Γι ακόμη ένα παιχνίδι (δεύτερο σερί στο ΟΑΚΑ, μετά από εκείνο με τη Μονακό), ο Παναθηναϊκός μπήκε στο παρκέ με παθητικότητα που δεν συνάδει με τις απαιτήσεις της EuroLeague. Παρότι άπαντες εντός του οργανισμού είχαν κυκλώσει (sic) την αναμέτρηση με την Παρτίζαν, με στόχο την επιστροφή στις νίκες, στην πράξη οι παίκτες του Ντέγιαν Ράντονιτς δεν έδειξαν ούτε την απαραίτητη πνευματική ετοιμότητα ούτε την τακτική συνέπεια για να δείξουν -από νωρίς- ότι έχουν τον πρώτο λόγο για τη νίκη.

Το -18 στο 9ο λεπτό του αγώνα εξηγούσε όλα όσα χρειάζονταν, για να διαπιστώσει κανείς τη διαφορά προσέγγισης, ετοιμότητας και έντασης στο παιχνίδι των δύο ομάδων. Πολύ περισσότερο, εξέθετε τον Παναθηναϊκό, ο οποίος (υποτίθεται) ήθελε να ξεδιπλώσει στο παρκέ του ΟΑΚΑ τον εγωισμό του. Αυτόν που είχε πληγωθεί από τις μαζεμένες ήττες και τις κακές εμφανίσεις.

Χαμένος σε άμυνα κι επίθεση

Το πρόβλημα ήταν (περισσότερο) η άμυνα ή η επίθεση; Το συγκεκριμένο ερώτημα μοιάζει τόσο απλό όσο και σύνθετο για να απαντηθεί, δεδομένου πως δεν υπήρχε η παραμικρή απόδειξη πως ένα από τα δύο δούλευε με επάρκεια στα πρώτα λεπτά του αγώνα.

Από τη μία, οι πράσινοι πετούσαν στα σκουπίδια τη μία κατοχή μετά από την άλλη -μεγάλη η ευθύνη του Πάρις Λι στην καθοδήγηση εντός παρκέ, από την άλλη όμως προσπαθούσε κι αυτός να "τρέξει" μια πεντάδα που εμφανιζόταν για πρώτη φορά στο παρκέ. Από την άλλη, βλέπαμε μια ομάδα που δεν είχε αποσαφηνίσει τι θέλει και τι δεν θέλει να δώσει στα "βασικά χαρτιά" της Παρτίζαν (βλ. Κέβιν Πάντερ και Ζακ ΛεΝτέι).

Αν λοιπόν, σε όλο αυτό, προστεθεί το γεγονός πως ο Γιαμ Μαντάρ (σ.σ.: ο μοναδικός πλεϊμέικερ της ομάδας, με την κλασική έννοια του όρου) ουδέποτε ένιωσε την απαιτούμενη πίεση, αντιλαμβάνεται κανείς γιατί (και πώς) η Παρτίζαν ένιωσε τόσο άνετα σε ξένο γήπεδο.

Το rotation και οι εσωτερικές μετατοπίσεις

Ήταν προφανές πως η παρουσία του Ντουέιν Μπέικον θα αλλάξει σε μεγάλο βαθμό το rotation του Ντέγιαν Ράντονιτς, όσο και τις κατευθύνσεις που θα έχουν όλοι οι περιφερειακοί. Πολύ απλά γιατί σε μια ήδη γεμάτη -σε ποσοτικό επίπεδο- ομάδα στο "2" και το "3" ήρθε να προστεθεί ακόμη ένας παίκτης. Με την υποσημείωση μάλιστα πως αυτός που ήρθε (Ντουέιν Μπέικον) έχει πολύ μεγαλύτερη επιθετική επιρροή/επίδραση από αυτόν που τέθηκε εκτός ομάδας (Άντριου Άντριους).

Επί της ουσίας, στην πρώτη περίοδο του αγώνα, ο Παναθηναϊκός προσπαθούσε να "παντρέψει" τη φιλοσοφία των προηγούμενων αγώνων με αυτό που του φέρνει η παρουσία του Ντουέιν Μπέικον. Δύο έννοιες που βέβαια δεν είναι τόσο αλληλένδετες.

Φταίει όμως (μόνο) αυτό για την εικόνα της πρώτης περιόδου; Ρητορικό το ερώτημα. Πολύ απλά γιατί τα ζητήματα που είχε να διαχειριστεί (αυτά που ψάχνουν λύση δηλαδή) ο Ντέγιαν Ράντονιτς ήταν ήδη αρκετά. Απλά προστέθηκε ακόμη ένα.

Σε αυτή τη διαδρομή, ο Μάριους Γκριγκόνις και ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης ήρθαν από τον πάγκο με την ελπίδα να αλλάξουν την ιστορία. Μόνο ο δεύτερος τα κατάφερε, σε πολύ μεγάλο βαθμό, μέσα από την ένταση που έβγαλε στην άμυνα. Έτσι κι αλλιώς, σε πολλά παιχνίδια της διοργάνωσης, είναι ο μοναδικός που ασκεί (τέτοια) πίεση στην μπάλα. Γι' αυτό κιόλας μπορεί να ειπωθεί ότι δικαιούται μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής του -ας όψεται το περιορισμένο ρεπερτόριο στην επίθεση.

Η αφορμή για την ανατροπή και ο αυθορμητισμός

Όπως συνέβη στο παιχνίδι με τη Μονακό, πριν από δύο βδομάδες, έτσι κι αυτή τη φορά, ο Παναθηναϊκός βρήκε την αφορμή για να επιστρέψει και να διεκδικήσει τη νίκη. Τόσο χάρη στην άμυνα του Παναγιώτη Καλαϊτζάκη πάνω στον Κέβιν Πάντερ όσο και στις προσωπικές φάσεις του Ντέρικ Γουίλιαμς και του Ντουέιν Μπέικον.

Αυτές όμως δεν μπορούν να αποτελέσουν τον κανόνα για μια ομάδα που θέλει να λειτουργεί με αρχές στο γήπεδο, ως σύνολο. Σε πολλές περιπτώσεις, οι κατοχές που εκδήλωναν αμφότεροι έμοιαζαν περισσότερο ως προϊόντα του αυθορμητισμού και του εγωισμού τους, παρά ως αποτελέσματα της ομαδικής δημιουργίας.

Εύθραυστος σε πνευματικό και συναισθηματικό επίπεδο

Από εκεί και πέρα, διαμορφώνεται όλο και πιο ανάγλυφα πλέον η εικόνα μιας ομάδας που είναι (υπερβολικά) εύθραυστη σε πνευματικό και συναισθηματικό επίπεδο. Ο Παναθηναϊκός μοιάζει να παρασύρεται πολύ εύκολα, όταν τα πράγματα δεν λειτουργούν όπως τα θέλει. Κι αντίστοιχα, να εκτοξεύεται (sic) μόλις βρει κάποιες φάσεις που τον γεμίζουν με αυτοπεποίθηση.

Σε μια βραδιά, αυτό μπορεί να λειτουργήσει ευεργετικά. Σε βάθος χρόνου όμως, δεν μπορούν να χαρακτηρίσουν μια ομάδα που στοχεύει σε κάτι καλύτερο από αυτό που (δεν) πέτυχε την προηγούμενη διετία.

Παράλληλα, το κομμάτι της συναισθηματικής προσέγγισης έχει να κάνει με τη διαχείριση των (μη) σφυριγμάτων των διαιτητών. Οι πράσινοι διαμαρτυρήθηκαν πολύ έντονα στα τελευταία λεπτά για την αντιμετώπιση που είχαν από τους διαιτητές. Δικαιολογημένα σε κάποιες περιπτώσεις.

Ο τρόπος με τον οποίο κυλάει η σεζόν ως τώρα όμως, δεν τους βοηθάει να παρουσιάζονται πιο "ψυχροί" σε τέτοιες καταστάσεις. Πολύ απλά γιατί η ήττα αποτελεί σύνηθες φαινόμενο (και) φέτος, με αποτέλεσμα να περιορίζεται κάθε αίσθηση ψυχραιμίας και ενδεδειγμένης αντίδρασης.

Η νέα κατάσταση απαιτεί χρόνο, αλλά...

Όπως και να το κάνουμε, μια ομάδα που χτίζεται από το "μηδέν" μέσα σε ένα καλοκαίρι, με τους ξένους να είναι περισσότεροι από τους γηγενείς (τουλάχιστον στους αγώνες της EuroLeague), δεν είναι εύκολο να εξελιχθεί γρήγορα σε συμπαγές σύνολο. Πρόκειται για μια διαδικασία που απαιτεί χρόνο, υπομονή και πίστη στο πλάνο που έχει εκπονηθεί.

Ο Παναθηναϊκός λοιπόν ψάχνει τον χρόνο (μέσα από τις νίκες), για να κάνει υπομονή και να νιώσει βαθιά και πραγματική πίστη σε αυτό που δημιουργεί. Κάθε αγώνας που περνάει ανεκμετάλλευτος θα τον πηγαίνει προς τα πίσω. Όπως τον πήγε αυτός απέναντι στην Παρτίζαν.