Τέσσερις ήττες σε πέντε αγώνες έχει, από το βράδυ της Πέμπτης 27 Οκτωβρίου, ο Παναθηναϊκός στην EuroLeague. Αν κοιτάξει κάποιος το πρόγραμμα, μπορεί να διαπιστώσει πως το αποτέλεσμα που έχει διαμορφωθεί ως τώρα δεν απέχει υπερβολικά από αυτό που ενδεχομένως υπολογιζόταν. Γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς, το μοναδικό παιχνίδι που -σε θεωρητικό επίπεδο- μπορούσε να κερδίσει ο Παναθηναϊκός, ήταν το εκτός έδρας με την Άλμπα Βερολίνου.

Αυτό δηλαδή που τον πλήγωσε περισσότερο από κάθε άλλο, αυτό που οδήγησε σε ριζική αλλαγή του μεταγραφικού σχεδιασμού.

Το μείζον όμως για τον οργανισμό δεν είναι το 1/5 που καταγράφεται ως τώρα, αλλά πολύ περισσότερο η εικόνα της ομάδας. Μία εικόνα που δεν συνάδει στο ελάχιστο ούτε με τις προγραμματικές δηλώσεις του Ντέγιαν Ράντονιτς ούτε με την ποιότητα του υλικού που διαχειρίζεται ο 52χρονος τεχνικός.

Η αίσθηση της υπεροχής

Με εξαίρεση κάποια ολιγόλεπτα διαστήματα στο πρώτο μέρος, ο Παναθηναϊκός δεν έδειξε επ' ουδενί πως "έχει" (sic) τη Μακάμπι Τελ Αβίβ. Ουδείς άλλωστε χαρακτήριζε εκ προοιμίου ως φαβορί την ελληνική ομάδα -σε καμία περίπτωση δεν ήταν. Από την άλλη όμως, αυτή η γενικώς αποδεκτή παραδοχή απέχει αρκετά από την εικόνα που καταγράφηκε στο παρκέ της Menora Mivtachim Arena. Αυτής που δεν ήταν ακριβώς κολακευτική για την ομάδα -τηρουμένων κιόλας των αναλογιών.

Επί της ουσίας, για σχεδόν τα 3/4 του αγώνα, η Μακάμπι Τελ Αβίβ έδειξε να έχει το αίσθημα της υπεροχής σε μείζονα βαθμό. Κοινώς, παρουσιάστηκε έτοιμη να "ανοίξει" το παιχνίδι όσο ήθελε, ανάλογα με τις ορέξεις της. Ενόσω ο Παναθηναϊκός αδυνατούσε να συνδυάσει την καλή άμυνα με την αποτελεσματική επίθεση. Πολύ απλά γιατί αυτά τα δύο ουδέποτε συνυπήρξαν στην αγωνιστική λειτουργία της ομάδας.

Η παθητικότητα και η στατικότητα

Δύο τινά ξεχώρισαν περισσότερο στη διάρκεια της τέταρτης φετινής ήττας του Παναθηναϊκού στην EuroLeague: η παθητικότητα στην άμυνα και η στατικότητα στην επίθεση.

Σε ό,τι έχει να κάνει με το πρώτο, είναι μια συνθήκη που εξαρχής έχει απαγορευτεί δια στόματος τόσο του Ντέγιαν Ράντονιτς όσο και του Αργύρη Πεδουλάκη. Κι αυτό γιατί το πρώτο ζητούμενο -ενόσω δημιουργούνταν αυτή η ομάδα- ήταν εξαρχής η αμυντική διάθεση και συνέπεια, που θα βοηθούσε τον Παναθηναϊκό να αποκτήσει μια αγωνιστική σταθερά και να χτίσει πάνω σε αυτή. Στην πράξη βέβαια, τούτο δεν αποτυπώθηκε -παρά μόνο με κάποιες εξαιρέσεις- στο παρκέ της Menora Mivtachim Arena.

Όσον αφορά στο δεύτερο, ο τρόπος με τον οποίο "τρέχουν" τις κατοχές οι κοντοί του Παναθηναϊκού είναι ενδεικτικός. Σε πολλές περιπτώσεις η στατικότητα με την οποία λειτουργούν τα 3/5 της πεντάδας (αυτοί δηλαδή που δεν εμπλέκονται σε on ball screen) είναι ενδεικτική. Όπως αντίστοιχα, το spacing που σε πολλές περιπτώσεις δεν συνάδει με το επίπεδο στο οποίο βρίσκεται η ομάδα.

Ο τρόπος με τον οποίο επιτίθεται στο αντίπαλο καλάθι ο Ντέρικ Γουίλιαμς είναι ενδεικτικός αφού -σε αρκετές περιπτώσεις- μοιάζει να λειτουργεί εκτός συστήματος, βάζοντας σε πρώτο πλάνο τον αυθορμητισμό.

Η γλύκα και το πλαίσιο

Το παιχνίδι με τη Μακάμπι Τελ Αβίβ ήταν το τελευταίο δίχως τον Ντουέιν Μπέικον στο rotation. Αυτό με την Παρτίζαν, την Πέμπτη 3 Νοεμβρίου στο ΟΑΚΑ, θα είναι το πρώτο με εκείνον εντός της δωδεκάδας -αν δεν προκύψει κάποιο πρόβλημα της τελευταίας στιγμής. Τούτη την ώρα, με δεδομένη την κακή εικόνα του Παναθηναϊκού στη διοργάνωση, ο Ντουέιν Μπέικον φτάνει για γλυκάνει περισσότερο την κατάσταση και να οδηγήσει προς μια κατεύθυνση που θα είναι αρκετά διαφορετική. Όχι μόνο σε επίπεδο αποτελεσμάτων, αλλά και εικόνας.

Την ίδια ώρα όμως, μοιάζει σαφές πως το rotation θα γίνει πιο περίπλοκο, αφού θα πρέπει να χωρέσουν σ' αυτό τα λεπτά που θα πάρει ο Ντουέιν Μπέικον. Κατά βάση στο "3" με τον Ματέους Πονίτκα να λειτουργεί, επί της ουσίας, ως μπαλαντέρ μέσα στην πεντάδα, ανάλογα τις απαιτήσεις και τις ανάγκες.

Το θέμα όμως για τον Ντέγιαν Ράντονιτς είναι να βρει άμεσα το πλαίσιο και την κατεύθυνση μέσα στην οποία θα κινηθεί το νέο μεταγραφικό απόκτημα της ομάδας. Πολύ απλά γιατί ο ρόλος που θα έχει εντός αυτής θα υπερβαίνει αποδεδειγμένα εκείνον όλων όσων βρίσκονται στο ΟΑΚΑ από το καλοκαίρι.

Η (μεγάλη) απόσταση από τον στόχο

Τούτο δεν αφορά στην τελική κατάταξη ή την παρουσία στις οκτώ καλύτερες ομάδες της διοργάνωσης -ουτοπικό να συζητάται κάτι τέτοιο, τη δεδομένη χρονική στιγμή. Πάνω απ' όλα, ο Παναθηναϊκός ψάχνει αφορμές (μικρές ή μεγάλες) για να ξαναπιστέψει στον εαυτό του, για να ξανασυσπειρώσει τον κόσμο του και για να ξανανιώσει πως μπορεί να πετύχει πράγματα. Όχι από τη μία μέρα στην άλλη, αλλά με σταθερά βήματα που θα τον βοηθήσουν να διαφοροποιήσει το status που έχει τα τελευταία δυόμιση χρόνια.

Πολύ απλά γιατί φέτος οτιδήποτε συμβαίνει (θα) αξιολογείται πιο αυστηρά σε σχέση με την προηγούμενη διετία. Η επένδυση που έγινε το καλοκαίρι το επιτάσσει.

Δείτε την χθεσινοβραδινή Game Night: