Ο τρίτος τελικός της Basket League ήταν ό,τι πιο κοντινό στο... φυσιολογικό έχουμε δει μεταξύ των δύο ομάδων φέτος. Τι σημαίνει αυτό; Η διαφορά δυναμικότητας αποτυπώθηκε ανάγλυφα στο παρκέ του ΣΕΦ, με τον Ολυμπιακό να κυριαρχεί από τη δεύτερη περίοδο κι έπειτα, την ώρα που ο Παναθηναϊκός έψαχνε να βγάλει λαγό μέσα από το καπέλο.

Με 21% στο τρίποντο (5/23) αυτό δεν ήταν εφικτό όμως. Ούτε κατά διάνοια. Ο μόνος τρόπος για να μπορέσει άλλωστε η ομάδα του Χρήστου Σερέλη να φέρει στα σκοινιά τον αντίπαλό της είναι με ποσοστά που θα του βάλουν έξτρα πίεση. Κάτι που δεν έγινε το βράδυ της Κυριακής 11 Ιουνίου.

Ο τρόπος και η ποιότητα του σουτ

Τα 23 περιφερειακά σουτ που πήραν οι πράσινοι, δεν ήταν όλα εκτός λογικής. Πολλά εξ αυτών προέκυψαν μέσα από καλή κυκλοφορία της μπάλας, με ιδανικές προϋποθέσεις. Ο Παναθηναϊκός υστέρησε όμως στην εκτέλεση, πολύ απλά γιατί δεν διαθέτει την ποιότητα για να βάλει τα σουτ που θα του δώσουν έξτρα πόντους και αυτοπεποίθηση από την περιφέρεια.

Κάτι που εκμεταλλεύτηκε, ο Ολυμπιακός με τον πιο απλό τρόπο: όσο περνούσε η ώρα, μίκρυνε ακόμη περισσότερο το γήπεδο. Κάθε διείσδυση των πρασίνων συνοδευόταν από ένα βήμα προς τη ρακέτα απ όλους τους ερυθρολεύκους, με σκοπό να καταστήσει σαφές πως το "βαμμένο" δεν θα αποτελούσε τρόπο σωτηρίας για την ομάδα του Χρήστου Σερέλη.

Ούτε η προσωπική φάση ούτε η έξτρα πάσα είναι άλλωστε χαρακτηριστικό γνώρισμα αυτής της ομάδας του Παναθηναϊκού. Οπότε μόλις τα περιφερειακά σουτ άρχισαν να βρίσκουν το σίδερο ξανά και ξανά, είχε γίνει ένα μεγάλο μέρος της δουλειάς για τον Ολυμπιακό.

Αντίδοτο στην πίεση

Τα υπόλοιπα είναι αρκετά πιο ευανάγνωστα ως "αχίλλειος πτέρνα" του Παναθηναϊκού. Τα πολλά περισσότερα λάθη (19) από ασίστ (12) δεν είναι κάτι που προκαλεί εντύπωση. Για μια ομάδα που κατεβαίνει σε σειρά τελικών με έναν πόιντ γκαρντ (Πάρις Λι) άλλωστε, αυτό μοιάζει ως το πλέον πιθανό σενάριο.

Ειδικά από την στιγμή που ο Ματέους Πονίτκα τέθηκε νοκ άουτ λόγω του προβλήματος στη μύτη. Ήτοι, απουσίασε ο μοναδικός αυτής της ομάδας που έχει έμφυτο ταλέντο στη διαχείριση της πεντάδας και μαζί την ικανότητα να την κατευθύνει -αν και η θέση του δεν είναι αυτή.

Για να μην ολοκληρωθεί λοιπόν η (μαρτυρική) σεζόν το βράδυ της Πέμπτης 15 Ιουνίου για τον Παναθηναϊκό, το μείζον είναι να βρει αντίδοτο στην πίεση. Να ανακαλύψει (sic) νέους τρόπους να προστατεύσει την μπάλα και -γιατί όχι;- να οδηγήσει την άμυνα του Ολυμπιακού σε διαφορετική στόχευση από αυτή που έχει τώρα.

Είναι εύκολο κάτι τέτοιο; Ρητορικό το ερώτημα. Ειδικά όταν οι επιλογές που έχει ο Χρήστος Σερέλης είναι λίγες -ποσοτικά και ποιοτικά.

Για αρχή λοιπόν, ο Παναθηναϊκός μπορεί να καμουφλάρει το δεδομένο πρόβλημα της δημιουργίας με την αυξημένη ένταση της άμυνας, που μπορεί να προσφέρει έξτρα πόντους σε πρωτεύοντα ή δευτερεύοντα χρόνο. Έχει μια ευκαιρία για να τα καταφέρει. Ειδάλλως, από το επόμενο πρωί, το "delete" σε όσα (δεν) συνέβησαν φέτος, θα φέρει τη λύτρωση.