Η αλήθεια είναι πως για πρώτη φορά εδώ και δυόμιση χρόνια, ο Παναθηναϊκός έμπαινε για πρώτη φορά με τον τίτλο του φαβορί απέναντι στον Ολυμπιακό. Όχι γιατί είχε παρουσιάσει αλματώδη πρόοδο, αλλά επειδή από τους απέναντι (sic) έλειπε ο Σάσα Βεζένκοβ. Στην πράξη βέβαια, τίποτα θεωρητικό δεν επιβεβαιώθηκε. Ούτε στο ελάχιστο.

Το πρόγραμμα ετών, η αγωνιστική συνέπεια και οι εσωτερικοί δεσμοί του Ολυμπιακού υπερίσχυσαν. Σε απόλυτο βαθμό. Η τελική διαφορά είναι πλασματική για την πραγματική αγωνιστική απόσταση των δύο αντιπάλων, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει εν προκειμένω. Πολύ απλά γιατί η φθορά και ο πόνος που προκαλεί η εικόνα του ντέρμπι είναι μεγάλοι.

Δέκα λεπτά και τέλος

Η τακτική προσέγγιση του Παναθηναϊκού στην πρώτη περίοδο απείχε πολύ από το να θεωρηθεί αποτελεσματική. Το ντουμπλάρισμα στον Μουστάφα Φαλ στο low post στις πρώτες κατοχές (απέδωσε σε πρώτο χρόνο) έδωσε τη θέση του σε προβληματική επικοινωνία στο pick n roll.

Σε τέτοιο βαθμό που ο βασικός σέντερ του Ολυμπιακού, ο παίκτης που συγκεντρώνει -βάσει όσων έχει κάνει τον τελευταίο ενάμιση χρόνο- τη βασική αμυντική προσοχή του Παναθηναϊκού, έκλεισε την πρώτη περίοδο με 11 πόντους (με 5/5 δίποντα και 1/2 βολές).

Την ίδια ώρα, η άμυνα πάνω στον Ντουέιν Μπέικον (άρνηση, δηλαδή άμυνα από μπροστά με πλάτη στην μπάλα για να μην μπορεί να τροφοδοτηθεί) από την πλευρά του Ολυμπιακού περιόρισε αισθητά τους τρόπους εκτέλεσης του Παναθηναϊκού. Ακόμη κι όταν οι πράσινοι βρήκαν τρόπους να εκτελέσουν, η αμυντική ασυνέπεια ήταν τέτοια που διέγραφε τα πάντα.

Η περιφέρεια κατέρρευσε πρώτη

Μόλις ήρθαν κι οι μαζεμένοι πόντοι των κοντών του Ολυμπιακού, στην εκκίνηση της δεύτερης περιόδου, όλα έμοιαζαν να τελειώνουν γρήγορα. Το μείζον για τον Παναθηναϊκό δεν ήταν πλέον το πώς και το πότε θα βρει ελεύθερα σουτ, αλλά το αν θα μπορέσει να περιορίσει την περιφερειακή δράση των φιλοξενούμενων. Όχι στο σουτ, αλλά στην προσωπική άμυνα.

Ο Κώστας Σλούκας βρήκε απροσδόκητα πεδίο δράσης από το αριστερό χέρι, ο Σακίλ ΜακΚίσικ χτύπησε ξανά και ξανά το close out με διεισδύσεις, ενώ ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης ήταν ο "ενδιάμεσος" σε πολλές περιπτώσεις στον τρόπο που απλωνόταν η επίθεση του Ολυμπιακού.

Την ίδια ώρα, στην απέναντι πλευρά υπήρχε το hero ball του Ντουέιν Μπέικον, το οποίο βέβαια απείχε πολύ (πάρα πολύ) από το να θεωρηθεί μια κάποια λύση για τον Παναθηναϊκό.

Ούτε τα βασικά

Με την επιστροφή από τη διακοπή για το ημίχρονο, αυτό που θα περίμενε κανείς θα ήταν η αντίδραση του Παναθηναϊκού. Η προσπάθεια να αλλάξει κάπως την κατάσταση, μέσα από την άμυνά του. Μόνο αυτό δεν έγινε όμως.

Μία ομάδα που έχει μάθει να νιώθει καλά μέσα από την επίθεσή της, ήταν λογικό να μην μπορέσει να βρει πατήματα από την άμυνα. Κι ο Ολυμπιακός, που είναι οργανωμένος και σκληρός σε πνευματικό επίπεδο, το εκμεταλλεύτηκε.

Βρήκε πρόσφορο έδαφος απέναντι σε έναν αντίπαλο που αδυνατούσε να κάνει έστω τα βασικά και οδήγησε τη διαφορά σε επίπεδα που δεν ήταν αναστρέψιμα. Ούτε από τους ηρωισμούς και τα προσωπικά καλάθια του Ντουέιν Μπέικον.

Δεν κατάφερε ούτε το damage limitation

Με το παιχνίδι να έχει ανοίξει και να δείχνει χαμένο από το τρίτο δεκάλεπτο λοιπόν, τι έμενε; Να διαχειριστεί, όπως μπορούσε, ο Παναθηναϊκός την κατάσταση για να περιορίσει -στον βαθμό του δυνατού- τη ζημιά.

Το damage limitation όμως δεν έγινε ούτε στο ελάχιστο. Η απόλυτη κατάρρευση δεν περιοριζόταν με κάποιον τρόπο. Συνέβη και άνοιξε μεγάλη πληγή στο εσωτερικό του οργανισμού.

Μία πληγή που θα χρειαστεί αρκετές ημέρες για να επουλωθεί (όχι να κλείσει προφανώς). Μένει να φανεί με ποιον τρόπο μπορεί να γίνει αυτό. Αν μπορεί να γίνει.

Δείτε την Game Night: