτατζή που έχει φάει με το κουτάλι τις εθνικές κατηγορίες, στον Θάνο Κωνσταντόπουλο που έχει μεγάλη εμπειρία από τις μικρές ηλικίες της Αθήνας, στον Στράτο Τσαμπή που ανέλαβε την εκγύμναση των παικτών της Εθνικής Νέων Ανδρών και στον Γιώργο Κοροπιώτη, που βοήθησε από το πόστο του φυσικοθεραπευτή ώστε άπαντες να είναι διαθέσιμοι -ουδείς άλλωστε γνωρίζει, πλην των άμεσα εμπλεκόμενων, πως λίγες ημέρες πριν από την έναρξη της διοργάνωσης ο Βαγγέλης Ζούγρης αντιμετώπιζε πρόβλημα τραυματισμού στον αστράγαλο.

Η χαραμάδα της ελπίδας

Αυτό το μετάλλιο δεν αλλάζει φυσικά τη μεγάλη εικόνα για το ελληνικό μπάσκετ, το οποίο απέχει αρκετά ακόμη από το να χαρακτηριστεί ευθέως ανταγωνιστικό στις παραδοσιακές δυνάμεις της Ευρώπης, σε όλες τις ηλικιακές βαθμίδες.

Τα βήματα που πρέπει να κάνει παραμένουν πολλά και σημαντικά, πλην όμως σταδιακά βάζει τις βάσεις για να επιστρέψει στο επίπεδο που ήταν και να παράγει παίκτες με (πολύ) μεγαλύτερη συνέπεια.

Γιατί το έχει ανάγκη πιο πολύ από ποτέ...