Μία βδομάδα μετά από τη συντριβή στο ΟΑΚΑ από τον Ολυμπιακό, ο Παναθηναϊκός είχε έναν αγώνα - ευκαιρία για να δείξει πως μπορεί να κλείσει άμεσα την παρένθεση και να διαγράψει νέα πορεία στο υπόλοιπο της EuroLeague. Αυτόν με την Μπάγερν Μονάχου στο Audi Dome. Στην πράξη όμως, ουδέν. Ξανά. Γι ακόμη μια φορά στη φετινή διοργάνωση, αυτό που παρουσιάστηκε στο παρκέ ήταν -το λιγότερο- αποκρουστικό.

Πλήρης έλλειψη συνεργασιών (7 ασίστ για 8 λάθη), μηδενική επικοινωνία στην άμυνα, παθητικότητα, απουσία συντονισμού μέσα στο γήπεδο. Σε αγωνιστικό επίπεδο. Γιατί -πέραν αυτών- ζητήματα που δεν άπτονται της τακτικής αποδεικνύονται πολύ πιο σοβαρά. Δεν χρειαζόταν άλλωστε να είναι κάποιος μυημένος στην "πράσινη πραγματικότητα" ή σε όσα συμβαίνουν στα ενδότερα του οργανισμού. Η γλώσσα του σώματος όσον πάτησαν το παρκέ του Audi Dome εξηγούσε πολλά για το κλίμα.

Ο εγωισμός έχει πάει περίπατο

Μοιάζει πραγματικά δύσκολο να αποδεχθεί ο οποιοσδήποτε πως ούτε ένας εκ των παικτών του Παναθηναϊκού μπορεί να παρουσιάσει στο παρκέ την ενόχλησή του. Όχι σε βάρος του συνόλου, αλλά με γνώμονα την προστασία του ιδίου. Τι εννοούμε; Να εμφανίσει τον πληγωμένο εγωισμό του και να παίξει πιο σκληρή (προσωπική) άμυνα, με σκοπό να καταδείξει πως δεν μπορεί να συμβιβαστεί με ακόμη μια ήττα, με ακόμη έναν αγώνα που θα περιοριστεί σε ρόλο κομπάρσου και θα δει τον αντίπαλο να τον εκθέτει επανειλημμένως.

Σε πολλές περιπτώσεις, το πρώτο πράγμα που χρησιμοποιεί ένας προπονητής για να αντιστρέψει μια προβληματική κατάσταση είναι ο θιγμένος εγωισμός των παικτών του. Όσων έχουν, τέλος πάντων. Στην προκειμένη περίπτωση όμως, το σκοτάδι στο οποίο έχουν βυθιστεί όλοι εντός του Παναθηναϊκού μοιάζει να είναι τόσο βαθύ, που δεν τους επιτρέπει να κοιτάξουν τον καθρέφτη και να αντικρίσουν το πρόβλημα.

Γιατί -κακά τα ψέματα- κάθε ένας εξ όσων συμμετέχουν στη φετινή προσπάθεια φέρει ευθύνη (μικρότερη ή μεγαλύτερη, ανάλογα την περίσταση) γι αυτό που εμφανίζεται στο παρκέ.

Η χαμένη πίστη

Αλήθεια, υπάρχει κάποιος στην ομάδα που να έχει πίστη σε αυτό που δημιουργήθηκε φέτος; Θα μπορούσε να απαντηθεί πως το συγκεκριμένο ερώτημα είναι ρητορικό. Πολύ απλά γιατί με την εικόνα/στάση τους, άπαντες δείχνουν να μην περιβάλλουν με πίστη και εμπιστοσύνη το οικοδόμημα. Η επικοινωνία ανάμεσα σε πάγκο και παρκέ -δείχνει να- είναι... απούσα εδώ και αρκετό καιρό, σε τέτοιο βαθμό που δεν υπάρχει η παραμικρή αφορμή για να αλλάξει (προς το καλύτερο) το πράγμα, όταν αρχίσει να στραβώνει.

Οι αλλαγές σε πρόσωπα που επιχειρεί ο Ντέγιαν Ράντονιτς μοιάζει να αποτελεί αναγκαίο κακό, παρά λύση στο πρόβλημα. Κι αυτό γιατί όποιος κι αν μπαίνει, δεν μπορεί να τραβήξει το κάρο από την λάσπη. Από αυτή στην οποία έχει "κολλήσει" ο Παναθηναϊκός τις τελευταίες εβδομάδες, παρουσιάζοντας -σε πολλές περιπτώσεις- εικόνα διάλυσης.

Ξέρετε, δεν χρειάζεται ένα παιχνίδι να τελειώσει στο -30 ή στο -40 για να καταδείξει το πρόβλημα. Υπάρχουν αρκετές στιγμές/εικόνες μέσα σε ένα σαραντάλεπτο που (σε) οδηγούν σε αυτό το συμπέρασμα.

Η άμυνα στο low post και η δεύτερη πάσα

Εν προκειμένω, στο παιχνίδι με την Μπάγερν, η πνευματική ανεπάρκεια του συνόλου αποτυπώθηκε ανάγλυφα σε αρκετές φάσεις. Από τη μία η παντελής έλλειψη συνέπειας στην άμυνα στο low post (ο Όγκουστιν Ρούμπιτ εξέθεσε ξανά και ξανά τους πάντες με "δικές του" φάσεις), από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Από την άλλη, η εκδήλωση κατοχών με κύριο χαρακτηριστικό την επιμονή στην ντρίμπλα και την στατικότητα.

Σε τέτοιο βαθμό που ο Παναθηναϊκός παρουσιάζει -σε πολλές περιπτώσεις- την εικόνα ενός συνόλου που δεν δουλεύει σε καθημερινή βάση, σε ομαδικό επίπεδο. Που δεν προπονείται, που δεν επιδιώκει το ίδιο πράγμα το παρκέ. Γιατί το ζήτημα πλέον αγκαλιάζει το σύνολο (πέρα από κάθε άτομο ξεχωριστά).

Προφανώς δεν είναι κακός παίκτης ο Μάριους Γκριγκόνις. Προφανώς δεν είναι ανεπαρκής ο Ματέους Πονίτκα. Προφανώς δεν είναι λίγος γι αυτό το επίπεδο ο Γιώργος Παπαγιάννης.

Απλά κάπου, στον δρόμο, χάθηκε η κατεύθυνση.

Το συμβόλαιο της μίας ημέρας

Το μέγεθος του συλλόγου δεν επιτρέπει (sic) την επιμήκυνση του προβλήματος, για πολύ ακόμη καιρό. Δεν το "σηκώνει" το ΟΑΚΑ κάτι τέτοιο. Η αλλαγή (είναι απαραίτητη) μπορεί να έρθει με ή χωρίς κάποιους εξ όσων βρίσκονταν στο Audi Dome το βράδυ της Πέμπτης 5 Ιανουαρίου. Κι αν σε πρώτη φάση, ουδείς μοιάζει να πήρε το μήνυμα από το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό (τόσο το αγωνιστικό όσο και το πνευματικό), είναι ξεκάθαρο πως πλέον άπαντες όλοι κρίνονται, κάθε μέρα που περνά (αν κι αυτό έχει ήδη επισημανθεί εντός του οργανισμού).

Τι σημαίνει αυτό; Το "one day contract" που είχε αναφέρει ο Ρικ Πιτίνο στην πρώτη θητεία του, ως προπονητής του Παναθηναϊκού, είναι αυτό που θα κουβαλάνε άπαντες από εδώ και στο εξής.

Το θέμα είναι αν στον σύλλογο είναι έτοιμοι και πρόθυμοι να πάρουν δύσκολες (αγωνιστικά και οικονομικά) αποφάσεις για να αναδιαμορφώσουν την υπάρχουσα κατάσταση. Γιατί ο Παναθηναϊκός (με το υπάρχον τεχνικό επιτελείο, το οποίο θυμίζουμε ότι απολαμβάνει της πλήρους εμπιστοσύνης της διοίκησης) μοιάζει καταδικασμένος να γκρεμίσει και να χτίσει από μηδενική σχεδόν βάση, στα μισά της αγωνιστικής περιόδου.

Όχι το πλέον δόκιμο, αλλά ίσως ο μόνος τρόπος για να περιοριστεί η ζημιά.