Η τελευταία πράξη στην EuroLeague για τον Παναθηναϊκό μικρή σημασία έχει

Ο τρόπος με τον οποίο γράφτηκε το φινάλε για τον Παναθηναϊκό στην EuroLeague μικρή σημασία έχει. Κι ας ήρθε η ήττα εξαιτίας ενός λάθους (αυτού που οδήγησε στο τρίποντο του Τζέιμς Νάναλι στο transition) κι ακόμη μιας χαμένης ευκαιρίας του Ντουέιν Μπέικον να γίνει ο... ήρωας. Η μεγάλη εικόνα είναι αυτή που έχει σημασία και αξία, κι αυτή δεν επηρεάζεται στο ελάχιστο (είτε προς το καλύτερο είτε προς το χειρότερο) απ' όσα έγιναν στη Stark Arena.

Χαμένος στη μετάφραση

Ο Παναθηναϊκός του πρώτου διμήνου ήταν μια ασύνδετη ομάδα (λογικό ως ένα βαθμό, αφού αποτελούνταν από πολλά νέα πρόσωπα), με περιορισμένη επιθετική απειλή και άμυνα στον μέσο όρο. Η προσθήκη του Ντουέιν Μπέικον ήρθε για να βελτιώσει προς στιγμήν την κατάσταση, η μεγάλη εικόνα όμως δεν ήταν εξίσου αποδοτική για την ομάδα -και κατ' επέκταση για τον ίδιο.

Επί της ουσίας, ο Παναθηναϊκός απώλεσε κάθε ουσιαστικό δικαίωμα να μπαίνει στη συζήτηση για τα playoffs ήδη από το φινάλε του α' γύρου της regular season, με την εντός έδρας συντριβή από τον Ολυμπιακό να γράφει -επί της ουσίας- τον επίλογο.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα που εμφανίστηκε από την πρώτη σχεδόν στιγμή της κανονικής διάρκειας αφορούσε στην αδυναμία τήρησης ενός αγωνιστικού πλάνου και μιας ταυτότητας, που θα απέδιδε στις δύο πλευρές του παρκέ. Σε ένα μοτίβο που θα καθιστούσε τους παίκτες λειτουργικούς και αποτελεσματικούς, είτε σε άμυνα είτε σε επίθεση.

Από την απουσία συνεργασιών στην ασυδοσία του heroball και της προσωπικής φάσης στην την αμυντική αδυναμία (είτε σε προσωπικό είτε σε ομαδικό επίπεδο) και την παντελή έλλειψη επικοινωνίας. Η εικόνα του Παναθηναϊκού σχεδόν στο σύνολο της φετινής αγωνιστικής περιόδου στην EuroLeague δεν ήταν εφάμιλλη της επένδυσης που έγινε. Πολύ περισσότερο των προσδοκιών που δημιουργήθηκαν μετά από την ολοκλήρωση του μεταγραφικού σχεδιασμού το περασμένο καλοκαίρι.

Έφτασε στο κατώτερο σημείο

Η διετία που προηγήθηκε ήταν -από κάθε άποψη- ιδιαίτερη. Οι οικονομικοί περιορισμοί που υπήρξαν λόγω της απουσίας του Δημήτρη Γιαννακόπουλου από οτιδήποτε αφορούσε στην καθημερινότητα της ομάδας προδιέθετε για μια δύσκολη κατάσταση, για μια περίοδο με μεγάλα (αγωνιστικά) προβλήματα και την αδυναμία διεκδίκησης της διάκρισης.

Το περσινό καλοκαίρι άλλαξαν πολλά. Σε θεωρητικό επίπεδο προς το καλύτερο, σε πρακτικό προς το χειρότερο. Ο τερματισμός στην προτελευταία θέση της regular season (σ.σ.: θα έκλεινε εκεί τη σεζόν ακόμη κι αν δεν τιμωρούνταν με αφαίρεση δύο νικών) αποτελεί το κατώτατο σημείο για τον Παναθηναϊκό στη διοργάνωση. Αυτό λοιπόν, από μόνο του, αρκεί για να καταδείξει πως ο οργανισμός έφτασε στο χειρότερο σημείο, έχοντας πλέον την υποχρέωση (sic) να κάνει άλματα (κι όχι απλά βήματα) προόδου, προκειμένου να καταστεί εκ νέου ευθέως ανταγωνιστικός προς τις ομάδες που διεκδικούν την είσοδο στην οκτάδα.

Η αποτύπωση του προβλήματος

Ο τερματισμός στην προτελευταία θέση της κανονικής περιόδου αρκεί για να δικαιολογήσει την αίσθηση της αδυναμίας του συνόλου να κάνει τα βασικά. Πέραν αυτού πάντως, υπάρχει κάτι ακόμη που καταδεικνύει το μέγεθος του προβλήματος: σχεδόν όλοι απέδωσαν κάτω από τα προσδοκώμενα επίπεδα.

Ο Μάριους Γκριγκόνις ήταν το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα στο α' μισό της σεζόν. ο Ντέρικ Γουίλιαμς στο β' μισό. Ο Γιώργος Παπαγιάννης η απόδειξη πως όσο καλός κι αν είναι ένας παίκτης, αν δεν πάρει τις απαραίτητες βοήθειες από τους υπόλοιπους, θα φαίνεται χειρότερος στο παρκέ.

Το rebuilding είναι πάλι αναγκαίο

Κάπως έτσι, γι ακόμη ένα καλοκαίρι (το τέταρτο σερί), ο Παναθηναϊκός είναι υποχρεωμένος σε δύο μήνες να πατήσει το κουμπί του restart και να προχωρήσει σε rebuilding, που θα του επιτρέψει να αισιοδοξεί για την επόμενη σεζόν. Εύκολο δεν είναι.

Το μείζον είναι να βρεθεί και να εξυπηρετηθεί ένα αγωνιστικό πλάνο που θα μπορέσει να επαναφέρει τον σύλλογο στον σωστό (sic) ευρωπαϊκό δρόμο. Χωρίς αυτό να προϋποθέτει την οικονομική εκτόξευση του προϋπολογισμού. Σε κάθε επίπεδο, το ορθό πλάνο μπορεί να περιορίσει τις σπατάλες.

Εν προκειμένω βέβαια, ο Παναθηναϊκός ενδέχεται να υποχρεωθεί να πληρώσει κάποιου είδους υπεραξία για παίκτες από το πάνω ράφι της διοργάνωσης, δεδομένου πως η παρουσία που είχε τα τελευταία χρόνια τον οδήγησε πολύ πιο χαμηλά στα επίπεδα προτίμησης των κορυφαίων παικτών της EuroLeague.