Η εικόνα του Παναθηναϊκού στο Game 1 της σειράς των τελικών με τον Ολυμπιακό ήταν πολύ μακριά από αυτή που είχε παρουσιάσει στους ημιτελικούς. Η μέρα με τη νύχτα, για την ακρίβεια. Κυρίως σε πνευματικό επίπεδο. Τούτο όμως δεν έφτανε για να έρθει η νίκη, για να προκύψει το "μπρέικ" στο ΣΕΦ και να διαμορφώσει μια (πολύ) διαφορετική εικόνα στην ψυχολογία των δύο αντιπάλων.

Είναι προφανές πως η μαχητικότητα, η ένταση στην άμυνα ή -ακόμα και- το γεγονός πως το παιχνίδι κρίθηκε στο σουτ δεν αρκούν για να γλυκάνουν την τελική γεύση του ντέρμπι στην πλευρά του Παναθηναϊκού. Ουδείς άλλωστε έφυγε από το γήπεδο με χαμόγελο επειδή ο βαθμός ανταγωνιστικότητας ήταν πολύ υψηλότερος σε σχέση με αυτόν του πρόσφατου παρελθόντος.

Το χτύπημα στην πλάτη και η αίσθηση πως έγιναν βήματα προόδου δεν αρκούν. Ούτε συνάδουν με την ψυχοσύνθεση του οργανισμού, ακόμη κι αν ο Παναθηναϊκός της τελευταίας τριετίας (και δη της φετινής σεζόν) δεν θυμίζει σε κάτι την ομάδα του παρελθόντος. Πολύ απλά γιατί ακόμη κι έτσι, κάποια πράγματα παραμένουν ίδια.

Οι λίγοι έγιναν λιγότεροι

Σε μια ομάδα που υπάρχει τόσο μεγάλο πρόβλημα σε γηγενείς και ξένους αθλητές είναι εκ των πραγμάτων δύσκολο να αλλάξουν οι ισορροπίες σε ένα ντέρμπι. Ειδικά όταν ο πάγκος δεν δίνει το "κάτι παραπάνω" προκειμένου να τροποποιήσει τα δεδομένα του αγώνα, προς το καλύτερο.

Πόσω μάλλον όταν ο Παναθηναϊκός δεν πήρε επί της ουσίας το παραμικρό από τον Ντέρικ Γουίλιαμς ή είδε τον Λευτέρη Μαντζούκα να μένει στο παρκέ για 9'31'' εξαιτίας των γρήγορων φάουλ με τα οποία χρεώθηκε.

Ο Χρήστος Σερέλης δεν έχει άλλωστε ούτε την ποσότητα ούτε την ποιότητα αυτών που διαχειρίζεται ο Γιώργος Μπαρτζώκας για να μπορεί να κάνει (πολλά) πράγματα στη διάρκεια του σαρανταλέπτου, με την ίδια άνεση. Οπότε τι μένει; Η αίσθηση πως οι λίγοι ξένοι (πέντε στον αριθμό, μετά από τη φυγή του Ντουέιν Μπέικον) ήταν επί της ουσίας ακόμη λιγότεροι.

Τα σαράντα λεπτά μπροστά σε ολόκληρη σεζόν

Ό,τι κι αν συνέβη στο ΣΕΦ το βράδυ της Κυριακής 4 Ιουνίου είναι σαφές πως δεν μπορεί να αλλάξει τη μεγάλη εικόνα. Τα σαράντα λεπτά μπροστά σε όσα (δεν) είδαμε σε μια ολόκληρη σεζόν δεν φτάνουν για να οδηγήσουν αυθαίρετα στην αίσθηση πως ο Παναθηναϊκός έχει αλλάξει.

Το κάθε άλλο. Σε τρεις ημέρες, ο Ολυμπιακός θα είναι ξανά το ακλόνητο φαβορί για τη νίκη. Στο ΟΑΚΑ άλλωστε συνηθίζει να παίζει καλύτερα τα τελευταία χρόνια, πιο απελευθερωμένα και με μεγαλύτερη επιθετική συνέπεια. Για να μπούμε λοιπόν επί της ουσίας στη διαδικασία συζήτησης περί των πιθανοτήτων για να πετύχει κάτι ο Παναθηναϊκός σε αυτή τη σειρά τελικών, υπάρχει μεγάλη απόσταση να καλυφθεί.

Το δέον για το ΟΑΚΑ

Όπως και να έχει, η ουσία είναι μία: το παιχνίδι που ακολουθεί στο ΟΑΚΑ ενδεχομένως να είναι το τελευταίο εντός έδρας για φέτος. Το τελευταίο που θα δώσουν οι συγκεκριμένοι παίκτες, με το υπάρχον προπονητικό επιτελείο μπροστά στο κοινό του Παναθηναϊκού. Κάτι που από μόνο του αρκεί για να οδηγήσει στην σκέψη πως το ενδεχόμενο φινάλε δεν πρέπει να είναι προβληματικό.

Όπερ και σημαίνει πως μετά από πολύ καιρό, το συγκεκριμένο γκρουπ οφείλει να δώσει στον κόσμο του Παναθηναϊκού την αίσθηση πως δεν ήταν όλα μάταια φέτος.

Ναι, οι πίκρες και οι στεναχώριες αποτέλεσαν τον κανόνα μιας ολόκληρης σεζόν, αλλά αυτό δεν είναι άλλοθι για να περάσει ακόμη ένας αγώνας και να αφήσει την αίσθηση πως αυτός δεν παίχτηκε ποτέ.

Δείτε την Game Night: