Η τρίτη ήττα σε τέσσερις αγώνες στην EuroLeague (ξανά εντός έδρας, αυτή τη φορά από τη Μακάμπι Τελ Αβίβ) δεν ήταν ακριβώς αυτό στο οποίο προσδοκούσε ο Παναθηναϊκός με βάση το πρόγραμμα της regular season. Προέκυψε όμως ως συνθήκη, ανεβάζοντας ακόμη περισσότερο την πίεση και την αίσθηση πως ο χρόνος είναι όντως αμείλικτος για μια ομάδα που "χτίστηκε" από μηδενική βάση.

Σε μια βραδιά που τα περισσότερα πήγαν λάθος, ο Παναθηναϊκός βρήκε τον τρόπο να αντιδράσει, να ανακάμψει και να φτάσει ένα αμυντικό ριμπάουντ μακριά από τη νίκη. Ή, αν προτιμάτε, ένα σουτ (σίγουρα όχι όπως αυτό εκδηλώθηκε από τα χέρια του Λούκα Βιλντόσα) ή μια βολή για να δούμε δεύτερη παράταση.

Στο φινάλε βέβαια, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει, όσα "αν" κι αν μπουν στη συζήτηση. Όσο κι αν φωνάξει ο Παναθηναϊκός σε δεύτερο χρόνο για τη διαιτησία -πέραν όσων έχουν ήδη γίνει από τον Εργκίν Αταμάν και τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο.

Δημιούργησε τις προϋποθέσεις, αλλά δεν τις εκμεταλλεύτηκε

Εν αντιθέσει με ό,τι συνέβη στην Κωνσταντινούπολη, αυτή τη φορά ο Παναθηναϊκός μπήκε καλά στο παιχνίδι. Τουλάχιστον επιθετικά. Δεδομένης κιόλας της άμυνας της Μακάμπι Τελ Αβίβ, οι κοντοί δημιούργησαν ξανά και ξανά τις προϋποθέσεις για ελεύθερα σουτ. Λίγα από αυτά όμως κατέληξαν στον στόχο, γεγονός που έδωσε το δικαίωμα στους φιλοξενούμενους να χτίσουν ένα μικρό προβάδισμα και να αυξήσουν την πίεση στην απέναντι πλευρά.

Τα 2/8 σουτ του 5' δεν ήταν παρά η αρχή του προβλήματος, το οποίο διογκώθηκε στη συνέχεια. Με 4/16 σουτ στην πρώτη περίοδο λοιπόν, ήταν λογικό ο Παναθηναϊκός να βρεθεί σε μειονεκτική θέση (15-20) και να είναι υποχρεωμένος να αντιδράσει.

Η αμφιβολία επανέφερε το ίδιο πρόβλημα

Κι όπως έγινε πριν από τρία βράδια στο Ulker Sports Hall, η κακή εικόνα στην επίθεση δημιούργησε προβλήματα στην άμυνα. Άλλο που δεν ήθελε η Μακάμπι Τελ Αβίβ για να μεγαλώσει το προβάδισμά της (20-31 στο 17') εν μέσω συνεχόμενων αλλαγών από την πλευρά του Εργκίν Αταμάν -είδαμε σχήμα με τον Χουάντσο Ερνανγκόμεθ στο "3" και τον Ντίνο Μήτογλου στο "4".

Για να γίνει πιο κατανοητός ο τρόπος με τον οποίο (δεν) αμύνονταν οι πράσινοι στο δεύτερο δεκάλεπτο, αρκούν δύο επισημάνσεις:

• ο Εργκίν Αταμάν κάλεσε τάιμ άουτ 40'' μετά από τη διακοπή για το τηλεοπτικό τάιμ άουτ, βλέποντας τους φιλοξενούμενους να σημειώνουν πέντε αναπάντητους πόντους σε αυτό το διάστημα
• οι πράσινοι έκλεισαν την περίοδο με δύο ομαδικά φάουλ, επιτρέποντας στην "ομάδα του λαού" να σκοράρει κιόλας στην τελευταία κατοχή του πρώτου μέρους -μετά από δικό της τάιμ άουτ μάλιστα.

Η σανίδα σωτηρίας ενός ξεσπάσματος

Μέχρι τα μισά της τρίτης περιόδου, ο Παναθηναϊκός έμοιαζε χαμένος και μπερδεμένος. Επί της ουσίας, δίχως το καθαρό μυαλό να επιτεθεί με τον δέοντα τρόπο, να πάει το παιχνίδι εκεί που ήθελε και να εκμεταλλευτεί την έδρα του. Αντί αυτού, ο τρόπος που εκδήλωνε τις κατοχές ήταν αρκετά τσαπατσούλικος.

Μέχρι την στιγμή που ο Εργκίν Αταμάν αποβλήθηκε από το παιχνίδι και άλλαξαν οι ισορροπίες. Ο εκνευρισμός που δημιουργήθηκε αποτέλεσε το καύσιμο του Παναθηναϊκού στην προσπάθεια ανατροπής, δημιουργώντας την απαραίτητη συσπείρωση. Κάτι που ταρακούνησε -και- τη Μακάμπι Τελ Αβίβ, η οποία έχασε σε μεγάλο βαθμό τη συνέπεια που είχε στις δύο πλευρές του παρκέ.

Αργά, αλλά σταθερά λοιπόν, το παιχνίδι γύρισε κι ο Παναθηναϊκός έφτασε στο σημείο να πιστεύει βάσιμα πως μπορεί να πάρει τη νίκη.

Τα έκανε όλα, αλλά...

Κάπως έτσι, είχαμε... αγώνα στο ΟΑΚΑ με τον Λούκα Βιλντόσα να κερδίζει δικαίως τον τίτλο του MVP στο διάστημα της ανατροπής. Όσο ο Παναθηναϊκός διατηρούσε το ισχνό προβάδισμα που είχε αποκτήσει. Μέχρι την στιγμή που έγιναν δύο διαδοχικά λάθη, εντός μερικών δευτερολέπτων.

• Το πρώτο ήταν το χαμένο αμυντικό ριμπάουντ του Ντίνου Μήτογλου που έδωσε στον Τζος Νίμπο τη δυνατότητα να ισοφαρίσει.
• Το δεύτερο ήταν η επιλογή του Λούκα Βιλντόσα στο τέλος της κανονικής διάρκειας. Η κούραση (από την τεράστια προσπάθεια που έκανε στην τελευταία περίοδο) φαίνεται πως επηρέασε τον τρόπο σκέψης και εκτέλεσης αφού πήρε τον αριστερό διάδρομο, με τον αμυντικό του Κώστα Σλούκα κι εκείνον του Ντίνου Μήτογλου να είναι στη μία πάσα απόσταση, την ώρα που κι ο Ματιάς Λεσόρ δεν του δημιούργησε τον απαιτούμενο χώρο μέσα στη ρακέτα για να πάει στη διείσδυση. Το αποτέλεσμα; Το running floater από τα εξήμισι μέτρα, που ήταν καταδικασμένο να καταλήξει στο σίδερο.

Το remake με τον Ολυμπιακό

Στο έξτρα πεντάλεπτο αυτό που είδαμε έμοιαζε αρκετά με το ντέρμπι απέναντι στον Ολυμπιακό, πριν από δύο βδομάδες από την άποψη πως ο Παναθηναϊκός δεν είχε το καθαρό μυαλό να επιτεθεί ορθολογικά.

Κατά βάση πήγε με όπλο το συναίσθημα και το ένστικτο. Κάτι το οποίο όμως πλήρωσε ακριβά, ειδικά από την στιγμή που ο Λούκα Βιλντόσα με τον Κώστα Σλούκα έμοιαζαν να έχουν μείνει από δυνάμεις κι επιλογές απέναντι στα μεγαλύτερα κορμιά της περιφέρειας της Μακάμπι Τελ Αβίβ.

Ο τρόπος που διάβασε τις φάσεις ο πρώτος και η χαμένη βολή του δεύτερου στα 6'' για το τέλος της παράτασης αποτυπώνουν τον τρόπο με τον οποίο η σωματική κούραση έφερε την πνευματική φθορά. Κι αντίστοιχα, όλο αυτό συνετέλεσε στην αδυναμία του Παναθηναϊκού να πατήσει γερά στα πόδια του και να επιβάλλει τα "θέλω" του.

Η πίεση αυξήθηκε ακόμη περισσότερο

Με τρεις ήττες σε τέσσερις αγώνες, ο Παναθηναϊκός ούτε εκτός στόχων είναι, ούτε καταδικασμένος. Το κάθε άλλο. Ο μαραθώνιος έχει πολύ δρόμο ακόμη έως ότου ολοκληρωθεί. Αυτό που όμως μοιάζει αναπόφευκτο είναι να αυξηθεί η πίεση εντός του ΟΑΚΑ.

Το θέμα πλέον η διαχείριση δεδομένου πως σε μια βδομάδα υπάρχει κι άλλο εντός έδρας παιχνίδι (με την Μπασκόνια) πριν δούμε το τρίτο ντέρμπι της σεζόν. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται...