Ο Παναθηναϊκός επιχειρεί να (ξανα)χτίσει από το μηδέν

Αν μη τι άλλο, οι εξελίξεις που προέκυψαν το βράδυ της Τρίτης 12 Απριλίου, μία μέρα μετά την τέταρτη διαδοχική ήττα από τον Ολυμπιακό ήταν ραγδαίες. Κυρίως όμως, απροσδόκητες. Τουλάχιστον στον βαθμό που αυτές καταγράφηκαν στην ανακοίνωση που εξέδωσε η ΚΑΕ Παναθηναϊκός ΟΠΑΠ.

Εν μια νυκτί, οι πράσινοι αλλάζουν (πάλι) φιλοσοφία και κατεύθυνση, προσδοκώντας τόσο σε ένα καλύτερο φινάλε στη φετινή αγωνιστική περίοδο όσο και στην αξιοποίηση του υπάρχοντος γηγενούς υλικού, με στόχο τη δημιουργία της απαραίτητης βάσης για την επόμενη σεζόν. Κάτι που επισημαίνεται άλλωστε στην ανακοίνωση: "Υπό τις υπάρχουσες συνθήκες η ομάδα πρέπει από σήμερα κιόλας να χτίζει την επόμενη χρονιά".

Ο Δημήτρης Πρίφτης απαλλάχθηκε από τα καθήκοντά του, δεδομένου πως κρίθηκε ότι απέτυχε να εκπληρώσει την αποστολή (ή έστω ένα μέρος αυτής) που του είχε ανατεθεί. Ομοίως, αποχώρησαν από το πόστο που κατείχαν ως τώρα ο Δημήτρης Διαμαντίδης, ο Νίκος Παππάς και ο Τάκης Τριαντόπουλος. Όσο απροσδόκητη ήταν η είδηση της μαζικής αποχώρησης των προσώπων που "έτρεχαν" το αγωνιστικό τμήμα (μαζί με τον Φραγκίσκο Αλβέρτη, για τον οποίο μένει να δούμε αν θα αποδεχθεί τον ρόλο του γενικού αρχηγού) εξίσου αναπάντεχη ήταν η επανεμφάνιση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, ο οποίος άσκησε διοίκηση επί της ουσίας για πρώτη φορά μετά από σχεδόν δύο χρόνια -από την ημέρα δηλαδή που ανακοίνωσε ότι η ΚΑΕ Παναθηναϊκός ΟΠΑΠ είναι προς πώληση.

Το συναίσθημα μπήκε πάνω από τη λογική

Εξ αρχής, η τοποθέτηση του Δημήτρη Διαμαντίδη και του Φραγκίσκου Αλβέρτη στη θέση του Γενικού Διευθυντή της ομάδας στηριζόταν αποκλειστικά στο αγωνιστικό παρελθόν τους. Αμφότεροι, ούτε επαγγελματίες παράγοντες υπήρξαν ούτε πεπειραμένοι διοικητικοί υπάλληλοι. Το κάθε άλλο. Νεόκοποι στον συγκεκριμένο ρόλο, κουβαλώντας όμως τόσο βαρύ βιογραφικό, που εξασφάλιζε την (σχετική) ηρεμία εντός κι εκτός συλλόγου. Ακόμη κι όταν προέκυπταν οι "στραβές".

Η επιλογή τους βασίστηκε περισσότερο στο συναίσθημα παρά στη λογική, αφού καλούνταν να κολυμπήσουν σε αχαρτογράφητα νερά. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι (απο)δέχθηκαν το κομμάτι της φυσιολογικής φθοράς της εικόνας τους, με την εμπλοκή στα διοικητικά ενός οργανισμού, ο οποίος δεν διέθετε πλέον τους περισσότερους από τους "παλιούς" εργάτες του. Προς τιμήν τους, παρά το γεγονός πως είχαν την επιλογή της απουσίας από το κάδρο αυτά τα δύο χρόνια, πήραν τη δουλειά και προσπάθησαν να την κάνουν όσο το δυνατόν καλύτερα.

Ενδεχομένως να μη νιώθουν δικαιωμένοι από την επιλογή που πήραν (αυτό το ξέρουν μόνο οι ίδιοι). Ή, ίσως, τα πράγματα να εξελίχθηκαν πολύ πιο δύσκολα απ ότι περίμεναν και προσδοκούσαν. Προσπάθησαν με όποιον τρόπο είχαν να φέρουν σε πέρας την αποστολή, δίχως όμως το επιθυμητό -από τον ιδιοκτήτη- αποτέλεσμα. Εξ ου κι η απομάκρυνση, με τον τρόπο που αυτή καταγράφηκε στην ανακοίνωση που εξέδωσε η ΚΑΕ Παναθηναϊκός ΟΠΑΠ.

Μακριά από αυτό που είχε στο μυαλό του

Η πρόσληψη του Δημήτρη Πρίφτη το περασμένο καλοκαίρι θεωρήθηκε (και ήταν) μια πρώτη νίκη στην offseason για το αγωνιστικό πλάνο και τη φιλοσοφία που ήθελαν να περάσουν στην ομάδα ο Φραγκίσκος Αλβέρτης και ο Δημήτρης Διαμαντίδης. Ήταν μια κίνηση προς την κατεύθυνση της δημιουργίας μιας νέας κατάστασης για τον σύλλογο, με ένα πολυετές (τριετές) σχέδιο -πρωτοεμφανιζόμενο σε τέτοιο βαθμό από την εποχή του Τσάβι Πασκουάλ.

Τα πράγματα δεν λειτούργησαν όμως, γιατί πολλές (οι περισσότερες) από τις επιλογές παικτών που έγιναν στην offseason δεν είχαν το προσδοκώμενο αποτέλεσμα. Κάπως έτσι, από τις πρώτες κιόλας αγωνιστικές υποχρεώσεις στην EuroLeague, οι πράσινοι ήταν εμφανώς κατώτεροι στο κομμάτι της έντασης στην άμυνα, αλλά -πολύ περισσότερο- και στο απαιτούμενο επίπεδο επιθετικού ταλέντου. Μοιραία λοιπόν εξελίχθηκαν σε κομπάρσο της διοργάνωσης (σε μερικές περιπτώσεις μετατράπηκαν σε σάκο του μποξ), με αποτέλεσμα τη συσσώρευση μιας αγωνιστικής ανασφάλειας, που κορυφώθηκε σε κάθε ένα από τα παιχνίδια του β' μισού της regular season στην EuroLeague.

Η εμπιστοσύνη και η στήριξη μέχρι το φινάλε

Στη διάρκεια της σεζόν, ο Δημήτρης Πρίφτης στηρίχθηκε απόλυτα από τους ανθρώπους που τον επέλεξαν (βλ. Φραγκίσκος Αλβέρτης, Δημήτρης Διαμαντίδης). Ακόμη κι όταν τα πράγματα στράβωναν απότομα, με βαριές ήττες στην EuroLeague και μια διαρκή αγωνιστική κρίση -ελάχιστα πράγματα βελτιώνονταν από βδομάδα σε βδομάδα. Αυτή την στήριξη παρείχαν αμφότεροι μέχρι την τελευταία στιγμή, όντες πιστοί στους δεσμούς που είχαν δημιουργηθεί με τον Δημήτρη Πρίφτη, αλλά και στον τρόπο λειτουργίας, που αυτοί είχαν θεσπίσει για τον οργανισμό.

Το "διαζύγιο" με όλους ανεξαιρέτως ήρθε λοιπόν απολύτως φυσιολογικά, από την στιγμή που επωμίστηκαν εξ ολοκλήρου όλο το αγωνιστικό βάρος. Ως ομάδα (ανθρώπων) άλλωστε, η αποτυχία άγγιζε τους πάντες και τους επηρέαζε ανάλογα.

Η λύση (ακόμη μίας) ανάγκης

Το έκτακτο ζήτημα που προέκυψε για τον Παναθηναϊκό ΟΠΑΠ, λύθηκε με την πλέον δοκιμασμένη επιλογή. Αυτή του Αργύρη Πεδουλάκη, ο οποίος -να θυμίσουμε ότι- την τελευταία δεκαετία έχει απολυθεί τρεις φορές από τον σύλλογο. Αυτή τη φορά βέβαια, η ιδιότητά του θα είναι διαφορετική (βλ. Τεχνικός Διευθυντής) και θα περικλείει περισσότερες αρμοδιότητες. Με πρώτη και κυριότερη αυτή των αποφάσεων για οτιδήποτε αφορά το αγωνιστικό τμήμα.

Από τον προπονητή (Γιώργος Βόβορας) μέχρι τον καταρτισμό της φιλοσοφίας και την επικοινωνία/επαφή με όλους, εντός κι εκτός συλλόγου. Αν λειτουργήσει όπως ακριβώς επιτάσσει ο τίτλος του, ο Αργύρης Πεδουλάκης θα είναι αυτός που θα έχει επίσης μεγάλο μερίδιο ευθύνης για τις επιλογές των (ξένων) παικτών στην offseason, αυτός που θα πρέπει να μιλήσει με τους εκπροσώπους τους και να τους πείσει ότι ο Παναθηναϊκός ΟΠΑΠ είναι το κατάλληλο περιβάλλον για να αποδείξουν το ταλέντο τους.

Εν προκειμένω δηλαδή, η προπονητική ικανότητα δεν αποτελεί κομμάτι των καθημερινών υποχρεώσεών του. Για την ακρίβεια, είναι απλά ένα (μικρό) μέρος αυτών. Η πραγματική ουσία είναι άλλη.