Ο πρώτος τίτλος της νέας αγωνιστικής περιόδου έκανε φτερά, πριν καν τεθεί προς διεκδίκηση. Από την πρώτη περίοδο. Ο Παναθηναϊκός δεν δικαιολόγησε στο ελάχιστο τον θόρυβο που ο ίδιος δημιούργησε το φετινό καλοκαίρι με τις σπουδαίες μεταγραφές και τα πολλά μηδενικά που έβαλε σε κάθε ένα από τα συμβόλαια που υπέγραψε τους προηγούμενους μήνες.

Αν δεν κοιτάξει άλλωστε κάποιος τα ονόματα στο φύλλο της στατιστικής και περιοριστεί αποκλειστικά στην τηλεοπτική εικόνα, θα νομίσει πως επανεμφανίστηκε η ομάδα που την τελευταία διετία δεν μπορούσε να σηκώσει κεφάλι απέναντι στον Ολυμπιακό. Αυτό από μόνο του εξηγεί πολλά για (όσα) δεν έκαναν οι παίκτες του Εργκίν Αταμάν στον τελικό του Super Cup.

Ανέτοιμος στο πνευματικό κομμάτι

Πριν γίνει η συζήτηση για το τακτικό κομμάτι, για τον βαθμό (αν)ετοιμότητας σε μια ομάδα με δέκα - έντεκα νέα πρόσωπα, αξίζει να σταθούμε στο πνευματικό κομμάτι. Σε αυτό που έδειξαν ανέτοιμοι όλοι, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο, όσοι πάτησαν το παρκέ της Ρόδου στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό.

Ο τρόπος με τον οποίο παραδόθηκαν οι πράσινοι ήδη από την πρώτη περίοδο εξηγεί πολλά. Με την παθητικότητα στην άμυνα, το χαμένο μυαλό στην επίθεση, την έλλειψη επικοινωνίας και την... ησυχία στον πάγκο. Ο Παναθηναϊκός δεν μπήκε πραγματικά στον τελικό, αλλά περιορίστηκε σε παθητικό ρόλο. Από την πρώτη στιγμή. Μοιραία, αυτό συμπαρέσυρε το τακτικό κομμάτι.

Η στατιστική ήταν αμείλικτη

Το γεγονός πως ο Παναθηναϊκός έμεινε δίχως πόντο για σχεδόν μιάμιση περίοδο (!) καθιστά περιττή οποιαδήποτε άλλη συζήτηση για τον τελικό. Η τακτική μπορεί να θεωρηθεί ως πρόβλημα (εν μέρει), κυρίως στο κομμάτι της άμυνας στο πικ εν ρολ (με τον ψηλό να μένει πίσω και τον κοντό να υποχρεούται να σπάσει το σκριν), αλλά αυτό δεν σημαίνει πως μια - δυο μετατροπές, θα έφταναν για να αλλάξει η ιστορία.

Τα 3/25 σουτ στο φινάλε του πρώτου μέρους, σε συνδυασμό με το γεγονός πως οι παίκτες του Εργκίν Αταμάν δεν έδωσαν ούτε μία τελική πάσα σε αυτό το διάστημα καταδεικνύουν πολλά για την απογοητευτική εικόνα στο παρκέ. Το μέγεθος των αλλαγών που έγιναν στο έμψυχο δυναμικό στη διάρκεια του καλοκαιριού αποτελεί (σαφέστατα) δικαιολογία, αλλά ακόμη κι έτσι μοιάζει αδύνατο να εξηγήσει κάποιος -με επιχειρήματα- πώς ο Κάιλ Γκάι, ο Χουάντσο Ερνανγκόμεθ και ο Λούκα Βιλντόσα έμειναν στο μηδέν (με 0/9 σουτ) σε ένα ημίχρονο.

Η αφορμή για το "χτίσιμο"

Η απώλεια ενός τίτλου προφανώς ενοχλεί έναν οργανισμό που έχει μάθει διαφορετικά τις τελευταίες τρεις δεκαετίες (ανεξαρτήτως τι συνέβη το 2021/22 και το 2022/23). Όπως αντίστοιχα ενοχλεί τους ανθρώπους που ανέλαβαν να "χτίσουν" αυτό το πανάκριβο σύνολο. Από την άλλη όμως, οι άμεσα εμπλεκόμενοι απέκτησαν μια εξαιρετική αφορμή προκειμένου να αντιληφθούν το αίσθημα της συντριβής. Κι αντίστοιχα, να κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους προκειμένου να μην το ξανανιώσουν.

Τι σημαίνει αυτό; Κάθε τέτοια ήττα δίνει περισσότερα κίνητρα για τη συνέχεια. Πόσω μάλλον αν -με κάποιον τρόπο- υπενθυμίζεται σε όλους.

Ο Παναθηναϊκός έχει χιλιόμετρα να διανύσει για να φτάσει στο επίπεδο να μπαίνει στο παρκέ, με τον τίτλο του (απόλυτου) φαβορί. Μέχρι τότε, μπορεί να χρησιμοποιήσει όσα μαθήματα τού έδωσε ο Ολυμπιακός το βράδυ του Σαββάτου 30 Σεπτεμβρίου, για να μην ξανανιώσει τον ίδιο πόνο, την ίδια ενόχληση.

Ο Εργκίν Αταμάν ξέρει τι χρειάζεται για να υπάρξει η κατάλληλη διαχείριση μιας τέτοιας ήττας. Μένει να φανεί η πρώτη αντίδραση σε μερικές ημέρες από τώρα. Ξανά με τον Ολυμπιακό. Στο ΟΑΚΑ. Για την πρεμιέρα της EuroLeague.