Ο Παναθηναϊκός AKTOR έκλεισε το πρώτο μισό της regular season με τέσσερις σερί νίκες, τις οποίες δεν υποδείκνυε ακριβώς το πρόγραμμα. Αν κρίνουμε τουλάχιστον από το γεγονός πως είχε τρία σερί εκτός έδρας παιχνίδια (Βιλερμπάν, Μονακό, Αρμάνι Μιλάνο). Με την εικόνα και τα αποτελέσματα όμως, κατάφερε να αλλάξει τα δεδομένα και να επαναπροσδιορίσει τις προσδοκίες, που ο ίδιος δημιουργεί.

Γι αυτό κιόλας στο επόμενο δεκαήμερο με Μπασκόνια (εκτός), Βαλένθια (εκτός), Αναντολού Εφές (εντός) και Μονακό (εντός) δείχνει ότι μπορεί να διεκδικήσει το 3/4. Αν τα καταφέρει, τότε όχι απλά θα εδραιωθεί στο γκρουπ των ομάδων που θα παλεύουν για το πλεονέκτημα έδρας στα playoffs, αλλά θα αυξήσει αντίστοιχα την πίεση στις ομάδες που -τη δεδομένη χρονική στιγμή- βρίσκονται ακριβώς από πάνω του. Την Μπαρτσελόνα και τη Βίρτους Μπολόνια.

Μακρινά βέβαια όλα αυτά τα σενάρια. Πολύ περισσότερο για μια ομάδα που χτίστηκε πριν από μερικούς μήνες και τώρα, αργά - αργά, αρχίζει να περπατάει με πιο σταθερά βήματα. Το σημαντικότερο όλων; Η ανάκτηση της αυτοπεποίθησης, της σιγουριάς και της φερεγγυότητας που παρουσιάζει στο παρκέ.

Ακόμη κι όταν η επίθεση δεν λειτουργεί με αρμονία. Πολύ απλά γιατί όσο περνάει ο καιρός, η απόδοση στο πίσω μέρος του παρκέ γίνεται εφάμιλλη των απαιτήσεων που υπάρχουν από μια ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό.

Τα ψεγάδια του πρώτου μέρους

Η αλήθεια βέβαια είναι πως στη διάρκεια του πρώτου μέρους δεν λειτούργησαν όλα ιδανικά για τον Παναθηναϊκό AKTOR. Υπήρχαν δύο στοιχεία που αλλοίωναν τη μεγάλη εικόνα: η διαχείριση των ομαδικών φάουλ και το defensive transition.

Σε τουλάχιστον τρεις περιπτώσεις (ιδίως στην πρώτη περίοδο), οι παίκτες του Εργκίν Αταμάν επέτρεψαν σε εκείνους του Γιάννη Σφαιρόπουλου να πετύχουν εύκολους πόντους στο ανοιχτό γήπεδο, παρά το γεγονός πως υπήρχε η πολυτέλεια του ομαδικού φάουλ που δεν θα έδινε βολές. Γι αυτό κιόλας, ο 57χρονος τεχνικός φώναζε διαρκώς στους παίκτες του για τον τρόπο αντίδρασης στις κακές επιθέσεις που δημιουργούσαν αμυντική ανισορροπία στο transition.

Γενικότερα, το τριφύλλι στη διάρκεια του πρώτου μέρους δεν κατάφερε να ξεφύγει με διαφορά μεγαλύτερη από το +7 (38-31) της ανάπαυλας. Παρά το γεγονός πως ο Ερυθρός Αστέρας είχε 2/10 τρίποντα και 8 ασίστ για 10 λάθη -όχι ότι βέβαια ο Παναθηναϊκός AKTOR ήταν καλύτερος στις ίδιες στατιστικές κατηγορίες, αφού είχε 3/12 τρίποντα και 5 ασίστ για 8 λάθη.

Η ασφάλεια και η αξία του ρόλου

Το καλό νέο για τον Εργκίν Αταμάν βέβαια ήταν πως διέθετε την απαραίτητη ασφάλεια, στις δύο πλευρές του παρκέ. Τον συνήθη ύποπτο. Τον Τζέριαν Γκραντ. Οι 8 πόντοι με 3/3 σουτ που είχε στο ημίχρονο προσέφεραν έξτρα... αέρα στους πράσινους, ιδίως όσο ο Κέντρικ Ναν και ο Κώστας Σλούκας δεν είχαν ρυθμό στο κομμάτι της εκτέλεσης.

Από εκεί και πέρα, η αναμέτρηση με τον Ερυθρό Αστέρα αποτελεί ακόμη μια απόδειξη της σημασίας των ρόλων σε μια ομάδα. Δίχως την υποχρέωση να έχει κάποιος φουσκωμένη στατιστική, δίχως να είναι αναγκασμένος να γεμίζει τα νούμερά του, για να φαίνεται -στο ευρύ κοινό- αποδοτικός.

1. Το πρώτο παράδειγμα είναι αυτό του Παναγιώτη Καλαϊτζάκη, ο οποίος -σχεδόν από το... πουθενά- έχει κερδίσει με το σπαθί του κάθε δευτερόλεπτο που παίρνει στο παρκέ. Σε μια ομάδα με τόσο γεμάτη περιφέρεια, με το επιθετικό ταλέντο να περισσεύει, εκείνος ξέρει πού είναι καλός, πού πρέπει να επενδύσει, και πού χρειάζεται να προσφέρει για να κερδίσει τα λεπτά συμμετοχής στο παρκέ. Το γεγονός άλλωστε πως ο Μίλος Τεόντοσιτς πήγε από τους 27 πόντους και τις 14 ασίστ απέναντι στη Μακάμπι Τελ Αβίβ στο απόλυτο μηδέν σε πόντους και τις 3 ασίστ για 2 λάθη κόντρα στον Παναθηναϊκό AKTOR ξεκίνησε από τον ίδιο.
2. Το δεύτερο αφορά στον Κώστα Αντετοκούνμπο, ο οποίος επίσης σταδιακά κέρδισε μια θέση στο rotation. Κι από τρίτος στην ιεραρχία των σέντερ έχει προσπεράσει τον Όλεγκ Μπαλτσερόφσκι. Δεδομένης μάλιστα της εικόνας που έχουν αμφότεροι τον τελευταίο μήνα (κι αυτό δεν αφορά μόνο στους αγώνες της EuroLeague), μοιάζει αδύνατο να... απειληθεί η θέση του. Εκτός κι αν -άμα τη επιστροφή του Ιωάννη Παπαπέτρου σε μερικές εβδομάδες- ο Εργκίν Αταμάν δώσει κάποια λεπτά στο "5" στον Ντίνο Μήτογλου.
3. Τρίτο, αλλά όχι έσχατο, εκείνο του Χουάντσο Ερνανγκόμεθ. ΟΚ, για έναν παίκτη με το δικό του βιογραφικό και τα μηδενικά που συνοδεύουν το συμβόλαιό του, κάποιος θα περίμενε να "γράφει" πολύ καλύτερα νούμερα. Ιδίως στην επίθεση. Το μείζον όμως στη δική του περίπτωση είναι πως λειτουργεί αρμονικά εντός του συνόλου. Δίχως να απαιτεί (sic) πολλές μπάλες στην επίθεση (προς το παρόν δεν είναι κιόλας αποτελεσματικός στο περιφερειακό σουτ, με 7/24 τρίποντα), θυσιάζει εαυτόν στην άμυνα. Κι αντίστοιχα εδραιώνει τον ρόλο που έχει στο rotation. Εν προκειμένω, μην ξεχνάμε άλλωστε δύο τινά: την αυστηρή δημόσια κριτική που του είχε ασκήσει ο Εργκίν Αταμάν μετά από το παιχνίδι με την Μπαρτσελόνα και τον τραυματισμό στο χέρι, που τον κράτησε εκτός για περίπου ενάμιση μήνα.

Το βουνό που έγινε πεδιάδα

Πριν από είκοσι μέρες, ο Παναθηναϊκός AKTOR έβλεπε μπροστά ένα βουνό στην προσπάθεια να μείνει κοντά στην πρώτη οκτάδα. Ο ίδιος φρόντισε να το ανέβει δίχως ιδιαίτερα προβλήματα και να μετατρέψει το επόμενο δεκαπενθήμερο σε... πεδιάδα.

Όχι ότι έχει το δικαίωμα να παρουσιαστεί αφελής ή με τουπέ σε Βιτόρια και Βαλένθια. Απλά πλέον γνωρίζει και αντιλαμβάνεται πως δεν είναι υποχρεωμένος να πετύχει το απόλυτο για να διατηρηθεί εντός του στόχου της οκτάδας.

Από την άλλη, αν σε δεκαπέντε μέρες από τώρα, το βράδυ της Πέμπτης 11 Ιανουαρίου, κλείσει τις δύο σερί διαβολοβδομάδες με 3/4 θα είναι σε θέση να αναπροσαρμόσει εκ νέου τους στόχους για τη regular season. Κι αντί για μια θέση στο play-in (με δυνατότητα εισόδου στην εξάδα) να θεωρήσει ως... έσχατη επιλογή το "6" της κατάταξης και ως ιδανική μια θέση στην πρώτη τετράδα.

Στο χέρι του είναι. Όπως αναφέραμε άλλωστε και μετά από το παιχνίδι με την Αρμάνι Μιλάνο: το "καλό" και το "κακό πρόγραμμα" δεν υπάρχουν εκ προοιμίου. Μετατρέπονται σε τέτοια από τα ίδια τα αποτελέσματα.