Ο Γιώργος Παπαγιάννης και το συγκριτικό πλεονέκτημα

Η μετριότητα του Παναθηναϊκού της φετινής αγωνιστικής περιόδου δεν αντικατοπτρίζεται μόνο από τη βαθμολογική θέση που έχει στην EuroLeague, αλλά πολύ περισσότερο από το γεγονός πως αμφισβητήθηκε η αξία των περιουσιακών στοιχείων του. Ο Γιώργος Παπαγιάννης και ο Μάριους Γκριγκόνις είναι τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτού, φτάνοντας στο σημείο να θεωρηθούν (έως και) ανεπαρκείς.

Κι αυτό δεν περιορίζεται μόνο στην αντίληψη του κόσμου, αλλά επίσης στον τρόπο με τον οποίο (δεν) αξιοποιήθηκαν από το προηγούμενο τεχνικό επιτελείο.

Αυτή η απαξίωση (ειδικά στην περίπτωση του Γιώργου Παπαγιάννη) καταδεικνύει κιόλας το μέγεθος της αποτυχίας του Παναθηναϊκού. Της λανθασμένης κατεύθυνσης που είχε ως αποτέλεσμα σε βάθος χρόνου την εσωστρέφεια.

Μακριά από οτιδήποτε λειτουργικό

Στην περίπτωση του Γιώργου Παπαγιάννη η καθίζηση ήταν τόσο μεγάλη κι εμφανής, που δεν χρειαζόταν ιδιαίτερη ανάλυση. Από την άλλη όμως, το ευρύτερο πλαίσιο μέσα στο οποίο κλήθηκε να λειτουργήσει ο διεθνής σέντερ ήταν εμφανές πως δεν ευνοούσε στο ελάχιστο τον ίδιο. Ο Ντέγιαν Ράντονιτς δεν επιδίωξε να επενδύσει στο pop out του βασικού ψηλού του, πόσω μάλλον στο pick n roll, πολύ απλά γιατί το βασικότερο μέλημα στα screen που έκανε ήταν να δημιουργήσει χώρο και χρόνο εκτέλεσης για τον εκάστοτε χειριστή -ιδίως τον Ντουέιν Μπέικον, ο οποίος λειτούργησε κατά βάση με γνώμονα την εκτέλεση.

Τούτο δεν αποτελεί μομφή προς τον προηγούμενο προπονητή του Παναθηναϊκού, αλλά μια καταφανή απόδειξη πως σε κάποιες περιπτώσεις δεν μπορούν άπαντες να είναι συμβατοί με την αγωνιστική φιλοσοφία του ανθρώπου που διαμορφώνει το αγωνιστικό μονοπάτι.

Ακόμη κι έτσι βέβαια, η ουσία ήταν μία: ο Γιώργος Παπαγιάννης βρέθηκε στο σημείο να χαραμίζεται για το μισό της αγωνιστικής περιόδου, όντας την ίδια ώρα υποχρεωμένος να διαχειριστεί την αμφισβήτηση του κοινού και την ιδιότητα του αρχηγού, που συνεπαγόταν αυξημένες ευθύνες εντός κι εκτός παρκέ -συνεπακόλουθα ακόμη περισσότερη γκρίνια.

Στο επόμενο επίπεδο χάρη στο shooting range

Ακόμη όμως κι όταν μιλάμε για μια σεζόν που όλα είναι χαμένα, υπάρχει κάτι για να κρατήσει ο ίδιος. Το shooting range που έχει πλέον. Δεν είναι απλό πράγμα για ένα κορμί σαν αυτό του Γιώργου Παπαγιάννη να μπορεί να απειλεί με συνέπεια από μεσαία και -πολύ περισσότερο από- μακρινή απόσταση.

Είναι το στοιχείο που επί της ουσίας τον ξεχωρίζει από τον μεγάλο όγκο των ψηλών της EuroLeague, αυτό που μπορεί να του δίνει μεγάλα συμβόλαια για τα επόμενα (πολλά) χρόνια.

Επί της ουσίας, ο 25χρονος σέντερ μπορεί με βάση τη φετινή σεζόν (ακόμη κι όταν οι μέσοι όροι του σε αυτή είναι πιο χαμηλοί σε σχέση με πέρσι) να παρουσιάσει στην αγορά έναν άλλον εαυτόν. Πολύ πιο δελεαστικό και ενδιαφέροντα αφού η απειλή προς το αντίπαλο καλάθι δεν περιορίζεται σε όσα γίνονται μέσα στο βαμμένο ή στο τελείωμα των φάσεων μετά από το pick n' roll.

Σκεφτείτε άλλωστε το εξής: πώς μπορεί να λειτουργήσει μια άμυνα απέναντι σε έναν ψηλό που έχει τη δυνατότητα μετά από screen πάνω στην μπάλα είτε να κόψει δυναμικά προς το καλάθι είτε να κάνει το pop out (48.% στο τρίποντο φέτος). Όντας μάλιστα εξίσου αποτελεσματικός σε αμφότερες περιπτώσεις.

Το σουτ είναι το μέλλον

Με αυτό ως δεδομένο λοιπόν, ο Γιώργος Παπαγιάννης μπορεί να διεκδικήσει τη συνέχεια και τη συνέπεια σε επίπεδο συμβολαίων, για πολλά χρόνια ακόμη. Δίχως να είναι μονόπλευρος ή προβλέψιμος, όπως ήταν για παράδειγμα μέχρι πριν από ενάμιση χρόνο.

Αν κοιτάξει μάλιστα κανείς τι γίνεται στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, θα διαπιστώσει πως -όσο περνούν τα χρόνια- ολοένα περισσότεροι ψηλοί έχουν την τάση να βγαίνουν προς τα έξω, για να απειλήσουν. Φυσικά, αυτό απαιτεί πιο ευέλικτο/λεπτό κορμί και κατ' επέκταση μικρότερη ανθεκτικότητα και αντοχή στις μονομαχίες στο low post. Δεν είναι εφικτό όμως να έχεις αμφότερα, στον ίδιο βαθμό. Δεν γίνεται.

Το σουτ μοιάζει λοιπόν να είναι το μέλλον για τη θέση του σέντερ. Αυτό που μπορεί να εξελιχθεί στο αγωνιστικό χαρακτηριστικό που υποχρεώνει (sic) μια ομάδα ή έναν προπονητή να προτιμήσει έναν ψηλό έναντι κάποιου άλλου. Εν προκειμένω, ο Γιώργος Παπαγιάννης (θα) είναι από αυτούς που έχουν ένα συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι του ανταγωνισμού.