Το ταξίδι του Παναθηναϊκού στην Ισπανία (σε Μαδρίτη και Βιτόρια) για τη διαβολοβδομάδα της EuroLeague ήταν εκ προοιμίου πάρα πολύ δύσκολο και απαιτητικό. Δεν χρειαζόταν να γίνουν γνωστά τα αποτελέσματα σε WiZinK Center και Fernando Buesa Arena για να εξαχθούν νέα συμπεράσματα που αφορούν στην αγωνιστική εικόνα και τη λειτουργία του.

Η ομάδα του Ντέγιαν Ράντονιτς φροντίζει βδομάδα με τη βδομάδα να επιβεβαιώνει τη γενική αίσθηση που υπάρχει για εκείνη, δίχως να παρεκκλίνει στο ελάχιστο (προς το καλύτερο). Με αποτέλεσμα να παραμένει εδώ κι αρκετό καιρό στις τελευταίες θέσεις της κατάταξης.

Οπότε, το 0/2 στην Ισπανία, αλλά -πολύ περισσότερο- ο τρόπος με τον οποίο προέκυψε αυτό δεν προκάλεσαν την παραμικρή έκπληξη. Το κάθε άλλο.

Απροετοίμαστος σε κάθε επίπεδο

Η εκκίνηση στο παιχνίδι με τη Ρεάλ Μαδρίτης είναι ενδεικτικός της κατάστασης.

Για μια ομάδα σε αυτό το επίπεδο, δεν μπορεί να ειπωθεί πως μπαίνει σε έναν αγώνα, ούσα απροετοίμαστη σε τακτικά. Ο Παναθηναϊκός όμως έδειξε ακριβώς αυτό: σαν να μην είχε δουλέψει στο ελάχιστο για τη Ρεάλ Μαδρίτης. Τόσο σε πνευματικό όσο και σε αγωνιστικό επίπεδο. Το αποτέλεσμα ήταν να χαθεί κάθε ενδιαφέρον από τα μισά της πρώτης περιόδου, με την ομάδα του Ντέγιαν Ράντονιτς να κάνει απλά υπομονή για να τελειώσει το μαρτύριο και να επιστρέψει στο ξενοδοχείο.

Κάτι παρόμοιο συνέβη κι απέναντι στην Μπασκόνια, δύο βράδια αργότερα. Στην προκειμένη περίπτωση βέβαια, το πρώτο πεντάλεπτο ήταν εξαιρετικό, πριν ακολουθήσει η καθίζηση -ακόμη μία, όπως τόσες και τόσες φέτος. Η εικόνα της Fernando Buesa Arena μπορεί να μην ήταν τόσο κακή όσο εκείνη στο WiZink Center, είχε όμως κοινό παρονομαστή: ο Παναθηναϊκός έδινε την αίσθηση πως όσο κι αν χρειαστεί να παιχτεί αυτός ο αγώνας, δεν θα γινόταν η ανατροπή. Χαμένος χρόνος...

Η πηγή της έμπνευσης

Κι αυτό προκύπτει ως συμπέρασμα από την προβληματική άμυνά του. Αυτή που σε θεωρητικό επίπεδο θα ήταν το όπλο του, το στοιχείο στο οποίο θα "πατούσε" για να "χτίσει" κάτι φέτος. Στην πράξη βέβαια, μόνο αυτό δεν συμβαίνει στην EuroLeague αφού μιλάμε για μία από τις χειρότερες άμυνες της διοργάνωσης.

Όταν μάλιστα μιλάμε για την 13η επίθεση, τότε η απόδοση της άμυνας μπορεί να λύσει αρκετά προβλήματα. Εν προκειμένω βέβαια δημιουργεί ακόμη περισσότερα, αν αναλογιστεί κανείς πως στα 15/23 παιχνίδια της regular season, ο Παναθηναϊκός έχει δεχθεί 80+ πόντους στην άμυνά του.

Αυτό δηλαδή που αποτελεί τη βάση της φιλοσοφίας του Ντέγιαν Ράντονιτς είναι αυτό που λείπει περισσότερο από κάθε τι άλλο. Κάτι που αρκεί για να αντιληφθεί κάποιος το μέγεθος του προβλήματος στη φετινή λειτουργία των πρασίνων.

Ο μικρός ορίζοντας

Με το Final Eight του Κυπέλλου Ελλάδας ΟΠΑΠ να είναι δύο βδομάδες μακριά, μοιάζει ξεκάθαρο πως ο Παναθηναϊκός κοιτάζει αυτό κι όχι το παιχνίδι με τη Βαλένθια στο ΟΑΚΑ που ακολουθεί. Ο χρονικός ορίζοντας μέχρι τους αγώνες της Κρήτης όμως είναι μικρός για να προδιαθέσει για σημαντική αλλαγή απόδοσης και αποτελεσματικότητας στις δύο πλευρές του παρκέ.

Πόσω μάλλον όταν σε αυτό το διάστημα, η όποια προσπάθεια ανάκαμψης θα πρέπει να συνδυαστεί με την ενσωμάτωση δύο νέων παικτών (Ματ Τόμας, Δημήτρης Αγραβάνης) στο rotation. Για να αντιληφθούν οι ίδιοι τον ρόλο τους, αλλά και για να αφομοιωθούν από το σύνολο.

Ας είμαστε ειλικρινείς λοιπόν: Αυτή την στιγμή, ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να πιστεύει ότι θα φύγει με το τρόπαιο από τα "Δύο Αοράκια" το βράδυ της 19ης Φεβρουαρίου. Όσο σημαντικό είναι για τον οργανισμό αυτό το τρόπαιο όμως, εξίσου σημαντικό είναι να δείξει στον κόσμο ότι μπορεί να γίνει καλύτερος και να αλλάξει την ιστορία της φετινής σεζόν για να μην καταλήξει το καράβι στα βράχια, στα οποία δείχνει να οδεύει με μαθηματική ακρίβεια εδώ και καιρό.

Όλο αυτό βέβαια, ούτε απλό είναι ούτε μπορεί να συμβεί από τη μια στιγμή στην άλλη. Ειδικά όταν -από καιρό- η σύνδεση ανάμεσα σε προπονητή και παίκτες μοιάζει να έχει χαλάσει για τα καλά.