Αν μη τι άλλο, η εικόνα που είχε ο Παναθηναϊκός ΟΠΑΠ στο Sinan Erdem Dome ήταν εκ διαμέτρου αντίθετη με εκείνη του αγώνα απέναντι στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας, μια βδομάδα νωρίτερα. Σαν να έβλεπες ένα διαφορετικό σύνολο, κυρίως στο κομμάτι της προσπάθειας και της έντασης. Δικαιολογημένο ως ένα βαθμό, αν λάβει κανείς υπόψιν πως η εβδομάδα προπονήσεων που μεσολάβησε, αρκούσε για να επαναφέρει άπαντες στον δρόμο της αγωνιστικής συνήθειας.

Τι γεύση να μένει άραγε στον Δημήτρη Πρίφτη και τους παίκτες του μετά από ένα τέτοιο παιχνίδι; Γλυκιά, από τη μία, λόγω της εμφάνισης. Πικρή, από την άλλη, εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο προέκυψε το αρνητικό αποτέλεσμα.

Κι αν σε πολλές τέτοιες περιπτώσεις μιλάμε για "μια καλή άμυνα" που μπορεί να κρίνει έναν αγώνα, εν προκειμένω όλα αφορούσαν μια απόφαση. Αυτή που (δεν) πήρε ο Τζέρεμι Έβανς την στιγμή που η μπάλα έφευγε από τα χέρια του Βασίλιε Μίτσιτς, μετά την παγίδα στην κορυφή του τριπόντου.

Το προαιώνιο ερώτημα του φάουλ

Όπως είναι λογικό, όσα κι αν έχουν προηγηθεί στο παιχνίδι, μικρή σημασία έχουν όταν μια φάση καθορίζει την τελική έκβαση. Ακόμη κι αν πρόκειται για τη χαμένη βολή του Οκάρο Γουάιτ στα 14.7'' για το τέλος -ο αντίλογος που μπορεί να φέρει κάποιος βέβαια είναι πως αυτή η βολή θα διαφοροποιούσε εντελώς τον τρόπο προσέγγιση αμφοτέρων των ομάδων, αλλά ξαναλέμε πως αυτό είναι απλά το δέντρο, όχι το δάσος.

Όπως και να έχει, από την στιγμή που ο Εργκίν Αταμάν κάλεσε τάιμ άουτ, στον πάγκο του Παναθηναϊκού ΟΠΑΠ τέθηκε το προαιώνιο ερώτημα τέτοιων καταστάσεων: to foul or not to foul.

Εν προκειμένω, ο Δημήτρης Πρίφτης επέλεξε το δεύτερο, ζυγίζοντας τα δεδομένα της αναμέτρησης, αλλά και τις αντικειμενικές δυσκολίες που υπήρχαν (βλ. απουσίες και μικρό rotation). Δεν μπορεί να ψέξει κάποιος το τεχνικό επιτελείο του τριφυλλιού για τη συγκεκριμένη απόφαση, αφού οι πράσινοι έμοιαζαν εξαντλημένοι από την κούραση (απόδειξη το γεγονός πως τα ποσοστά τους έπεσαν στα τελευταία πέντε λεπτά), δείχνοντας πως δεν θα άντεχαν να παίξουν με την ίδια ένταση στο έξτρα πεντάλεπο.

Η παγίδα που γέννησε την περιστροφή

Σε δεύτερο χρόνο (ενώ η ομάδα βάδισε στο μονοπάτι του "not foul") έμεινε στην άκρη το σενάριο της αυστηρά προσωπικής άμυνας όλων (άρα με την ευθύνη να αφορά μόνο στην απόδοση κι όχι στην απόφαση), με τον Δημήτρη Πρίφτη να αποφασίζει πως το αποτέλεσμα δεν πρέπει να κριθεί -άμεσα- από τα χέρια του Βασίλιε Μίτσιτς (παρότι είχε 0/7 τρίποντα), αλλά από κάποιου συμπαίκτη του.

Κάπως έτσι, έστειλε τον παίκτη της δυνατής πλευράς (Χάουαρντ Σαντ Ρος) σε παγίδα πριν καν ο σούπερ σταρ της Αναντολού Εφές ξεκινήσει την εκδήλωση της τελευταίας κατοχής της βραδιάς. Η προέκταση αυτής της απόφασης του τεχνικού επιτελείου είχε ως αποτέλεσμα την υποχρέωση για περιστροφή, αφού -εκ των πραγμάτων- κάποιος έμενε μόνος του.

Κι εκεί είναι που η ταχύτητα στη λήψη της (σωστής) απόφασης και ο χρόνος αντίδρασης της άμυνας μπαίνουν στο... παιχνίδι.

Η θεωρία της περιστροφής και τα δύο σενάρια

Όλη η συζήτηση, που ξεκίνησε ήδη δευτερόλεπτα μετά το φινάλε της αναμέτρησης, έχει να κάνει με την περιστροφή πάνω στον Αντριέν Μοερμάν, που δεν έγινε ποτέ, με αποτέλεσμα να έχει τη δυνατότητα να εκτελέσει από τα 6μ75 δίχως άμυνα μπροστά του.

Ο κλήρος της απόφασης λοιπόν (αυτής που αναφέραμε παραπάνω) έπεσε στον Τζέρεμι Έβανς, δεδομένου ότι ήταν ο "λίμπερο" (sic) σε μια άμυνα απέναντι σε δύο παίκτες (Τιμπόρ Πλάις και Αντριέν Μοερμάν). Τι επιλογές είχε ο έμπειρος ψηλός του Παναθηναϊκού ΟΠΑΠ στην προκειμένη περίπτωση;

• Να ακολουθήσει την πορεία της μπάλας, κάνοντας αυτός την πρώτη περιστροφή και να "υποχρεώσει" τον παίκτη της weak side (Ιωάννης Παπαπέτρου) να κάνει σπριντ προς τον μοναδικό ελεύθερο παίκτη.
• Να πάει αυτός στον παίκτη που βρισκόταν στις 45ο, τόσο γιατί είναι καλύτερος σουτέρ από αυτόν της γωνίας όσο κι επειδή είναι ο πιο προφανής κίνδυνος (όταν σε μια πάσα απόσταση από τον Βασίλιε Μίτσιτς). Ή, ακόμη πιο σωστά, γιατί αυτό "πρέπει" να κάνει, δεδομένου πως μετά την παγίδα του Χάουαρντ Σαντ Ρος όλοι οι υπόλοιποι (πλην αυτού) είναι υποχρεωμένοι να κάνουν μια (δεξιόστροφη) περιστροφή.

Στην πράξη όμως, ο Τζέρεμι Έβανς επέλεξε το πρώτο. Ή εν πάσει περιπτώσει κατέληξε σε αυτό το σενάριο, μετά από μια πολύ γρήγορη σκέψη, που τον υποχρέωσε να κάνει μισό βήμα προς τον Αντριέν Μοερμάν κι εν συνεχεία να επιστρέψει στον παίκτη που είχε αναλάβει.

Αυτό το μισό βήμα λοιπόν αρκούσε για να μπερδέψει τους υπόλοιπους και να μην οδηγήσει (από ανάγκη) κανέναν πάνω στον φόργουορντ της Αναντολού Εφές.

Αν κοιτάξει κανείς προσεκτικά (καρέ - καρέ) την κρίσιμη τουρκική κατοχή, θα διαπιστώσει άλλωστε πως ο Ιωάννης Παπαπέτρου κάνει σπριντ στην baseline ακριβώς γιατί αυτό είναι που πρέπει να κάνει, να ολοκληρώσει την δική του περιστροφή. Γι αυτό κιόλας, στην εξέλιξη της φάσης, καταλήγουν δύο παίκτες πάνω στον Τιμπόρ Πλάις κι ο Οκάρο Γουάιτ κάνει την απέλπιδα προσπάθεια να βγει στο μαρκάρισμα του Αντριέν Μοερμάν, παρά το γεγονός πως η δική του περιστροφή δεν αφορούσε σε οτιδήποτε κοντινό σε αυτό.

Κάπως έτσι, μια απόφαση που έπρεπε να ληφθεί από τον Τζέρεμι Έβανς εντός δευτερολέπτου (ή και κλασμάτων αυτού) έφτανε για να καθορίσει το αποτέλεσμα της βραδιάς. Μία απόφαση και μια περιστροφή που δεν έγινε αρκούσαν για να μετατρέψουν την χαρά και τον ενθουσιασμό ενός μεγάλου διπλού στην Κωνσταντινούπολη σε στεναχώρια και πίκρα.

Κανένα από τα δύο αποτελέσματα (νίκη/ήττα) δεν αλλάζει την ουσία της φετινής πορείας του Παναθηναϊκού ΟΠΑΠ στην EuroLeague. Για μια ομάδα όμως, που είναι τόσο ταλαιπωρημένη φέτος, το διπλό στο Sinan Erdem Dome θα απάλυνε πολύ τον πόνο όσων έχουν προηγηθεί στη διοργάνωση, και δη της συντριβής από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας μερικές ημέρες νωρίτερα.