Ο Παναθηναϊκός AKTOR βρίσκεται πλέον στο σημείο που δεν ήθελε, όταν ξεκίνησε η σειρά με τη Μακάμπι Τελ Αβίβ. Να είναι με την πλάτη στον τοίχο, σε θέση να παίζει αγώνα επιβίωσης απέναντι σε μια σκληρή ομάδα, η οποία τον κέρδισε ξανά (για τέταρτη φορά σε πέντε αγώνες). Κι όλα αυτά με τον Γουέιντ Μπάλντουιν με πολιτικά στην άκρη του πάγκου.

Ο τρόπος με τον οποίο ήρθε η ήττα είναι σκληρός και επώδυνος. Ειδικά από την στιγμή που προέκυψε μια ανατροπή και μια δεύτερη ευκαιρία στην ελπίδα.

Πριν από αυτό όμως, είναι σαφές πως η ομάδα του Εργκίν Αταμάν δεν παρουσιάστηκε στο επίπεδο που απαιτούσαν οι περιστάσεις. Ειδικά στην άμυνα. Κι αυτό είναι το μείζον για το Game 4, που έρχεται το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης. Εκεί που δεν επιτρέπεται ούτε συγχωρείται το παραμικρό! Για κανέναν.

Το δεκάλεπτο του πανικού

Ο τρόπος με τον οποίο μπήκε στο παιχνίδι ο Παναθηναϊκός AKTOR δεν είχε ουδεμία σχέση πάντως με την κρισιμότητα του αγώνα. Τόσο σε πνευματικό όσο και σε αγωνιστικό επίπεδο, δεδομένου πως επέτρεψε στη Μακάμπι Τελ Αβίβ να βρει εύκολα καλάθια από νωρίς, την ώρα που εκείνος αδυνατούσε να δημιουργήσει τις συνεργασίες που θα έκαναν τη ζωή του πιο απλή.

Η αλλαγή του Μάριους Γκριγκόνις στα 43'' μετά από την έναρξη, οι δύο φορές που πήγε στον πάγκο ο Κέντρικ Ναν στην ίδια περίοδο (σ.σ.: στη δεύτερη μάλιστα την πλήρωσε ένα μπουκάλι νερό) και η χρησιμοποίηση του Όλεγκ Μπαλτσερόφσκι στην πρώτη περίοδο αρκούν για να αποτυπώσουν το προβληματικό της ιστορίας για τον Παναθηναϊκό AKTOR.

Η ρακέτα ήταν αφύλακτη διάβαση

Μέσα σε όλα, η Μακάμπι Τελ Αβίβ χτύπησε κοντά στο καλάθι, δείχνοντας έτοιμη να βρει από εκείνο το σημείο τους πόντους που έχανε εν τη απουσία του Γουέιντ Μπάλντουιν. Τα 16/23 δίποντα στην ανάπαυλα είναι απαγορευτικό νούμερο για οποιαδήποτε άμυνα σε αυτό το σημείο της χρονιάς, πόσω μάλλον για μια ομάδα που βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο σε προημιτελική σειρά.

Κι όχι μόνο αυτό, αλλά συνολικά οι παίκτες του Όντεντ Κάτας έδειχναν πιο έτοιμοι για τα hustle plays που προέκυπταν. Πότε ο Λορέντζο Μπράουν και πότε ο Τζος Νίμπο αδιαφορούσαν ποιος βρισκόταν απέναντι και κέρδιζαν έξτρα κατοχές -ή, ακόμη χειρότερα, τις μετέτρεπαν σε εύκολους πόντους.

Το -9 με το οποίο πήγε λοιπόν ο Παναθηναϊκός AKTOR στα αποδυτήρια ήταν κολακευτικό. Απ' όλες τις απόψεις.

Οκτώβριος στο Βελιγράδι

Τα πράγματα έγιναν ακόμη χειρότερα στην τρίτη περίοδο, ειδικά στο πρώτο μισό της. Η επίθεση εξακολουθούσε να είναι στατική, δίχως ιδέες και καλές συνεργασίες. Κάτι που βέβαια διαμορφώθηκε ως συνθήκη κιόλας επειδή ο Κώστας Σλούκας -μετά από δύο σπουδαίες βραδιές- δεν μπήκε ποτέ (επί της ουσίας) στον ρυθμό του αγώνα. Ούτε στο κομμάτι της δημιουργίας ούτε της εκτέλεσης.

Γι αυτό κιόλας η εικόνα που είχε ο Παναθηναϊκός AKTOR μέχρι περίπου το 27ο λεπτό παρέπεμπε στην ομάδα που βλέπαμε κάπου στον Οκτώβριο, κι όχι σ αυτή που σάρωσε στο β' μισό της regular season.

Remake με διαφορετικό φινάλε

Σχεδόν από το πουθενά όμως, ο Κέντρικ Ναν γύρισε τον διακόπτη. Έβαλε το ένα μεγάλο σουτ μετά από το άλλο και μαζί με τον Ιωάννη Παπαπέτρου γύρισαν ένα χαμένο παιχνίδι. Θα έλεγε κανείς πως ο τρόπος του comeback θύμιζε εν πολλοίς το παιχνίδι της regular season με τη Μονακό στη Salle Gaston Medecin.

Εκεί όπου ο Κέντρικ Ναν έφερε τα πάνω κάτω κι ο Μάριους Γκριγκόνις με ένα buzzer beater γύρισε οριστικά τον αγωνιστικόι διακόπτη του Παναθηναϊκού AKTOR.

Αυτή τη φορά το τελευταίο σουτ της βραδιάς δεν κατέληξε στον στόχο. Κι αντίστοιχα δεν θα μάθουμε αν για δεύτερη φορά φέτος ένα buzzer beater μπορούσε να αλλάξει την ιστορία για τη φετινή σεζόν του Παναθηναϊκού AKTOR.

Εκτός κι αν στο Game 4 οι πρωταγωνιστές του τριφυλλιού πράξουν τα δέοντα και αλλάξουν ριζικά την ψυχολογία της σειράς.

Δεν υπάρχει άλλωστε επιστροφή: ή τώρα (στο Game 4) ή ποτέ. Όλη η χρονιά σε σαράντα λεπτά. Κι όποιος αντέξει...